.

PvS schreef:Hoe kan men dan leren dat het kennen van Christus "een nadere weldaad" zou zijn?
Dan schiet dus de prediking hierin tekort?
Dan is de prediking dus niet naar het hart van Jeruzalem...

PvS, als je het zo formuleert, dan is dat inderdaad niet juist. Althans... we moeten goed weten wat we bedoelen. En daar gaat het veelal mis!
In de levendmaking, de wedergeboorte schenkt de Heere om Christus' wil alles. Zo'n zondaar is geheel verzoend, rechtvaardig voor God, zijn zonden zijn vergeven, etc.
Het is alleen meestal niet zo dat dat de betreffende zondaar ook vanaf dag 1 weet hij rijk hij eigenlijk is. Door de oefeningen van het geloof (het leven der heiligmaking) leert de zondaar wat hij in Christus reeds bezit.
De zondaar ziet doorgaans meer op zichzelf, zijn zonden en vloekwaardigheid; in de prediking moet erop gewezen worden dat het nodig is om een blik buiten zichzelf te slaan en het anker der hoop uit te werpen in de vaste grond van Christus' kruisverdienste.

.

PvS schreef:

Luther schreef:

PvS schreef:Hoe kan men dan leren dat het kennen van Christus "een nadere weldaad" zou zijn?
Dan schiet dus de prediking hierin tekort?
Dan is de prediking dus niet naar het hart van Jeruzalem...

PvS, als je het zo formuleert, dan is dat inderdaad niet juist. Althans... we moeten goed weten wat we bedoelen. En daar gaat het veelal mis!
In de levendmaking, de wedergeboorte schenkt de Heere om Christus' wil alles. Zo'n zondaar is geheel verzoend, rechtvaardig voor God, zijn zonden zijn vergeven, etc.
Het is alleen meestal niet zo dat dat de betreffende zondaar ook vanaf dag 1 weet hij rijk hij eigenlijk is. Door de oefeningen van het geloof (het leven der heiligmaking) leert de zondaar wat hij in Christus reeds bezit.
De zondaar ziet doorgaans meer op zichzelf, zijn zonden en vloekwaardigheid; in de prediking moet erop gewezen worden dat het nodig is om een blik buiten zichzelf te slaan en het anker der hoop uit te werpen in de vaste grond van Christus' kruisverdienste.

Helemaal met je eens Luther.
Men spreekt echter in de prediking van geen troost.
Want, zegt men, "Het moet met een geopenbaarde Christus weer de dood in".
Waar leert de Schrift dat?

Heeft dat niet te maken met het gezegde: Zo de Borg, zo de kerk? Christus ging de dood in, wij moeten de dood in.

.

Toch geloof ik dat er een karikatuur gemaakt wordt van de ware tale Kanaäns.
Vaak is het ook het spreken van Gods Volk onderling waarbij woorden uit de Schrift gebruikt worden om bepaalde zaken uit te leggen.
En Gods Woord is nu eenmaal oud nederlands tot nu toe, dus het kan wat ouderwets overkomen.
Gister nog een oude christen gesproken, rijk en ruim sprekend over zijn Zaligmaker tegenover een zondaar die niets mee kan brengen, en over de trouw van God, en tegelijkertijd wars van allerlei vroomheid die zo vaak met lijdelijkheid gepaard gaat. Met een hartelijk geloof in de doorwerking van Zijn Geest ook in deze tijd en ook onder jongeren.
Verblijd over allerlei initiatieven die juist in deze tijd mogelijk zijn als het preken beluisteren via internet waarbij in beginsel de kerkmuren verbroken worden , en de beschikbaarheid van allerlei theologische werken op verschillende sites.
En dit alles ging toch gepaard met een manier van uitdrukken die velen aan zouden duiden als dat "ouderwetsche tale Kanaäns."

Vergeeft het me, maar ik luister daar toch graag naar.

Luther schreef:

PvS schreef:Hoe kan men dan leren dat het kennen van Christus "een nadere weldaad" zou zijn?
Dan schiet dus de prediking hierin tekort?
Dan is de prediking dus niet naar het hart van Jeruzalem...

PvS, als je het zo formuleert, dan is dat inderdaad niet juist. Althans... we moeten goed weten wat we bedoelen. En daar gaat het veelal mis!
In de levendmaking, de wedergeboorte schenkt de Heere om Christus' wil alles. Zo'n zondaar is geheel verzoend, rechtvaardig voor God, zijn zonden zijn vergeven, etc.
Het is alleen meestal niet zo dat dat de betreffende zondaar ook vanaf dag 1 weet hij rijk hij eigenlijk is. Door de oefeningen van het geloof (het leven der heiligmaking) leert de zondaar wat hij in Christus reeds bezit.
De zondaar ziet doorgaans meer op zichzelf, zijn zonden en vloekwaardigheid; in de prediking moet erop gewezen worden dat het nodig is om een blik buiten zichzelf te slaan en het anker der hoop uit te werpen in de vaste grond van Christus' kruisverdienste.

Eerlijk gezegd vind ik dit bijzonder vaag. Pas wie in het geloof op Christus ziet, aan die is alles geschonken. Die is vanaf dag 1 inderdaad rijk. Hoe zo iemand vervolgens geleerd moet worden "dat het nodig is om een blik buiten zichzelf te slaan en het anker der hoop uit te werpen in de vaste grond van Christus' kruisverdienste", is mij een raadsel. Immers, bij de eerste daad van het geloof is dat gebeurd! En dan is het als bij Christen toen hij op het kruis zag: het pak van zonden rolde van zijn rug en kwam nooit meer terug.
Dat hij later zijn rol verloor, is een andere zaak.

Avi schreef:Heeft dat niet te maken met het gezegde: Zo de Borg, zo de kerk? Christus ging de dood in, wij moeten de dood in.

Dat geldt wel voor de heiligmaking, niet voor de rechtvaardigmaking. Christus is voor ons de dood ingegaan, dus wij hoeven zelf juist níet meer de dood in.
Wel moeten wij het kruis achter Christus aandragen om zo de oude mens te laten sterven, maar dat is een andere zaak.
Tegenwoordig worden rechtvaardigmaking en heiligmaking vermengd en dan kun je de vreemdste dingen krijgen.

Afgewezen schreef:

Luther schreef:

PvS schreef:Hoe kan men dan leren dat het kennen van Christus "een nadere weldaad" zou zijn?
Dan schiet dus de prediking hierin tekort?
Dan is de prediking dus niet naar het hart van Jeruzalem...

PvS, als je het zo formuleert, dan is dat inderdaad niet juist. Althans... we moeten goed weten wat we bedoelen. En daar gaat het veelal mis!
In de levendmaking, de wedergeboorte schenkt de Heere om Christus' wil alles. Zo'n zondaar is geheel verzoend, rechtvaardig voor God, zijn zonden zijn vergeven, etc.
Het is alleen meestal niet zo dat dat de betreffende zondaar ook vanaf dag 1 weet hij rijk hij eigenlijk is. Door de oefeningen van het geloof (het leven der heiligmaking) leert de zondaar wat hij in Christus reeds bezit.
De zondaar ziet doorgaans meer op zichzelf, zijn zonden en vloekwaardigheid; in de prediking moet erop gewezen worden dat het nodig is om een blik buiten zichzelf te slaan en het anker der hoop uit te werpen in de vaste grond van Christus' kruisverdienste.

Eerlijk gezegd vind ik dit bijzonder vaag. Pas wie in het geloof op Christus ziet, aan die is alles geschonken. Die is vanaf dag 1 inderdaad rijk. Hoe zo iemand vervolgens geleerd moet worden "dat het nodig is om een blik buiten zichzelf te slaan en het anker der hoop uit te werpen in de vaste grond van Christus' kruisverdienste", is mij een raadsel. Immers, bij de eerste daad van het geloof is dat gebeurd! En dan is het als bij Christen toen hij op het kruis zag: het pak van zonden rolde van zijn rug en kwam nooit meer terug.
Dat hij later zijn rol verloor, is een andere zaak.

Ik zou zeggen: De verwoorde bevinding is zuiver, alleen de bewoording is verkeerd. Dat een ziel meer en meer moet leren zich in Christus te gronden, en op Hem te vertrouwen is waar. Maar in de eerste geloofsdaad ís de christen in Christus gegrond, maar hij moet zich daar meer en meer bewust van worden, en moet zich meer en meer zich in Hem verliezen. Een opwassen in de kennis.

memento schreef:Ik zou zeggen: De verwoorde bevinding is zuiver, alleen de bewoording is verkeerd. Dat een ziel meer en meer moet leren zich in Christus te gronden, en op Hem te vertrouwen is waar. Maar in de eerste geloofsdaad ís de christen in Christus gegrond, maar hij moet zich daar meer en meer bewust van worden, en moet zich meer en meer zich in Hem verliezen. Een opwassen in de kennis.

Wat moet ik me voorstellen bij dat 'meer en meer'? Je wordt toch ook niet 'meer en meer' met elkaar in het huwelijk verbonden? Je bent in Christus of je bent het niet. Je bent op Hem gegrond of je leeft nog voor eigen rekening. "Meer en meer' op Christus gegrond worden kan helemaal niet.
Je kunt wel meer en meer uit Hem leven, en Hem meer en meer leren kennen, maar dan hebben we het over de heiligmaking...

.

PvS schreef:

Afgewezen schreef:

memento schreef:Ik zou zeggen: De verwoorde bevinding is zuiver, alleen de bewoording is verkeerd. Dat een ziel meer en meer moet leren zich in Christus te gronden, en op Hem te vertrouwen is waar. Maar in de eerste geloofsdaad ís de christen in Christus gegrond, maar hij moet zich daar meer en meer bewust van worden, en moet zich meer en meer zich in Hem verliezen. Een opwassen in de kennis.

Wat moet ik me voorstellen bij dat 'meer en meer'? Je wordt toch ook niet 'meer en meer' met elkaar in het huwelijk verbonden? Je bent in Christus of je bent het niet. Je bent op Hem gegrond of je leeft nog voor eigen rekening. "Meer en meer' op Christus gegrond worden kan helemaal niet.
Je kunt wel meer en meer uit Hem leven, en Hem meer en meer leren kennen, maar dan hebben we het over de heiligmaking...

Toen ik in het huwelijk trad, was mijn vrouw geen vreemde voor mij.
Zo is het met het geestelijk huwelijk hetzelfde.
Christus wordt vanaf dag 1 gekend als Profeet, Priester en als Koning.

Maar in een huwelijk groei je steeds meer naar elkaar toe, toch? Hoe langer je met elkaar omgaat, des te meer leer je elkaar kennen. En des te meer raak je vertrouwd aan elkaar.

memento schreef:Maar in een huwelijk groei je steeds meer naar elkaar toe, toch? Hoe langer je met elkaar omgaat, des te meer leer je elkaar kennen. En des te meer raak je vertrouwd aan elkaar.

Hoe moet ik me dat in het leren kennen van Christus voorstellen? Nogmaals: één blik op het kruis, en Christen was van zijn zondenpak verlost. Gaat dat tegenwoordig anders?

.

Afgewezen schreef:

memento schreef:Maar in een huwelijk groei je steeds meer naar elkaar toe, toch? Hoe langer je met elkaar omgaat, des te meer leer je elkaar kennen. En des te meer raak je vertrouwd aan elkaar.

Hoe moet ik me dat in het leren kennen van Christus voorstellen? Nogmaals: één blik op het kruis, en Christen was van zijn zondenpak verlost. Gaat dat tegenwoordig anders?

Tja, dat was christen in de christenreis... Hoe ging het bij hopende, bij christens vrouw. Iedereen zal dat weer anders ervaren toch? Niet dat je langzamerhand van je zondenpak verlost wordt maarre...het zien op Christus is niet altijd helder dus ook de zekerheid niet altijd even vast. Daar groei je in toch, door het vertrouwen op de beloftes uit het Woord?