merel schreef:dat is volgens mij een hele andere situatie Mara!

Ik deel het standpunt van Adje volkomen. Ik denk ook dat dat de meest christelijke weg is. Ik heb deze situatie van dichtbij meegemaakt en de ouders van deze dochter kunnen op deze wijze nog spreken over het geloof met haar en laten haar niet los. Ik vind het juist verschrikkelijk om een kind de deur te wijzen als hij/zij homoseksueel is. Dat ken en mag niet. Ook de partner zou bij ons welkom zijn.

Wat doe je dan met een kind dat samenwoont? Ook de deur wijzen? Of met een kind dat nog wel naar de kerk gaat, maar onverschillig is, of zondigt tav een van de andere geboden van God? Dan mag je niemand namelijk meer binnen laten. Ik denk dat dat niet de bedoeling is.

helma schreef:En wat het 2e deel van je posting betreft, in sommige postings is hier al een antwoord op gegeven.
En het gaat er niet om dat je geen zondaren wil ontvangen maar dat je verantwoordelijk bent voor iemand die in jouw huis 'de zonde mee naar binnen neemt', op welk gebied dan ook.

helma schreef:... Ik ken een situatie van samenwonen van een zoon met een ongelovig meisje waar de Godvrezende ouders het niet konden aanvaarden en dus niet op bezoek gingen bij het stel of hen samen thuis ontvingen. Dit was wederzijds tot groot verdriet. Het heeft veel gebed gegeven. Op een gegeven moment stierf moeder. Vader stierf een paar jaar geleden. De jongen is kort daarna met het meisje getrouwd en heeft veel spijt dat hij dit toch niet eerder gedaan heeft toen zijn ouders nog leefden.
Ik weet niet of ik dezelfde keus zou maken. Toch heb ik er wel respect voor. Het is niet de meest eenvoudige keus. Maar wel een keus uit een bewogen hart.

Valcke schreef: Om met het laatste te beginnen: ik gebruikte het woord ‘aanvaarden’. En daarmee bedoelde ik NIET de erkenning dat iemand een mens is. Over een theoretische benadering gesproken.

En natuurlijk bestaat een homofiele relatie ‘de facto’. Dat wil niet zeggen dat ik iemand daadwerkelijk hoef te zien als schoonzoon (man van mijn zoon) of schoondochter (vrouw van mijn dochter). Evenmin hoef ik, wanneer mijn zoon twee vaste partners heeft (polygame relatie), hen beiden te zien als zijn vrouw en mijn schoondochters. Maar tegelijk zijn ze allen van harte welkom voor een goed en eerlijk gesprek.

Ambtenaar schreef:bestiert

Arja schreef:

Mara schreef:

Arja schreef:Ik heb het over volwassen kinderen.

De Heere kan Zijn aangezicht verbergen, maar naar zijn Godheid, majesteit, genade en Geest wijkt Hij nimmermeer van Zijn kinderen.
Maar als ik mijn deur sluit ben ik totaal uit het zicht van mijn kind. Ook mijn betraande ogen zijn niet meer zichtbaar. Alle contact is weg.

Als je kind ernstig verslaafd is aan drugs of drank, krijg je van de instanties te horen dat je letterlijk de deur moet sluiten voor je kind.
Dan zit je in het stadium dat hij geld steelt uit je portemonnee he.
Je zul je volledig moeten onttrekken aan je kind, geen contact onderhouden, ook niet telefonisch.
Anders kan hij niet afkicken.
Een predikant uit onze gezindte moest zijn kerkenraad en gemeenteleden aanraden om zijn zoon niet binnen te laten en absoluut geen geld te geven. Hoe smartelijk moet dit geweest zijn voor hem en zijn vrouw. Kind van zoveel gebed....maar de Heere hoorde niet (?)

Ik ken dat uit eigen ervaring.
Maar ik doelde meer op Helma's vraag.

helma schreef:

GGotK schreef:

Valcke schreef: Het is wel mogelijk (en is ook soms de praktijk in gevallen die ik ken) dat kind en partner bij de ouders wel welkom zijn voor een persoonlijk bezoek, maar niet (althans niet samen) voor gebeurtenissen waar ook anderen uitgenodigd zijn. Dus niet bv. wanneer jezelf of je man/vrouw verjaardag viert of op je eigen 25- of 40-jarige bruiloft. Dat kan ik mij goed voorstellen. Niet omdat je jezelf boven de ander verheft, maar wel om duidelijk te maken dat niet sprake is van een 'aanvaarde' relatie.

Ik vind dat een heel vreemd onderscheid. En als dit onderscheid gemaakt wordt heeft dat vaak meer te maken met een soort van schaamte of ontkenning naar verdere familie, vrienden etc. dan een principe.
Desalniettemin blijft het een lastige keuze. Maar indien we (persisterende) homosexuele zonden als vergeefbare zonden beschouwen is het de overweging waard om kind (met partner) thuis te blijven uitnodigen. Misschien is het nog de enige plaats waar ze komen waarbij in Gods Woord wordt gelezen en gebeden wordt.
Het lijkt me iig nuttig om zeer duidelijke afspraken te maken en dit goed uit te leggen aan eventuele broers en zussen en dit voortdurend te blijven evalueren. Het uitnodigen van de partner wil niet zeggen dat er acceptatie is en het weigeren van de partner wil niet zeggen dat er te weinig liefde voor een kind is.

Zou je tot een andere conclusie komen als het gaat om een stel wat belijdt Jezus te volgen en met de Bijbel te leven?

GGotK schreef:

helma schreef:

GGotK schreef:

Valcke schreef: Het is wel mogelijk (en is ook soms de praktijk in gevallen die ik ken) dat kind en partner bij de ouders wel welkom zijn voor een persoonlijk bezoek, maar niet (althans niet samen) voor gebeurtenissen waar ook anderen uitgenodigd zijn. Dus niet bv. wanneer jezelf of je man/vrouw verjaardag viert of op je eigen 25- of 40-jarige bruiloft. Dat kan ik mij goed voorstellen. Niet omdat je jezelf boven de ander verheft, maar wel om duidelijk te maken dat niet sprake is van een 'aanvaarde' relatie.

Ik vind dat een heel vreemd onderscheid. En als dit onderscheid gemaakt wordt heeft dat vaak meer te maken met een soort van schaamte of ontkenning naar verdere familie, vrienden etc. dan een principe.
Desalniettemin blijft het een lastige keuze. Maar indien we (persisterende) homosexuele zonden als vergeefbare zonden beschouwen is het de overweging waard om kind (met partner) thuis te blijven uitnodigen. Misschien is het nog de enige plaats waar ze komen waarbij in Gods Woord wordt gelezen en gebeden wordt.
Het lijkt me iig nuttig om zeer duidelijke afspraken te maken en dit goed uit te leggen aan eventuele broers en zussen en dit voortdurend te blijven evalueren. Het uitnodigen van de partner wil niet zeggen dat er acceptatie is en het weigeren van de partner wil niet zeggen dat er te weinig liefde voor een kind is.

Zou je tot een andere conclusie komen als het gaat om een stel wat belijdt Jezus te volgen en met de Bijbel te leven?

Die beide zaken gaan niet samen.

helma schreef:

GGotK schreef:

helma schreef:

GGotK schreef: Ik vind dat een heel vreemd onderscheid. En als dit onderscheid gemaakt wordt heeft dat vaak meer te maken met een soort van schaamte of ontkenning naar verdere familie, vrienden etc. dan een principe.
Desalniettemin blijft het een lastige keuze. Maar indien we (persisterende) homosexuele zonden als vergeefbare zonden beschouwen is het de overweging waard om kind (met partner) thuis te blijven uitnodigen. Misschien is het nog de enige plaats waar ze komen waarbij in Gods Woord wordt gelezen en gebeden wordt.
Het lijkt me iig nuttig om zeer duidelijke afspraken te maken en dit goed uit te leggen aan eventuele broers en zussen en dit voortdurend te blijven evalueren. Het uitnodigen van de partner wil niet zeggen dat er acceptatie is en het weigeren van de partner wil niet zeggen dat er te weinig liefde voor een kind is.

Zou je tot een andere conclusie komen als het gaat om een stel wat belijdt Jezus te volgen en met de Bijbel te leven?

Die beide zaken gaan niet samen.

Maar het gebeurt volop. Dus zou je conclusie in zo'n geval hetzelfde zijn?

Ambtenaar schreef:

Valcke schreef: Om met het laatste te beginnen: ik gebruikte het woord ‘aanvaarden’. En daarmee bedoelde ik NIET de erkenning dat iemand een mens is. Over een theoretische benadering gesproken.

Wat bedoel je dan met iemand aanvaarden als mens?

En natuurlijk bestaat een homofiele relatie ‘de facto’. Dat wil niet zeggen dat ik iemand daadwerkelijk hoef te zien als schoonzoon (man van mijn zoon) of schoondochter (vrouw van mijn dochter). Evenmin hoef ik, wanneer mijn zoon twee vaste partners heeft (polygame relatie), hen beiden te zien als zijn vrouw en mijn schoondochters. Maar tegelijk zijn ze allen van harte welkom voor een goed en eerlijk gesprek.

Dat klopt helemaal. Maar in de praktijk lijkt het me nogal lastig om dat onderscheid te maken als je kind een relatie heeft met iemand van hetzelfde geslacht en met die persoon een huishouden bestiert. Het is dan toch niet toevallig Piet of Joke die samen met je kind bij jou op bezoek komt.

Valcke schreef: ... als mens aanvaarden ...
Daarmee bedoel ik dat er niets is om op de ander neer te zien; zijn of haar homofilie maakt hem of haar geen mindere mens en ook niet een groter zondaar dan ik zelf en wij allen van nature zijn. (Misschien voor jou vanzelfsprekend, maar ik wilde het toch genoemd hebben, omdat juist de veroordeling van de homofiele medemens ons verweten wordt.)

... in de praktijk lastig dat onderscheid te maken ...
Jazeker is dat lastig. Maar het is principieel om dat onderscheid wél te maken. Daar ging nu juist de hele discussie over.