Re: Vluchtelingen in Europa (voorheen: Razzia in Duitsland)
Geplaatst: 03 sep 2015, 22:21
Hypocriet of niet, als deze foto er nu voor zorgt dat er veel meer wordt gedaan om te helpen dan is dat toe te juichen.
Uit het hart gegrepen Luther.....ik kan nog geen seconde naar de foto kijken en ben echt van slag. Maar hoe gaat onze emotie over in echte hulpverlening ?Luther schreef:Noem mij naïef, prima; noem mij hypocriet, ook goed.
Maar het zien van de foto van dit ventje, even oud als onze jongste, met een zelfde tenger lijfje, koppie met haar....
Ik zag 'm liggen, en ik keek naar onze jongen. Aylan wel; onze jongen niet. Waarom?
Heeft ons kind gewoon mazzel en dat Syrische ventje pech?
Heeft ons kind recht op vrede, een veilige omgeving, een warm huis? En Aylan dan?
En zijn ouders? Wilden ze niet precies hetzelfde voor hun kinderen als wij voor de onze? Kun je in zo'n situatie nog wel rationeel denken?
Ja, ik durf wel te zeggen dat deze foto (i.c.m. de topics hierover op RF) mijn denken over vluchtelingen, asielzoekers, etc. grondig veranderd heeft. Weet ik nu een oplossing voor allerlei problemen? Nee, ik heb nog niet het begin van een idee. Het is alles te groots, te complex.
Ik keek als vader naar die foto en heb onze jongste op schoot genomen. Ik heb hem een verhaal verteld. Het verhaal van Aylan.
Aylan die zo graag ook naar school wilde, als hij 4 jaar zou worden.
Aylan die bang was voor de soldaten en s nachts soms niet slapen kon.
Aylan die niet meer thuis kon wonen.
En over de vader van Aylan, die bang was voor de oorlog.
Over het plannetje dat ze hadden en de boot die zonk.
Onze jongste was stil, en keek indringend naar de foto.
"Nu kan hij niet meer spelen, papa. Ikke nog wel."
"Dan moet de Heere die papa van dat jongetje gaan helpen." En hij gaat op z'n knietjes liggen en vraagt aan de Heere of Hij die papa van dat jongetje wil helpen, "want Heere, hij is heel verdrietig."
Voor onszelf heb ik geen idee. Wij kunnen hier geen gezin extra kwijt, hooguit één kind. Je kunt als individu zo bar weinig doen, althans ik heb geen idee.huisman schreef:Uit het hart gegrepen Luther.....ik kan nog geen seconde naar de foto kijken en ben echt van slag. Maar hoe gaat onze emotie over in echte hulpverlening?
Op dit moment zijn de regeringen aan zet.Luther schreef:Voor onszelf heb ik geen idee. Wij kunnen hier geen gezin extra kwijt, hooguit één kind. Je kunt als individu zo bar weinig doen, althans ik heb geen idee.huisman schreef:Uit het hart gegrepen Luther.....ik kan nog geen seconde naar de foto kijken en ben echt van slag. Maar hoe gaat onze emotie over in echte hulpverlening?
Ik weet ook niet wat onze regering er allemaal van vindt dat er nu allerlei particuliere initiatieven ontstaan. Als groep (kerk bijvoorbeeld) moet je meer kunnen doen, lijkt me.
Inderdaad is professionele opvang, huisvesting en begeleiding een zaak van onze overheid. Hopelijk zijn er velen van ons daarnaast in de gelegenheid om hulp te verlenen aan deze naasten.Floppy schreef:Op dit moment zijn de regeringen aan zet.Luther schreef:Voor onszelf heb ik geen idee. Wij kunnen hier geen gezin extra kwijt, hooguit één kind. Je kunt als individu zo bar weinig doen, althans ik heb geen idee.huisman schreef:Uit het hart gegrepen Luther.....ik kan nog geen seconde naar de foto kijken en ben echt van slag. Maar hoe gaat onze emotie over in echte hulpverlening?
Ik weet ook niet wat onze regering er allemaal van vindt dat er nu allerlei particuliere initiatieven ontstaan. Als groep (kerk bijvoorbeeld) moet je meer kunnen doen, lijkt me.
Wanneer de vluchtelingen in ons eigen dorp komen, dan is er genoeg te doen. Opvang is 1 aspect, maar er is veel meer wat kan worden gedaan.
We kunnen ons kwellen met de vreselijke dingen rond de Middellandse zee, en het gevoel krijgen "dat we iets moeten doen", maar we kunnen niets doen. De regeringen wel, daarom ligt de bal nu daar. Wat mij betreft, prima: laat de vluchtelingen maar komen naar ons dorp. Kunnen we als kerk iets organiseren.
De diverse vluchtelingenorganisaties, zoals vluchtelingenhulp, adviseren met klem om - hoe goed bedoeld ook - geen vluchteling in huis te nemen, daar dan hun juridische status verandert.Luther schreef:Voor onszelf heb ik geen idee. Wij kunnen hier geen gezin extra kwijt, hooguit één kind. Je kunt als individu zo bar weinig doen, althans ik heb geen idee.huisman schreef:Uit het hart gegrepen Luther.....ik kan nog geen seconde naar de foto kijken en ben echt van slag. Maar hoe gaat onze emotie over in echte hulpverlening?
Ik weet ook niet wat onze regering er allemaal van vindt dat er nu allerlei particuliere initiatieven ontstaan. Als groep (kerk bijvoorbeeld) moet je meer kunnen doen, lijkt me.
Dat is een goede suggestie, Mara. Waar meld je je aan voor zulke taken?Mara schreef:Vrijwilligers zijn wel gevraagd en dringend gewenst, bijvoorbeeld om te helpen in de diverse opvangcentra - er moeten bedden worden neergezet en opgemaakt, en om Nederlandse les te geven bijvoorbeeld.
Opmerkelijk dat 1 foto opeens iedereen in beweging zet, wakker schudt als het ware.huisman schreef:Uit het hart gegrepen Luther.....ik kan nog geen seconde naar de foto kijken en ben echt van slag. Maar hoe gaat onze emotie over in echte hulpverlening ?Luther schreef:Noem mij naïef, prima; noem mij hypocriet, ook goed.
Maar het zien van de foto van dit ventje, even oud als onze jongste, met een zelfde tenger lijfje, koppie met haar....
Ik zag 'm liggen, en ik keek naar onze jongen. Aylan wel; onze jongen niet. Waarom?
Heeft ons kind gewoon mazzel en dat Syrische ventje pech?
Heeft ons kind recht op vrede, een veilige omgeving, een warm huis? En Aylan dan?
En zijn ouders? Wilden ze niet precies hetzelfde voor hun kinderen als wij voor de onze? Kun je in zo'n situatie nog wel rationeel denken?
Ja, ik durf wel te zeggen dat deze foto (i.c.m. de topics hierover op RF) mijn denken over vluchtelingen, asielzoekers, etc. grondig veranderd heeft. Weet ik nu een oplossing voor allerlei problemen? Nee, ik heb nog niet het begin van een idee. Het is alles te groots, te complex.
Ik keek als vader naar die foto en heb onze jongste op schoot genomen. Ik heb hem een verhaal verteld. Het verhaal van Aylan.
Aylan die zo graag ook naar school wilde, als hij 4 jaar zou worden.
Aylan die bang was voor de soldaten en s nachts soms niet slapen kon.
Aylan die niet meer thuis kon wonen.
En over de vader van Aylan, die bang was voor de oorlog.
Over het plannetje dat ze hadden en de boot die zonk.
Onze jongste was stil, en keek indringend naar de foto.
"Nu kan hij niet meer spelen, papa. Ikke nog wel."
"Dan moet de Heere die papa van dat jongetje gaan helpen." En hij gaat op z'n knietjes liggen en vraagt aan de Heere of Hij die papa van dat jongetje wil helpen, "want Heere, hij is heel verdrietig."
Bij de bekende vluchtelingenorganisaties. Daar zitten ook christelijke tussen, zoals ZOA en Dorcas bijvoorbeeld.Luther schreef:Dat is een goede suggestie, Mara. Waar meld je je aan voor zulke taken?Mara schreef:Vrijwilligers zijn wel gevraagd en dringend gewenst, bijvoorbeeld om te helpen in de diverse opvangcentra - er moeten bedden worden neergezet en opgemaakt, en om Nederlandse les te geven bijvoorbeeld.