Refoforum zomercolumn

Gebruikersavatar
Johann Gottfried Walther
Berichten: 4763
Lid geworden op: 05 feb 2008, 15:49

Refoforum zomercolumn

Bericht door Johann Gottfried Walther »

Verblijdt u te allen tijd. 1 Thessa5v16

Die Paulus, lijkt toch maar een lichtzinnig figuur. Hij roept maar op om blij te zijn. Al dat oppervlakkige blij zijn. Die Paulus lijkt wel modern. Misschien kon je in zijn tijd zo'n oproep doen. Maar in deze tijd gaan mensen daar toch altijd de verkeerde kant mee op.
Al dat juichend christendom, en Paulus lijkt ze nog steeds onderbouwing te geven met zijn oproepen.

In het Oude Testament ook al, al die feestelijkheden, je zou er wat van gaan denken.
Blijheid, uitbundigheid, dansen en vrolijk zijn. Het is beter om ernstig te zijn en een lang zuur gezicht te trekken dat weet toch iedereen.
Daarbij je vooral verre te houden van al die optochtelijkheid, is toch maar het beste.

Kort gezegd die Paulus is maar een verdachte apostel vindt u niet? Met zijn oproepen tot je verblijden.
Hij is sowieso niet ernstig genoeg. Het lijkt er wel bij hem op maar ondertussen....

Maar de vrucht des Geestes is ..., blijdschap?! Gal5v22

Ook een woord van Paulus, Gods Geest werkt die blijdschap, die blijdschap hoort dus bij het geloof, die blijdschap is een gave. Die hoort bij de VRUCHT van de Geest.
Dus geen wedstrijd in lange gezichten, blijdschap hoort bij het geloof.
Niet te veel naar anderen kijken, maar onderzoek of wij in het geloof zijn, sommigen willen graag kenmerken, nou dit is een Bijbels kenmerk. BLIJDSCHAP uit genade, door de Heilige Geest.
"Zie, de Heere is gekomen met Zijn vele duizenden heiligen, om gericht te houden tegen allen, en te straffen alle goddelozen onder hen, vanwege al hun goddeloze werken, die zij goddelooslijk gedaan hebben, en vanwege alle harde woorden, die de goddeloze zondaars tegen Hem gesproken hebben"
Gebruikersavatar
Desiree
Berichten: 2099
Lid geworden op: 09 dec 2006, 19:10

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door Desiree »

:fleur
We moeten ons niet alleen in God verblijden om wat we van Hem ontvangen hebben en nog dagelijks ontvangen,
maar ook om wat Hij beloofd heeft en wat we nog van Hem hopen te ontvangen.

Matthew Henry


Gebruikersavatar
liz boer
Berichten: 2989
Lid geworden op: 18 jun 2018, 15:31

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door liz boer »

God in de Natuur
Ganzen
Ik liep met mijn hond door het park, we komen er vaak, twee echtparen ganzen zien we minsten twee keer per week met hun jongen, iedere keer zijn ze weer gegroeid, vorige week liep een van de echtparen met al wat grotere jongen te grazen op het grasveld, mijn hond liep hun richting op, wat gebeurde er? de vader en moeder gans gingen met wijdt open vleugels voor hun jongen staan, nu is mijn hond niet zo'n "wolfachtige" meer, ze huppelde allang de andere kant op en had de ganzen nauwelijks opgemerkt, ik wel, ik zag God in de natuur, Jezus met open armen om gewillig te betalen voor de zonden, Jezus met open armen je bent welkom, Hij troost het hart dat schrijend tot Hem vlucht, Jezus met open armen om je te zegenen, denk aan de hemelvaart luk 24 : 50, maar dacht ik nu: Jezus met open armen houdt ook het kwaad tegen, met veel gedachten liep ik terug naar huis.
Zo God voor ons is, wie kan tegen ons zijn?
Gebruikersavatar
AnJa
Berichten: 225
Lid geworden op: 17 jul 2018, 08:14

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door AnJa »

Johann Gottfried Walther schreef:Verblijdt u te allen tijd. 1 Thessa5v16

Die Paulus, lijkt toch maar een lichtzinnig figuur. Hij roept maar op om blij te zijn. Al dat oppervlakkige blij zijn. Die Paulus lijkt wel modern. Misschien kon je in zijn tijd zo'n oproep doen. Maar in deze tijd gaan mensen daar toch altijd de verkeerde kant mee op.
Al dat juichend christendom, en Paulus lijkt ze nog steeds onderbouwing te geven met zijn oproepen.

In het Oude Testament ook al, al die feestelijkheden, je zou er wat van gaan denken.
Blijheid, uitbundigheid, dansen en vrolijk zijn. Het is beter om ernstig te zijn en een lang zuur gezicht te trekken dat weet toch iedereen.
Daarbij je vooral verre te houden van al die optochtelijkheid, is toch maar het beste.

Kort gezegd die Paulus is maar een verdachte apostel vindt u niet? Met zijn oproepen tot je verblijden.
Hij is sowieso niet ernstig genoeg. Het lijkt er wel bij hem op maar ondertussen....

Maar de vrucht des Geestes is ..., blijdschap?! Gal5v22

Ook een woord van Paulus, Gods Geest werkt die blijdschap, die blijdschap hoort dus bij het geloof, die blijdschap is een gave. Die hoort bij de VRUCHT van de Geest.
Dus geen wedstrijd in lange gezichten, blijdschap hoort bij het geloof.
Niet te veel naar anderen kijken, maar onderzoek of wij in het geloof zijn, sommigen willen graag kenmerken, nou dit is een Bijbels kenmerk. BLIJDSCHAP uit genade, door de Heilige Geest.
Prachtige column!
Zelf geschreven of heb je een bron?
" Geeft U mij wijsheid vandaag"
Gebruikersavatar
Johann Gottfried Walther
Berichten: 4763
Lid geworden op: 05 feb 2008, 15:49

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door Johann Gottfried Walther »

AnJa schreef:
Johann Gottfried Walther schreef:Verblijdt u te allen tijd. 1 Thessa5v16

Die Paulus, lijkt toch maar een lichtzinnig figuur. Hij roept maar op om blij te zijn. Al dat oppervlakkige blij zijn. Die Paulus lijkt wel modern. Misschien kon je in zijn tijd zo'n oproep doen. Maar in deze tijd gaan mensen daar toch altijd de verkeerde kant mee op.
Al dat juichend christendom, en Paulus lijkt ze nog steeds onderbouwing te geven met zijn oproepen.

In het Oude Testament ook al, al die feestelijkheden, je zou er wat van gaan denken.
Blijheid, uitbundigheid, dansen en vrolijk zijn. Het is beter om ernstig te zijn en een lang zuur gezicht te trekken dat weet toch iedereen.
Daarbij je vooral verre te houden van al die optochtelijkheid, is toch maar het beste.

Kort gezegd die Paulus is maar een verdachte apostel vindt u niet? Met zijn oproepen tot je verblijden.
Hij is sowieso niet ernstig genoeg. Het lijkt er wel bij hem op maar ondertussen....

Maar de vrucht des Geestes is ..., blijdschap?! Gal5v22

Ook een woord van Paulus, Gods Geest werkt die blijdschap, die blijdschap hoort dus bij het geloof, die blijdschap is een gave. Die hoort bij de VRUCHT van de Geest.
Dus geen wedstrijd in lange gezichten, blijdschap hoort bij het geloof.
Niet te veel naar anderen kijken, maar onderzoek of wij in het geloof zijn, sommigen willen graag kenmerken, nou dit is een Bijbels kenmerk. BLIJDSCHAP uit genade, door de Heilige Geest.
Prachtige column!
Zelf geschreven of heb je een bron?
Zelf
"Zie, de Heere is gekomen met Zijn vele duizenden heiligen, om gericht te houden tegen allen, en te straffen alle goddelozen onder hen, vanwege al hun goddeloze werken, die zij goddelooslijk gedaan hebben, en vanwege alle harde woorden, die de goddeloze zondaars tegen Hem gesproken hebben"
Gebruikersavatar
liz boer
Berichten: 2989
Lid geworden op: 18 jun 2018, 15:31

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door liz boer »

Komen er nog nieuwe collumns?
Zo God voor ons is, wie kan tegen ons zijn?
Piet Puk
Berichten: 5421
Lid geworden op: 22 mar 2018, 23:55
Locatie: Keteldorp

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door Piet Puk »

liz boer schreef:Komen er nog nieuwe collumns?
Ja
Gebruikersavatar
Nasrani
Berichten: 1853
Lid geworden op: 21 dec 2016, 21:36

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door Nasrani »

Wij leven in een wereld waarin bijna alles ons afleidt van God.
Daarom zullen we keuzes moeten maken als we een vertrouwelijke omgang met God willen.
eilander
Moderator
Berichten: 16786
Lid geworden op: 15 okt 2007, 21:42

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door eilander »

Een man in de buurt lijdt aan een ernstige ziekte, maar wil absoluut niet naar de dokter. Zijn hele omgeving raadt het hem steeds weer aan, maar hij weigert met de gedachte 'het is vanzelf gekomen, het zal ook wel weer vanzelf overgaan' of 'het valt toch wel mee?'

Uiteindelijk, na lang aandringen, ziet die man ook: dit gaat niet meer. Op een dag maakt hij een afspraak en gaat hij naar het spreekuur.
Zijn vrouw is zó opgelucht dat hij nu eindelijk geluisterd heeft. Ze meent dat hij al half genezen is. Dat is natuurlijk onzin: de dokter heeft nog geen woord gezegd. Maar de man zelf is niet opgelucht, hij is nog ziek…

De arts stelt de diagnose en schrijft een behandeling voor. Iedereen opgelucht natuurlijk. Nu weten we eindelijk wat er aan de hand is. Genezen? Welnee, de behandeling moet nog beginnen. De man zelf voelt dat ook maar al te goed: hij is nog ziek...

Een buurvrouwtje deelt niet in de opluchting. Ze reageert scherp: ‘ik heb het wel meegemaakt hoor, net voor het eind van de behandeling ging het toch nog mis.’ Maar in de ogen van een oude buurman zie ik toch voorzichtige dankbaarheid: ‘wacht maar eens af, er zou nog iets goeds uit kunnen komen.’ Ze hebben allebei nog gelijk ook.

De behandeling slaat aan, en na enige tijd is de man volkomen genezen.

Met alle opluchting vóór zijn genezing hoefde je bij die man niet aan te komen. Die is nu pas gerust, nu hij genezen is. Het lijkt hem nogal logisch: ‘als er iemand is die al blij wordt vóór hij genezen is, heeft die niets van zijn ziekte gevoeld.’

Toch kan ik die opluchting wel begrijpen, toen eindelijk de afspraak met de dokter gemaakt was, en toen de diagnose was gesteld. Want wat een verschil met de tijd daarvóór! Ik was er blij mee, maar ik besef ook: alleen genezing redt!
-DIA-
Berichten: 32701
Lid geworden op: 03 okt 2008, 00:10

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door -DIA- »

Er was en man in een dorpje die elke keer weer opnieuw weer gewezen werd op een zeer ernstige kwaal. Maar de man in kwestie voelde daar echter niet zoveel van. Dus, ja wat deed hij? Niets! Helemaal niets! En toch werd hij steeds weer aan zijn ernstige kwaal herinnerd. Zo zelfs dat het bij hem wel eens ergernis ging verwekken.
Hij werd boos als die mannen en vrouwen hem over zijn ernstige toestand aanspraken. Vooral die éne, die man die elke week in de kerk op de kansel stond in een zwart gewaad. Hij ging die zwarte mannen haten! Die wisten toch niet anders dan over ernstige zaken te praten. Daar wordt een mens echt vrolijk van! Hij ging dan ook alle ernstige zware praat mijden! Ook uiterlijk liet hij zijn boosheid merken. Wie wat opmerkzaam was zag de man steeds meer in opzichtige fel gekleurde kleren over straat gaan. Het was een uiting van wat in hem zat: Die man met die zwarte jas! Die háátte hij! Het was een en al ellende wat die man te vertellen had!

Maar de man met de zwarte jas (en ook anderen met een hart vol medelijden) probeerden de man te overreden van de ernst van zijn toestand. Maar hij wuifde alles lachend weg. Hij was immer kerngezond en het leven lachte hem toe. Vaak zei hij tegen zijn vele vrienden: Je moet meer op de zonzijde van alles letten, anders wordt je compleet vergald en kom je in het Psychiatrisch Centrum terecht! En dan ga je zelf nog geloven dat het een ernstige zaak is met je! Zijn vrienden waren het dan roerend met hem eens. Nee man, je moet je niks laten aanpraten, en ga nou maar niet meer naar die zwarte man want die maakt je compleet in de war! En... zijn hart werd overreed door zijn vrienden.

Een paar jaar was hij nu niet meer bij die man met de zwarte jas geweest. Maar hij zag hem nog wel eens als hij soms op de mooie zomerse dagen door het dorp liep. Het was ergens toch een enge kwelling dat die man er nog was en dat hij hem ook nog telkens zijn pas kruiste! En als hij hem niet zag werden zijn zonnige gedachten toch soms zomaar weer gekweld door wat die man hem allemaal had gezegd. Maar hij wierp die gedachten dan zo snel mogelijk weer ver van zich weg.

Een van zijn vrienden merkte dat de man bij tijd en wijle niet zo vrolijk was. "Man, zei de vriend, heb je wat te piekeren?" "Nuehhh…" zei de man dan. Maar zo overtuigend klonk dat ook weer niet. Deze vriend zelf had plannen om te emigreren naar Spanje. Naar Lloret de Mar. Een mooie zonnige plaats aan de Spaanse Costa. Hij had er een baan gevonden in de horeca en hij wist dat men daar om meer personeel verlegen was. Voorzichtig zei de man tot zijn wat piekerende vriend: "Je weet wel dat ik binnenkort ga verhuizen naar Spanje?" Ja dat wist hij wel! "Nou", ging hij verder, "zou dat ook niet wat voor jouw zijn?" De man schrok, en krabde eens achter zijn oren. De vraag overviel hem compleet! Maar het leek hem best mooi! "Ik denk er nog wel over", was zijn besluit. "Moet je ook doen! Dan zie je de mensen ook niet meer die je soms onrustig maken!"
"Wat? Ik onrustig? Wat denk jij wel! Ik ben helemaal niet onrustig! Hoe kom je toch bij die onzin!" "Sorry, effe dimmen vriend! Ik merk alleen dat je je soms wat in de war raakt als die man met die zwarte jas voorbij loopt. En dan die vrienden van die man hebben ook geen goede invloed op je gezondheid! Toe, wees wijs! En je gaat gewoon met me naar Spanje! Daar heb je altijd plezier! En die mannen met zwarte jassen en zo die heb je daar niet eens!"

Na een weekje van hier tot ginder geslingerd te zijn trok de man de stoute schoenen aan. Hij zou zijn vrouw zeggen dat hij wegging! En, zo zou hij erbij zeggen: "Dan kom ik nooit meer terug!"
Na zijn plannen aan zijn vrouw te hebben verteld barstte ze in hevig snikken uit. Van verdriet werd ze mager en ziek. De man merkte dat ook wel maar hij wilde doorzetten: Een scheiding werd aangevraagd...

***

Het is nu een jaar later. De man is gescheiden van zijn liefhebbende vrouw. De plannen voor vertrek naar Lloret de Mar zijn in een vergevorderd stadium. Elke dag komt zijn vriend over de Spaanse toekomstdromen praten. Toch merkt de vriend iets op: "Man, je voelt je toch wel goed?" "Ooh joaa hooor". Maar zo heel overtuigend klonk dat ook weet niet.

Na een weekje zo wat te hebben getobd was het zijn vriend duidelijk. "Man, je moet een s naar de dokter gaan! Straks wordt je nog ziek als we in Spanje zijn en dan kunnen we fluiten naar ons plezier daar!" Na lang praten werd de man toch overtuigd om eens naar een dokter te stappen.
Toen de dokter hem onderzocht had keek hij wel zorgelijk, maar zei nog niets. Tenslotte zei hij: "Ik zal je doorverwijzen naar een hele knappe dokter in het Stadsziekenhuis! Ik maak meteen een afspraak voor je."
De dokter belde: "Ja, dokter van Dam.. "o ja", "Oké, kan het maandag al?" "Ja goed!" "Even meneer vragen"
"Kun je maandag in het ziekenhuis bij dokter van Dam komen?" De man schrok! "Ik naar het ziekenhuis? Nee! Echt niet!"
"Ja man, nu moet je wel beslissen. Er is misschien een goede kans om beter te worden als je ze snel mogelijk onder de handen van die kundige dokter stelt." De man was verward. Hij merkte dat het ernst was! "Nou…" zei hij zacht een aarzelend: "Ik zal dan wel moeten hè?" "Dat is wijs", zei de dokter.

Het was intussen een week geleden dat de man die arts in het ziekenhuis had bezocht. Hij had hem goed onderzocht, en kwam met een ontstellend bericht: "Man, heb je een vrouw? of familie?" "Nee?" "Oké, dan zal ik je toch wat moeten zeggen." De man schrok! De dokter ging verder: "We moeten zeggen dat we heel weinig meer voor je kunnen doen". De man in de witte jas keek de man ernstig in de ogen. "Maar… dat kunt u toch niet menen? Ik ben kerngezond! Echt waar!"
"Ja", zei de man in de witte jas, "zo voel je je, maar de werkelijkheid is anders." Toen werd het de man te veel… Het werd allemaal zwart voor zijn ogen! En hij viel in zwijm…

Toen hij bij bewustheid kwam zag hij een man naast hem staan. Het was de man met de zwarte jas. Hij zag hem meteen! De man die hij had willen ontvluchten! En nu… Hij zat naast hem! Machteloos voelde hij zich!

De week ging voorbij. Een veelbewogen week. De man die de man in de zwarte jas zo had gehaat had hij steeds weer gebeld. Hij was onrustig over de woorden van de man in de witte jas geworden. Hij voelde wel dat die man in de witte jas toch wel gelijk had. En… dat de man in de zwarte jas toch het beste voor hem zocht… Dat merkte hij nu ook!

Zijn ex-vrouw kwam hem ook bezoeken, en…
Ach we hoeven niet in alles in details te treden. Nu is de man, die op de vlucht wilde slaan naar Llorett de Mar, dominee in een klein dorpje! Wonderlijk zijn ’s levens slingerpaden soms!
© -DIA- Laatst actief: 00 xxx 24??
Piet Puk
Berichten: 5421
Lid geworden op: 22 mar 2018, 23:55
Locatie: Keteldorp

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door Piet Puk »

Prachtig verhaal DIA!
Gebruikersavatar
Dodo
Berichten: 5643
Lid geworden op: 15 jun 2013, 15:40
Locatie: dodo.refoforum@gmail.com

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door Dodo »

Baantjes trekken.
Is er een plek die meer een afspiegeling is van de samenleving dan het zwembad, ’s morgens om zeven uur? Ik mag graag wat om me heen kijken tijdens het zwemmen.
We komen allemaal voor hetzelfde, wat frisse beweging in de buitenlucht. Maar wat een verschillen! Mensen van alle rangen en standen en leeftijden. Daar is een oudere man met een kuif grijs haar. Komt elke ochtend, maar het lijkt wel of hij meer voor de sociale contacten komt. Zwemt altijd met iemand samen om te praten. Daar is meneer Pastoor, die na een hersenbloeding niet meer zo goed loopt maar wel kan zwemmen. Hij loopt met de rollator naar de rand van het bad, komt voorzichtig in het water en doet rustig zijn baantjes.
Er zijn ook snelle jongens en meisjes. Die hebben een badmuts en een snelle bril op, en schieten met een borstcrawl door het water. Zij krijgen vrij baan van de schoolslagzwemmers. Straks stappen ze in hun nette kleren en rijden direct door naar werk.
Niet allemaal hebben we een baan. Een aanzienlijk deel van de zwemmers is boven de pensioengerechtigde leeftijd. Oudere dames in een afkledend badpak. Sommige van die dames gaan misschien direct door naar een sociale afspraak, ze hebben keurig gekapt haar en zwemmen voorzichtig zodat het droog blijft. Om de arm een gouden armband. En zelfs lippenstift op! Dat verbaast me altijd nog het meest. Waarom doen ze dat? Is dat automatisme? Hoort het bij het ochtendritueel, wassen, aankleden, tandenpoetsen, armbandje, lippenstift, bril op?
Oudere mannen zijn er ook genoeg. Dikkere mannen, dunnere mannen, ze leggen hun handdoekje op een bankje en nemen het trappetje om het water in te gaan. Er is een oud-brandweerman, die maar niet kan wennen aan het koude water. Hij gaat voorzichtig het trapje af, terwijl hij OEH OEH OEH roept, bij elke stap in dieper water. Hij kon misschien beter tegen warmte dan tegen kou…
Niet dat iedereen echt veel zwemt. Sommige mensen lopen zo lang mogelijk, tot het bad te diep is en ze wel moeten zwemmen. Dat zijn de mensen die met twee of drie zijn, en het erg gezellig hebben. Alles wordt behandeld: het weer, de vakantie, de kinderen, de nieuwe badkamer, het houdt niet op. Dat geeft niets natuurlijk, behalve dat ze als een breed blok in het water lopen of zwemmen, en de andere baantjestrekkers moeten er omheen manoeuvreren. Maar ja, geven en nemen. Hoewel er wat mij betreft grenzen zijn. Er is een mevrouw die het liefst op haar rug zwemt. Ook haar eigen keus uiteraard, maar in het buitenbad zie je niet waar je heen gaat. En zo zie je dat iedereen haar moet ontwijken omdat ze schots en scheef door het bad gaat.
En zo is er heel wat te zien en te bepeinzen als je je baantjes trekt. Waar zie je zulke uiteenlopende figureren gemoedelijk bij elkaar, iedereen groet iedereen, en onder de douche wordt nog menig praatje met onbekenden gemaakt.
Het is maar goed dat er wat te zien en te ergeren is, want het eigenlijke zwemmen is natuurlijk ontzettend saai! Er is werkelijk niets aan. Het zijn de mensen om me heen die het leuk maken.
Gebruikersavatar
Orchidee
Berichten: 10424
Lid geworden op: 30 dec 2009, 15:06
Locatie: Naast de buren

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door Orchidee »

Geweldig! @Dodo, ik herken het (bijna) allemaal! :super
Stil mijn ziel wees stil, en wees niet bang voor de onzekerheid van morgen. God omgeeft je steeds, Hij is erbij, in je beproevingen en zorgen!
eilander
Moderator
Berichten: 16786
Lid geworden op: 15 okt 2007, 21:42

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door eilander »

Posting+reactie weggehaald. Graag met respect over medemensen spreken.
HersteldHervormd
Berichten: 5989
Lid geworden op: 29 jun 2019, 21:20

Re: Refoforum zomercolumn

Bericht door HersteldHervormd »

-DIA- schreef:Er was en man in een dorpje die elke keer weer opnieuw weer gewezen werd op een zeer ernstige kwaal. Maar de man in kwestie voelde daar echter niet zoveel van. Dus, ja wat deed hij? Niets! Helemaal niets! En toch werd hij steeds weer aan zijn ernstige kwaal herinnerd. Zo zelfs dat het bij hem wel eens ergernis ging verwekken.
Hij werd boos als die mannen en vrouwen hem over zijn ernstige toestand aanspraken. Vooral die éne, die man die elke week in de kerk op de kansel stond in een zwart gewaad. Hij ging die zwarte mannen haten! Die wisten toch niet anders dan over ernstige zaken te praten. Daar wordt een mens echt vrolijk van! Hij ging dan ook alle ernstige zware praat mijden! Ook uiterlijk liet hij zijn boosheid merken. Wie wat opmerkzaam was zag de man steeds meer in opzichtige fel gekleurde kleren over straat gaan. Het was een uiting van wat in hem zat: Die man met die zwarte jas! Die háátte hij! Het was een en al ellende wat die man te vertellen had!

Maar de man met de zwarte jas (en ook anderen met een hart vol medelijden) probeerden de man te overreden van de ernst van zijn toestand. Maar hij wuifde alles lachend weg. Hij was immer kerngezond en het leven lachte hem toe. Vaak zei hij tegen zijn vele vrienden: Je moet meer op de zonzijde van alles letten, anders wordt je compleet vergald en kom je in het Psychiatrisch Centrum terecht! En dan ga je zelf nog geloven dat het een ernstige zaak is met je! Zijn vrienden waren het dan roerend met hem eens. Nee man, je moet je niks laten aanpraten, en ga nou maar niet meer naar die zwarte man want die maakt je compleet in de war! En... zijn hart werd overreed door zijn vrienden.

Een paar jaar was hij nu niet meer bij die man met de zwarte jas geweest. Maar hij zag hem nog wel eens als hij soms op de mooie zomerse dagen door het dorp liep. Het was ergens toch een enge kwelling dat die man er nog was en dat hij hem ook nog telkens zijn pas kruiste! En als hij hem niet zag werden zijn zonnige gedachten toch soms zomaar weer gekweld door wat die man hem allemaal had gezegd. Maar hij wierp die gedachten dan zo snel mogelijk weer ver van zich weg.

Een van zijn vrienden merkte dat de man bij tijd en wijle niet zo vrolijk was. "Man, zei de vriend, heb je wat te piekeren?" "Nuehhh…" zei de man dan. Maar zo overtuigend klonk dat ook weer niet. Deze vriend zelf had plannen om te emigreren naar Spanje. Naar Lloret de Mar. Een mooie zonnige plaats aan de Spaanse Costa. Hij had er een baan gevonden in de horeca en hij wist dat men daar om meer personeel verlegen was. Voorzichtig zei de man tot zijn wat piekerende vriend: "Je weet wel dat ik binnenkort ga verhuizen naar Spanje?" Ja dat wist hij wel! "Nou", ging hij verder, "zou dat ook niet wat voor jouw zijn?" De man schrok, en krabde eens achter zijn oren. De vraag overviel hem compleet! Maar het leek hem best mooi! "Ik denk er nog wel over", was zijn besluit. "Moet je ook doen! Dan zie je de mensen ook niet meer die je soms onrustig maken!"
"Wat? Ik onrustig? Wat denk jij wel! Ik ben helemaal niet onrustig! Hoe kom je toch bij die onzin!" "Sorry, effe dimmen vriend! Ik merk alleen dat je je soms wat in de war raakt als die man met die zwarte jas voorbij loopt. En dan die vrienden van die man hebben ook geen goede invloed op je gezondheid! Toe, wees wijs! En je gaat gewoon met me naar Spanje! Daar heb je altijd plezier! En die mannen met zwarte jassen en zo die heb je daar niet eens!"

Na een weekje van hier tot ginder geslingerd te zijn trok de man de stoute schoenen aan. Hij zou zijn vrouw zeggen dat hij wegging! En, zo zou hij erbij zeggen: "Dan kom ik nooit meer terug!"
Na zijn plannen aan zijn vrouw te hebben verteld barstte ze in hevig snikken uit. Van verdriet werd ze mager en ziek. De man merkte dat ook wel maar hij wilde doorzetten: Een scheiding werd aangevraagd...

***

Het is nu een jaar later. De man is gescheiden van zijn liefhebbende vrouw. De plannen voor vertrek naar Lloret de Mar zijn in een vergevorderd stadium. Elke dag komt zijn vriend over de Spaanse toekomstdromen praten. Toch merkt de vriend iets op: "Man, je voelt je toch wel goed?" "Ooh joaa hooor". Maar zo heel overtuigend klonk dat ook weet niet.

Na een weekje zo wat te hebben getobd was het zijn vriend duidelijk. "Man, je moet een s naar de dokter gaan! Straks wordt je nog ziek als we in Spanje zijn en dan kunnen we fluiten naar ons plezier daar!" Na lang praten werd de man toch overtuigd om eens naar een dokter te stappen.
Toen de dokter hem onderzocht had keek hij wel zorgelijk, maar zei nog niets. Tenslotte zei hij: "Ik zal je doorverwijzen naar een hele knappe dokter in het Stadsziekenhuis! Ik maak meteen een afspraak voor je."
De dokter belde: "Ja, dokter van Dam.. "o ja", "Oké, kan het maandag al?" "Ja goed!" "Even meneer vragen"
"Kun je maandag in het ziekenhuis bij dokter van Dam komen?" De man schrok! "Ik naar het ziekenhuis? Nee! Echt niet!"
"Ja man, nu moet je wel beslissen. Er is misschien een goede kans om beter te worden als je ze snel mogelijk onder de handen van die kundige dokter stelt." De man was verward. Hij merkte dat het ernst was! "Nou…" zei hij zacht een aarzelend: "Ik zal dan wel moeten hè?" "Dat is wijs", zei de dokter.

Het was intussen een week geleden dat de man die arts in het ziekenhuis had bezocht. Hij had hem goed onderzocht, en kwam met een ontstellend bericht: "Man, heb je een vrouw? of familie?" "Nee?" "Oké, dan zal ik je toch wat moeten zeggen." De man schrok! De dokter ging verder: "We moeten zeggen dat we heel weinig meer voor je kunnen doen". De man in de witte jas keek de man ernstig in de ogen. "Maar… dat kunt u toch niet menen? Ik ben kerngezond! Echt waar!"
"Ja", zei de man in de witte jas, "zo voel je je, maar de werkelijkheid is anders." Toen werd het de man te veel… Het werd allemaal zwart voor zijn ogen! En hij viel in zwijm…

Toen hij bij bewustheid kwam zag hij een man naast hem staan. Het was de man met de zwarte jas. Hij zag hem meteen! De man die hij had willen ontvluchten! En nu… Hij zat naast hem! Machteloos voelde hij zich!

De week ging voorbij. Een veelbewogen week. De man die de man in de zwarte jas zo had gehaat had hij steeds weer gebeld. Hij was onrustig over de woorden van de man in de witte jas geworden. Hij voelde wel dat die man in de witte jas toch wel gelijk had. En… dat de man in de zwarte jas toch het beste voor hem zocht… Dat merkte hij nu ook!

Zijn ex-vrouw kwam hem ook bezoeken, en…
Ach we hoeven niet in alles in details te treden. Nu is de man, die op de vlucht wilde slaan naar Llorett de Mar, dominee in een klein dorpje! Wonderlijk zijn ’s levens slingerpaden soms!
Mooi verhaal! Is het echt gebeurd of zelf verzonnen?
Kom haastig tot Christus. Hij heeft zielen gereinigd die even vuil waren als die van u. – Thomas Boston
mail: broederhh@gmail.com
Plaats reactie