Wim Anker schreef:Komen dit soort 'boekjes' altijd van vrouwen of zijn er ook mannen die in dit genre schrijven?
Het ligt er maar aan hoe je het genre definieert.
Er zijn raakvlakken met Robert Haasnoot, met Jan Siebelink, met Maarten 't Hart, maar er zijn ook verschillen. Grote verschillen zelfs.
Dus: je vraag is een definitieprobleem.
Wim Anker schreef:Komen dit soort 'boekjes' altijd van vrouwen of zijn er ook mannen die in dit genre schrijven?
Het ligt er maar aan hoe je het genre definieert.
Er zijn raakvlakken met Robert Haasnoot, met Jan Siebelink, met Maarten 't Hart, maar er zijn ook verschillen. Grote verschillen zelfs.
Dus: je vraag is een definitieprobleem.
De drie die jij noemt maken karikaturen van het algemeen ongetwijfeld christelijk geloof dat doet deze mevrouw niet.
Er gaan er met twee verbonden verloren en met drie en er worden er met twee verbonden behouden en met drie. Prof. G. Wisse.
Wim Anker schreef:Komen dit soort 'boekjes' altijd van vrouwen of zijn er ook mannen die in dit genre schrijven?
Het ligt er maar aan hoe je het genre definieert.
Er zijn raakvlakken met Robert Haasnoot, met Jan Siebelink, met Maarten 't Hart, maar er zijn ook verschillen. Grote verschillen zelfs.
Dus: je vraag is een definitieprobleem.
De drie die jij noemt maken karikaturen van het algemeen ongetwijfeld christelijk geloof dat doet deze mevrouw niet.
Dat zeg ik: er zijn overeenkomsten, maar ook grote verschillen. Het ligt er maar aan hoe je het genre definieert.
Het boekje heb ik gekocht, n.a.v. de citaten die ik op refoweb heb gelezen. Die spraken mij aan, en gaven mij herkenning.
Uiteraard is het mijn persoonlijke mening, en dat is geen vaststaand feit, dus ieder mag dan ook weer wat van mijn mening vinden.
Allereerst vind ik het boekje duidelijk en compact.
Het gaat in 24 korte hoofdstukjes allerlei zaken langs die onderdeel zijn van de 'refo-cultuur'.
(waaronder ook 'gewoon' christenen horen overigens).
Toen ik het boekje uitpakte, zag ik op de achterkant staan in een apart kader:
' Voor de liefhebbers en nieuwsgierigen: MINICURSUS TALE KANAANS'
Dat vond ik heel apart, ik wist niet dat je daar een cursus in kon volgen.
Maar het was een korte uitleg (achter in het boekje) van de eeuwenoude taalcultuur van de bevindelijk gereformeerde kring.
Veel uitspraken werden uitgelegd. En daarbij had ik wat gemengde gevoelens. Want aan de ene kant weet ik dat de uitspraken op zich niet zaligmakend zijn, maar het beschrijft wel de gevoelens tussen God en de mens, dus is het per definitie een gevoelig zaak.
Het is wel integer beschreven, zonder er een waarde-oordeel aan te hangen van dom of achterhaald taalgebruik.
Ik merk in het boekje vaak de frustratie van het niet kunnen voldoen aan de regels. Dit komt in veel zaken naar voren: inderdaad de kleding, maar ook de hoeveelheid zondekennis, de volgorde waarin alles gaan moest, de regels van de kerkenraad (niet op Bijbelstudieweekend,) enz.
Zelf denk ik dat het karakter van Annemarie ook een grote rol speelt en bijdraagt aan de hoeveelheid frustratie (als het om regels gaat). Wat voor de één een belangrijke bijzaak is, is voor de ander een cruciaal punt.
Annemarie is een uitbundige, pittige mevrouw (als ik haar schrijfstijl en kledingstijl zie, en haar google op internet). Bovendien geeft ze dat zelf ook duidelijk aan, op bldz 54.
Maar ik kan haar heel goed begrijpen als het gaat om de uitspraken “een gestolen Jezus', of: 'een Jezus van vijf letters aannemen'. Of het smaller maken van de smalle weg, of de regels zelf te veel waarde toekennen. Het zien op elkaar, en elkaar de maat nemen. Het wroeten in jezelf, jezelf ontleden.
Ook vind ik het heel herkenbaar dat de definitie licht en zwaar, erg afhangt vanuit welke positie dat gezegd wordt.
“Zwaar” heeft te maken met keuzes van het hart, en met de motivatie voor die gemaakte keuzes.
Omdat de keuzes en motivatie (het leven naar de Bijbel, naar Zijn wil) niet begrepen worden, wordt het etiket zwaar opgeplakt, ondanks dat je een broek draagt.
Wat betreft het taalgebruik, daar had ik zelf soms andere keuzes in gemaakt.
Af en toe vind ik dat toch echt wel jammer.
Op blz. 33 staat daar een voorbeeld van.
Wat betreft het verlaten van de Gereformeerde Gemeente, dat lijkt me een pittige worsteling. Maar het komt niet echt naar voren, wat het nu echt van binnen met haarzelf gedaan heeft.
Het lijkt me een zaak van gebed, strijd en tranen, om de kerk van je jeugd te verlaten.
Dat komt niet duidelijk naar voren. (maar het kan een persoonlijke keuze geweest zijn, om dit niet op te nemen in het boekje)
Ik vind nu dat nadruk ligt op frustratie, moedeloosheid en bevreemding.
Ik mis in het boekje het vragen naar de wil van de Heere.
In zo'n grote stap is dat de belangrijkste vraag, lijkt me.
Orchidee schreef:Niet iedereen heeft 1 kerk van zijn of haar jeugd, dan heb je daar ook minder of geen moeite mee denk ik
Nee, niet iedereen heeft dat, maar zij wel, daar is ze heel duidelijk over: haar hele jeugd speelt zich af in de GerGem.
Maar misschien sta ik in die beleving van loslaten anders dan zij.
Dat kan.
Wim Anker schreef:Komen dit soort 'boekjes' altijd van vrouwen of zijn er ook mannen die in dit genre schrijven?
Dit is een goede vraag!
Ik ken deze boeken niet.
Ik zal ook eens wat schrijven
Komt er bij een dergelijk boek toch niet iets om de hoek kijken als, geldingsdrang, of: ik vind mezelf te belangrijk om het onbesproken te laten, of misschien verdien ik
er nog iets aan?
Twee jaar achter elkaar wonnen dergelijke persoonlijke ontboezemingen de NS publieksprijs.
Dit soort boeken gaan meestal ook goed over de toonbank.
En wat ik eerder al zei, ze had het ook in romanvorm kunnen gieten, net zoals Jan Siebelink dit deed.
De ouders blijven op deze manier meer "buiten schot" lijkt mij.
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
Als je graag schrijft, kies je toch de thema's die je bezighouden. Bij haar was dit thema kennelijk in the picture. Zolang het respectvol blijft, heb ik er geen moeite mee en zie ik de meerwaarde wel.
Wim Anker schreef:Komen dit soort 'boekjes' altijd van vrouwen of zijn er ook mannen die in dit genre schrijven?
Dit is een goede vraag!
Ik ken deze boeken niet.
Ik zal ook eens wat schrijven
Komt er bij een dergelijk boek toch niet iets om de hoek kijken als, geldingsdrang, of: ik vind mezelf te belangrijk om het onbesproken te laten, of misschien verdien ik
er nog iets aan?
Twee jaar achter elkaar wonnen dergelijke persoonlijke ontboezemingen de NS publieksprijs.
Dit soort boeken gaan meestal ook goed over de toonbank.
En wat ik eerder al zei, ze had het ook in romanvorm kunnen gieten, net zoals Jan Siebelink dit deed.
De ouders blijven op deze manier meer "buiten schot" lijkt mij.
Je kunt je altijd wel afvragen: waarom schrijft iemand een boek?
Of: waarom schrijft iemand een post op dit forum? Daar zit soms ook een flinke portie geldingsdrang en eigendunk bij.
Logisch-reformatorisch meubelconsulent -- bij 500 berichten houd ik het hier echt helemaal voor gezien, en dan kom ik de dag daarop weer terug op het forum
