Wil er nog even bijzetten, Afgewezen, dat als je dus blijkbaar problemen hebt met onze belijdenisgeschriften, dat hier op het forum te zetten is fout. Dat is zonde! Dat is scheurmakerij!

Met die problemen moet je eerst gelovig onderzoeken, aan de hand van de Bijbel. In het gebed.

En dan naar de kerkeraad stappen. En de classis. En de synode. Want daarover beslist alleen de synode. En ondertussen moet je je mond houden.

Volgens mij is er sprake van een misverstand.
Ik heb géén kritiek gegeven op de belijdenisgeschriften.
Guido de Brès heeft een boek geschreven over de kinderdoop, waarin hij m.i. te positief over de kinderen spreekt. Dit is gelukkig niet terug te vinden in het NGB. Wat daar staat, kan ik van harte onderschrijven. Maar dat betekent dus niet dat ik alle opvattingen van de persoon Guido de Brès onderschrijf.
Verder heb ik gezegd dat het doopsformulier helaas wat onduidelijk is, omdat het uitgaat van de ideale situatie en ZO kunnen daar dus mensen mee op de loop gaan. Overigens is het doopsformulier geen belijdenisgeschrift, maar een liturgisch formulier.
Dus geen moord- en brandgeschreeuw graag.

Klavier, kun je mij kort en bondig uitleggen wat je punt is en waarin je met mij van mening verschilt?
Je opmerking over het zendingsbevel begrijp ik al helemaal niet.
Het ging over de vraag waarom kinderen van het verbond "zachtkens" tot Christus geleid zouden worden, "zachter" dan kinderen uit de wereld. Wat heeft dat met het zendingsbevel te maken?

Het Formulier om de Heilige Doop te bedienen aan de kleine kinderen van de gelovigen gaat helemaal terug op de doopbeschouwing van de Reformatie in de zestiende eeuw. Dit betekent dat ze alleen maar verstaan kan worden binnen de dienovereenkomstige genade en geloofsieer.
Er was de Reformatie van Luther en Calvijn alles aan gelegen dat het heil tot ons kwam alleen door het Woord, alleen door genade en: alleen door het geloof. Zeg maar: het kwam helemaal en alleen van God, zonder toedoen of medewerking van de mens. En daarmee zette de Reformatie zich af tegen de Roomsen én tegen de Dopersen. Bij beiden zagen zij de genade- en geloofsleer verduisterd door menselijke medewerking bij het realiseren van het heil.
De Dopersen verwierpen de kinderdoop, omdat zij meenden dat iemand pas gedoopt mocht wordén als hij tot bekering en geloofwas gekomen. Daarmee verwarden zij de zendingssituatie met de situatie en de positie waarin de gemeente verkeert. In hun oog bestaat de gemeente uit een vergadering of verzameling van ongelovigen, die tot bekering moet komen, waarna de doop kan plaatsvinden, In feite is dit het baptistisch standpunt. De doop is dan een uitbeelding of uittekening (teken!) van de bekering van deze gedoopte, en deze bekering wordt daarmee dan ook bevestigd. Terecht zag de Reformatie dat dan de mens meer in het middelpunt staat dan God. In aanvechting zou zo’n gedoopte geen weerwoord hebben, want als zijn bekering niet echt is, dan had hij nooit gedoopt mogen worden, met andere woorden: dan zou zijn doop niet geldig zijn! De Reformatie heeft de doop als teken en zegel niet verbonden met het géloven van de mens, maar met het béloven van God. In aanvechting en geloofsstrijd behoeft de gelovige niet terug te valiën op de echtheid van zijn bekering of geloven maar mag hij terug vallen op het onfeilbaar beloven van God. Zo wordt ons géloven onmiddellijk verbonden met Gods béloven, het komt daaruit op en het hangt daaraan!
Daarom is in het doopformulier het Woord van God en de prediking van dat Woord het belangrijkste en het meest doorslaggevende. De prediking is dan geen vrijblijvende toespraak, maar bediening of uitdeling van het heil. Daarin betuigt God de Vader dat Hij een, eeuwig verbond der genade met ons opricht en God de Zoon betuigt dat Hij ons wast in Zijn bloed en de Heilige Geest betuigt dat Hij dit alles in ons hart en leven toepassen wil. Een uitbeelding daarvan en een verzegeling dat het echt waar is, is ons gegeven in de Heilige Doop als teken (uittekening) en zegel (van echtheid). Dit betekent echter niet dat dit allemaal automatisch zijn beslag krijgt in het leven van de gedoopte. Het gaat erom dat de gedoopte dit uitgetekende en verzegelde béloven van God ook zal géloven. Met dit geloven gaat samen de wedergeboorte en de bekering in een geheel nieuwe levenswandel.
God laat het echter niet in onze vrijheid of we Hem zullen geloven of niet geloven, nee, Hij deelt zijn heil uit in de bediening van
de verzoening. En wie het hart heeft dit, en daarmee Hem te weigeren, die heeft kennelijk geen nieuw hart. En die zal als verantwoordelijke daarop aangesproken en daarnaast geoordeeld worden. Het gedoopte kind kan dit betekende en verzegelde beloven van God niet geloven of met zijn ja-woord beamen, en daarom doende ouders dat in zijn plaats. Aan hen dus de taak het kind op te voeden in en door de Woorden van God, zodat het zelf dit Woord kan gaan geloven en tijdens de openbare belijdenis van het geloof het ja-woord van zijn ouders voor eigen rekening nemen. Het jawoord van de ouders en later van de gedoopte is dus niet minder dan het betuigen van de volledige verantwoordelijkheid voor het tot hem gekomen Woord van God. Daarbij heeft God niet eerst gevraagd of onderzocht of die gedoopte dit eigenlijk wel wil, nee de genade gaat hier restloos van God uit, danwel vrij of soeverein! En wie dit dan toch kennelijk niet wil aanvaarden in een nieuw godzalig leven, die zal zich daarvoor ooit moeten verantwoorden voor God.
Vandaar dat ons Doopformulier helemaal van God uit gelezen moet worden. Van God Uit gezien is het heil kant en Maar, en daar
behoort zelfs bij dat Hij belooft het ons te willen toepassen. Met andere woorden: dat behoeft men ook nog niet eens zelf te doen. Want men kan dat niet, omdat men dit niet wil!

refo schreef:Vandaar dat ons Doopformulier helemaal van God uit gelezen moet worden.

Zeker, maar kennelijk wordt de gemiddelde lezer daarbij toch overvraagd, gezien de vragen en misverstanden die er zijn ontstaan.

Afgewezen schreef:Volgens mij is er sprake van een misverstand.
Ik heb géén kritiek gegeven op de belijdenisgeschriften.
Guido de Brès heeft een boek geschreven over de kinderdoop, waarin hij m.i. te positief over de kinderen spreekt. Dit is gelukkig niet terug te vinden in het NGB. Wat daar staat, kan ik van harte onderschrijven. Maar dat betekent dus niet dat ik alle opvattingen van de persoon Guido de Brès onderschrijf.
Verder heb ik gezegd dat het doopsformulier helaas wat onduidelijk is, omdat het uitgaat van de ideale situatie en ZO kunnen daar dus mensen mee op de loop gaan. Overigens is het doopsformulier geen belijdenisgeschrift, maar een liturgisch formulier.
Dus geen moord- en brandgeschreeuw graag.

Klavier, kun je mij kort en bondig uitleggen wat je punt is en waarin je met mij van mening verschilt?
Je opmerking over het zendingsbevel begrijp ik al helemaal niet.
Het ging over de vraag waarom kinderen van het verbond "zachtkens" tot Christus geleid zouden worden, "zachter" dan kinderen uit de wereld. Wat heeft dat met het zendingsbevel te maken?

Dat is bij jullie dan misschien anders, maar bij ons hebben de liturgische formulieren in wezen status als 'minor' belijdenisgeschriften. Temeer voor het doopformulier omdat je er een eed op doet in het midden der gemeente met de doop.

En je kritiek op de Bres? Je bent dus wijzer dan hem? En dat zonder eens het stuk waarmee je problemen heeft te citeren? Dus, in feite ongehoord.

En je blijft nog steeds mensen betichten van minder dan eerlijk te zijn door te zeggen dat 'mensen er mee op de loop gaan'. DAT MAG NIET!

Sorry dat ik hier knap fel ben maar zo ben ik nu eenmaal als iets dat mij heilig is aangevallen word.

Bert Mulder schreef:Sorry dat ik hier knap fel ben maar zo ben ik nu eenmaal als iets dat mij heilig is aangevallen word.

Je mag van mij fel zijn. Maar ik erken geen onfeilbare mensen. Ook Guido de Brès was een mens van vlees en bloed. En zelfs de belijdenissen, die ik onderschrijf, zijn niet vrij van feilen. Er is maar één boek volmaakt: de Bijbel.
Ik heb mijn opmerkingen over De Brès gebaseerd op wat ik gelezen heb over hem in het boek van K. Exalto, In het rechte spoor. Twee citaatjes (Exalto geeft De Brès weer): "God houdt de kinderen der gelovigen voor gelovig, wedergeboren en bekeerd." "De kinderen der gelovigen liggen niet meer onder Gods vloek, want door Gods genadige aanneming en door de kracht van Gods beloften en des verbonds zjn zij van dit verderf verlost, geheiligd en wedergeboren."
Het spijt mij, maar hiermee treedt De Brès buiten het spoor van de Schrift. Het verbond gaat zo wel een heel eigen leven leiden.

Als De Bres hier fout is, dan is ook de apostel Paulus fout. Die houd ook de hele gemeente voor gelovig, wedergeboren en bekeerd. Zelfs voor een gemeente zoals Korinthe, met al zijn problemen. En spreekt uw dominee dan niet de gemeente aan met 'Geliefden in onze Heere Jesus Christus'?

1 Paulus, een geroepen1) apostel van Jezus Christus, door den wil van God, en Sosthenes2), de broeder,3)
2 Aan de Gemeente Gods, die te Korinthe is, den geheiligden5) in Christus Jezus, den geroepenen heiligen, met allen, die den Naam van onzen Heere Jezus Christus aanroepen in alle plaats,7) beide hun en onzen Heere;
3 Genade zij u8) en vrede van God onzen Vader, en den Heere Jezus Christus.

5) den geheiligden
Dat is, die door Christus en zijne gemeenschap van den gemenen hoop der wereld zijn afgezonderd tot ene gemeente Gods.

6) den geroepen heiligen,
Namelijk niet alleen uitwendig door het Woord, maar ook inwendig door de kracht des Heiligen Geestes, waardoor hij het beste deel der gemeente, dat is de ware gelovigen, verstaat, waarvan Christus spreekt Hand. 18:10.

Afgewezen schreef:

refo schreef:Vandaar dat ons Doopformulier helemaal van God uit gelezen moet worden.

Zeker, maar kennelijk wordt de gemiddelde lezer daarbij toch overvraagd, gezien de vragen en misverstanden die er zijn ontstaan.

't Is ingewikkeld gewórden.

Afgewezen schreef:Volgens mij is er sprake van een misverstand.
Ik heb géén kritiek gegeven op de belijdenisgeschriften.

Maar wel op de opsteller. Die zijn belijdenisgescchrijft vauit zijn gedachtengoed heeft opgesteld.
Een belijdenisgeschrift op een dwaling van Rome te bestrijden.
Rome leert dat er geen zekerheid is. De reformatie leert dat die er juist wel is.
Als we het belijdenisgeschrift loskoppelen van de zekerheid van geloof in Christus en daarbij de zekerheid van het geloof in de belofte loskoppelen van dit kernpunt uit de reformatie (en dat is wat je nu doet, althans, zo komt het op mij over) is het gereformeerde belijden wel degelijk in het geding.
We proberen hier allemaal onze visie over het geheel van het gereformeerde denken uiteen te zetten. Ik wil daarbij oproepen om dan niet selectief te worden maar alles te laten staan zoals het er staat.
Anders wordt het inderdaad erg ingewikkeld. Dan moet je noodconstructies gaan verzinnen om de boel kloppend te krijgen en een eigen dogmatiek gaan opzetten met andere accenten.
En dan roep je vragen op die niet te beantwoorden zijn.

Afgewezen schreef: Klavier, kun je mij kort en bondig uitleggen wat je punt is en waarin je met mij van mening verschilt?

Kort en bondig is mijn zwakke punt. Ik doe mijn best het duidelijk te maken.

Afgewezen schreef: Je opmerking over het zendingsbevel begrijp ik al helemaal niet.
Het ging over de vraag waarom kinderen van het verbond "zachtkens" tot Christus geleid zouden worden, "zachter" dan kinderen uit de wereld. Wat heeft dat met het zendingsbevel te maken?

Het staat bij mij allemaal in het teken van het Aanbod van genade, de belofte van het Verbond en de Werking van de Heilige Geest.
Haal je een element weg dan valt het hele verband weg.

Aanbod van genade: Voor iedereen is genade te verkrijgen in Christus. Dit is de Evangeliebelofte. Eis: Bekeert u.

Belofte van het Verbond: God heiligt de kinderen van gelovige ouders(s) . 1 Kor. 7:14 is de Nieuw Testamentische onderbouwing.
Inhoud Belofte van het Verbond: Gods genade is verkrijgbaar en alle middelen ter Verzoening met God zijn voor handen.
In het OT de offerdienst dat heenwijst naar Christus. De offers zelf in het OT brachten daadwerkelijk verzoening omdat het Offer van Christus er hoe dan ook zou komen. Abraham geloofde in de komst van de Messias, het is hem tot rechtvaardigheid gerekend.

Daarom kon een schaduwdienst verzoening brengen als middel. De bron van de verzoening lag in de belofte. En wat God belooft doet Hij.
De verzoening in het OT bracht dus naar de verzoening in Christus.

In het NT is de verzoening is aard hetzelfde.
Niet meer de offerdienst. Die is niet meer nodig. Het is nu de Bediening van het Woord. Onder dat Woord worden mensen verzoend met God. Omdat dat Woord gebruikt wordt zondaars te overtuigen en tot Christus te brengen. Dus ook weer bij de bron van de Verzoening, daar waar de genade te verkrijgen is.

Op basis van dit genade aanbod in het Evangelie, en het gegarandeerde Werk van Gods Geest om tot die genade te kunnen komen, kunnen we stellen dat de Belofte die alle kinderen van het verbond geldt, de onmogelijkheid tot zalig worden niet bestaat. Dat er voor zondige kinderen, net zo zondig als die buiten het verbond, een bijzonder groot en heilig voorrecht is: Te leven onder dit Werk van Gods Geest met deze belofte dat wie gelooft geen enkele reden heeft om te twijfelen niet behouden te zijn.
Zo is de doop een sacrament voor alle gelovigen die gedoopt zijn:
U gelooft, het teken en zegel van de verzoening op uw voorhoofd, het bewijs van Gods Verbond. Het bewijs dat de genade door de geloof word geschonken. Dagelijks. Zo staat het in het formulier.
Het is tevens de troost voor de ouders dat binnen datzelfde verbond de kinderen onder de werking van diezelfde Geest van God opgroeien.

Een punt om niet en nooit te vergeten, de uitwerking van de Evangeliebelofte:
De wedergeboorte is de eerste bekering. Er wordt een nieuwe mens geboren die God Liefheeft boven alles en zijn naaste als zichzelf. Dit is waar de eerste geloofsdaad wordt gedaan: Komen tot Christus. Het aannemen van de genade. Dat kan enkel en alleen door de beloofde Werking van Gods Geest die de zondaar onder dat Woord overtuigt van zonden gerechtigheid en oordeel, zodat deze daadwerkelijk, zichzelf bekeert en tot Christus vlucht. En dan heb ik het over de nieuwe mens. De oude mens kan zich niet bekeren. De nieuwe wel.
Dit is dus een geloofsdaad. Die daad doet delen in de genade, door Christus verworven. Die genade geeft de kracht en mogelijkheid tot God te vluchten.
De eis van bekering wordt dus door God Zelf gewerkt!
Het is een vrucht van bekering en wedergeboorte als de mens tot Hem vlucht.
En dan troost Hij het hart dat schreiend tot hem vlucht.

De link naar de Evangelieverkondiging in Zending en Evangelisatie:
Als je het aanbod van genade niet in de welmenendste vorm die er bestaat erkent, gaat deze hele visie mank.
Het Verbond staat in verhouding met de Evangelieboodschap en Evangeliebediening van de Heilige Geest.
Daarom moeten gelovigen op het zendigsveld ook gedoopt worden.
Zij en hun huis. Om in het Verbond te komen. Om te delen in de Beloften.

Ik ben van mening dat de belijdenisgeschriften basis geven voor deze visie.
Dat welliswaar Guido de Bres vooral het zachtkens tot Christus leiden als ideaal neemt, vertrouwende op en het Evangelie, en het Verbond (Psalm 105 en 106) en op de Werking van de Heilige Geest (Trooster!). Dat is niet meer dan belijden dat wat God eist en belooft waar is! Als de praktijk anders is ligt dat niet aan het Verbond of de visie daarop maar het ongeloof van de gevallen mens. De noodzaak van wedergeboorte wordt er vooral mee benadrukt!

Zachtkens leiden tot Christus of krachtdadig geroepen:
Hoewel de kinderen in zonden ontvangen en geboren zijn etc.
De mens is zo hardnekkig, ook de verbondskinderen, dat er ook zijn die door de hel geleid moeten worden in het overtuigen van zonden, gerechtigheid en oordeel.
Dat tekent eerder het harde hart en de verstokte zondaar onder de wekelijkse verkondiging van Gods Woord dan dat het te maken heeft met een nauwe Evangelieprediking die Christus op afstand houdt. Hebben we te maken met een prediking die genade ontzegt voor en verstokte zondaars, dan zondigen we tegen het Evangelie, Gods Verbond en de Heilige Geest.
Zo scherp wil ik dat stellen.

Afgewezen, Mijn punt is uiteindelijk dat met de belijdenisgeschriften in de hand wordt gezegd dat bij vruchten van het geloof er wel sprake kan zijn van ongeloof als bepaalde kenmerken ontbreken.
Ik stel dat de kenmerken van de vruchten van het geloof altijd gelijk zijn. De kenmerken evenwel die de bevinding/ervaring leren zijn vooral bepaald door de wijze waarop een kind van God tot Christus is gekomen. Wie niet via de hel is geleid hoeft geen diepe zondekennis en Gods toorn te hebben gevoeld in die mate als degene die zachtkens gelijdt is. Op dat punt kan wederzijdse herkenning ontbreken. Op het punt van de vrucht van de heiligmakeing echter niet.
Dat onderscheid mis ik bij jou. Ik meen vooral op te merken uit jouw woorden dat de diepte van schuldbesef, getroffen en geslagen een ijkpunt zou zijn. Dat acht ik onjuist.
Het gereformeerde beginsel hierin is altijd geweest: dat het doel is Bij Christus te komen. Het harde hand gedreven of in Liefde geleid.

Evengoed begrijp ik jouw vrees als het stuk van de wedergeboorte achterwege blijft. Dat komt dan omdat de Evangeliebelofte wordt gelijkgesteld met de Verbondsbelofte.
Dat zou betekenen dat er voor niet verbondelingen geen genade verkrijgbaar zou zijn. En dat komt het zendigsbevel wederom in het gedrang.

Samenvattend: Er ligt op links en op recht een dwaling op de loer.
Rechts vanwege de hindernissen die worden opgeworpen en al te snel beschuldigen van een gestolen Jezus van vijf letters.
Links vanwege het overschatten van het Verbond en daarmee de wedergeboorte als noodzakelijk uit het oog verliezen.

Beide veroorzaakt door een onjuiste balans tussen Verbond, Evangelie van vrije genade en Geloof in de Werking van de Heilige Geest die de wedergeboorte toepast.

Bert Mulder schreef:Als De Bres hier fout is, dan is ook de apostel Paulus fout. Die houd ook de hele gemeente voor gelovig, wedergeboren en bekeerd.

Ook De Brès beschouwt niet de gehele gemeente als wedergeboren en gelovig, maar als een ‘gemengd gezelschap’. Zie art. 29 van de Ned. Gel. Bel., waar gesproken wordt over de kerk:
“Wij spreken hier niet van het gezelschap der hypocrieten, welke in de kerk onder de goeden vermengd zijn, en intussen van de kerk niet zijn, hoewel zij naar het lichaam in dezelve zijn.”
Maar om die goeden gaat het dus, die vormen de ware kerk. Hen spreekt Paulus in zijn brieven dan ook aan als heiligen, gelovigen, etc. Hij spreekt daar de gemeente aan naar haar kern. Maar dat Paulus beseft dat er ook niet-gelovigen in de gemeente zullen zijn, blijkt wel uit de waarschuwende toon die in zijn brieven niet ontbreekt.
En wanneer een predikant uit de GG bijv. in zijn preek zegt "volk van God, u hebt daar toch ook kennis aan?", dan spreekt hij op dat moment dus óók de gemeente aan naar haar kern. Wanneer mensen daar kriegelig van worden, zullen zij toch bij zichzelf te rade moeten gaan.

Klavier schreef:Maar wel op de opsteller. Die zijn belijdenisgescchrijft vauit zijn gedachtengoed heeft opgesteld.

Niemand, ook de godzaligste persoon op aarde, is gevrijwaard van eenzijdigheden in zijn gedachtegoed. Aan dat gevaar is De Brès (en meerdere reformatoren) ook niet ontkomen. Men was zo tegen de dopers aan het ageren, dat men wel eens het evenwicht uit het oog verloor. Laten we blij zijn dat deze onevenwichtigheid geen plaats heeft gekregen in onze belijdenisgeschriften zelf.

Klavier schreef:Dat onderscheid mis ik bij jou. Ik meen vooral op te merken uit jouw woorden dat de diepte van schuldbesef, getroffen en geslagen een ijkpunt zou zijn. Dat acht ik onjuist.

Waar maak je dat uit op?

Klavier schreef:Het gereformeerde beginsel hierin is altijd geweest: dat het doel is Bij Christus te komen. Met harde hand gedreven of in Liefde geleid.

Het probleem bij velen is nu juist dat ze niet tot Christus komen, omdat ze denken dat ze al in Hem zijn. Daar ligt het kardinale punt.

Afgewezen schreef:Niemand, ook de godzaligste persoon op aarde, is gevrijwaard van eenzijdigheden in zijn gedachtegoed. Aan dat gevaar is De Brès (en meerdere reformatoren) ook niet ontkomen. Men was zo tegen de dopers aan het ageren, dat men wel eens het evenwicht uit het oog verloor. Laten we blij zijn dat deze onevenwichtigheid geen plaats heeft gekregen in onze belijdenisgeschriften zelf.

Volgens mij schets je hier dingen niet helemaal juist. Volgens mij is het anders. Namelijk dat het doopformulier geen dingen overaccentueert, maar dat de verrechtsing na de nadere reformatie er voor heeft gezorgd dat sommigen vinden dat het accent teveel op het verbond hebben gelegd, omdat het niet meer klopt met hun kerkleer. Maar die leer is anders dan die van de eerste reformatoren, het is allemaal zwaarder geworden en de accenten zijn daar juist anders komen te liggen, waardoor men het doopformulier niet meer goed kan onderschriijven... en dus redenen zoekt om het accent op het verbond dat al met kinderen wordt gesloten wat te nuanceren.

Het is dan ook wel erg makkelijk redeneren. Want tja, bij de Dordtse leerregels was men zo tegen het arminiaanse denken aan het ageren dat er erg veel accenten op bepaalde zaken worden gelegd, bij de HC ging men tegen het Roomse denken in.... Zo is alles wel te nuanceren natuurlijk.

De NBG was een verantwoording tegenover mensen die niet tegen de kinderdoop waren. Logisch dat het dan niet zo de nadruk krijgt.

Afgewezen schreef: Het probleem bij velen is nu juist dat ze niet tot Christus komen, omdat ze denken dat ze al in Hem zijn. Daar ligt het kardinale punt.

Nou, dit bedoel ik dus.
Ik wil nu wel eens weten op basis waarvan dit vast te stellen is en hoe dan.
Als we leren dat de mens van nature zo dood is, dat die mens geen zaligmaker nodig heeft, dat de mens geen genade wil omdat de mens daar te hoogmoedig voor is, hoe kan het bestaan dat onder deze leer een mens die zegt in Hem te zijn, niet zou wedergeboren zijn?
Hoe kan dit immers worden beleden zonder wedergeboorte?
Wat moet een zondaar met In Christus zijn? Daar heeft een mens van nature geen enkele baat bij. Omdat er geen schuld wordt erkent, laat staan beleefd. En dan zou zoiemand een verlosser nodig hebben? Dat zou eerder een hoogst uitzonderlijk geval moeten zijn waarbij de buitenkant van de hypocriet niet overeenstemt met zijn eigen ervaring. Dat kan alleen tegen beter weten in. Laten we daar niet de basis voor onze geloofsleer in leggen! Dat is de omgekeerde geloofswereld. En onbijbels.

Jij stelt iets waarbij de toetsing moet worden gegeven en het bewijs dat die toetsing op dezelfde basis gevestigd is al het belijden dat gelooft dat de leer zo zuiver is, dat op deze wijze mag worden geloofd. Daar waar jij een kardinaal probleem ziet. En dat vastknoopt aan de constaterind dat reformatoren onevenwichtig waren. (Hoe kan het bestaan dat de 3FvE wel evenwichtig zijn, de vrucht van de arbeid van diezelfde onevenwichtige mensen, opmerkelijke argumentatie en eigenlijk onzinnig).

Ik ben met je eens dat er schijngodsdienst is en hypocrieten zijn.
Maar de overtuiging daarvan ligt duidelijk in de harten van die hypocrieten. Daar hoef je ze echt niet van te overtuigen.
Iedereen weet als het erop aankomt hoe hij of zij er voorstaat.
Met het verstand kan men vaststellen of het hart uitgaat naar zijn Schepper of naar eigen ik.
Dit kunnen we enkel toetsen vanuit een gelijke basis.
Vanuit een basis waarin geloof en vruchten vergeleken worden met dezelfde belijdenis als waaruit het geloof zijn definitie in heeft.

Als ik jouw relativering van het gereformeerde gedachtengoed zie, is voor jouw de definitie van het geloof anders omdat je zaken uit de belijdenisgeschriften relativeert. Om het in te kunnen passen in je eigen visie. Onder het mom van Bijbelse fundering.
Natuurlijk ligt daar de kern, alles moeten we toetsen aan Gods Woord, maar ik meen dat juist de belijdenis geschriften op Gods Woord zijn gebaseerd en eeuwenlang bevestigd is door de gereformeerde theologen.
Wil je hier aan tornen dan is het logisch dat je in de problemen komt met hen die alles overeind laten staan van de gereformeerde leer.
Je gaat je eigen normering ontwikkelen op deze wijze en legt die op aan hen de die oorspronkelijke normering hanteren.
Dit is precies waardoor Arminius zich destijds verraden heeft. Het begon met het ter discussie stellen van de HC. Met het onderuit halen van de doop vanwege de verkiezing! Het was Arminius die de uitverkiezing en de daaruit geconcludeerde verwerping ging accentueren en vervolgens afzetten tegen de gereformeerde leer.
Hij begon ook aan de belijdenisgeschriften te plukken vanwege de uitverkiezing.
Ik zou me wel 3x bedenken alvorens met deze gedachten naar buiten te komen. Arminius benoemen we vooral als links. Met dezelfde insteek kun je ook rechtsom dwalen.
Met exact dezelfde redeneertrant als Arminius die ik hier vrees waar te nemen.
Arminius dacht vanuit de verwerping. Daar ligt de bron van de Remonstrantie.
De HyperCalvinist denkt vanuit verkiezing.
De gereformeerde leer denkt vanuit de openbaring van Gods Wil en erkent de Verkiezing als troost voor hen die vruchten van wedergeboorte voortbrengen.
Laten we toch bidden om wijsheid om het erfgoed der vaderen in alle zuiverheid vast te houden.

refo schreef:De NBG was een verantwoording tegenover mensen die niet tegen de kinderdoop waren. Logisch dat het dan niet zo de nadruk krijgt.

Gelukkig maar!