Afgewezen schreef:(of hoe schrijf je dat?).

Met D, A, T. Zo staat het goed dus.

Sorry, kon het niet laten.

refo schreef: (Maar dan geldt nog erger: gebruik geen moeilijke woorden die je niet juist kunt spellen en waarvan je de betekenis niet weet)

Tiberius schreef:

Afgewezen schreef:(of hoe schrijf je dat?).

Met D, A, T. Zo staat het goed dus.

Sorry, kon het niet laten.

Dank je. Een hele opluchting.

refo schreef:Fluorescerende dingen geven zelf geen licht. Als je er met een lichtbron op schijnt blijven ze nagloeien.
Een digitale wekker heeft daarom nooit fluorescerende cijfers. Vandaar dat Jacob een wekker met wijzerplaat moet hebben.
Dan geven de wijzers de tijd aan en niet de cijfers.
Maar misschien werd bedoeld: lichtgevende cijfers.
(Maar dan geldt nog erger: gebruik geen moeilijke woorden die je niet juist kunt spellen en waarvan je de betekenis niet weet)

Er staat in deze discussie een keer 'cijfers' en een paar keer 'wijzers'.

Dit is opbouwende kritiek in een langdradig jasje.

Afgewezen schreef:

refo schreef:Fluorescerende dingen geven zelf geen licht. Als je er met een lichtbron op schijnt blijven ze nagloeien.
Een digitale wekker heeft daarom nooit fluorescerende cijfers. Vandaar dat Jacob een wekker met wijzerplaat moet hebben.
Dan geven de wijzers de tijd aan en niet de cijfers.
Maar misschien werd bedoeld: lichtgevende cijfers.
(Maar dan geldt nog erger: gebruik geen moeilijke woorden die je niet juist kunt spellen en waarvan je de betekenis niet weet)

Er staat in deze discussie een keer 'cijfers' en een paar keer 'wijzers'.

Dit is opbouwende kritiek in een langdradig jasje.

De beste stuurlui?

jakobmarin schreef:

dennis schreef:Op de ochtend waarop Jacobs leven dramatisch zal veranderen, staat hij wat later op dan hij gewend is. De fluoriserende wijzers van zijn wekker geven aan dat het acht uur is geweest.
Zodra hij rechtop zit dringt het tot hem door waarom hij het ding niet heeft gezet. Dat was niet nodig. Vandaag hoeft hij niet naar zijn werk. Jammer genoeg niet.
Iets in hem protesteert als hij zijn linkervoet op het koude laminaat zet. Kon hij maar de hele dag in zijn bed blijven.
Maar dat is natuurlijk uitgesloten. Daarvoor is het veel te laat.
'Leven is kiezen' zei zijn vader vaak. En Jacob heeft gekozen. Een week geleden al.
Toen leek de taak die hij zichzelf heeft gesteld moeilijk. Heel moeilijk zelfs. Maar nu lijkt hij onmogelijk.

Even kijkt hij nog verlangend naar zijn dekens, maar neemt dan resoluut een besluit. Hij zál hiermee doorgaan, wat het hem ook kost.
Vlot trekt hij zijn kleren aan, frist zich wat op onder de koude kraan en zet zich aan het ontbijt wat, zoals altijd, nogal magertjes is.
Hè, waarom moet hij toch altijd zo op zijn gewicht letten?
Anderen hebben, ogenschijnlijk met alle gemak, lichamen als topsporters en hij voelt zich soms net een tonnetje. En dan heeft hij zijn lengte ook nog niet mee..
Enfin, dáár gaat hij vandaag zeker niet over piekeren, nu zijn er andere zaken die van belang zijn. Andere zaken? Onmogelijke zaken!
Z'n bord en beker zet hij in de wasbak, geeft snel zijn kanarie voer en water en verdwijnt door de voordeur, richting het station.
Ruim op tijd komt hij aan en kijkt om zich heen. Veel reizigers zitten, diep weggedoken in hun jas, op de bankjes in het midden van het perron.
De stationsklok laat iedere minuut de wijzer met een schokje vooruitspringen en komt dat definitieve steeds dichterbij.

Op het moment waarop hij in de trein naar Amsterdam wil stappen, ziet hij vanuit zijn ooghoeken van links een man opduiken die hem vaag bekend voorkomt. Het is een lange kerel, in een zwarte jas. Zodra Jacob is ingestapt, draait hij zich om. Wordt hij gevolgd?
Daar lijkt het niet op. De man is naast een reclamebord gaan staan, en kijkt Jacob ongegeneerd aan. Zijn gezicht is erg wit, alsof hijj heel lang niet geeft geslapen en zijn grote snor heeft veel weg van een harige rups. Jacob weet bijna zeker dat hij hem eerder heeft gezien, maar hoe hij zich ook inspant: hij herinnert zich niet waar en in welke omstandigheden.

Het gaat wel een beetje snel.

refo schreef:Het gaat wel een beetje snel.

Ja. Aan jou de schone taak om enige verdieping aan te brengen (?) En hou voor ogen: onze Jacob kon wel eens een gekweld mens zijn...

dennis schreef:

refo schreef:Het gaat wel een beetje snel.

Ja. Aan jou de schone taak om enige verdieping aan te brengen (?) En hou voor ogen: onze Jacob kon wel eens een gekweld mens zijn...

Als je uit moet leggen wat Jacob zou kunnen zijn, komt je verhaal te kort.

refo schreef:

dennis schreef:

refo schreef:Het gaat wel een beetje snel.

Ja. Aan jou de schone taak om enige verdieping aan te brengen (?) En hou voor ogen: onze Jacob kon wel eens een gekweld mens zijn...

Als je uit moet leggen wat Jacob zou kunnen zijn, komt je verhaal te kort.

Ha ha.. Dat is zo. Maar ik leg juist niets uit. Juist de suggestie is de kracht (of in ieder geval een deel van de kracht) van een goed verhaal.
Maar.. ik ben erg benieuwd naar het vervolg.

dennis schreef:

refo schreef:

dennis schreef:

refo schreef:Het gaat wel een beetje snel.

Ja. Aan jou de schone taak om enige verdieping aan te brengen (?) En hou voor ogen: onze Jacob kon wel eens een gekweld mens zijn...

Als je uit moet leggen wat Jacob zou kunnen zijn, komt je verhaal te kort.

Ha ha.. Dat is zo. Maar ik leg juist niets uit. Juist de suggestie is de kracht (of in ieder geval een deel van de kracht) van een goed verhaal.
Maar.. ik ben erg benieuwd naar het vervolg.

Ik zei het toch, zoiets is gedoemd te mislukken.
Schrijven lukt het best in een geluiddichte kamer.

Ik zei het toch, zoiets is gedoemd te mislukken.
Schrijven lukt het best in een geluiddichte kamer. [/quote]




Ik moet je gelijk geven!

dennis schreef:

refo schreef:

dennis schreef:

refo schreef:Het gaat wel een beetje snel.

Ja. Aan jou de schone taak om enige verdieping aan te brengen (?) En hou voor ogen: onze Jacob kon wel eens een gekweld mens zijn...

Als je uit moet leggen wat Jacob zou kunnen zijn, komt je verhaal te kort.

Ha ha.. Dat is zo. Maar ik leg juist niets uit. Juist de suggestie is de kracht (of in ieder geval een deel van de kracht) van een goed verhaal.
Maar.. ik ben erg benieuwd naar het vervolg.

Hm, suggestie.

Ik zie Jacob dwars door een dichte deur lopen.
Daar is inderdaad veel kracht voor nodig.

dennis schreef:

jakobmarin schreef:

dennis schreef:Op de ochtend waarop Jacobs leven dramatisch zal veranderen, staat hij wat later op dan hij gewend is. De fluoriserende wijzers van zijn wekker geven aan dat het acht uur is geweest.
Zodra hij rechtop zit dringt het tot hem door waarom hij het ding niet heeft gezet. Dat was niet nodig. Vandaag hoeft hij niet naar zijn werk. Jammer genoeg niet.
Iets in hem protesteert als hij zijn linkervoet op het koude laminaat zet. Kon hij maar de hele dag in zijn bed blijven.
Maar dat is natuurlijk uitgesloten. Daarvoor is het veel te laat.
'Leven is kiezen' zei zijn vader vaak. En Jacob heeft gekozen. Een week geleden al.
Toen leek de taak die hij zichzelf heeft gesteld moeilijk. Heel moeilijk zelfs. Maar nu lijkt hij onmogelijk.

Even kijkt hij nog verlangend naar zijn dekens, maar neemt dan resoluut een besluit. Hij zál hiermee doorgaan, wat het hem ook kost.
Vlot trekt hij zijn kleren aan, frist zich wat op onder de koude kraan en zet zich aan het ontbijt wat, zoals altijd, nogal magertjes is.
Hè, waarom moet hij toch altijd zo op zijn gewicht letten?
Anderen hebben, ogenschijnlijk met alle gemak, lichamen als topsporters en hij voelt zich soms net een tonnetje. En dan heeft hij zijn lengte ook nog niet mee..
Enfin, dáár gaat hij vandaag zeker niet over piekeren, nu zijn er andere zaken die van belang zijn. Andere zaken? Onmogelijke zaken!
Z'n bord en beker zet hij in de wasbak, geeft snel zijn kanarie voer en water en verdwijnt door de voordeur, richting het station.
Ruim op tijd komt hij aan en kijkt om zich heen. Veel reizigers zitten, diep weggedoken in hun jas, op de bankjes in het midden van het perron.
De stationsklok laat iedere minuut de wijzer met een schokje vooruitspringen en komt dat definitieve steeds dichterbij.

Op het moment waarop hij in de trein naar Amsterdam wil stappen, ziet hij vanuit zijn ooghoeken van links een man opduiken die hem vaag bekend voorkomt. Het is een lange kerel, in een zwarte jas. Zodra Jacob is ingestapt, draait hij zich om. Wordt hij gevolgd?
Daar lijkt het niet op. De man is naast een reclamebord gaan staan, en kijkt Jacob ongegeneerd aan. Zijn gezicht is erg wit, alsof hijj heel lang niet geeft geslapen en zijn grote snor heeft veel weg van een harige rups. Jacob weet bijna zeker dat hij hem eerder heeft gezien, maar hoe hij zich ook inspant: hij herinnert zich niet waar en in welke omstandigheden.

Hij ploft neer op een lege bank. Hehe, gelukkig dat er nog een plekje vrij is.
Jacob strekt zijn benen en probeert wat te ontspannen.
He, nu valt hem pas op hoe gespannen hij de afgelopen dagen was!

Maar Jacob kan de vage donkere gestalte maar niet uit zijn hoofd bannen.
Dat gezicht…. Een angstig gevoel maakt zich meester van Jacob, terwijl er iemand
naast hem kwam zitten.
"Ook dat nog", mompelt Jacob, zonder er erg in te hebben hardop!

De donkere figuur tikt hem op de schouder. "Meneer, vind u het goed dat ik hier zit?"
Jacob schrikt zichtbaar! "Huh!?" En meteen herstelt hij zich: "Maar natuurlijk meneer!"
En met dat hij dat zegt ziet hij dat het geen meneer is maar een mevrouw!

Dat gezicht! Ja, nu wist hij het zeker! Die had hij eerder ontmoet.
Maar waar? Jacob kon het niet voor zijn geest halen. Net of er iets zijn geheugen
op dat moment had gewist...

De onzekerheid duurt niet zo lang. De donkere vrouw ziet wat hij denkt.
"Meneer u kent mij toch nog wel?" Jacob keek het recht in het magere bleke gezicht,
dat werd ontsierd door wat slordige donkere haartjes onder haar neus. Hé! Hoe had hij dát
nu voor een snor kunnen aanzien!
Maar hij liet niets merken, en zei: "Ik denk dat ik u wel ken, u komt me erg bekend voor,
maar ik kan u op dit moment niet thuisbrengen."
Jacob, verlegen als hij was, bloosde tot achter zijn oren.
De vrouw merkte dat wel en zei dan ook: "Ach geeft niet meneer dat u bloost, dat ben ik
wel gewend."

"Maar wie bent u dan eigenlijk?", vroeg Jacob.
De donkere iewat lugubere en onverzorgd uitziende vrouw naast hem bleek niet erg
verlegen te zijn.
"Ach man weet je niet meer van dat feest vorige maand? Dat feest van Clara?
Daar…. Ach je weet je toch wel, toen dat noodweer daar losbrak? Ik danste naast u,
we hadden toch het Grote Victoriefeest? Man wat hebbe we daar genoten! Jij toch
ook he!?

Mu werd Jacob werd zo roood als een biet! Had hij gedacht dat niemand hem daar zou
kennen! Maar nu bleek deze bleke vrouw hem te toch kennen! Wat Jacob toen zei, dat
moeten we op dit forum censureren… Maar u kunt van mij aannemen dat het niet fraai
was.

De vrouw deed of hij de schrik van Jacob niet bemekte. En ging opgewekt verder met
haar verhaal. "Was een vet gaaf feest man! Echt man, ik was al zo lang niet helemaal uit
me dak gegaan, maar heb ik weer es alle remmen los kenne gooie!
"J..aaa..aa…" zei Jacob zachtjes… Hij dacht bij zichzelf: "Jacob, Jacob, als je wijs bent hou
je je nu een beetje dom..."

Oops....

-DIA- schreef:

dennis schreef:

jakobmarin schreef:

dennis schreef:Op de ochtend waarop Jacobs leven dramatisch zal veranderen, staat hij wat later op dan hij gewend is. De fluoriserende wijzers van zijn wekker geven aan dat het acht uur is geweest.
Zodra hij rechtop zit dringt het tot hem door waarom hij het ding niet heeft gezet. Dat was niet nodig. Vandaag hoeft hij niet naar zijn werk. Jammer genoeg niet.
Iets in hem protesteert als hij zijn linkervoet op het koude laminaat zet. Kon hij maar de hele dag in zijn bed blijven.
Maar dat is natuurlijk uitgesloten. Daarvoor is het veel te laat.
'Leven is kiezen' zei zijn vader vaak. En Jacob heeft gekozen. Een week geleden al.
Toen leek de taak die hij zichzelf heeft gesteld moeilijk. Heel moeilijk zelfs. Maar nu lijkt hij onmogelijk.

Even kijkt hij nog verlangend naar zijn dekens, maar neemt dan resoluut een besluit. Hij zál hiermee doorgaan, wat het hem ook kost.
Vlot trekt hij zijn kleren aan, frist zich wat op onder de koude kraan en zet zich aan het ontbijt wat, zoals altijd, nogal magertjes is.
Hè, waarom moet hij toch altijd zo op zijn gewicht letten?
Anderen hebben, ogenschijnlijk met alle gemak, lichamen als topsporters en hij voelt zich soms net een tonnetje. En dan heeft hij zijn lengte ook nog niet mee..
Enfin, dáár gaat hij vandaag zeker niet over piekeren, nu zijn er andere zaken die van belang zijn. Andere zaken? Onmogelijke zaken!
Z'n bord en beker zet hij in de wasbak, geeft snel zijn kanarie voer en water en verdwijnt door de voordeur, richting het station.
Ruim op tijd komt hij aan en kijkt om zich heen. Veel reizigers zitten, diep weggedoken in hun jas, op de bankjes in het midden van het perron.
De stationsklok laat iedere minuut de wijzer met een schokje vooruitspringen en komt dat definitieve steeds dichterbij.

Op het moment waarop hij in de trein naar Amsterdam wil stappen, ziet hij vanuit zijn ooghoeken van links een man opduiken die hem vaag bekend voorkomt. Het is een lange kerel, in een zwarte jas. Zodra Jacob is ingestapt, draait hij zich om. Wordt hij gevolgd?
Daar lijkt het niet op. De man is naast een reclamebord gaan staan, en kijkt Jacob ongegeneerd aan. Zijn gezicht is erg wit, alsof hijj heel lang niet geeft geslapen en zijn grote snor heeft veel weg van een harige rups. Jacob weet bijna zeker dat hij hem eerder heeft gezien, maar hoe hij zich ook inspant: hij herinnert zich niet waar en in welke omstandigheden.

Hij ploft neer op een lege bank. Hehe, gelukkig dat er nog een plekje vrij is.
Jacob strekt zijn benen en probeert wat te ontspannen.
He, nu valt hem pas op hoe gespannen hij de afgelopen dagen was!

Maar Jacob kan de vage donkere gestalte maar niet uit zijn hoofd bannen.
Dat gezicht…. Een angstig gevoel maakt zich meester van Jacob, terwijl er iemand
naast hem kwam zitten.
"Ook dat nog", mompelt Jacob, zonder er erg in te hebben hardop!

De donkere figuur tikt hem op de schouder. "Meneer, vind u het goed dat ik hier zit?"
Jacob schrikt zichtbaar! "Huh!?" En meteen herstelt hij zich: "Maar natuurlijk meneer!"
En met dat hij dat zegt ziet hij dat het geen meneer is maar een mevrouw!

Dat gezicht! Ja, nu wist hij het zeker! Die had hij eerder ontmoet.
Maar waar? Jacob kon het niet voor zijn geest halen. Net of er iets zijn geheugen
op dat moment had gewist...

De onzekerheid duurt niet zo lang. De donkere vrouw ziet wat hij denkt.
"Meneer u kent mij toch nog wel?" Jacob keek het recht in het magere bleke gezicht,
dat werd ontsierd door wat slordige donkere haartjes onder haar neus. Hé! Hoe had hij dát
nu voor een snor kunnen aanzien!
Maar hij liet niets merken, en zei: "Ik denk dat ik u wel ken, u komt me erg bekend voor,
maar ik kan u op dit moment niet thuisbrengen."
Jacob, verlegen als hij was, bloosde tot achter zijn oren.
De vrouw merkte dat wel en zei dan ook: "Ach geeft niet meneer dat u bloost, dat ben ik
wel gewend."

"Maar wie bent u dan eigenlijk?", vroeg Jacob.
De donkere iewat lugubere en onverzorgd uitziende vrouw naast hem bleek niet erg
verlegen te zijn.
"Ach man weet je niet meer van dat feest vorige maand? Dat feest van Clara?
Daar…. Ach je weet je toch wel, toen dat noodweer daar losbrak? Ik danste naast u,
we hadden toch het Grote Victoriefeest? Man wat hebbe we daar genoten! Jij toch
ook he!?

Mu werd Jacob werd zo roood als een biet! Had hij gedacht dat niemand hem daar zou
kennen! Maar nu bleek deze bleke vrouw hem te toch kennen! Wat Jacob toen zei, dat
moeten we op dit forum censureren… Maar u kunt van mij aannemen dat het niet fraai
was.

De vrouw deed of hij de schrik van Jacob niet bemekte. En ging opgewekt verder met
haar verhaal. "Was een vet gaaf feest man! Echt man, ik was al zo lang niet helemaal uit
me dak gegaan, maar heb ik weer es alle remmen los kenne gooie!
"J..aaa..aa…" zei Jacob zachtjes… Hij dacht bij zichzelf: "Jacob, Jacob, als je wijs bent hou
je je nu een beetje dom..."

Oops....

Lies geniet noch zichtbaar na. Ze begreep best dat haar buurman zich die avond niet meer wilde
herinneren, en waarom hij zich zo opgelaten voelde. Hij, als "vreemde eend in de bijt" viel wel
op. Ze vroeg zich af waarom hij op het feest was. Enfin... het zijn niet haar zaken.
Maar toen ze hem zag lopen op het station en zag dat hij schrok toen hij haar zag, hield ze
hem in de gaten totdat hij plaatsgenomen had in het coupé. Op het laatste moment is ze ingestapt
en heeft hem bewust opgezocht, want ze wilde weten waar hij vandaan kwam en hoe hij heette. Hij kwam
haar vaag bekend voor...