-DIA- schreef:Er is nogal wat verwarring over het (welgemeend, onvoorwaardelijk)
aanbod van genade.
De Heere houdt ons in de prediking de genade voor. De hoorders zijn
verantwoordelijk, en Gods knechten moeten zich vrijmaken van het bloed
van de hoorders.
De eis van bekering ligt op ons. Als de eeuwigheid op de ziel drukt en de
prediker ziet die zielen die op reis zijn naar die grote nimmereindigende
eeuwigheid kan het toch niet anders dat een prediker wel eens met innerlijke
beweging bewogen wordt, en hij aandringt als een herder achter de kudde
betaamd. Och of ze allen profeten waren.
En zovelen als er van eeuwigheid verordineerd zijn zullen ook metterdaad
geloven als het Gods tijd is. Maar het moet met zo'n ernstige klem gebracht
worden zodat geen mens meer enig voorwendsel heeft, en dat we het zullen
weten dat wij met de ganse wereld verdoemelijk voor God liggen.
Als we dat gaan voelen werkt dat geen lijdelijkheid. Van nature voelen we die
ernst niet, en we kunnen wel eens aangeraakt worden, overuigd, en tot
tranen bewogen.... Is het dan goed? Nee toch?
God is niet te bewegen door onze tranen, of iets van ons. Maar degene die
werkelijk de rust wordt opgezegd zal ook niet kunnen rusten aleer hij de vrede
met God vindt.
Dat is voor de mens een onmogelijkheid. Want je leert toch dat je schuldig
staat aan de wetten van de Allerhoogste Wetgever, en dat je schuld niet anders
dan met de hoogste dat is met de eeuwige straf gestraft moet worden.
Daar leert een volk onder vallen. Die willen niet met krenking van Gods deugden
zalig worden. Maar door een weg van Recht, want ze zouden niet in de hemel
kunnen en willen verkeren, als er ook maar iets van Gods heilige Deugden en
Recht gekrenkt zou worden.
Zo is toch de bevinding van allen? Want hoe zal de ernst en de klem in de
prediking echt doorklinken als de leraar zelf niet Gods Recht is toegevallen?
Als hij zelf geen weet heeft van: Onze God is een verterend vuur? Het is meestal
wel te horen of dat de beleving van de prediker is.

Johann Gottfried Walther schreef:

-DIA- schreef:Er is nogal wat verwarring over het (welgemeend, onvoorwaardelijk)
aanbod van genade.
De Heere houdt ons in de prediking de genade voor. De hoorders zijn
verantwoordelijk, en Gods knechten moeten zich vrijmaken van het bloed
van de hoorders.
De eis van bekering ligt op ons. Als de eeuwigheid op de ziel drukt en de
prediker ziet die zielen die op reis zijn naar die grote nimmereindigende
eeuwigheid kan het toch niet anders dat een prediker wel eens met innerlijke
beweging bewogen wordt, en hij aandringt als een herder achter de kudde
betaamd. Och of ze allen profeten waren.
En zovelen als er van eeuwigheid verordineerd zijn zullen ook metterdaad
geloven als het Gods tijd is. Maar het moet met zo'n ernstige klem gebracht
worden zodat geen mens meer enig voorwendsel heeft, en dat we het zullen
weten dat wij met de ganse wereld verdoemelijk voor God liggen.
Als we dat gaan voelen werkt dat geen lijdelijkheid. Van nature voelen we die
ernst niet, en we kunnen wel eens aangeraakt worden, overuigd, en tot
tranen bewogen.... Is het dan goed? Nee toch?
God is niet te bewegen door onze tranen, of iets van ons. Maar degene die
werkelijk de rust wordt opgezegd zal ook niet kunnen rusten aleer hij de vrede
met God vindt.
Dat is voor de mens een onmogelijkheid. Want je leert toch dat je schuldig
staat aan de wetten van de Allerhoogste Wetgever, en dat je schuld niet anders
dan met de hoogste dat is met de eeuwige straf gestraft moet worden.
Daar leert een volk onder vallen. Die willen niet met krenking van Gods deugden
zalig worden. Maar door een weg van Recht, want ze zouden niet in de hemel
kunnen en willen verkeren, als er ook maar iets van Gods heilige Deugden en
Recht gekrenkt zou worden.
Zo is toch de bevinding van allen? Want hoe zal de ernst en de klem in de
prediking echt doorklinken als de leraar zelf niet Gods Recht is toegevallen?
Als hij zelf geen weet heeft van: Onze God is een verterend vuur? Het is meestal
wel te horen of dat de beleving van de prediker is.

Beter gezegd: de prediking is: Bent u tevreden met het Lam van Godswege gegeven?

DDD schreef:Maar zijn dit nu woorden van oudvaders of van DIA? En van welke oudvader dan?

DDD schreef:Nee, ik heb ook geen idee.

DDD schreef:Ik wil me verder niet teveel bemoeien met de eeuwige citatenstrijd die kenmerkend lijkt voor de rechterflank van de gereformeerde gezindte, maar dit draadje was wel bedoeld voor bespiegelingen over oudvaders, vandaar dat ik het me toch afvroeg.

DDD schreef:Wat mij betreft niet. Maar ik wil dit draadje niet vervuilen met mijn opvattingen over jouw manier van kijken naar Gods barmhartigheid en Evangelie. Want het gaat in dit draadje als ik het goed begrijp om citaten van godzalige oudvaders en daar hoor ik vanzelf niet bij.

DDD schreef:Ik zorg kennelijk voor misverstanden.

Het woord vervuilen had betrekking op wat ik zou kunnen schrijven maar niet schreef omdat het in dit draadje niet ter zake doet.

Ik vind niet dat je niet naar de Schrift hebt gesproken, althans, in ruime zin. Hoewel veel formuleringen wat mij betreft zo op het eerste gezicht bezien toch wel op gespannen voet staan met de christelijke leer, maar ik probeer ze niet onwelwillend uit te leggen.

Ik ben er niet op ingegaan omdat ik niet denk dat we het daarover eens worden. Ik heb het idee dat je alles wat anders klinkt als nieuwlichterij beschouwt -hoewel dat mogelijk ook wel helemaal niet zo zal zijn- en daarom lijk ik mij niet de juiste persoon om daarover nader onderwijs te geven.

Johann Gottfried Walther schreef:DIA, God is tevreden met Zijn Lam dat is overduidelijk uit de Bijbel, door Christus is aan Gods recht voldaan.
Zoals Boston zegt het aanbod is aan alle zondaren, en ieder mag geloven in Christus.
Boston zegt niet dat er vermogens tot zaligheid in de mens zijn.

Maar hij zet wel de evangeliebazuin aan de mond, en preekt het uit:
Gij moogt allen komen!
Als u niet komt is dat verachting van Gods gave en vreselijk ongeloof.

SecorDabar schreef:

Johann Gottfried Walther schreef:DIA, God is tevreden met Zijn Lam dat is overduidelijk uit de Bijbel, door Christus is aan Gods recht voldaan.
Zoals Boston zegt het aanbod is aan alle zondaren, en ieder mag geloven in Christus.
Boston zegt niet dat er vermogens tot zaligheid in de mens zijn.

Maar hij zet wel de evangeliebazuin aan de mond, en preekt het uit:
Gij moogt allen komen!
Als u niet komt is dat verachting van Gods gave en vreselijk ongeloof.

Het is al verder volgens onze leer zeker en onbetwistbaar, dat deze toepassing
van Christus' gerechtigheid aan de uitverkoren zondaar, die gerechtvaardigd
wordt, op een tweeërlei wijze geschiedt, (te weten) aan Gods zijde door een
genadige schenking en toerekening, en aan des mensen zijde door een gelovige
aanneming en toe-eigening in de kracht van de Heilige Geestes, Die zulk een
geloof door het heilig Evangelie in onze harten werkt.

Tenminste als we ds. van der Groe mogen geloven in zijn Toetsteen der ware en valse genade.

Toch een vraag: Hoe ervaren we persoonlijk het onvoorwaardelijk aanbod van genade?

Ik kan het mis hebben natuurlijk, maar ik ervaar dat er onderscheid
is tussen het aanbod en de Aanbieder: Jezus Christus.
De rust is alleen te vinden in de Aanbieder, Jezus Christus, Die gezegd heeft:
Mattheus 11: 28 Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.