Zoals de puritein William Fenner, uitgebreid in zijn boek: moedwillige onbekeerlijkheid de grofste zelfmoord:
Aangeeft: kunnen we zeggen dat wij niet kunnen omdat wij niet willen. Dat is zelfs extra schuld verzwarend.

Luther zei, als kon er nog maar één mens door God bekeerd worden, dan zou ik op mijn knieën gaan, en Hem aanroepen.

In feite is de onmogelijkheid, de onwil, de onkunde, de hardheid van onze ziel etc etc etc, de doodlopende weg van dit leven. We kunnen proberen de gaten te stoppen, maar het lukt niet om ze te dichten. Al het onze is dus ijdelheid.

Máár God, die (oneidig) rijk is in barmhartigheid...

Onze onwil en hardheid moet voor ons een last worden. Geen hek om achter te verschuilen. Wie op dit forum durft te zeggen dat die goede Heere een echte arme zondaar laat staan? Ik hoop niemand. En eisen lukt denk niet meer met zo een pak op je rug. Tenzij je pak natuurlijk niet al te zwaar is, en je nog op eigen benen kan staan...

Door genade kan je hoopvool pleiten op de belofte des Heeren.

Een rijke Christus voor een arme zondaar.

Posthoorn schreef:Het is niet alleen een niet wíllen, het is ook een niet kúnnen. Laten we dat wel vasthouden.

Volgens mij is dat hier helemaal de discussie niet.

HersteldHervormd schreef:

Bezorgd schreef:

huisman schreef:Opent uwe mond eist van mij vrijmoedig.

Helaas Jantje.

Maar mijn volk wilde niet naar Mijn stem horen.

Omdat ze vrome uitvluchten zochten.

Dit ja. Is het precies.
We weten precies te verwoorden als een prediker te ruim zou zijn.
Maar als we onbekeerd voor de rechterstoel moeten verschijnen en het zal klinken: "Gij hebt niet gewild" kunnen we echt niet antwoorden dat we geen grond hadden om te komen.
Dat gevaarlijke hypercalvinisme toch. Ten diepste niets anders dan Gods genade klein achten.

Luk 11:

9 En Ik zeg ulieden: Bidt, en u zal gegeven worden; zoekt, en gij zult vinden; klopt, en u zal opengedaan worden.

10 Want een iegelijk, die bidt, die ontvangt; en die zoekt, die vindt; en die klopt, dien zal opengedaan worden.

11 En wat vader onder u, dien de zoon om brood bidt, zal hem een steen geven, of ook om een vis, zal hem voor een vis een slang geven?

12 Of zo hij ook om een ei zou bidden, zal hij hem een schorpioen geven?

13 Indien dan gij, die boos zijt, weet uw kinderen goede gaven te geven, hoeveel te meer zal de hemelse Vader den Heiligen Geest geven dengenen, die Hem bidden?

Kijk uit met wat je zegt, er is onderscheid in verootmoediging. Ik snap je dat er mensen zijn die leidelijk wachten. Maar er zijn ook nog kinderen van God...

Dus voordat je het hebt over klein denken van God etc, denk eerst even na, of vermeld er in ieder geval het een en ander bij. Gelovige denken klein van zichzelf.

Help me even. Ik snap je waarschuwing niet.

HersteldHervormd schreef:Luther zei, als kon er nog maar één mens door God bekeerd worden, dan zou ik op mijn knieën gaan, en Hem aanroepen.

In feite is de onmogelijkheid, de onwil, de onkunde, de hardheid van onze ziel etc etc etc, de doodlopende weg van dit leven. We kunnen proberen de gaten te stoppen, maar het lukt niet om ze te dichten. Al het onze is dus ijdelheid.

Máár God, die (oneidig) rijk is in barmhartigheid...

Onze onwil en hardheid moet voor ons een last worden. Geen hek om achter te verschuilen. Wie op dit forum durft te zeggen dat die goede Heere een echte arme zondaar laat staan? Ik hoop niemand. En eisen lukt denk niet meer met zo een pak op je rug. Tenzij je pak natuurlijk niet al te zwaar is, en je nog op eigen benen kan staan...

Door genade kan je hoopvool pleiten op de belofte des Heeren.

Een rijke Christus voor een arme zondaar.

Je hebt gelijk, ik denk dat Jantje dat ook kan onderschrijven.

Maar dan wel dat het hoopvol pleiten op de belofte des Heeren zonder recht is. Dus dat zo'n zondaar geen recht meer heeft. Dat hij alles verzondigd heeft. Bedoel je dat met het woord pleiten?

En hoe de Heere dan met zo'n zondaar handelt is dan helemaal voor de Heere. Maar die zondaar kan er geen aanspraak meer op maken.

Hoopvol schreef:

HersteldHervormd schreef:Luther zei, als kon er nog maar één mens door God bekeerd worden, dan zou ik op mijn knieën gaan, en Hem aanroepen.

In feite is de onmogelijkheid, de onwil, de onkunde, de hardheid van onze ziel etc etc etc, de doodlopende weg van dit leven. We kunnen proberen de gaten te stoppen, maar het lukt niet om ze te dichten. Al het onze is dus ijdelheid.

Máár God, die (oneidig) rijk is in barmhartigheid...

Onze onwil en hardheid moet voor ons een last worden. Geen hek om achter te verschuilen. Wie op dit forum durft te zeggen dat die goede Heere een echte arme zondaar laat staan? Ik hoop niemand. En eisen lukt denk niet meer met zo een pak op je rug. Tenzij je pak natuurlijk niet al te zwaar is, en je nog op eigen benen kan staan...

Door genade kan je hoopvool pleiten op de belofte des Heeren.

Een rijke Christus voor een arme zondaar.

Je hebt gelijk, ik denk dat Jantje dat ook kan onderschrijven.

Maar dan wel dat het hoopvol pleiten op de belofte des Heeren zonder recht is. Dus dat zo'n zondaar geen recht meer heeft. Dat hij alles verzondigd heeft. Bedoel je dat met het woord pleiten?

En hoe de Heere dan met zo'n zondaar handelt is dan helemaal voor de Heere. Maar die zondaar kan er geen aanspraak meer op maken.

Precies. Dat kan ik helemaal volgen.
Denk aan 't vaderlijk meêdogen,
HEER', waarop ik biddend pleit.
Milde handen, vriend'lijk' ogen,
zijn bij U van eeuwigheid.
Sla de zonden nimmer ga,
die mijn jonkheid heeft bedreven.
Denk aan mij toch in genâ,
om Uw goedheid eer te geven. (Psalm 25: 3 berijmd)

In psalm 25 staat het woord pleiten niet. Dat is een dichterlijke vrijheid.

refo schreef:In psalm 25 staat het woord pleiten niet. Dat is een dichterlijke vrijheid.

In Psalm 81 staat het woord eisen niet. Dat is een dichterlijke vrijheid.

Nu moet je niet zo technisch gaan doen.

Wat een prachtig spel om woordjes... theologie op de millimeter nu weet ik wat een ruim aanbod is, dat is niet milimeteren met woorden maar wijdgeopende armen aan Hét kruis.


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Hoopvol schreef:

HersteldHervormd schreef:Luther zei, als kon er nog maar één mens door God bekeerd worden, dan zou ik op mijn knieën gaan, en Hem aanroepen.

In feite is de onmogelijkheid, de onwil, de onkunde, de hardheid van onze ziel etc etc etc, de doodlopende weg van dit leven. We kunnen proberen de gaten te stoppen, maar het lukt niet om ze te dichten. Al het onze is dus ijdelheid.

Máár God, die (oneidig) rijk is in barmhartigheid...

Onze onwil en hardheid moet voor ons een last worden. Geen hek om achter te verschuilen. Wie op dit forum durft te zeggen dat die goede Heere een echte arme zondaar laat staan? Ik hoop niemand. En eisen lukt denk niet meer met zo een pak op je rug. Tenzij je pak natuurlijk niet al te zwaar is, en je nog op eigen benen kan staan...

Door genade kan je hoopvool pleiten op de belofte des Heeren.

Een rijke Christus voor een arme zondaar.

Je hebt gelijk, ik denk dat Jantje dat ook kan onderschrijven.

Maar dan wel dat het hoopvol pleiten op de belofte des Heeren zonder recht is. Dus dat zo'n zondaar geen recht meer heeft. Dat hij alles verzondigd heeft. Bedoel je dat met het woord pleiten?

En hoe de Heere dan met zo'n zondaar handelt is dan helemaal voor de Heere. Maar die zondaar kan er geen aanspraak meer op maken.

De gelovige weet dat er nog één uitkomst is. Hij weet dat de Heere machtig en gewillig is. Maar er is een twijfel en schroom van de gelovige over zichzelf.

Dan leest de zoekende zondaar in de bijbel, en komt de Heere tot hem, wie tot Mij komt. Of zalig zijn de arme van geest. Dan denkt de zondaar, is er nog hoop? En dan zegt ze zondaar: Heere, doe dit toch ook aan mij... En dan smeekt de zondaar: Heere, het is onverdiend, maar wilt U mij dat vernieuwde leven geven, zodat ik U kan volgen?

Want de zondaar wil wel graag de Heere volgen, maar komt met al zijn gebreken zichzelf tegen.

Laten we niet onderschatten dat een zoekende christen eigenlijk al uit liefde handelt. Natuurlijk is zijn/haar leven met zonde bevlekt, maar er is een liefde tot de Heere en Zijn dienst. Alleen er is nog zoveel wat de Heere hem moet leren.

Zoals klei in de hand van de pottenbakker... zo is de gelovige in de hand van de Hemels Heere. En Hij schaaft aan de Zijnen.

HersteldHervormd schreef: Dan leest de zoekende zondaar in de bijbel, en komt de Heere tot hem, wie tot Mij komt. Of zalig zijn de arme van geest. Dan denkt de zondaar, is er nog hoop? En dan zegt ze zondaar: Heere, doe dit toch ook aan mij... En dan smeekt de zondaar: Heere, het is onverdiend, maar wilt U mij dat vernieuwde leven geven, zodat ik U kan volgen?

Precies, helemaal eens. En dat vragen aan de Heere mag de zondaar doen op een smekende wijze, of pleitend of eisend (als een rechteloze). Zoveel verschil zit er namelijk niet tussen deze woordjes.

Bijdrager schreef:Wat een prachtig spel om woordjes... theologie op de millimeter nu weet ik wat een ruim aanbod is, dat is niet milimeteren met woorden maar wijdgeopende armen aan Hét kruis.


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Nauw is de Poort...

PS: Het zijn niet mijn woorden.

Benadruk vooral de onmogelijkheid dan komt de duivel tenminste aan z’n eer


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Het gaat niet om het aanbod, want die is zeker ruim, ongelofelijk ruim. Ik zei net al, er zijn weinige die denken dat de Heere een arme zondaar laat staan. We weten allemaal wel dat Christus' bloed voor iedereen kan zijn.

We hebben het over de toe-eigening. En dan word de poort nauw, toch?

Jantje schreef:

refo schreef:In psalm 25 staat het woord pleiten niet. Dat is een dichterlijke vrijheid.

In Psalm 81 staat het woord eisen niet. Dat is een dichterlijke vrijheid.

Nu moet je niet zo technisch gaan doen.

29) doe uw mond wijd open,
Dat is, spreek en begeer al wat gij wilt, Ik zal het u overvloediglijk geven; te weten indien gij naar mijn wil en wetten leeft. Zie dergelijke belofte Joh. 15:7, en 1 Joh. 3:22.

Dit zegt de kanttekening. Lijkt er best veel op toch?