Verbond, prediking, aanbod, verkiezing

[Adryan]

Oorspronkelijk gepost door Zeeuw2
Dat God begint is voluit waar. Maar je kunt daaruit hooguit concluderen (!) dat dit vrucht van wedergeboorte is. De Schrift vermeld nergens dat alle(!) werkingen van Gods Geest vrucht van wederbarende genade is.

Het eerste stuk was me helemaal duidelijk. Blijf ik hier nog met een vraag zitten. Ik heb het een paar keer gelezen maar weet niet zeker wat je hiermee bedoelt.

Bedoel je dat de Heere kan beginnen (overtuigen van zonde) maar dat Hij het bij sommigen niet voleindigd? Het viel me op dat Boston dit niet zegt en de overtuiging van Gods Geest noemt en er direct achter (als onlosmakelijk aan elkaar verbonden) de werking door het Evangelie.

Zou de Heere overtuiging van zonden werken en het niet voleindigen hoe kom je dan uit met Ef. 1:6 Vertrouwende ditzelve, dat Hij, Die8 in u een goed werk9 begonnen heeft, dat voleindigen10 zal tot op den dag van11 Jezus Christus;

en Psalm 138:8 ...en laat niet varen de werken19 Uwer handen.

Dan zou je toch ook de vastigheid van Gods werk wegnemen. Dat je op dat moment geen verschil ziet ben ik dan met je eens.

Maar dan heb je overtuiging die tot bekering leidt als werking van God(s Geest) en overtuiging die niet tot bekering leidt als mensenwerk.

[Grace]

Zeeuw,

Met de ‘kinderen des koninkrijks’ worden inderdaad primair de Joden bedoeld, waar de Heere Zijn Koninkrijk mee op wilde richten. Dus de verloren schapen van het Huis Israëls. De discipelen moesten alleen de Joden in eerste instantie prediken dat DAT Koninkrijk nabij gekomen was. De heidenen mochten ze nog niet bereiken met deze boodschap. Lees Matth. 10:5-7. Later wel. Maar pas toen de Joden Hem niet erkenden als zijnde de Messias.

Ik vind het theologisch kraken als je zegt: ‘Ze zijn wel een rank(gedoopt: volgens jou opgenomen in het GENADEverbond), maar ze zijn er ook weer niet in, dus eigenlijk geen rank. Terwijl ze, naar jouw uitleg, wel verbonden zijn met Christus, maar niet echt verbonden. Volgens mij rammelt dit van alle kanten.

M.i. gaat het hier veel meer over het belang van de vrucht. Iemand die op geroepen wordt om in Hem te blijven, die is toch in Hem(geweest)? Als er nooit een verbinding is gekomen, dan kan er ook geen sprake zijn van blijven in Hem.

Dan zegt Adryan, met onze achtergrond er achteraan, terecht. Iemand die in Hem gekomen is, die gaat er toch nooit mee uit? Blijft er in ieder geval een vraag over: Wat bedoel jij dan met de vrucht? Ik krijg het idee dat jij onder de vrucht verstaat: de wedergeboorte. Bedoelt de Heere Jezus dat hier?

[Majorca]

Oorspronkelijk gepost door Zeeuw
"God is de eerste en niet de mens met zijn missen. God was de eerste in het Paradijs "Adam, waar ben je?" God bestrafte Ada en Eva met een belofte. Kunnen we dat begrijpen? Dat is het vertekpunt en de oorsprong en de oorzaak; Gods liefde en niet ons missen en zoeken. "

Met alle respect Rhode, maar maak je nu hier geen tegenstelling die er in werkelijkheid niet is ?

Inderdaad, God is de eerste, Hij begint te werken. Maar begint juist Hij (en niet wij!) dan niet eerst zo te werken dat Hij ons missend maakt ?

Ik ben afkerig van schema's; maar het is niet juist om de orde van e-v-d een schema te noemen. In dat geval moet je ook onze HC schematisch noemen..
Ik heb ook geen bezwaar tegen de genoemde exegese van de Samaritaanse vrouw, mits men uit het gegeven dat Christus ons pas waarlijk de wet leert kennen maar niet de conclusie trekt dat een overtuiging van zonde zonder(!) persoonlijk en dadelijk geloof in Christus als Zaligmaker reeds een bewijs van wedergeboorte en geestelijk leven is.

Inderdaad was het Christus Die haar in Zijn profetisch ambt wees op haar zondebestaan. "Ik zie dat Gij een profeet zijt".

Alleen in de handen van Christus zullen wij werkelijk leren wat de wet van ons eist. Ook de HC leert dat duidelijk "dat leert ons Christus in een hoofdsom".

De stelling dat de Schriftuurlijke weg een weg van missen, zoeken en gevonden worden (terecht Pim!) is, heeft mijn instemming. De notie dat het Christus is Die zoekend maakt, geeft een reden te meer om zonder uitstel tot Hem te nodigen. Onze oudvaders nodigen allen tot Jezus. En wie als argument aanvoert dat hij zijn ellende niet kent krijgt ten antwoord dat dat juist een reden te meer is om tot Hem te gaan. Alleen Hij kan ons immers waarlijk leren wie we zijn.

Dus nogmaals; ik zie in de gegeven orde niet meer dan Gods gewone wijze van werken, en geen schema. Laten we niet gelijk krampachtig gaan doen, wederzijds.

100% mee eens.
wat mij betreft is dit een waardige afsluiting van de discussie, waarin ik me enigszins te veel liet voeren door polariserende krachten.

[Majorca]

Laten we nu niet gaan doen alsof de uidrukking "gevonden worden" zoveel Schriftuurlijker zou zijn dan de uitdrukking "vinden".

Beiden kom je tegen in de Bijbel, de laatste wellicht overigens vaker dan de eerste. Wie zoekt zal vinden. Er is een vindenstijd (psalm 32).