Hier verdrietig en dankbaar.
Ik kreeg een mail van vrienden die een tijd bij ons naar de kerk gingen, dat bij de man in dit jonge gezin kanker is ontdekt op andere plaatsen in het lichaam dan de vorige keer het geval was. Hij was net toegelaten als theologiestudent (na een carriere als natuurkundige), nadat hij een sterke roeping had ervaren.
Dankbaar ben ik voor het vertrouwen de hoop en het geloof dat uit de mail sprak. Het brengt me tot het prijzen van de Heere.

Dat is heftig Parsifal! Wel genade als iemand toch Gods wegen kan goedkeuren ondanks dat het zo onbegrijpelijk voor ons mensen is.

Parsifal wat moeilijk en tegelijk wonderlijk!

We zijn na de maaltijd bezig met het boek Klaagliederen.
Wat kan een mens onder de toelating Gods ver gaan.
Om van te huiveren. Ik denk aan de discipelen, die waren er ook bevreesd voor:
Ben ik het Heere?
Ik kan niet anders zien dan dat er een tijd voor de deur staat waarin er geen plaats meer is voor een christen.
Mijn stemming is dan ook bij dit overdenken van deze dingen 'confused'.

-DIA- schreef:We zijn na de maaltijd bezig met het boek Klaagliederen.
Wat kan een mens onder de toelating Gods ver gaan.
Om van te huiveren. Ik denk aan de discipelen, die waren er ook bevreesd voor:
Ben ik het Heere?
Ik kan niet anders zien dan dat er een tijd voor de deur staat waarin er geen plaats meer is voor een christen.
Mijn stemming is dan ook bij dit overdenken van deze dingen 'confused'.

Misschien is het belangrijker te weten bereid te zijn, niet voor vervolging, maar voor de dood.
Ik weet dat ik het soms moeilijk vind te getuigen terwijl het andere keren "vanzelf" gaat, ik weet niet wat ik zal doen met een pistool op mijn hoofd, echt niet... maar ik weet ook niet of dat ooit zal gebeuren in mijn leven.
Mijn ouders hebben er hun hele leven over gesproken, vooral tijdens de koude oorlog, ze zijn gestorven toen kwam het er op aan...

@ Parsifal: sterkte! Ook in de verwondering!

@ DIA: Dat zijn moeilijke zaken, vriend! Onder de lankmoedigheid van God kan je soms zo een vuil beest zijn. Is het niet?
Dan moet ik denken aan Psalm 144: "Wat is de mens?" Enkel ijdelheid zegt Salamo. En is het niet zo?
En dat zo iemand blijft staan in geloof onder vervolging? Daar is genade voor nodig. Geen mens zou het kunnen.
Zouden wij voor de Heere durven opkomen in tijden van vervolging? Hoe licht of hoe zwaar ze ook zijn? Nee toch?
Hoe vaak zwegen we nu al niet, terwijl we moesten spreken? En als we spraken? Enkel vijandschap.
Dat we dan maar als een ellendige, ja verloren mensenkind mogen buigen onder deze God. Die zoveel toelaat!
"ben ik het Heere?" En wat is het antwoord? Een hoogmoedig 'nee'? Of vroom 'ja'? Of toch een door een genade geleerd "ja"?
Dan word je wel eens bevreesd! Bevreesd voor de tijd die komen gaat, maar vooral voor de eeuwigheid!
"ben ik het Heere?" En als we er één zijn? Je te bedriegen voor de eeuwigheid, ja dan gaat de mond op slot. "Want wat is de mens?"

RefoCalvinist schreef:@ Parsifal: sterkte! Ook in de verwondering!

@ DIA: Dat zijn moeilijke zaken, vriend! Onder de lankmoedigheid van God kan je soms zo een vuil beest zijn. Is het niet?
Dan moet ik denken aan Psalm 144: "Wat is de mens?" Enkel ijdelheid zegt Salamo. En is het niet zo?
En dat zo iemand blijft staan in geloof onder vervolging? Daar is genade voor nodig. Geen mens zou het kunnen.
Zouden wij voor de Heere durven opkomen in tijden van vervolging? Hoe licht of hoe zwaar ze ook zijn? Nee toch?
Hoe vaak zwegen we nu al niet, terwijl we moesten spreken? En als we spraken? Enkel vijandschap.
Dat we dan maar als een ellendige, ja verloren mensenkind mogen buigen onder deze God. Die zoveel toelaat!
"ben ik het Heere?" En wat is het antwoord? Een hoogmoedig 'nee'? Of vroom 'ja'? Of toch een door een genade geleerd "ja"?
Dan word je wel eens bevreesd! Bevreesd voor de tijd die komen gaat, maar vooral voor de eeuwigheid!
"ben ik het Heere?" En als we er één zijn? Je te bedriegen voor de eeuwigheid, ja dan gaat de mond op slot. "Want wat is de mens?"

Het is waar...
En dan met Asaf te zien op hen wiens weg steeds maar voorspoedig lijkt.
Er zijn geen banden tot hun dood.
Een groot geloof en toch...

Ik herinner me een stukje uit een oude Saambinder
waar opgemerkt werd:
"Als wij er niet jaloers op kunnen worden".

Anders was het toch met Asaf.
En mijn bestraffing is er alle morgen.
Maar toch, alzo spreken als zij dat kan ik ook niet.

Ik voel een strijd in mij:
wat ik wil doe ik niet en wat ik niet wil dat doe ik.
Ik hoor er zo weinig van dat er hier nog meer mensen zijn die hier strijd mee hebben.

Het was even een ontboezeming, en
was niet eens van plan om dit te schrijven.
Maar het staat er nu.
Soms ben ik wel eens te open, en soms zwijg ik teveel.

Ik hoorde eens een gedicht:

Hoe raak ik ooit mijzelven kwijt
om Jezus voor een eeuwigheid
eens hart'lijk te beminnen.

Ik geloof dat die dichter wel wat zelfkennis had, en ook wel eens een trek naar boven kende.
Wie dat gedicht heeft weet ik verder niet.

Aan de andere kant riep Jeremia het in de Klaagliederen ook uit:
Het zijn de goedertierenheden des HEEREN,
dat wij niet vernield zijn,
dat Zijn barmhartigheden geen einde hebben;
Zij zijn allen morgen nieuw,
Uw trouw is groot.
Dat is wel eens een wonder dat niet te bevatten is.
Wat is God taai van geduld, en wat zijn wij altijd maar weer albedervers.

Ik weet niet of ik dit moet posten of niet.
Als er maar niet mee gespot wordt.

-DIA- schreef:

RefoCalvinist schreef:@ Parsifal: sterkte! Ook in de verwondering!

@ DIA: Dat zijn moeilijke zaken, vriend! Onder de lankmoedigheid van God kan je soms zo een vuil beest zijn. Is het niet?
Dan moet ik denken aan Psalm 144: "Wat is de mens?" Enkel ijdelheid zegt Salamo. En is het niet zo?
En dat zo iemand blijft staan in geloof onder vervolging? Daar is genade voor nodig. Geen mens zou het kunnen.
Zouden wij voor de Heere durven opkomen in tijden van vervolging? Hoe licht of hoe zwaar ze ook zijn? Nee toch?
Hoe vaak zwegen we nu al niet, terwijl we moesten spreken? En als we spraken? Enkel vijandschap.
Dat we dan maar als een ellendige, ja verloren mensenkind mogen buigen onder deze God. Die zoveel toelaat!
"ben ik het Heere?" En wat is het antwoord? Een hoogmoedig 'nee'? Of vroom 'ja'? Of toch een door een genade geleerd "ja"?
Dan word je wel eens bevreesd! Bevreesd voor de tijd die komen gaat, maar vooral voor de eeuwigheid!
"ben ik het Heere?" En als we er één zijn? Je te bedriegen voor de eeuwigheid, ja dan gaat de mond op slot. "Want wat is de mens?"

Het is waar...
En dan met Asaf te zien op hen wiens weg steeds maar voorspoedig lijkt.
Er zijn geen banden tot hun dood.
Een groot geloof en toch...

Ik herinner me een stukje uit een oude Saambinder
waar opgemerkt werd:
"Als wij er niet jaloers op kunnen worden".

Anders was het toch met Asaf.
En mijn bestraffing is er alle morgen.
Maar toch, alzo spreken als zij dat kan ik ook niet.

Ik voel een strijd in mij:
wat ik wil doe ik niet en wat ik niet wil dat doe ik.
Ik hoor er zo weinig van dat er hier nog meer mensen zijn die hier strijd mee hebben.

Het was even een ontboezeming, en
was niet eens van plan om dit te schrijven.
Maar het staat er nu.
Soms ben ik wel eens te open, en soms zwijg ik teveel.

Ik hoorde eens een gedicht:

Hoe raak ik ooit mijzelven kwijt
om Jezus voor een eeuwigheid
eens hart'lijk te beminnen.

Ik geloof dat die dichter wel wat zelfkennis had, en ook wel eens een trek naar boven kende.
Wie dat gedicht heeft weet ik verder niet.

Aan de andere kant riep Jeremia het in de Klaagliederen ook uit:
Het zijn de goedertierenheden des HEEREN,
dat wij niet vernield zijn,
dat Zijn barmhartigheden geen einde hebben;
Zij zijn allen morgen nieuw,
Uw trouw is groot.
Dat is wel eens een wonder dat niet te bevatten is.
Wat is God taai van geduld, en wat zijn wij altijd maar weer albedervers.

Ik weet niet of ik dit moet posten of niet.
Als er maar niet mee gespot wordt.

Beste DIA
Zou hier mee gespot worden?
Ja ik weet het wel dat dat mogelijk zal zijn.
In mijn dagboekje ben ik bij psalm 119 daar lees ik de zelfde angst, maar de dichter mocht er dit over zeggen;
41 En dat mij Uw goedertierenheden overkomen, o HEERE! Uw heil, naar Uw toezegging;
42 Opdat ik mijn smader wat heb te antwoorden, want ik vertrouw op Uw woord.

En wat betreft de angst voor de vervolging:
45 En ik zal wandelen in de ruimte, omdat ik Uw bevelen gezocht heb.
46 Ook zal ik voor koningen spreken van Uw getuigenissen, en mij niet schamen.
Dit is geloofstaal en vertrouwen en de belofte;
Mattheüs 10:19
Doch wanneer zij u overleveren, zo zult gij niet bezorgd zijn, hoe of wat gij spreken zult; want het zal u in dezelve ure gegeven worden, wat gij spreken zult.

De angst kan je om het hart slaan, maar je weet niet of je het in vervolging mee zal maken, als je er nu nog geen zuur gezicht voor over zou hebben dan zeker niet met een pistool op je hoofd.

De strijd blijft, als je in een niet kerkelijke omgeving werkt, heb je beproevingen, maar als je in wel kerkelijke omgeving werkt is de beproeving nog groter. Ik spreek uit ervaring.

En dan de dagelijkse strijd met jezelf, steeds weer in zonden vallen, zonden die je van jezelf niet verwacht zou hebben, je valt jezelf steeds tegen, ik herken je strijd DIA, een ding wil ik wel zeggen, maar dat weet je ws. zelf de HEERE Heere valt nooit tegen!
De Verbonds Gods! Ik zal Zijn!!!

Vandaag top. Ik heb er zin in.

-DIA- schreef:
Het is waar...
En dan met Asaf te zien op hen wiens weg steeds maar voorspoedig lijkt.
Er zijn geen banden tot hun dood.
Een groot geloof en toch...

Ik herinner me een stukje uit een oude Saambinder
waar opgemerkt werd:
"Als wij er niet jaloers op kunnen worden".

Anders was het toch met Asaf.
En mijn bestraffing is er alle morgen.
Maar toch, alzo spreken als zij dat kan ik ook niet.

Ik voel een strijd in mij:
wat ik wil doe ik niet en wat ik niet wil dat doe ik.
Ik hoor er zo weinig van dat er hier nog meer mensen zijn die hier strijd mee hebben.

Het was even een ontboezeming, en
was niet eens van plan om dit te schrijven.
Maar het staat er nu.
Soms ben ik wel eens te open, en soms zwijg ik teveel.

Ik hoorde eens een gedicht:

Hoe raak ik ooit mijzelven kwijt
om Jezus voor een eeuwigheid
eens hart'lijk te beminnen.

Ik geloof dat die dichter wel wat zelfkennis had, en ook wel eens een trek naar boven kende.
Wie dat gedicht heeft weet ik verder niet.

Aan de andere kant riep Jeremia het in de Klaagliederen ook uit:
Het zijn de goedertierenheden des HEEREN,
dat wij niet vernield zijn,
dat Zijn barmhartigheden geen einde hebben;
Zij zijn allen morgen nieuw,
Uw trouw is groot.
Dat is wel eens een wonder dat niet te bevatten is.
Wat is God taai van geduld, en wat zijn wij altijd maar weer albedervers.

Ik weet niet of ik dit moet posten of niet.
Als er maar niet mee gespot wordt.

DIA: zulke eenzame mussen op het dak zijn er meer. Maar ze kunnen het niet kwijt, omdat ze niet begrepen worden.
Bij jou proef ik dat ook altijd.

Ik had laatst een preek van ds. den Boer gedownload, een stukje hieruit:
Eenzaamheid is een verschijnsel uit alle tijden. Sinds ons aller vader Adam zich losrukte van zijn Schepper en Behouder en op zichzelf aangewezen wilde zijn, is ook in principe al zijn contact met een medemens verbroken. De mens is geworden wat Luther noemde: incurvatus in se – in/ op zichzelf gericht. De vervreemding van God heeft betekend: een desolate toestand. De onlangs overleden drs. N.C.van Velzen schreef in De Hervormde Vrouw, maart 2013 (blad van Herv.Vrouwenbond): De Heere Jezus heeft gezegd dat in het laatste der dagen de liefde van velen zal verkillen (Matth.24:12) en Petrus schrijft dat het oordeel zal beginnen bij het huis Gods (1 Petr.4:17). Daar ligt de diepste oorzaak van de vereenzaming.
Ik vraag me wel eens af, waar dat gevoel van eenzaamheid onder de mensen vandaan komt. Ik denk aan die man, die ik onlangs sprak. Hij moest van God en de Bijbel niets hebben. En dat stak hij ook niet onder stoelen of banken. ‘Hij hoefde’, zei hij, ‘niet gered te worden. Ik heb mezelf altijd kunnen redden’. En daarbij wees hij op zijn hoofd. ‘Een mens moet zijn verstand goed gebruiken. En verder’, zo beweerde hij, ‘bestaat een mens voor wel 95 procent uit eigenbelang. Laat iedereen zo goed mogelijk voor zichzelf zorgen. Dan loopt het wel in ’t leven’. Of hij het met zijn verstand en met eigenbelang ook zou redden in het uur van zijn dood, vroeg ik hem. ‘Och mijnheer’, zei hij, ‘de afspraak voor mijn crematie is al gemaakt. Ik ben niet bang.’

Ik schrok, toen ik dat allemaal zo rauw en koud uit zijn mond hoorde komen. Ik dacht: zou hier misschien één van de diepste wortels liggen van de eenzaamheid van mensen vandaag? Wij redden onszelf met veel verstand en met eigenbelang. Wij hebben onszelf aan ons ‘ik’ prijsgegeven. We leven in een ik-tijdperk. Egoïstisch, individualistisch. Bij God de deur uitgelopen als een kwaad kind dat zegt: ‘Ik zorg wel voor mijzelf; ik heb U niet nodig’. Ons verstand en ons eigenbelang zijn onze redmiddelen. Nu, dat alles leidt tot zelfvernietiging.

Want zonder God en zonder hoop in de wereld zijn betekent angstaanjagend teruggeworpen te zijn op onszelf, alleen erop gericht om onze stand op te houden. En daarom verschrikkelijk alleen en eenzaam. Niet meer in staat om lief te hebben, zichzelf op te offeren en te leven voor een Ander/ander. En dat gat van eenzaamheid laat zich niet stoppen door het kabaal van een discobar, ook niet door het avontuur van seksuele vrijbuiterij, waaraan vandaag heel veel mensen binnen en buiten het huwelijk ten prooi vallen.

Zo leven mensen in een postmoderne wereld. En in zo’n wereld groeien ook onze kinderen op. Vandaar dat gevoel, dat ellendige gevoel van eenzaamheid. Niemand te hebben, die om je geeft. Niemand, die naar je verlangt.

===============
Maar de Heere wil naar zulken (de eenzame mussen) omzien DIA!

Ik geloof niet dat mijn stemming zozeer als 'eenzaam' is te bestempelen
in de zin van zielig zijn.
Ik ben soms het best als er niemand om me heen is,
terwijl het 'gezelschap' enorm veel kan verstoren.
Dat wil niet zeggen dat ik bepaald mensenschuw ben,
maar mensen kunnen door woorden van onbegrip zoveel overhoop halen,
al is het ook best goed bedoeld.
Ten diepste peilt een mens het innerlijk van een ander niet.
En wie zal zelf ook zichzelf kunnen peilen!

Wie is de man
die op het nauwkeurigste
zijn dwalingen doorgronden kan?

Het hart van een mens
is een diepte,
een put,
waar je bij het inkijken
van gaat duizelen.

-DIA- schreef:

RefoCalvinist schreef:@ Parsifal: sterkte! Ook in de verwondering!

@ DIA: Dat zijn moeilijke zaken, vriend! Onder de lankmoedigheid van God kan je soms zo een vuil beest zijn. Is het niet?
Dan moet ik denken aan Psalm 144: "Wat is de mens?" Enkel ijdelheid zegt Salamo. En is het niet zo?
En dat zo iemand blijft staan in geloof onder vervolging? Daar is genade voor nodig. Geen mens zou het kunnen.
Zouden wij voor de Heere durven opkomen in tijden van vervolging? Hoe licht of hoe zwaar ze ook zijn? Nee toch?
Hoe vaak zwegen we nu al niet, terwijl we moesten spreken? En als we spraken? Enkel vijandschap.
Dat we dan maar als een ellendige, ja verloren mensenkind mogen buigen onder deze God. Die zoveel toelaat!
"ben ik het Heere?" En wat is het antwoord? Een hoogmoedig 'nee'? Of vroom 'ja'? Of toch een door een genade geleerd "ja"?
Dan word je wel eens bevreesd! Bevreesd voor de tijd die komen gaat, maar vooral voor de eeuwigheid!
"ben ik het Heere?" En als we er één zijn? Je te bedriegen voor de eeuwigheid, ja dan gaat de mond op slot. "Want wat is de mens?"

Het is waar...
En dan met Asaf te zien op hen wiens weg steeds maar voorspoedig lijkt.
Er zijn geen banden tot hun dood.
Een groot geloof en toch...

Ik herinner me een stukje uit een oude Saambinder
waar opgemerkt werd:
"Als wij er niet jaloers op kunnen worden".

Anders was het toch met Asaf.
En mijn bestraffing is er alle morgen.
Maar toch, alzo spreken als zij dat kan ik ook niet.

Ik voel een strijd in mij:
wat ik wil doe ik niet en wat ik niet wil dat doe ik.
Ik hoor er zo weinig van dat er hier nog meer mensen zijn die hier strijd mee hebben.

Het was even een ontboezeming, en
was niet eens van plan om dit te schrijven.
Maar het staat er nu.
Soms ben ik wel eens te open, en soms zwijg ik teveel.

Ik hoorde eens een gedicht:

Hoe raak ik ooit mijzelven kwijt
om Jezus voor een eeuwigheid
eens hart'lijk te beminnen.

Ik geloof dat die dichter wel wat zelfkennis had, en ook wel eens een trek naar boven kende.
Wie dat gedicht heeft weet ik verder niet.

Aan de andere kant riep Jeremia het in de Klaagliederen ook uit:
Het zijn de goedertierenheden des HEEREN,
dat wij niet vernield zijn,
dat Zijn barmhartigheden geen einde hebben;
Zij zijn allen morgen nieuw,
Uw trouw is groot.
Dat is wel eens een wonder dat niet te bevatten is.
Wat is God taai van geduld, en wat zijn wij altijd maar weer albedervers.

Ik weet niet of ik dit moet posten of niet.
Als er maar niet mee gespot wordt.

Hoe diep is de kerk in Nederland niet ingezonken.
Gezonken in een diepe slaap van onkunde, dwalingen en ketterijen.
Nee daar gaat niks van uit! Daar is niet jaloers op te worden.
Kinderen Gods die met elkaar niet op kunnen trekken, hoe diep gezonken!

Want dat is de natuur, DIA. De hoogmoed.
Niet te bukken en willen buigen onder en voor elkaar, maar bovenal niet voor de HEERE.
Menen recht te hebben op voorspoed, net als die anderen.
Ja de ongelovige gaat het voor de wind, maar dat volk dat geen vreemde is voor genade?
Het gaat door een weg van de onmogelijkheid heen, naar de mens gesproken.
Dat geeft strijd, de strijd des geloofs. Nee het geloof zit niet in de zak!
Weet je wat er wel in de zak zit? Ja ook van Gods eigen volk? een boze natuur!
En die steekt zo vaak de kop op, Hem te willen eren door voor Hem te leven.
Maar? Niet te kunnen! Waarom niet? Omdat ze zelf de oorzaak zijn!
Ze betrouwen niet op de Heere! Het is dat hoogmoed.
Wel te willen, maar niet te kunnen. Omdat ze er zelf tussen zitten.

En als de Heere nu in zulk een weg gaat brengen, dan wordt een mens arm en verslagen.
Nergens recht op te hebben, een rechteloze te worden. En dan?
Die zullen op de Naam des Heeren betrouwen. Zij die het in zichzelf niet hebben.
Die aan zichzelf leren sterven door genade. Dan wordt het onheiliger en zondiger dan voorheen.
Maar dan wordt Christus hun al meer dierbaarder, al meer noodzakelijker en meer en meer gepast.
Daar is genade nodig, die de Heere wegschenken wil. Genade om mezelf te verliezen.
O wat zou een kind van God dat zo graag willen, dat verlangen, dat brandende verlangen naar de Heere.
En kennen we daar nu iets van? Nee geen verstandelijk kennen, maar in dat hart?
Dat zwarte en toch zo vleselijke hart? Ja ook naar ontvangen genade! Kennen we daar wat van?
Een Zaligmaker nodig te hebben? Nee niet eenmaal, maar telkens?
Wijlen Ds. C. Smits zij het wel eens: het is niet eens bekeerd, altijd bekeerd!
Hoorde het eens iemand zeggen over mensen die het zo goed met zichzelf getroffen had.
Ja het geloof in de broekzak en de grond van de zaligheid voor hun was dat ze bekeerd waren.
Wat zei die persoon? Waren ze maar eens onbekeerd! Wat zal een mens dan gelukkig zijn, een onbekeerde te zijn!
Want die wetenschap is toch zo groot! Die is namelijk van God. Dat is genade!

RefoCalvinist schreef:Hoe diep is de kerk in Nederland niet ingeschonken.

ingezonken?

RefoCalvinist schreef:Gezonken in een diepe slaap van onkunde, dwalingen en ketterijen.
Nee daar gaat niks van uit! Daar is niet jaloers op te worden.
Kinderen Gods die met elkaar niet op kunnen trekken, hoe diep gezonken!

Is dit je algemene beoordeling van heel kerkelijk Nederland, alle individuele gemeenten?
Onlangs was ik doordeweeks nog in een stadsgemeente, waar van de prediking zeer veel uitging. Het was zeker niet ingezonken, maar levend en krachtig. Er ging veel vanuit, om jaloers op te worden!

Heb je dit ook gelezen? http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 93#p700993

Luther schreef:

RefoCalvinist schreef:Gezonken in een diepe slaap van onkunde, dwalingen en ketterijen.
Nee daar gaat niks van uit! Daar is niet jaloers op te worden.
Kinderen Gods die met elkaar niet op kunnen trekken, hoe diep gezonken!

Is dit je algemene beoordeling van heel kerkelijk Nederland, alle individuele gemeenten?
Onlangs was ik doordeweeks nog in een stadsgemeente, waar van de prediking zeer veel uitging. Het was zeker niet ingezonken, maar levend en krachtig. Er ging veel vanuit, om jaloers op te worden!

Heb je dit ook gelezen? http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 93#p700993

Ja! In heel kerkelijk Nederland. En het gaat hier niet alleen over de prediking. Er is meer dan dat!
Draagt de prediking ook vrucht? En is die vrucht te zien? Breekt het door?
Dan moeten we toch in ootmoed belijden van niet? Maakt Gods volk anderen nog jaloers op de vreze des Heeren?
Daar gaat het om. Daar heeft een thermostaat en thermometer niks mee te maken.

Ik zie dwalingen links én rechts. Alleen heerst er vaak (niet altijd) het idee dat (uiterst) rechts niet kan dwalen en de waarheid in pacht heeft.
Rechts zie je (vaak) vasthouden aan theologie uit de 19de eeuw. Kweken van voorwaarden en voorschrijven van een bekeringsweg die niet als eis wordt gesteld in Gods woord en het weinig preken over Christus en in midden stellen van de Gods kind ipv God en Christus. Daarbij andere veroordelen en menen te weten dat andere buiten de GG in Ned of OGG nooit echt bekeerd zouden kunnen zijn anders zouden ze dit en dat, en die prediking in die andere gemeente deugt sowieso niet dus, en Gods Heilige Geest heeft Zich daar al lang teruggetrokken...

en ja links is er oppervlakkigheid en soms geen aandacht voor zondekennis en een werelds leven maar de dwalingen van (uiterst) rechts zijn echt niet minder ernstig. Ik bid om tot inkeer komen van beide richtingen.

Maar soms kan ik ook wel verblijd en verwonderd zijn over zaken die ik hoor. En als God werkt is dat in de stilte en niet dat mensen altijd hele verhalen gaan vertellen.