een inleiding van een tijd geleden

[parsifal]

Dit kwam ik pas weer tegen

Lezen: Esther 3:12-4:17
Lezen: Mattheus 7:7-14

De Weg is nauw en weinigen zijn er die deze Weg naar het leven vinden. Dat horen wij dan, misschien maken we hier ons helemaal geen zorgen om. Maar waarom zouden we ons daar geen zorgen om maken? Iedereen die gezondigd heeft, heeft de eeuwige dood verdiend. En die dood is de plek waar niets goeds is, alles wat je je maar als slecht kunt voorstellen is daar. En naar die plaats zijn wij op weg, tenzij wij bij die weinigen horen die de Weg tot het leven vinden. In Lucas 7:24 staat zelfs dat wij moeten strijden om in te gaan. Als ik kijk, om me heen of in mezelf, in hoeverre wij in staat zijn om geestelijk te strijden, dan is onze toestand zelfs nog hopelozer. Wij staan er voor als de Joden in de tijd van Esther. Natuurlijk weten we allemaal hoe deze overbekende geschiedenis afloopt, maar denk je eens in hoe de Joden zich moeten hebben gevoeld. Er was een wet van Meden en Perzen uitgevaardigd dat iedere Jood gedood moest worden. En wij?: God heeft gezegd, dat wie niet doet wat Hij van ons vraagt, zeker de dood zal sterven. En hebben we net niet Psalm 51 gezongen. Beseffen we nog wel hoe ver we eigenlijk van God af staan? Gods eigen woorden zijn nog sterker dan ook maar welke wet van Meden en Perzen dan ook. Als wij niet gered zijn door Jezus Christus, of we weten het eigenlijk niet echt, dan is het toch de hoogste tijd om ons eens druk te gaan maken. Desnoods op dezelfde manier als Mordechai. Er staat toch duidelijk te veel op het spel om het bij een simpel hopen te houden.

Trouwens om direct al een zijpaadje in te slaan. Wij mogen zeker zijn van de redding als we werkelijk gered zijn. We zijn dan wedergeboren en net zo min als je er aan twijfelt of je op natuurlijke manier geboren bent, zo hoeft een wedergeborene niet te twijfelen dat hij geestelijk leeft. Maar ga deze zekerheid alsjeblieft niet zoeken in bijzondere gebeurtenissen bij de wedergeboorte zelf. Dat is volkomen onbijbels en het is een verleiding van de duivel om te zeggen dat het moment zelf een geweldige indruk op ons moet maken. Nog een keer: Dit is een leer van de duivel, en als ik het sterker had kunnen zeggen, dan had ik dat zeker gedaan. (Het kan trouwens wel, dat de wedergeboorte zelf al een spectaculaire gebeurtenis is in je gevoel). Om mijn sterke uitdrukking te verdedigen: lees Johannes 3 maar eens. De wind waait waarheen hij wil, en wij weten niet waar hij vandaan komt. Maar net als in het natuurlijke leven kan het zo zijn dat we weten te leven, maar ons niets meer van onze geboorte weten te herinneren.

Nu weer terug naar de hoofdlijn. We lezen in de Bijbel dat Mordechai rouwde om wat er stond te gebeuren. Hij leek geen enkele hoop meer te zien. Eigenlijk had hij die ook niet. Hij ging zich al als een dode gedragen. Volkomen rouw en vernedering, vanwege wat er gebeurt was. Esther zend een bode naar hem toe. Mordechai weigert echter iedere troost die niet echt kan redden. Wij maken ons misschien nog al eens blij met woorden: “Het zal zo’n vaart niet lopen.â€

[Margriet]

Bedankt Parsifal, Ik ben hem in het Engels aan het vertalen voor mijn man!!!

[ndonselaar]

Wel geestelijke lessen trekken uit dit gedeelte van Gods Woord, maar niet vergeestelijken.

Parsifal, ik kan het er van harte mee eens zijn.

Ben best benieuwd naar andere reacties.