Wedergeboorte of schijngeboorte [3]

[huisman]

Knip

[GGBeroopingswerk]

Dus ds. Kort bedoeld met het "ontwaken" in zijn boek iets anders dan het "ontwaken" in Ef. 5 vs 14? Als dat zo is lijkt het erop dat de bewijsteksten d.m.v. zoeken naar het woord "onwaken" erbij zijn geraapt maar dat even terzijde

Hier is sprake van een Bijbels gegeven, met een foutieve bewijstekst. En dan nu graag jouw verklaring van Romeinen 7. Dat mag gewoon met normale lettergrote, dan hoef ik mijn leesbril niet op te zetten.

Neenee, @GGBeroopings, niet zo snel. Er is sprake dus in ieder geval sprake van een foutieve bewijstekst. Laten we nu het schema van ds. Kort er weer eens bijpakken, pag. 176.

Het wordt ons niet duidelijk of ds. Kort hier nu de uitwendige of inwendige roeping bedoelt. De onduidelijkheid blijkt ook te vinden in zijn zelfgemaakte schema op bladzij 176: ‘De uitwendige roeping door middel van Gods Woord (Jes. 53:1; Matth. 23:37; Rom 10:17; 2 Kor 5:11; Gal. 3:2,5; Hebr. 2:3). Wat werkt God in het hart van de zondaar als hij nog onder de wet is? (Rom. 6:15-23).
1. De opwekking uit de dood der zonden en misdaden (Joh. 5:25);
2. De ontwaking uit zijn diepe doodslaap (Ef. 5:14);
3. De opening der ogen (Hand. 26:18);
4. De overtuiging van zonden voor een heilig en rechtvaardig God (Joh. 16:8);
a. Godskennis (Jes. 6:5);
b. ellendekennis (Klaagl. 3:1);
c. zelfkennis (Jes. 17:9)
5. de toeleidende weg tot Christus (Jes. 55:6; Luk. 15:17-20; Joh. 6:35, 65);
a. de trekkende liefde des Vaders (Hos. 2:13; Joh. 6:44);
b. de droefheid naar God (Jer. 31:9; 2 Kor. 7:10);
c. de afsnijding van alles wat God en Christus niet is (Luk. 9:24; Rom. 9:28; Joh. 15).

Alvorens te constateren dat het wel een bijbels gegeven is (punt 2) zou ik er dan toch wel een bewijstekst voor willen zien. Want de enige genoemde tekst is foutief. Heb je de tekst die dit punt 2 toch een bijbelse onderbouwing geeft?

Dat is, voor de derde keer gezegd, de tekst die Edmund richting jou heeft gepost, en ik al één of twee keer voor je hebt gequote!

[ab321]

Dat er 'ontwaakte zondaren' bestaan, kun je op grond van Ef. 5:14 niet bewijzen. Maar dat ze er zijn, is een feit. Het zijn de mensen, die zijn 'stilgezet', tot zichzelf zijn gekomen, maar die Christus nog niet omhelsd hebben in het geloof.

Mag ik hier even op inhaken in een poging om het concreet te maken? Ik heb namelijk het gevoel dat dit de kern van de discussie raakt.

Er zijn vele algemene overtuigingen die den mens niet tot Christus leiden. Levensgevaarlijk als we daarin berusten.

Maar als een mens werkelijk van dood is levend gemaakt is er meer dan een overtuiging. Er komt een overbuiging. Wat bedoel ik daarmee? Is dat een liefdeloos bonken en beuken van de wet, zoals het wel eens wordt uitgedrukt? Ach nee, het hart gaat uit naar God. Er is een intens verdriet dat we dat Heilige Goddelijke Wezen door onze zonden onteerd hebben. Zouden we dat verdriet weer willen inwisselen voor de vreugde van de wereld? Nee nooit, want de zonde is ons de dood geworden! We voelen een diep berouw dat we tegen een goeddoend God gezondigd hebben! Een liefde tot Gods heilige deugden (ook al kunnen we het zelf niet voor liefde houden). We leven in dat we met onze zonden voor een Heilige God niet kunnen bestaan. We beseffen dat Gods rechtvaardigheid eist dat de zonde gestraft wordt en die straf keuren we ons waardig omdat we Zijn rechtvaardigheid liefhebben. We vallen Gods recht toe. Het is niet de eeuwige pijn in de hel die ons doet vrezen, maar we kunnen de gedachten niet verdragen om nu eeuwig buiten de gunst van dat lieve Wezen te moeten blijven. We weten dat alleen in Christus redding te vinden is, daar gaat heel ons hart naar uit. Maar met een verstandskennis zijn we niet geholpen. We zeggen David na: zeg tot mijn ziel: “Ik ben uw heil”. We zien er naar uit dat Christus Zichzelf aan ons openbaart. We zullen nooit, nooit, nooit, kunnen rusten buiten Hem. Wat word het dan een onbeschrijfelijk wonder als er dan een moment komt dat Christus Zich aan ons openbaart en we Hem mogen omhelzen als onze Zaligmaker. Dan wordt Hij alles voor ons!

Waarom zeg ik nu dit alles? Wil ik mijn eigen bevinding als maatstaf stellen? Wil ik zeggen dat het altijd op deze manier gaat? Nee zeker niet, de Heilige Geest is vrij in zijn werkingen. Maar als we achteraf stellen dat dit alles ervaren wordt door iemand die nog in zijn doodsstaat is, dan denk ik dat we nog nooit een rechte indruk gehad hebben van wat onze doodstaat inhoudt. We zijn in het paradijs niet alleen dood gevallen maar vijandig dood! Haters Gods! Lees maar in Romeinen 1 en Romeinen 3. En dan vraag ik u: kan een dode God liefhebben? Kan hij zo’n betrekking hebben op die Goddelijke deugden? Kan een dode zo’n innig berouw hebben? Kan een dode zo’n verdriet over de zonde hebben, en zo’n haat tegen de zonde? Kan een dode het eens worden met de welverdiende straf? Kan een dode het onverdraaglijk vinden om eeuwig buiten de gunst van dat lieve Wezen te moeten blijven? Kan een dode zo met zijn hele hart uitzien naar Christus?
Dit is geen aanmoediging om te rusten in bevindingen. En zo iemand zal echt nooit kunnen rusten voordat hij bewust weet in Christus geborgen te zijn. Maar we doen de Heilige Geest tekort als we zeggen dat de wedergeboorte pas plaatsvindt als we het volle bewustzijn hebben dat al onze zonden om Christus wil vergeven zijn, en dat daarvoor de mens nog in zijn doodstaat is. De schuldvergeving door het bloed van Christus is wel het wezen van het geloof, dat zal ik nooit ontkennen, maar de bewuste oefeningen van het geloof kunnen velerlei zijn, zoals ik hierboven heb geprobeerd te laten zien. Wat zien we dat toch duidelijk in het voorbeeld van Efraïm in Jeremia 31:19: Zekerlijk, nadat ik bekeerd ben, heb ik berouw gehad, en nadat ik mijzelven ben bekendgemaakt, heb ik op de heup geklopt; ik ben beschaamd, ja, ook schaamrood geworden, omdat ik de smaadheid mijner jeugd gedragen heb.

[Jongere]

Brakel laat echter wel ruimte voor een rechtvaardiging van eeuwigheid, zie citaat.

Ik weet niet waar je die ruimte ziet, maar ik zie het in ieder geval niet in het door jou aangehaalde citaat. Volgens mij zegt Brakel juist het tegenovergestelde.

Daarvan zeggen wij, dat God van eeuwigheid heeft voorgenomen de Zijnen door Christus verdiensten te rechtvaardigen, maar dat is de rechtvaardigmaking zelve niet, waarvan de Schrift spreekt.

Help mee eens: Brakel zegt toch: God heeft van eeuwigheid voorgenomen de Zijnen te rechtvaardigen (wordt wel rechtvaardiging van eeuwigheid genoemd) maar de rechtvaardiging door het geloof, waar de Schrift van spreekt is een andere. Dat onderscheid is door meerdere theologen gebruikt. Maar ik kan het hier mis hebben hoor, ik laat me op dit punt graag onderwijzen.

GGBeroopingswerk heeft al zoiets gezegd, maar een voornemen is m.i. iets van een andere orde. Brakel zegt zelf bovendien dat dit 'niet de rechtvaardigmaking is waarvan de Schrift spreekt'.
Wat is het dan wel? M.i. de uitverkiezing, Gods heilsplan.

Je kunt dan natuurlijk de definitie van 'rechtvaardiging van eeuwigheid' verleggen naar Gods besluit om te rechtvaardigen in de tijd. Maar volgens mij (en daar is destijds in het topic over de rechtvaardiging van eeuwigheid uitgebreid over gediscussieerd) gebruik je dan verkeerde termen. Het lijkt me daarin het beste om ook de taal van de Bijbel te volgen en zoals Brakel terecht zegt spreekt die zo niet over de rechtvaardiging.

Ik geloof in ieder geval niet dat je zo 1 op 1 kunt zeggen dat er bij Brakel ruimte is voor een rechtvaardiging van eeuwigheid naar aanleiding van dit citaat.

[klever]

Dat er 'ontwaakte zondaren' bestaan, kun je op grond van Ef. 5:14 niet bewijzen. Maar dat ze er zijn, is een feit. Het zijn de mensen, die zijn 'stilgezet', tot zichzelf zijn gekomen, maar die Christus nog niet omhelsd hebben in het geloof.

Mag ik hier even op inhaken in een poging om het concreet te maken? Ik heb namelijk het gevoel dat dit de kern van de discussie raakt.

Er zijn vele algemene overtuigingen die den mens niet tot Christus leiden. Levensgevaarlijk als we daarin berusten.

Maar als een mens werkelijk van dood is levend gemaakt is er meer dan een overtuiging. Er komt een overbuiging. Wat bedoel ik daarmee? Is dat een liefdeloos bonken en beuken van de wet, zoals het wel eens wordt uitgedrukt? Ach nee, het hart gaat uit naar God. Er is een intens verdriet dat we dat Heilige Goddelijke Wezen door onze zonden onteerd hebben. Zouden we dat verdriet weer willen inwisselen voor de vreugde van de wereld? Nee nooit, want de zonde is ons de dood geworden! We voelen een diep berouw dat we tegen een goeddoend God gezondigd hebben! Een liefde tot Gods heilige deugden (ook al kunnen we het zelf niet voor liefde houden). We leven in dat we met onze zonden voor een Heilige God niet kunnen bestaan. We beseffen dat Gods rechtvaardigheid eist dat de zonde gestraft wordt en die straf keuren we ons waardig omdat we Zijn rechtvaardigheid liefhebben. We vallen Gods recht toe. Het is niet de eeuwige pijn in de hel die ons doet vrezen, maar we kunnen de gedachten niet verdragen om nu eeuwig buiten de gunst van dat lieve Wezen te moeten blijven. We weten dat alleen in Christus redding te vinden is, daar gaat heel ons hart naar uit. Maar met een verstandskennis zijn we niet geholpen. We zeggen David na: zeg tot mijn ziel: “Ik ben uw heil”. We zien er naar uit dat Christus Zichzelf aan ons openbaart. We zullen nooit, nooit, nooit, kunnen rusten buiten Hem. Wat word het dan een onbeschrijfelijk wonder als er dan een moment komt dat Christus Zich aan ons openbaart en we Hem mogen omhelzen als onze Zaligmaker. Dan wordt Hij alles voor ons!

Waarom zeg ik nu dit alles? Wil ik mijn eigen bevinding als maatstaf stellen? Wil ik zeggen dat het altijd op deze manier gaat? Nee zeker niet, de Heilige Geest is vrij in zijn werkingen. Maar als we achteraf stellen dat dit alles ervaren wordt door iemand die nog in zijn doodsstaat is, dan denk ik dat we nog nooit een rechte indruk gehad hebben van wat onze doodstaat inhoudt. We zijn in het paradijs niet alleen dood gevallen maar vijandig dood! Haters Gods! Lees maar in Romeinen 1 en Romeinen 3. En dan vraag ik u: kan een dode God liefhebben? Kan hij zo’n betrekking hebben op die Goddelijke deugden? Kan een dode zo’n innig berouw hebben? Kan een dode zo’n verdriet over de zonde hebben, en zo’n haat tegen de zonde? Kan een dode het eens worden met de welverdiende straf? Kan een dode het onverdraaglijk vinden om eeuwig buiten de gunst van dat lieve Wezen te moeten blijven? Kan een dode zo met zijn hele hart uitzien naar Christus?
Dit is geen aanmoediging om te rusten in bevindingen. En zo iemand zal echt nooit kunnen rusten voordat hij bewust weet in Christus geborgen te zijn. Maar we doen de Heilige Geest tekort als we zeggen dat de wedergeboorte pas plaatsvindt als we het volle bewustzijn hebben dat al onze zonden om Christus wil vergeven zijn, en dat daarvoor de mens nog in zijn doodstaat is. De schuldvergeving door het bloed van Christus is wel het wezen van het geloof, dat zal ik nooit ontkennen, maar de bewuste oefeningen van het geloof kunnen velerlei zijn, zoals ik hierboven heb geprobeerd te laten zien. Wat zien we dat toch duidelijk in het voorbeeld van Efraïm in Jeremia 31:19: Zekerlijk, nadat ik bekeerd ben, heb ik berouw gehad, en nadat ik mijzelven ben bekendgemaakt, heb ik op de heup geklopt; ik ben beschaamd, ja, ook schaamrood geworden, omdat ik de smaadheid mijner jeugd gedragen heb.

Duidelijke uiteenzetting. Compliment.

[Ad Anker]

Brakel laat echter wel ruimte voor een rechtvaardiging van eeuwigheid, zie citaat.

Ik weet niet waar je die ruimte ziet, maar ik zie het in ieder geval niet in het door jou aangehaalde citaat. Volgens mij zegt Brakel juist het tegenovergestelde.

Daarvan zeggen wij, dat God van eeuwigheid heeft voorgenomen de Zijnen door Christus verdiensten te rechtvaardigen, maar dat is de rechtvaardigmaking zelve niet, waarvan de Schrift spreekt.

Help mee eens: Brakel zegt toch: God heeft van eeuwigheid voorgenomen de Zijnen te rechtvaardigen (wordt wel rechtvaardiging van eeuwigheid genoemd) maar de rechtvaardiging door het geloof, waar de Schrift van spreekt is een andere. Dat onderscheid is door meerdere theologen gebruikt. Maar ik kan het hier mis hebben hoor, ik laat me op dit punt graag onderwijzen.

GGBeroopingswerk heeft al zoiets gezegd, maar een voornemen is m.i. iets van een andere orde. Brakel zegt zelf bovendien dat dit 'niet de rechtvaardigmaking is waarvan de Schrift spreekt'.
Wat is het dan wel? M.i. de uitverkiezing, Gods heilsplan.

Je kunt dan natuurlijk de definitie van 'rechtvaardiging van eeuwigheid' verleggen naar Gods besluit om te rechtvaardigen in de tijd. Maar volgens mij (en daar is destijds in het topic over de rechtvaardiging van eeuwigheid uitgebreid over gediscussieerd) gebruik je dan verkeerde termen. Het lijkt me daarin het beste om ook de taal van de Bijbel te volgen en zoals Brakel terecht zegt spreekt die zo niet over de rechtvaardiging.

Ik geloof in ieder geval niet dat je zo 1 op 1 kunt zeggen dat er bij Brakel ruimte is voor een rechtvaardiging van eeuwigheid naar aanleiding van dit citaat.

Helder. Dank je.

[huisman]

Knip.

Knip

Kom op WimA of trek je beschuldiging in.

[GGBeroopingswerk]

@Huisman. Jouw methode van citeren is dermate misleidend dat ik de citaten niet meer lees of als serieus beschouw. Laat staan dat ze als argument worden beschouwd. Te vaak heb ik nu gezien dat je de geciteerde vaderen poogt voor het eigen karretje te spannen i.p.v. recht te doen aan hun visie.

Trieste reactie, ik heb nog nooit bewust misleidend geciteerd. Dat de citaten jou niet aanstaan is wat anders. Ik PB je alle twaalf bijlslagen van Boston. Het is voor het RF te lang.
Wil jij wat postings van mij waaruit misleiding zou blijken opzoeken en openbaren ?

Kom op WimA of trek je beschuldiging in.

En kom ook gelijk even met je verklaring van de herhaaldelijk genoemde tekst.

[GGBeroopingswerk]

Dat er 'ontwaakte zondaren' bestaan, kun je op grond van Ef. 5:14 niet bewijzen. Maar dat ze er zijn, is een feit. Het zijn de mensen, die zijn 'stilgezet', tot zichzelf zijn gekomen, maar die Christus nog niet omhelsd hebben in het geloof.

Mag ik hier even op inhaken in een poging om het concreet te maken? Ik heb namelijk het gevoel dat dit de kern van de discussie raakt.

Er zijn vele algemene overtuigingen die den mens niet tot Christus leiden. Levensgevaarlijk als we daarin berusten.

Maar als een mens werkelijk van dood is levend gemaakt is er meer dan een overtuiging. Er komt een overbuiging. Wat bedoel ik daarmee? Is dat een liefdeloos bonken en beuken van de wet, zoals het wel eens wordt uitgedrukt? Ach nee, het hart gaat uit naar God. Er is een intens verdriet dat we dat Heilige Goddelijke Wezen door onze zonden onteerd hebben. Zouden we dat verdriet weer willen inwisselen voor de vreugde van de wereld? Nee nooit, want de zonde is ons de dood geworden! We voelen een diep berouw dat we tegen een goeddoend God gezondigd hebben! Een liefde tot Gods heilige deugden (ook al kunnen we het zelf niet voor liefde houden). We leven in dat we met onze zonden voor een Heilige God niet kunnen bestaan. We beseffen dat Gods rechtvaardigheid eist dat de zonde gestraft wordt en die straf keuren we ons waardig omdat we Zijn rechtvaardigheid liefhebben. We vallen Gods recht toe. Het is niet de eeuwige pijn in de hel die ons doet vrezen, maar we kunnen de gedachten niet verdragen om nu eeuwig buiten de gunst van dat lieve Wezen te moeten blijven. We weten dat alleen in Christus redding te vinden is, daar gaat heel ons hart naar uit. Maar met een verstandskennis zijn we niet geholpen. We zeggen David na: zeg tot mijn ziel: “Ik ben uw heil”. We zien er naar uit dat Christus Zichzelf aan ons openbaart. We zullen nooit, nooit, nooit, kunnen rusten buiten Hem. Wat word het dan een onbeschrijfelijk wonder als er dan een moment komt dat Christus Zich aan ons openbaart en we Hem mogen omhelzen als onze Zaligmaker. Dan wordt Hij alles voor ons!

Waarom zeg ik nu dit alles? Wil ik mijn eigen bevinding als maatstaf stellen? Wil ik zeggen dat het altijd op deze manier gaat? Nee zeker niet, de Heilige Geest is vrij in zijn werkingen. Maar als we achteraf stellen dat dit alles ervaren wordt door iemand die nog in zijn doodsstaat is, dan denk ik dat we nog nooit een rechte indruk gehad hebben van wat onze doodstaat inhoudt. We zijn in het paradijs niet alleen dood gevallen maar vijandig dood! Haters Gods! Lees maar in Romeinen 1 en Romeinen 3. En dan vraag ik u: kan een dode God liefhebben? Kan hij zo’n betrekking hebben op die Goddelijke deugden? Kan een dode zo’n innig berouw hebben? Kan een dode zo’n verdriet over de zonde hebben, en zo’n haat tegen de zonde? Kan een dode het eens worden met de welverdiende straf? Kan een dode het onverdraaglijk vinden om eeuwig buiten de gunst van dat lieve Wezen te moeten blijven? Kan een dode zo met zijn hele hart uitzien naar Christus?
Dit is geen aanmoediging om te rusten in bevindingen. En zo iemand zal echt nooit kunnen rusten voordat hij bewust weet in Christus geborgen te zijn. Maar we doen de Heilige Geest tekort als we zeggen dat de wedergeboorte pas plaatsvindt als we het volle bewustzijn hebben dat al onze zonden om Christus wil vergeven zijn, en dat daarvoor de mens nog in zijn doodstaat is. De schuldvergeving door het bloed van Christus is wel het wezen van het geloof, dat zal ik nooit ontkennen, maar de bewuste oefeningen van het geloof kunnen velerlei zijn, zoals ik hierboven heb geprobeerd te laten zien. Wat zien we dat toch duidelijk in het voorbeeld van Efraïm in Jeremia 31:19: Zekerlijk, nadat ik bekeerd ben, heb ik berouw gehad, en nadat ik mijzelven ben bekendgemaakt, heb ik op de heup geklopt; ik ben beschaamd, ja, ook schaamrood geworden, omdat ik de smaadheid mijner jeugd gedragen heb.

Ik denk dat velen van Gods Volk zich in je beschrijving zullen herkennen. Laat ik dat eerst zeggen.

Echter het eerste onderstreepte stuk is 'scholastiek', een menselijke conclusie. Ik geloof zeker dat dit voortkomt uit de werkingen van de Heilige Geest. En daarom voel ik met niet aangesproken in het verwijt dat ik door mijn visie de Heilige Geest tekort zou doen. Al deze werkingen schrijf ik aan de Heilige Geest toe. Maar de manier waarop je het eerste door mij onderstreepte uitdrukt, veroorzaakt je conclusie, het tweede door mij onderstreepte. Had je het eerste stuk anders verwoord, namelijk dat de Heilige Geest iemand overtuigt van zijn doodstaat en uitdrijft tot Christus waar alleen het leven te vinden is, dan was de conclusie anders geweest. En als je goed kijkt in boeken als Genadeleven en Genadeverbond, dan zie je dat de conclusies doorgaans volgen op het op bepaalde manier gestelde (retorische) vragen. Eén voorbeeld: Ds. Moerkerken vraagt zijn lezer of de moordenaar aan het kruis bij het verwijten van zijn mede-moordenaar, als hij zegt: 'wij toch rechtvaardiglijk' of wie dan durft te zeggen dat hij dan nog een onbekeerd en onboetvaardig man geweest is. Dan zeg je: nee dat kan niet. Maar was de vraag: Is hij ontboetvaardig? Nee. Was hij onbekeerd? dan durf ik op de tweede vraag wel ja te zeggen: Hij bad juist om bekering. Daarom is het zo van belang voor de conclusie, hoe het voorgaande wordt beschreven. En daarom roep ik vaak op: Zoek het bewijs eerst in de Bijbel en dan pas in redeneringen.

[WimA]

@Huisman en @GGBeroopingswerk s.v.p. rustig aan. Ik ben geen ambtenaar of werkzaam in de zuil dus de tijd ontbreekt me soms om direct te reageren.

[Ad Anker]

@Huisman. Jouw methode van citeren is dermate misleidend dat ik de citaten niet meer lees of als serieus beschouw. Laat staan dat ze als argument worden beschouwd. Te vaak heb ik nu gezien dat je de geciteerde vaderen poogt voor het eigen karretje te spannen i.p.v. recht te doen aan hun visie.

Trieste reactie, ik heb nog nooit bewust misleidend geciteerd. Dat de citaten jou niet aanstaan is wat anders. Ik PB je alle twaalf bijlslagen van Boston. Het is voor het RF te lang.
Wil jij wat postings van mij waaruit misleiding zou blijken opzoeken en openbaren ?

Kom op WimA of trek je beschuldiging in.

Misleiding is natuurlijk een groot woord. Ik kan echter vanuit de viervoudige staat prima aantonen dat de wedergeboorte, zoals door Boston beschreven, aansluit bij de visie van ds. Kersten/Moerkerken c.s.

6. De natuurlijke geboorte geschiedt langzamerhand: "Hebt Gij mij niet als melk gegoten en mij als kaas doen runnen?" (Job 10:10). Zo gaat het ook met de wedergeboorte. Het gaat gewoonlijk bij de wedergeboorte met de ziel zoals het ging met de blinde die door onze Heere genezen werd. Hij zag "de mensen als bomen wandelen" en naderhand zag hij "hen allen ver en klaar (Markus 8:23-25). Omdat de wedergeboorte, strikt genomen, een overgang is van de dood in het leven, is het waar dat de ziel in een ogenblik tot het leven wordt gebracht. Zo wordt ook de ziel in de levenloze klomp ingebracht, wanneer het embryo tot volkomenheid is gekomen in de baarmoeder. Niettemin kunnen wij ons een ontvangenis bij de geestelijke geboorte voorstellen, die daar enigszins op gelijkt. Daarbij wordt de ziel voorbereid op de levendmaking en is het schepsel vatbaar voor "wasdom" (1 Petrus 2:2) en voor "een overvloediger leven" Johannes 10:10; Engelse vertaling).

De zondaar wordt eerst tot Christus gedreven en daarna tot Hem getrokken. Het is met de ziel als met de duif van Noach. Ze werd gedwongen om naar de ark terug te keren, omdat ze niets anders kon vinden om op te rusten. Maar toen ze terugkeerde, zou ze op de buitenkant van de ark zijn blijven rusten, als Noach niet zijn hand had uitgestoken om haar tot zich in de ark te brengen (Genesis 8:9). De Heere zendt de bloedwreker om de misdadiger achterna te jagen, en hij verlaat met een droevig hart zijn eigen stad, en met tranen in de ogen neemt hij afscheid van zijn oude bekenden, omdat hij niet bij hen durft te blijven. Hij vlucht voor zijn leven naar de vrijstad. Dit is helemaal zijn keuze niet, het is gedwongen werk. Nood breekt wet. Als hij echter bij de poorten komt en de schoonheid van die plaats ziet, dan bekoren de uitnemendheid en lieflijkheid ervan hem. Dan gaat hij van harte en gaarne naar binnen, terwijl hij zegt: "Dit is mijn rust, en hier zal ik blijven"; en zoals iemand in een ander geval zei: "Ik zou omgekomen zijn, indien ik niet omgekomen was."

[GGBeroopingswerk]

Ik kan echter vanuit de viervoudige staat prima aantonen dat de wedergeboorte, zoals door Boston beschreven, aansluit bij de visie van ds. Kersten/Moerkerken c.s.

6. De natuurlijke geboorte geschiedt langzamerhand: "Hebt Gij mij niet als melk gegoten en mij als kaas doen runnen?" (Job 10:10). Zo gaat het ook met de wedergeboorte. Het gaat gewoonlijk bij de wedergeboorte met de ziel zoals het ging met de blinde die door onze Heere genezen werd. Hij zag "de mensen als bomen wandelen" en naderhand zag hij "hen allen ver en klaar (Markus 8:23-25). Omdat de wedergeboorte, strikt genomen, een overgang is van de dood in het leven, is het waar dat de ziel in een ogenblik tot het leven wordt gebracht. Zo wordt ook de ziel in de levenloze klomp ingebracht, wanneer het embryo tot volkomenheid is gekomen in de baarmoeder. Niettemin kunnen wij ons een ontvangenis bij de geestelijke geboorte voorstellen, die daar enigszins op gelijkt. Daarbij wordt de ziel voorbereid op de levendmaking en is het schepsel vatbaar voor "wasdom" (1 Petrus 2:2) en voor "een overvloediger leven" Johannes 10:10; Engelse vertaling).

De zondaar wordt eerst tot Christus gedreven en daarna tot Hem getrokken. Het is met de ziel als met de duif van Noach. Ze werd gedwongen om naar de ark terug te keren, omdat ze niets anders kon vinden om op te rusten. Maar toen ze terugkeerde, zou ze op de buitenkant van de ark zijn blijven rusten, als Noach niet zijn hand had uitgestoken om haar tot zich in de ark te brengen (Genesis 8:9). De Heere zendt de bloedwreker om de misdadiger achterna te jagen, en hij verlaat met een droevig hart zijn eigen stad, en met tranen in de ogen neemt hij afscheid van zijn oude bekenden, omdat hij niet bij hen durft te blijven. Hij vlucht voor zijn leven naar de vrijstad. Dit is helemaal zijn keuze niet, het is gedwongen werk. Nood breekt wet. Als hij echter bij de poorten komt en de schoonheid van die plaats ziet, dan bekoren de uitnemendheid en lieflijkheid ervan hem. Dan gaat hij van harte en gaarne naar binnen, terwijl hij zegt: "Dit is mijn rust, en hier zal ik blijven"; en zoals iemand in een ander geval zei: "Ik zou omgekomen zijn, indien ik niet omgekomen was."

Inderdaad, een mooie beschrijving hoe de mens wordt voorbereid op de levendmaking. En ds. Kersten/Moerkerken c.s. zeggen dat de ziel op dat moment al is levend gemaakt.

[Ad Anker]

Ik kan echter vanuit de viervoudige staat prima aantonen dat de wedergeboorte, zoals door Boston beschreven, aansluit bij de visie van ds. Kersten/Moerkerken c.s.

6. De natuurlijke geboorte geschiedt langzamerhand: "Hebt Gij mij niet als melk gegoten en mij als kaas doen runnen?" (Job 10:10). Zo gaat het ook met de wedergeboorte. Het gaat gewoonlijk bij de wedergeboorte met de ziel zoals het ging met de blinde die door onze Heere genezen werd. Hij zag "de mensen als bomen wandelen" en naderhand zag hij "hen allen ver en klaar (Markus 8:23-25). Omdat de wedergeboorte, strikt genomen, een overgang is van de dood in het leven, is het waar dat de ziel in een ogenblik tot het leven wordt gebracht. Zo wordt ook de ziel in de levenloze klomp ingebracht, wanneer het embryo tot volkomenheid is gekomen in de baarmoeder. Niettemin kunnen wij ons een ontvangenis bij de geestelijke geboorte voorstellen, die daar enigszins op gelijkt. Daarbij wordt de ziel voorbereid op de levendmaking en is het schepsel vatbaar voor "wasdom" (1 Petrus 2:2) en voor "een overvloediger leven" Johannes 10:10; Engelse vertaling).

De zondaar wordt eerst tot Christus gedreven en daarna tot Hem getrokken. Het is met de ziel als met de duif van Noach. Ze werd gedwongen om naar de ark terug te keren, omdat ze niets anders kon vinden om op te rusten. Maar toen ze terugkeerde, zou ze op de buitenkant van de ark zijn blijven rusten, als Noach niet zijn hand had uitgestoken om haar tot zich in de ark te brengen (Genesis 8:9). De Heere zendt de bloedwreker om de misdadiger achterna te jagen, en hij verlaat met een droevig hart zijn eigen stad, en met tranen in de ogen neemt hij afscheid van zijn oude bekenden, omdat hij niet bij hen durft te blijven. Hij vlucht voor zijn leven naar de vrijstad. Dit is helemaal zijn keuze niet, het is gedwongen werk. Nood breekt wet. Als hij echter bij de poorten komt en de schoonheid van die plaats ziet, dan bekoren de uitnemendheid en lieflijkheid ervan hem. Dan gaat hij van harte en gaarne naar binnen, terwijl hij zegt: "Dit is mijn rust, en hier zal ik blijven"; en zoals iemand in een ander geval zei: "Ik zou omgekomen zijn, indien ik niet omgekomen was."

Inderdaad, een mooie beschrijving hoe de mens wordt voorbereid op de levendmaking. En ds. Kersten/Moerkerken c.s. zeggen dat de ziel op dat moment al is levend gemaakt.

Inderdaad, daar heb je gelijk in!

[Simon]

Blijft de vraag staan waarom ds. Kort in zijn boek het ontwaken niet als de levendmaking beschouwd terwijl Efeze 5 dat wel doet. Dat heeft niets te maken met te veel willen bewijzen enz. De tekst zegt dat het ontwaken en opstaan uit de dood hetzelfde is. Ds. Kort zegt van niet.

Omdat ds. Kort het woord 'ontwaken' hier in de zin neemt, zoals het door bijv. iemand als McCheyne gebruikt is. Heel simpel. Eén woord kan in een verschillende context verschillende betekenissen hebben. Door dit over het hoofd te zien, heeft ds. Kort behoorlijk geblunderd door Ef. 5:14 als bewijstekst te noemen. Dat krijg je dus als je teveel wilt bewijzen.
Wat wil je nog meer horen, WimA?

Dus ds. Kort bedoeld met het "ontwaken" in zijn boek iets anders dan het "ontwaken" in Ef. 5 vs 14? Als dat zo is lijkt het erop dat de bewijsteksten d.m.v. zoeken naar het woord "onwaken" erbij zijn geraapt maar dat even terzijde

Idd. heeft ds. Kort hier geblunderd. Dat hele schema vind ik nogal amateuristisch. Dat er 'ontwaakte zondaren' bestaan, kun je op grond van Ef. 5:14 niet bewijzen. Maar dat ze er zijn, is een feit. Het zijn de mensen, die zijn 'stilgezet', tot zichzelf zijn gekomen, maar die Christus nog niet omhelsd hebben in het geloof.

Het lijkt er meer op dat Efeze het heeft over degenen die de nieuwe mens aandoen na het afleggen van den oude mens.
''En dat gij vernieuwd wordt door de geest van UW denken.'' (Ef 4:23)
''maar weest jegens elkander vriendelijk en barmhartig, elkander VERGEVEND , zoals God IN CHRISTUS u vergeving GESCHONKEN heeft''.
voltooid verleden tijd.

[GGBeroopingswerk]

Helder. Dank je.

Inderdaad, daar heb je gelijk in!

Fijn dat er ook zo gereageerd kan worden. Na mijn chagrijn over bepaalde manieren van reacties, lijkt het me goed om ook een compliment uit te delen voor zo'n reactie.