Forummer schreef:Luister, ik beweer niet dat er géén bekommerden zijn!
Ik betwijfel echter oprecht of gezegd mag worden dat de meesten van Gods kinderen bekommerd zijn, en geen zekerheid kennen.
In het geloof zelf zit al zekerheid. Immers, God kán niet liegen! Als God persoonlijk zegt, door enkel genade, zonder dat iets van mij daaraan bijdraagt, dat Hij om Christus wil mijn zonden wil vergeven, waarom zou ik daar dan aan twijfelen? Waarom zou het vreemd zijn dat ik het zeker weet, als God Zélf dat gezegd heeft?
Ik wordt daar oprecht verdrietig van, dat het hebben van zekerheid verdacht gemaakt wordt, en dat we dat nog normaal vinden ook. Dat is toch niet tot Gods eer?
Laten we het gewoon eens bij je vraag/opmerking houden.
Veel van Gods kinderen zijn bekommerd. Of preciezer: vaak bekommerd. Deze bekommering komt voort uit verdriet over zonden, schuld over het tekort doen aan wederliefde tot Christus, kilheid en koudheid, het niet lezen van de Bijbel, een dor gebedsleven. Daar raak je bekommerd van. Lees voor onderwijs hierover eens ‘De Godvruchtige Avondmaalganger’ van Immens. Deze bekommerden hebben vaak wel op de bodem van hun hart een vast geloof, ze kunnen niet zonder Jezus. Het geloof is daarin verankerd.
De bekommerden waar jouw dominee het mogelijk over heeft zijn in de aard niet anders. Ze kunnen niet zonder Jezus. Maar hebben voor zichzelf de verzekering niet dat Hij hun deel is geworden. Ze missen die zekerheid en daarmee voor zichzelf ook de zekerheid van het geloof. Soms denk ik wel dat die bekommerden wachten op iets bevindelijks /mystieks wat niet komt. In de Redelijke Godsdienst van Brakel is hier heel praktisch onderwijs over te vinden.
Zekerheid gaat en komt, in verschillende mate. Maar het anker is de liefde tot Jezus Christus op de bodem van het hart. Waarbij er mogelijk velen dat niet als zekerheid van het geloof durven noemen.
Wie lege handen heeft, kan ze altijd vouwen.