Dat is onjuist. De popcultuur is net zo breed ontstaan als het nu is... er waren niet-christenen en christenen die het maakten, een deel van de popmuziek is ontstaan vanuit de black gospel, liederen en muziek van christelijke negers in Amerika.
De black gospel klinkt heel wat anders dan pop muziek.
Daar heb ik dan ook geen principiele bezwaren tegen.
Het ontstaan van de popmuziek is altijd een beetje zwartgemaakt door de wat rechtse christelijke hoek... ten onrechte.
In de jaren 20 en 30 is in eerste instantie de jazz (oorsprong zuid amerika, zwarte slaven met voodoo cultus) etc komen overwaaien. Deze muziek was bepaald niet Christelijk. In Christelijke kringen is dat altijd afgewezen, ook in het land van herkomst.
Alle populaire muziek uit die periode is min of meer geëvolueerd uit de lichte muziek van die jaren. De kerken hebben in die tijd al direct afstand genomen van de nieuwe muziekontwikkeling.
Argumenten als "het is ontstaan vanuit groeperingen die bepaald geen christelijk gedachtegoed aan de man wilden brengen is ontzettend eenzijdig...
Dan wordt er gewezen op The Beatles, The Stones enzo... alsof de popmuziek daarmee begon.
Na de 2e WO is een emancipatiegolf ontstaan die zich kenmerkte door losmaking van de kerk en geloof. De hele wereldsituatie was voor velen de reden om God de rug toe te keren. Een historisch gegeven. Dit heeft zich cultureel geuit in het zoeken naar extreme muzikale vormen.
Bekend voorbeeld is de nu bijna onschuldig klinkende Rock and Roll.
Deze stijl is een samensmelting van Boogiewoogie (de kroegstijl van eind 1800, begin 1900), jazz (voodoo), R&B (al in 1940 aanstootgevend genoemd in Amerika), Folk (traditionele seculiere volksmuziek), Gospel (was een afzonderlijke muziekwereld tot de jaren 50), Country (dansmuziek van de Amerikaanse avonturiers) en Blues (van oorsprong spotliederen van de slaven in de zuidelijken staten van Amerika).
Alle stijlen met uitzondering van de Gospel stonden van meet af aan symbool voor niet-christenen.
In de jaren 50 zijn de stijlen in de Rock and Roll samengekomen en vanaf dat moment onder de universele aanduiding pop-muziek ingeburgerd.
Vooral bekend geworden vanwege de drugsfestijnen en de sexuele revolutie.
Pas rond de jaren '70 van de vorige eeuw (even uit mijn hoofd, het exacte tijdstip kan ik zo snel niet terugvinden) is de gospel elementen gaan overnemen. Tot dat moment was het een zelfstandige muzikale stroming, vanuit de oorspronkelijke black-gospel en duidelijk onderscheiden.
De popmuziek was vooral confronterend in inhoud, volume en ophitsing. Drugs om het ophitsende gevoel te stimuleren.
Als drugs als stimulator voor het gewenste effect dient, kun je niet ontkennen dat uit je dak gaan, buiten zinnen geraken, doel is van deze muziek.
Zowel Elvis Presly als de Beatles bewijzen dat. De Rolling Stones idem. De symbolen van de popmuziek. Of niet soms?
Dat we 30/40 jaar later deze sfeer niet meer hebben in de popmuziek wil niet zeggen dat het niet voorkomt. Evenmin dat de muziek als stijl vanuit neutrale motieven is ontstaan. Dat is niet juist.
Geschiedkundig is het een feit dat de popmuziek in vorm is uitgevonden binnen groepen die het tegengestelde van Christenen als levensovertuiging hadden.
Dat na verloop van tijd die stijl breder wordt overgenomen neemt niet weg dat de stijl in mijn ogen nog steeds het indentificerende karakter draagt van de bedenkers van de stijl. De Beatles worden nu al bijna gezien als klassiek. Toch was hun stijl vooral bedoelt als confrontatie en anti-christelijk.
Het feit dat zelfs gospel bands in beatle stijl musiceren acht is een gebrek aan kennis van de cultuur die overgenomen is.
TJa, zoals hierboven aangegeven, kortzichtig. Er waren een paar grote bands in de jaren 60 en 70 voor wie je verhaal klopt en dat gebruiken mensen om het allemaal maar af te kunnen keuren.... Maar er waren ook een hoop bands in die jaren die niet in het door jou geschetste profiel passen en daar hoor je niemand over.
Dat is een misvatting. De grote bands waren richtinggevend en sfeerbepalend.
Tja, dat komt omdat jij me niet goed kent. Mijn vrienden weten heel goed dat die grenzen er zijn
Maar je geeft nog steeds niet aan dat er grensen in VORM zijn.
Daar gaat het mij om. De muziek is een aspect dat er nu even uitgepikt wordt maar het is inderdaad zoals je zelf zegt niet het enige. Gezien mijn interesse voor muziek en historie duik ik meer dan gemiddeld in deze materie.
En, hoe consequent ben je nou zelf? Zit je niet naar argumenten te vissen om je standpunt maar vast te kunnen blijven houden? Ik zou zeggen: Begin eens met het stoppen met koffie en thee drinken.
Het gaat om wereldgelijkvormig in de hele context van Rom 12 t/m 14. Dat heb ik eerder in dit topic als tegenargument gekregen.
Nu moet ik me op hetzelfde beroepen.
En laat ik duidelijk zijn: Ik hanteer dezelfde gedachtegang ook voor klassieke muziek en zelfs voor de muziek die gangbaar is in refo-nederland.
Voor mij geen Straus, geen Rossini etc.
Voor mij geen stampende toccata's op orgel die weinig anders zijn dan het imiteren van de sfeer van popmuziek.
Laat staan een popsong op orgel, iets wat zonder al te veel gewetensnood wordt geluisterd door mensen die popmuziek radicaal van de hand wijzen.
