Gelezen (geloofsopbouwend)

[J.C. Philpot]

Mijn schapen horen Mijn stem en Ik ken ze en zij volgen Mij. Johannes 10:27

Dit vers toont ons het karakter van de ware christen.

1. Gods kinderen, zijn ware gelovige volk, worden vergeleken met schapen, omdat ze zachtaardig, stil, ongevaarlijk en niet aanvallend zijn; omdat ze nuttig zijn en goed zijn voor iedereen om hen heen; omdat ze graag samen zijn, en een hekel hebben aan scheiding; en omdat ze bijzonder hulpeloos zijn, zwervend en vatbaar voor afdwaling.

2. Jezus noemt ze "Mijn schapen": ze zijn Zijn bijzonder eigendom. "De mijne," dat laat Hij ons weten door verkiezing; "De Mijne" doordat Hij ons kocht; en "De Mijne" door Zijn aanneming van ons tot Zijn kinderen.

3. Christus' schapen horen Zijn stem, ze luisteren nederig naar Zijn onderwijs, ze geloven Zijn woord als hun richtsnoer en gids.

4. De schapen van Christus volgen Hem, zij lopen in het smalle pad dat hij heeft uitgestippeld, weigeren ze niet omdat het soms steil en smal is, maar waar het pad der plicht ook ligt, ze gaan er zonder twijfel door.

Bron: J. C. Ryle, The Privileges of the True Christian / https://www.gracegems.org/06/01/sheep.html

[J.C. Philpot]

O alle gij dorstigen! komt tot de wateren, en gij, die geen geld hebt, komt, koopt en eet, ja komt, koopt zonder geld, en zonder prijs, wijn en melk! Waarom weegt gijlieden geld uit voor hetgeen geen brood is, en uw arbeid voor hetgeen niet verzadigen kan? Hoort aandachtiglijk naar Mij, en eet het goede, en laat uw ziel in vettigheid zich verlustigen.

[samanthi]

1
Een gebed van Mozes, den man Gods. HEERE! Gij zijt ons geweest een Toevlucht van geslacht tot geslacht.
2
Eer de bergen geboren waren, en Gij de aarde en de wereld voortgebracht hadt, ja, van eeuwigheid tot eeuwigheid zijt Gij God.
3
Gij doet den mens wederkeren tot verbrijzeling, en zegt: Keert weder, gij mensenkinderen!
4
Want duizend jaren zijn in Uw ogen als de dag van gisteren, als hij voorbijgegaan is, en als een nachtwaak.
5
Gij overstroomt hen; zij zijn gelijk een slaap; in den morgenstond zijn zij gelijk het gras, dat verandert;
6
In den morgenstond bloeit het, en het verandert; des avonds wordt het afgesneden, en het verdort.
7
Want wij vergaan door Uw toorn; en door Uw grimmigheid worden wij verschrikt.
8
Gij stelt onze ongerechtigheden voor U, onze heimelijke zonden in het licht Uws aanschijns.
9
Want al onze dagen gaan henen door Uw verbolgenheid; wij brengen onze jaren door als een gedachte.
10
Aangaande de dagen onzer jaren, daarin zijn zeventig jaren, of, zo wij zeer sterk zijn, tachtig jaren; en het uitnemendste van die is moeite en verdriet; want het wordt snellijk afgesneden, en wij vliegen daarheen.
11
Wie kent de sterkte Uws toorns, en Uw verbolgenheid, naardat Gij te vrezen zijt?
12
Leer ons alzo onze dagen tellen, dat wij een wijs hart bekomen.
13
Keer weder, HEERE! tot hoe lange? en het berouwe U over Uw knechten.
14
Verzadig ons in den morgenstond met Uw goedertierenheid, zo zullen wij juichen, en verblijd zijn in al onze dagen.
15
Verblijd ons naar de dagen, in dewelke Gij ons gedrukt hebt, naar de jaren, in dewelke wij het kwaad gezien hebben.
16
Laat Uw werk aan Uw knechten gezien worden, en Uw heerlijkheid over hun kinderen.

17
En de liefelijkheid des HEEREN, onzes Gods; zij over ons; en bevestig Gij het werk onzer handen over ons, ja, het werk onzer handen, bevestig dat.

[J.C. Philpot]

Uit een interview met een presbyteriaanse domineesvrouw over haar leven in Egypte als minderheid.

Over haar jeugd:

I grew up in an environment that was saturated with Scripture. My father was a pastor. My grandfather was a pastor. After retirement, my grandfather came to live with us. I would wake up every morning to hymns and Scripture being read out loud. His prayers were incredible, almost as if he was echoing God’s words back to him.

Als jong gelovige:

Every day, I would read a certain portion of Scripture, meditate on it, and pray it back to God. The things that didn’t make sense I would throw back at him, and we’d have a debate about them. Usually within a few days, I would get the answer to my questions.

God accommodated my young faith beautifully during those six months. Looking back, I believe that my longing to find him was really a gift from him, and my persistence to pursue truth was also his gift. In that time, I developed a hunger and thirst—I really could not get enough of the Word. I soaked myself in Scripture, and the more I got, the more I wanted to share his Word with others.

Each day, I knew that tomorrow there would be something new. God’s Word became the manna that doesn’t stop coming down from heaven. And I knew I didn’t need to hoard it for myself.

Over hoe men in Egypte als kleine minderheid onder de Moslims het Woord uitdraagt:

We’re in the spotlight all the time. So sharing the Word is not only in preaching. It is in how we treat the lady who sells vegetables in the market and how we refrain from paying bribes in government offices. Here, it is often not so much proclaiming the Word out loud but living the Word out loud.

When people ask us about our faith or about Jesus or the Bible, we follow Peter’s command to be ready to give an answer. In our evangelism classes, it is not about the Four Spiritual Laws. The best evangelism method we use is to be filled with Scripture, then to live in such a way that makes people ask about your faith, and to have the Scripture pour out of you so naturally, as if it is your daily speech.

Deze week word weer duidelijk wat een minderheidspositie we in Nederland hebben, en hoe onze bevoorrechte positie afneemt. Wellicht kunnen we dan wat leren van hoe men in Egypte met die minderheidspositie omgaat.

Bron: Christianity Today

[J.C. Philpot]

Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf, en neme zijn kruis op en volge Mij. (Mattheus 16:24).

Zo heeft onze Heere Jezus gewandeld toen Hij in de wereld was. De zelfverloochening is een van de eerste lessen die Christus aan Zijn leerlingen geeft, en het is nodig voor hen dat ze die in hun hele wandel in praktijk brengen. Het wandelen met God is een ootmoedig dienen van Hem (Micha 6:8). Immers, hoe iemand zich ook voor de mensen kan voordoen, hij moet toch zijn gezicht bedekken als hij zichzelf ziet voor het aangezicht van een heilig God. Een hoge dunk van onszelf, terwijl we anderen minder achten, is er een ernstig teken van dat we weinig weten van het wandelen met God. Het kan immers niet anders of iemand die met God wandelt, moet wel meer kwaad in zichzelf zien dan hij kan zien in een ander die iets bezit van het heilige beeld van God. Het is er een droevig teken van dat iemand maar weinig met God wandelt als hij nogal op eer is gesteld en op het aanzien bij mensen.
Het ootmoedig dienen van God zal daaruit blijken, dat wij onze geest in zachtmoedigheid zullen aanpassen als God ons in Zijn voorzienig handelen vernedert (Job 1:21). Soms brengt de Heere Zijn volk door aanvechtingen, kruisen en gebreken zeer in de diepte. Wie nederig is, zal Hem volgen waar Hij ook gaat.

In het ootmoedig dienen van God is de volstrekte onderwerping aan de wil van God. We zeggen in alles: Niet mijn wil, maar de Uwe geschiede. Het wandelen met God is het volgen van Hem, zoals de schaduw het lichaam volgt. Het zorgt ervoor dat de mens een onbeschreven blad papier in de hand des Heeren legt, opdat Hij erop zal zetten wat Hem behaagt. In de mate echter waarin wij tekortschieten in de belangrijke plicht van de volstrekte onderwerping aan Gods wil, schieten we ook tekort in het wandelen met God. Zij evenwel die met God wandelen, zullen niet bij Hem vandaan gelokt worden door de verleidingen van de wereld en van het vlees. Zij zullen niet bij Hem vandaan gaan door al het moeilijke waarmee zij in het volgen van de Heere te maken krijgen. Hooglied 8:7: Vele wateren zouden deze liefde niet kunnen uitblussen.

Het wandelen met God is een gestaag voortschrijdend dienen van God. Als het nieuwe schepsel zo met God wandelt, zal het innerlijk samengroeien met Christus (Efeze 5:15). Het zal zich inniger verenigen met Hem en Hem vaster aankleven als de bron waaruit alles toestroomt. Het nieuwe schepsel zal uitwendig groeien, in goede werken, in leven en wandel. Tenslotte zal het nieuwe schepsel neerwaarts groeien, in nederigheid en afkeer van zichzelf.

Zo wandelt die mens met God en gaat hij voort in de heiliging. Hoe meer een reiziger vordert op de weg naar het hemelse Kanaän, des te meer ervaring doet hij op. Hij ziet wat de zaak van zijn ziel geschaad heeft en wat zijn ziel goed heeft gedaan. Als hij een donkere weg moet gaan, kan hij er alleen maar beter in ondersteund worden omdat het niet voor het eerst is dat hij die weg gaat.


Auteur: Thomas Boston (1676-1732)
Titel: En Henoch wandelde met God, pg. 93-101
Uitg.: Den Hertog
ISBN: 9789033124471

Bron: Schatgraven nieuwsbrief GG Terneuzen

[J.C. Philpot]

Ik ben gezocht van hen die naar Mij niet vroegen, Ik ben gevonden door hen die Mij niet zochten.(Jes. 65 : 1a)

Hoewel mijn huis alzo niet is bij God, nochtans. Dat nochtans vertolkt een eeuwigheidsdiepte. Het ontsluit het vrije welbehagen van de Vader, de eeuwige vrije verkiezing, welke wortelt in de bodemloze bodem van de eeuwige soevereiniteit Gods. Daarvan zegt de arme zondaar: ‘Ik heb God niet gewild, maar Hij heeft mij gewild; ik heb nooit naar Hem gegrepen, maar Hij heeft mij gegrepen; ik heb Hem nooit gezocht, maar Hij heeft mij gezocht. Was Hij de Eerste niet geweest, ik was nog op het pad van de goddeloosheid en van de ongerechtigheid.

Bron: een nieuwsbrief

[J.C. Philpot]

Bron: Daily Readings: The Early Church Fathers, Edited by Nick Needham, Christian Heritage

Ps. Ik kwam dit stukje deze week tegen. Ik wil hiermee niet suggereren van er in Nederland vervolging is of op komst is. In Noord Korea is er vervolging. Maar de vraag is wel: zijn we bereid.

[J.C. Philpot]

Wat is een waar geloof?

"Rechtvaardig-zíjn is niets anders dan gelovig-zíjn. Hoe dat toegaat? Omdat niemand voor Gods gericht kan bestaan, moet de mens vrezen vanwege zijn leven en daden. Deze vrees drijft hem uit om iets buiten zichzelf te zoeken en te vinden, waarop hij bouwen, steunen en vertrouwen kan. Dat is puur en alleen de genade van God in Christus, aangeboden en beloofd in het evangelie. Dit geloof en vertrouwen maakt rechtvaardig en oprecht voor God. Zoals Paulus zegt: ‘De rechtvaardige zal uit zijn geloof leven’ (vgl. Romeinen 1:17).

Zoveel nu de mens vreest voor Gods gericht en in alle dingen zondaar wordt, zoveel vertroost hij zich over de toegerekende gerechtigheid van God, waardoor hij in alle dingen rechtvaardig wordt. Gericht én genade, vrees én vertrouwen horen bij elkaar. Het gericht geeft vrees, de genade geeft vertrouwen.

Als het nu een waar geloof is, dan doet de mens weer bij zijn naaste waarvan hij gelooft dat God bij hem gedaan heeft – doet en laat alles alleen genade zijn. Hij vergeeft hem, draagt hem en verdraagt hem. Hij heft hem op uit zijn ellendige bestaan en geeft hem van zijn eigen goederen. Op die manier laat hij alles wat hij heeft, voor zijn naaste nuttig zijn. Er is niets wat hij hem weigert: lichaam, leven, bezit, eer stelt hij tot zijn beschikking, zoals God ook Zichzelf en al het Zijne tot zíjn beschikking stelt.

Hij gelooft dat God hem weldoet uit pure genade, dus doet hij hetzelfde aan zijn naaste uit zijn geloof. Daarom, zoals God Zijn goederen over hem uitgiet en zijn onwaardigheid niet acht, zo giet hij die zelf ook weer uit over zijn naaste, ongeacht of hij zijn vijand is of dat hij het niet verdiend heeft.

Hij is er ook van overtuigd dat hij zichzelf niet geheel kan ontledigen, want hoe meer hij uitgiet, hoe meer God inschenkt, en hoe meer hij zijn naaste vervult met zijn goederen, hoe voller hij wordt met Gods goederen. Kijk, dat is het goede en ware geloof, dat de mensen rechtvaardig maakt voor God. Dat is de christelijke gerechtigheid, die uit de hemel ontvangt en op aarde weer uitdeelt."
Kirchenpostille 1522, vgl. WA 10.1.1, 291,10 – 293, 1

Bron: mail maartenluther-citaten.nl

[J.C. Philpot]

There can be no participation in Christ’s life without a participation in his death, and we cannot enjoy the benefits of his death unless we are partakers of the power of his life. We must be reconciled to God in order to be holy, and we cannot be reconciled without thereby becoming holy.

[Arja]

“het is alzo, dat Hij het Zijn beminden als in den slaap geeft.” Psalm 127: 2

Ons leven is niet vol van angstige bezorgdheid, maar vol van gelukkig vertrouwen. Onze hemelse Vader zal de begeertes van Zijn eigen kinderen schenken, en Hij weet wat we nodig hebben voordat we Hem vragen. We kunnen daarom op de gewone tijd naar ons bed gaan en we hoeven ons niet te vermoeien door laat op te blijven om te plannen en te overwegen. Als we hebben geleerd om op onze God te vertrouwen, zullen we niet wakker worden met angst die in ons hart knaagt. Maar we zullen onze zorg bij de HEERE laten, onze overdenking van Hem zal zoet zijn, en Hij zal ons een verfrissende slaap geven. Om een geliefde van de Heere te zijn, is de hoogst mogelijke eer, en wie het heeft, zal voelen dat zelfs ambitie niet meer kan verlangen, en daarom moet je elke zelfzuchtige wens los laten. Wat is er nog meer in de hemel dan de liefde van God? Rust dan, o ziel, want je hebt alles. Toch worden we heen en weer geslingerd, tenzij de Heere Zelf ons niet alleen de redenen geeft om te rusten, maar ook de rust zelf. Ja, Hij doet dit. Jezus Zelf is onze vrede, onze rust, Hij is ons alles. In Zijn boezem slapen we in perfecte veiligheid, zowel in het leven als in de dood.

Sprinkled afresh with pardoning blood,
I lay me down to rest
As in the embraces of my God,
Or on my Saviour’s breast.

[J.C. Philpot]

Want een ieder zal met vuur gezouten worden, en iedere offerande zal met zout gezouten worden Markus 9:49.

Het gaat in onze tekst eerst over vuur. Al Gods kinderen worden met vuur gezouten. Dat gebeurt door de bediening van Geest en Woord. Door de bediening van de Heilige Geest wordt het Woord als een vuur, dat brandt. Als een vuur dat wegbrandt al datgene wat niet in overeenstemming is met Gods heiligheid. Dat vuurgericht is zo nodig voor ons allemaal om niet eenmaal geworpen te worden in het eeuwige vuur en dat is het helse vuur. Met vuur gezouten worden wijst dus op het werk van de Heilige Geest in het hart van de zondaar. Het werk van de Heilige Geest wordt in Gods Woord vergeleken met vuur. Denk maar eens aan de uitstorting van de Heilige Geest, toen werden er immers op de hoofden van de twaalf discipelen verdeelde tongen als van vuur gezien. Dat vuur reinigt, maar dat vuur geeft ook licht en warmte. Dat vuur brandt alles weg wat van de mens is. Dat wijst ons op de afsterving van de oude mens. Dat wijst ons ook op het geestelijke leven. In het uur van de wedergeboorte wordt het liefdesvuur ontstoken op het altaar van ons hart. Dan is het de levende begeerte van Gods kinderen om hun leven te verteren in de dienst des Heeren. En niet alleen van Gods kinderen, maar ook van Gods knechten als het gaat om de ambtelijke bediening. Dan zeggen ze Calvijn na: ‘Laat mij maar verteren als ik maar nuttig ben’. Dan wordt het leven, ook het ambtelijke leven, een Gode welbehagelijke offerande. Dan krijgen wij onszelf er voor over. Dat moet de Heere ons geven bij de aanvang, maar ook bij de voortgang. Zoals het offer verteerd werd door het vuur zo wordt dan ons leven verteerd in de dienst des Heeren en dat is ook een vuur, dat eeuwig zal blijven branden. Dat is een liefdesvuur en de liefde blijft tot in der eeuwigheid.
Elk offer moest volgens de wet van Mozes met zout worden gezouten om zo Gode aangenaam te zijn (Lev 2:13). Dit gold vooral voor de spijsoffers. Zonder zout is de spijs smakeloos. Zout geeft smaak aan ons eten. Zonder zout is het eten flauw. Zout werd vroeger ook veel gebruikt om de spijs te bewaren tegen het verderf. Zout werd vroeger ook gebruikt als betaalmiddel. Ons woord salaris is afgeleid van het Latijnse woord sal en dat is zout.

Het zout werd dus vooral voor het spijsoffer gebruikt, maar ook voor al de andere offeranden werd zout gebruikt. Dan werd het vlees van het offerdier met zout gezouten. Als het zout op het vlees werd gewreven dan doortrok dat zout het gehele vlees. Het wijst ons op het werk van de genade in het hart en leven van de zondaar. Het zout maakt de spijzen smakelijk. Zo behoort er ook van Gods kinderen iets uit te gaan. En dat is nu alleen mogelijk door het werk van de Heilige Geest. Gods kinderen zijn wederomgeboren tot een levende hoop door de opstanding van Jezus Christus uit de doden. Ze mogen door genade het beeld van Christus in beginsel in hun leven gaan vertonen. Er is genade verheerlijkt in het hart en dat komt openbaar.

Van nature dan zijn wij smakeloze mensen. Dan zijn onze gesprekken zo smakeloos. Dan is eigenlijk ons gehele leven smakeloos. Alleen als wij door een oprecht geloof in Christus zijn ingelijfd dan wordt ons leven in beginsel smakelijk. Dan gaat er wat vanuit. God kinderen zijn als het zout der aarde. Als dat zo mag zijn in hun leven, dan gaat er wat van hun leven uit. Dat komt vooral uit in de tere levenswandel. Dan gaan wij nauwgezet leven. Dan mogen wij door genade immers wandelen op de smalle weg. Wij moeten niet op twee gedachte hinken. Hoeveel kerkmensen doen dat niet? Ze proberen met hun ene voet te wandelen op de smalle weg en met hun andere voet op de brede weg.

Ze zaaien onder de doornen. En dan wassen de doornen op om het goede zaad te verstikken. Wat is het toch noodzakelijk om wederomgeboren te worden. Dat wonder van de levendmaking zal in ons leven moeten plaatsvinden wil het wel met ons zijn. Dan worden wij met zout ingewreven en dat zout gaat net als het zuurdesem het gehele leven doortrekken.
Het zout is echter ook bederfwerend. Gods kinderen ontdekken zoveel zonden in zich, dat ze denken nog eens om te komen in het eeuwig verderf. Er is echter een genadeverbond, een zoutverbond en daarom zullen Gods kinderen niet omkomen. Wat is het tot hun eeuwige verwondering als ze dat door geloof mogen geloven. Als het geloof in beoefening is, dan mogen Gods kinderen weten dat de zaligheid voor eeuwig vastligt in God. In de Drie-enige God. In de verkiezende liefde van God de Vader, in de kopende liefde van de Zoon en in de toepassende liefde van de Heilige Geest.

Dat zout wijst ons ook op de soldij, de bezoldiging van de Romeinse soldaten. Eens zal ons loon worden uitbetaald. Wij zijn van nature werkers der ongerechtigheid. En dan is het loon, dat wij tenslotte na een leven van werken als loon de dood ontvangen. Hoe anders is het echter bij Gods kinderen. Zij hebben hun leven door genade leren verliezen en voor hen wordt het loon de eeuwige dood veranderd in een gift en dat is het eeuwige leven. Dat leven begint hier in de wedergeboorte, dat is het geestelijke leven. Dat is het leven dat Christus heeft verworven en dat sterft nooit meer. Dat leven alleen is het ware leven. Dat is een leven met God en voor God.

[J.C. Philpot]

‘Wij bevinden ons momenteel in een enorme crisis. De kerk schudt op haar grondvesten. Velen vrezen voor een scheuring of een nog dieper verval. Ook buiten de kerk treffen we crisisverschijnselen aan. Om deze te zien, behoeft men niet eens christen te zijn. Velen spreken erover. Een blik in de eigentijdse literatuur is hiervoor reeds genoeg. Toekomstverwachting is er niet. Juist nu we in deze tijd leven, is het goed en nodig eens na te denken over de zending. Niet om ons te blinddoeken voor de werkelijke situatie. Maar om ons te richten op het grote werk van God, dat ook in onze tijd en in onze wereld bezig is te geschieden.

‘En dit Evangelie des Koninkrijks zal in de gehele wereld gepredikt worden tot een getuigenis allen volken en dan zal het einde komen’. Mattheüs 24:14

Wanneer we de omgeving van deze tekst verkennen, zien we hoe er angstige verschijnselen door Jezus worden aangekondigd. Verschijnselen die duidelijker worden naarmate de eindtijd nadert. Er wordt gesproken over afval en tuchteloosheid. Over vervolging en haat. Over oorlogen en revoluties. Over dwalingen en valse profeten. Mattheus 24: de angstwekkende wereld waarin wij leven. Temidden van déze angstaanjagende wereld klinkt het woord van onze tekst. In déze wereld zal het Evangelie des Koninkrijks overal gepredikt worden tot een getuigenis voor alle volken.

Het woordje dat vooral onze aandacht vraagt, is het woordje ‘zal’. Het Evangelie van het Koninkrijk zal in de gehele wereld gepredikt worden. Niet alleen een ‘zullen’ gericht op de toekomst. Maar het betekent ook zoveel als dat het zich zal doorzetten. Het kan door niets en door niemand worden tegengehouden. De Evangelieverkondiging weet van geen ophouden. Onweerstaanbaar is haar gang door alle tijden heen. We zijn vaak bevreesd dat de evangelieverkondiging géén doorgang meer zal vinden. Op de bodem van veel vrees ligt de angst dat de evangelieverkondiging op zal houden. Men ziet zoveel dwaling en afval in de kerk, dat men vreest, dat de hele evangeliebediening zal worden ondermijnd. Dat zij gaat verdwijnen. Dat onze hele kerk aan de valse leer zal ten onder gaan.

Door zo te denken laten we één factor buiten spel: de evangelieverkondiging zal blijven doorgaan. Het is een door God gesproken woord. Daar kunnen we op aan. Temidden van alle vrees en aanvechting mag dat een geweldige bemoediging zijn.
De garantie van de voortgaande verkondiging
Als het gaat over de grond van onze bemoediging dan is dit zeker niet de omstandigheid waarin we leven. Deze geeft ons de garantie beslist niet. Ook de positie van de kerk is er niet naar, dat ze ons op dit punt kan geruststellen.
De garantie ligt in God Zelf en in Zijn Woord.
Hij garandeert de voortgang van Zijn Woord. Dit geeft ons houvast. Niet de kerk, niet de synode, niet wijzelf als het rechtzinnig deel van die kerk vormen deze garantie. Maar Gods onwankelbare trouw geeft houvast om te geloven dat de verkondiging van Zijn Evangelie doorgang zal vinden. Al staat het er dan niet best voor met de kerk. We hoeven niet in paniek te raken. Want God is er. En Zijn beloften zijn er ook. Deze zorgen ervoor dat de poorten der hel Zijn gemeente niet zullen overweldigen. Het Evangelie van het Koninkrijk zál gepredikt worden’.

[J.C. Philpot]

Want één dag in Uw voorhoven is beter dan duizend elders; ik koos liever aan de dorpel in het huis mijns Gods te wezen, dan lang te wonen in de tenten der goddeloosheid. Psalm 84:11

Hoeveel de dichter ook al gezegd heeft van het welgelukzalige van de gemeenschap met de Heere in Zijn huis, hij kan er niet over uitgesproken raken. Ook als hij ziet op zichzelf, dan moet hij verklaren dat dit voorrecht en genot boven alles gaat. Eén dag van zalig genot in het huis van de Heere verkiest hij ver boven elk ander genot, ook als het duizend dagen ongestoord aanhield. David weet uit ervaring dat er ook ander genot te genieten is, dat op zichzelf niet zondig is, en het geweten van de gelovige niet hoeft te bezwaren: het genot dat de natuur, de wetenschap, de kunst, de vriendschap en nog veel meer, hem aanbood. Maar al dit genot, hoe ongestoord en lang van duur, kon voor hem in geen vergelijking komen met het heilige, zalige en heerlijke genot in de tegenwoordigheid van God. Als hij moest kiezen tussen die twee dan was zijn keuze nooit twijfelachtig.

De minste plaats in Gods huis, als gewoon Leviet, een dorpelwachter, was voor hem een uitverkoren plaats, niet in te wisselen tegen het wonen in de weelderige paleizen van de goddeloosheid. Want God is zijn Zon en Schild, van Hem daalt genade en eer af, Hij onthoudt het goede niet aan hen die in oprechtheid voor Hem leven. Wat de zon voor de aarde en al haar schepsels is, het licht, het leven en de vreugde, dat is God in veel hogere zin voor hen die Hem in oprechtheid zoeken en in Zijn huis wonen. Uit Hem, als uit de Bron van alle licht en liefde, vloeit hen, hoe schuldig en onwaardig zij ook zijn, niet alleen genade maar ook eer toe. David weet dat hij niet onschuldig is, daarom spreekt hij over genade het eerste, en dan van de eer, die hij zich onwaardig gemaakt heeft. Dat goede zal God hem niet onthouden. Hierop vertrouwt hij, dit is zijn verwachting. En in het welverzekerde bewustzijn hiervan spreekt hij de mens, wie hij ook zijn moge, welgelukzalig, die op Hem vertrouwt.

In deze psalm vinden de kinderen van God hun innigste levensverlangen en ervaring uitgesproken: te leven in de zalige gemeenschap met God in Christus, en zich in elke nood alleen op Hem te verlaten.


Auteur: J.H.Donner (1824-1903)
Titel: Praktische uitleg van de Psalmen, deel 2 (pg. 95-96)
Uitg.: Hoekman – Yerseke
ISBN: 9789081321815

Bron: Schatgraven nieuwsbrief GG Terneuzen

[J.C. Philpot]

Je moet leren roepen, hoor je! Je moet niet op de bank gaan liggen, je hoofd laten hangen en schudden en met je gedachten jezelf verbijten en opvreten. Dan zie je niets dan hoe slecht het met je gaat, hoe naar je het hebt, wat voor ongelukkig mens je toch bent. Kom op, luie sukkel! Val op je knieën, hef handen en ogen naar de hemel, zeg een psalm op of het Onze Vader. God wil dat je je nood aan Hem voorlegt en niet zelf alles blijft zeulen en meeslepen en jezelf martelt. Maar dan moet je er ook niet aan twijfelen dat God je nood ziet en je gebed verhoort. Bid niet zomaar wat en in de wind. Dat is spotten met God en dan kun je beter helemaal niet bidden. Als de duivel je ingeeft: „Je bent niet zo heilig, waardig en vroom als David, daarom kun jij niet zeker zijn”, sla dan een kruis en zeg „Ieder die wil mag vroom en waardig zijn, maar David had geen andere, betere of grotere God dan ik!"

Bron: RD

[Jantje]

Maar, zij die heimwee hebben, komen toch eens thuis. Voor thuis- en daklozen rijzen straks de eeuwige deuren omhoog. Daar wordt nooit meer afgeschaald, want het huis van de Vader komt vol.

https://www.rd.nl/kerk-religie/kerkgang ... -1.1705203