Gepost door Ndonselaar Misschien is het ook interessant in deze om de beweging binnen de CGK te bestuderen. In het laatste Bewaar het Pand klonk kritiek richting de GS met name omdat vele gemeenten zich vonden in een samen op weg met de GKV en de NGK. Echter in deze kritiek lag een voorzichtige vraag opgesloten richting de GS. De vraag wat de GS ervan vindt als straks de vraag om kanselruil uit de NHK komt. [en dan van diegene die op 1 mei niet meekunnen]. Als socioloog alles heel interessant.
DAMWOUDE - De Christelijke gereformeerde Kerken lijken meer en meer af te stevenen op een independistische of congregationalistische structuur schrijft ds. P. Roos in het blad Bewaar het Pand. Bij mij komt de vraag op of we als kerken op de goede weg zijn.
De eenheid tussen gemeenten binnen zijn kerkverband komt kerkordelijk en organisatorisch meer en meer onder druk te staan, stelt de christelijke gereformeerde predikant uit het Friese Damwoude. Bindingen met het eigen kerkverband raken op de achtergrond. Plaatselijk gaan er dan allerlei dingen gebeuren die landelijk of regionaal niet kunnen.
De predikant legt vooral de vinger bij het sterk toenemende aantal samenwerkingsgemeenten. De classisverslagen melden ons dat er inmiddels een behoorlijk aantal gemeenten is, waar verregaande contacten bestaan met de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt. Uit het feit, dat deputaten art. 49 KO in al deze zaken bekend zijn, mag blijken dat er geen onkerkrechtelijke zaken gebeuren in dat zoeken naar onderlinge verbondenheid. De besluiten van de kerkorde en van de generale synode daarna laten dit kennelijk toe; zo althans moeten wij wel concluderen. Het is intussen een zaak van grote ambivalentie. Er wordt eenheid
gezocht op deze manier en op een andere manier wordt in een zeker opzicht schade toegebracht aan dezelfde eenheid.
Het eigen kerkelijk leven verliest zijn aanzien, signaleert ds. Roos. Het kan gebeuren dat op een bepaalde zondag misschien in een flink aantal gemeenten predikanten voorgaan die niet behoren tot de Christelijke Gereformeerde Kerken. Dat werkt verwarrend. Soms is het een predikant uit de GKV, soms ook een voorganger uit de kringen van de Nederlands Gereformeerde Kerken. Door dit verschijnsel is het niet meer duidelijk wie en wat christelijk gereformeerd is. De grenzen van onze kerken worden vaag en gerafeld. Met het gevolg dat we als CGK-gemeenten onderling het zicht op elkaar verder kwijtraken en meer en meer verdeeld raken over de gang van zaken.
Uit de stormachtige toename van het aantal samenwerkingsgemeenten komt, aldus de Damwouder predikant, toch wel de vraag op waar dit straks op gaat uitlopen. Kan een komende generale synode de zaak nog in het vage laten? vraagt hij zich af. Dan ontstaat er nog veel meer wildgroei (vergeef me dan deze aanduiding). Gaan deze voorboden de GS niet onder zware druk zetten, zodat we er straks achter komen dat het tij niet meer te keren is? Maar wat gaat het in een ander geval worden, als er toch een meerderheid is, die samengaan met de GKV afwijst? Zal dan het verwijt van onbetrouwbaarheid niet klinken?
Het overkomt me geregeld, schrijft ds Roos, dat ik verbaasd moet concluderen, dat er reeds veel gebeurt in samenwerking met de GKV. Als het gaat over de opleiding, over het jeugdwerk, over evangelisatie-methoden; in allerlei verbanden lijkt het erop dat we eenzelfde weg gaan. Uit een recent schrijven dat me onder de aandacht kwam, maak ik op, dat op deputatenniveau overeenstemming bestaat over de toe-eigening van het heil, dat men bijeenkomsten belegt om bij wijze van spreken de laatste hand te leggen aan de afwerking van dit eenheidsstreven, terwijl we tegelijk weten dat in de eigen gelederen de afstanden groter worden, mede door toedoen van deze feiten. Dit is, zo wordt gesteld, allemaal in aansluiting op de besluiten van de generale synode. Toch zullen er heel wat gemeenten zijn, die in deze ontwikkelingen niet mee kunnen denken. In een kranten-artikel werden deze van vrijgemaakte zijde aangeduid als de Bewaar het Pand-gemeenten. Daarom nu deze hartenkreet op déze plaats.
Volgens mij is je posting niet compleet en stond er in het artikel in BWP meer, bv. over een evt. toenadering vanuit deze groep tot die NH gemeenten die per 1 mei niet mee de PKN ingaan.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Dat klopt Niek, maar ik heb nog geen zin gehad om het hele artikel uit BWP over te tikken. Morgenochtend kan ik dat misschien doen. En de samenvatting van het RD is redelijk, daar ds. P. Roos wat in herhaling valt in BWP.
Hierbij het artikel uit Bewaar Het Pand van afgelopen donderdag:
OM DE EENHEID VAN DE KERK
Voortdurend hebben wij allen ons te bezinnen op de noodzaak van geestelijke en daarna ook organisatorische eenheid.
Ieder is daar op zijn manier mee bezig. Allereerst die gemeenten, die op de een of andere manier samenwerking tot stand brengen met plaatselijke Vrijgemaakte gemeenten. De classisverslagen melden ons dat er inmiddels een behoorlijk aantal gemeenten zijn, waar verregaande contacten bestaan met de GKV. Het gaat snel en tamelijk gemakkelijk.
Uit het feit, dat deputaten art.49 KO. In al deze zaken gekend zijn, mag blijken dat er geen onkerkrechtelijke zaken gebeuren in dat zoeken naar onderlinge verbondenheid. De besluiten van de Kerkorde en van de Generale Synode daarna, laten dit kennelijk toe; zo althans moeten wij wel concluderen.
Het is intussen een zaak van grote ambivalentie.
Er wordt eenheid gezocht op deze manier en op een andere manier wordt in een zeker opzicht schade toegebracht aan dezelfde eenheid.
U begrijpt misschien wat ik bedoel. De eenheid tussen gemeenten die leven binnen ons kerkverband, komt nu ook kerkordelijk en organisatorisch meer en meer onder druk te staan. Het eigen kerkelijke leven verliest zijn eigen gezicht en aanzien. Het kan gebeuren dat op een bepaalde zondag misschien in een flink aantal gemeenten predikanten voorgaan die niet behoren tot de Christelijke Gereformeerde kerken. Dat werkt verwarrend. Soms is het een predikant uit de GKV, soms ook een voorganger uit de kringen van de Nederlands Gereformeerde kerken. Door dit verschijnsel is het niet meer duidelijk wie en wat Christelijk Gereformeerd is. De grenzen van onze kerken worden vaag en gerafeld. Er is de mogelijkheid tot deelname aan Avondmaalsbedieningen in andere kerken, er kunnen andere predikanten voorgaan dan die tot ons kerkverband behoren; wordt een dienaar des Woords gevraagd voor een bepaalde dienst, dan zou dat best een gezamenlijke dienst met een ander kerkverband kunnen zijn. Het is allemaal moeilijk te onderscheiden. Met het gevolg dat we als CGK gemeenten onderling het zicht op elkaar verder kwijt raken en meer verdeeld raken over de gang van zaken.
Uit de stormachtige toename van allerlei samenwerkingsgemeenten komt toch wel de vraag op waar dit straks op gaat uitlopen?
Kan een komende GS de zaak nog in het vage laten? Dan ontstaat er nog veel meer wildgroei (vergeef me dan deze aanduiding). Gaan deze voorboden de GS niet onder zware druk zetten, zodat we er straks achter komen, dat het tij niet meer te keren is? Maar wat gaat het in een ander geval worden, als er toch een meerderheid is, die samengaan met de GKV afwijst? Zal dan het verwijt van onbetrouwbaarheid niet klinken?
Ik heb, vanwege mijn leeftijd kan ik dat zeggen, een andere Christelijke Gereformeerde kerk gekend. Kwam je in een gemeente van het eigen verband, dan stond er een predikant uit de CGK op de kansel. Altijd en overal. Was er toen altijd zoveel eenheid? Er is altijd, het is waar, een onderlinge spanning geweest. Maar er heerste een zekere orde. Je wist ook wie wie was. En we hadden in onze kringen toch een zekere vaardigheid om te leven met verschillen, steeds toenemende verschillen. We hadden gezamenlijke afspraken. Hebben we die nu nog? Toen was er althans een organisatorische eenheid.
Zijn we nu feitelijk niet bezig het aanzien van ons eigen kerkverband te vervormen en te vervagen? Aan de ene kant zoekt men de eenheid, aan de andere kant miskent men de eenheid! Dat getuigt van een tweeslachtig denken.
Het overkomt me geregeld, dat ik verbaasd moet concluderen, dat er reeds veel gebeurt in samenwerking met de GKV. Als het gaat over de opleiding, over het jeugdwerk, over evangelisatie-methoden, in allerlei verbanden lijkt het erop, dat we een
zelfde weg gaan. Uit een recent schrijven dat me onder de aandacht kwam, maak ik op, dat op deputaten-niveau overeenstemming bestaat over de toeëigening van het heil, dat men bijeenkomsten belegt om bij wijze van spreken de laatste hand te leggen aan de afwerking van dit eenheidsstreven, terwijl we tegelijk weten dat in de eigen gelederen de afstanden groter worden, mede door toedoen van deze feiten.
Dit is, zo wordt gesteld, allemaal in aansluiting op de besluiten van de Generale Synode. Toch zullen er heel wat gemeenten zijn, die in deze ontwikkelingen niet mee kunnen denken. In een kranten-artikel werden deze van Vrijgemaakte zijde aangeduid als de Bewaar het Pand gemeenten. Daarom nu deze hartekreet op dèze plaats.
Grote verwarring dus. In de ene gemeente een dominee uit de NGK, in de andere gemeente een predikant uit de GKV enz. Als straks de NHK toch zal blijven bestaan, zullen er wellicht aan de andere zijde van onze kerken ook contacten ontstaan met deze groep. Dat zou op zich te wensen zijn. Maar waar blijft dan ons kerkelijke leven?
Bij mij komt de vraag op of we als kerken op de goede weg zijn. Heeft de GS deze ontwikkelingen allemaal overzien en voorzien? Denken deputaten werkelijk dat het goed gaat? Het lijkt me dat ergens in de besluitvorming de zaken niet goed ingeschat zijn.
Wat me bezig houdt is dit: groeien onze kerken niet heen naar een andere kerkordelijke opstelling? Ons kerkverband lijkt meer en meer af te stevenen op een independistische of congregationalistische structuur. Dat houdt in: de plaatselijke kerk krijgt een meer zelfstandig karakter.
Bindingen met het eigen kerkverband raken op de achtergrond. Plaatselijk gaan er dan allerlei zaken gebeuren, die landelijk of regionaal niet kunnen. Deze gang van zaken lijkt voor de
deur te staan. Willen we samengaan met de GKV, dan kan dat plaatselijk; dat kan ook wel met de NGK, maar evengoed met de NHK van straks. Ieder zoekt de contacten die hem passen.
Hierop moeten we ons gaan bezin-nen. Is deze ontwikkeling verkeerd? Hoe dan ook, het lijkt erop, dat we die kant toch, misschien ongewild, uitgaan. Op andere terreinen immers is dat toch ook al zo? Wie vindt het nog vreemd dat er in een radiodienst allemaal opwekkingsliederen worden gezongen, terwijl de GS dat niet heeft aanvaard? Ook dat lijkt te berusten op plaatselijke vrijheden, op independentisme.
Vooruitlopend op deze zaken, denk ik dan dat de GS ook niet meer zo lang hoeft te vergaderen. We behoeven alleen nog maar te spreken over die zaken die onder ons volkomen zekerheid hebben. En die zaken nemen al maar af.
We vormen dan als CGK hoogstens met elkaar nog een federatie, een federatief groei- of krimpmodel. Maar, zo denken we dan, wat hebben we dan gewonnen met allerlei een-heidsbetuigingen naar anderen? Federatie naar buiten en naar binnen. Wat een verdeeldheid. Wat een beschamend verhaal over de kerk van Christus. Hoe komt het toch dat we allemaal zo anders denken, zo anders geloven en zo anders preken. Hier kan alleen de Heilige Geest uitkomst geven. Vergaderen zonder meer zal ons er niet brengen. Oprechte verlegenheid, uitmondend in een klemmend gebed lijkt en is de enige weg. Omdat er Eén geweest is, Die bad om waarheid en eenheid. Och, dat Israëls verlossing uit Sion kwame....
Hoe kon het zover komen? Ik noem enkele opties ter beantwoording van deze vraag:
1. Er zullen er zijn die zeggen: Er is niets aan de hand. De GS heeft het besloten; we zijn in de kerkrechtelijke weg. Synode locuta, causa finita. Tegen dat argument kan ik niet op, er lijkt niets tegen in te brengen. AI eerder kwam de vraag bij mij op: zijn synodale bepalingen even sterk als de regels van de KO? Of worden Synodale bepalingen genomen al naar gelang de wind waait in het kerkelijke leven? Vandaag starten we bijvoorbeeld samensprekingen met de NGK, over een aantal jaren worden deze weer even makkelijk stilgelegd. Zulke onzekere zaken kent de Kerorde niet. Daarin vindt u het bezinksel van eeuwen kerkelijk leven. Staat een GS op dat niveau? Hier liggen vragen die best overweging verdienen. Moeten we in allerlei zaken bijvoorbeeld de ellenlange rapporten in meervoud en in duplo of triplo doorworstelen om erachter komen wat de orde van de kerk is? Als besluiten omslaan al naar gelang Synoden. zich wijzigen, krijgen we een zigzag-beleid.
Als verder blijkt dat zij die zich beroepen op de Synode in andere opzichten breken met bepalingen van de Kerkorde, dan gaan we ook niet eerlijk om met datgene wat altijd en overal en door ieder is aangenomen (!).
Ik bedoel te zeggen: Moet de GS niet grondiger zorg dragen voor kerkelijke en geestelijke continuïteit?
2. Een sterker argument zal gelegen zijn in het feit, dat men plaatselijk metterdaad eenheid en verbondenheid voelt met de Vrijgemaakten. Goed, maar voelt men dat dan niet met de eigen verbanden? Beseft men dan niet dat men die eenheid onder druk zet?
Maar hoe komt het dan dat die eenheid wordt gevoeld? Veertig jaar geleden was dat niet zo. De GKV kunnen veranderd zijn en dat is blijkbaar het geval. Er zijn zeker meer bevindelijk aandoende geluiden te horen binnen die kerken. Maar er zijn ook totaal andere geluiden, van een heel andere aard, op te merken in die kringen. Zijn we dan plaatselijk niet fragmentarisch bezig terwijl we het totaal uit het oog verliezen? Of heerleeft de geest uit de Richterentijd?
3. Het kwam tussen de regels door al meermalen aan de orde: de geestelijke eenheid. Helaas zal men zeggen, dat wij zelf die eenheid niet in praktijk brengen. Is die eenheid er niet? Hier overheerst de vrees en de huiver. Hierover hebben we talloos vaak tijdens allerlei vergaderingen met elkaar gesproken. Toch zijn we niet gevorderd, integendeel. Wat moeten we daar nu van zeggen? Moeten we niet allemaal zeggen en erkennen dat we daarin gefaald hebben? Velen halen de schouders op uit een besef van onmacht en verlegenheid. We hebben het aanvaard. Het is niet anders. Vrome wensen, anders niet.Wat verbindt? O, er zijn zoveel dingen die echt kunnen verbinden. Ik denk dan aan de volgende dingen: het éne geloof, de éne Heere, enz. Schrift en Belijdenis kunnen verbinden; waarom werkt dat niet meer? Verbrokenheid des harten werkt saambindend, want dan hebben we niets meer over van eigenwaarde.
Laten we ons daartoe wenden.
Niet op de manier, zoals dat wel eens wordt verwoord: de een achte de ander uitnemender dan zichzelf. Is dat dan niet waar? Zeker wel. Maar er staat niet: acht de lering en het optreden en de stijl en de nalatigheden van de ander uitnemender. Dat mag ik en dat mag u niet doen. Dan zullen we juist in de bressen moeten staan en niet sussen en goedpraten.
Heb ik dan zelf geen nalatigheden in overvloed? Ook dat kan niet ontkend worden. Maar als het goed is, zijn deze mij enigszins bekend en zal ik deze ook niet verdedigen, maar eerlijk erkennen. Luther had ook echt wel veel nalatigheden, toen hij in Worms stond en eens een keer niet tapte uit het vat van de zogeheten "ootmoed en liefde". Waarheid en eenheid, daar gaat het om!
Ik heb deze regels niet neergeschreven om beschuldigend te wijzen naar hen die verrregaande contacten hebben gesmeed. Ik kan best begrijpen dat het een aanlokkelijke gedachte is om de grenzen te verleggen naar hen, van wie we menen dat ze naast ons staan.
Ik schrijf deze regels wel om aan te geven dat er blijkbaar wissels zijn omgegaan, die ongemerkt een andere richting aangeven. Ongemerkt! Daar zijn we met elkaar verantwoor-delijk voor. U en ik. We zijn nu eenmaal van Kreta afgevaren. Paulus beleefde daarna de storm, al had hij tevoren gewaarschuwd. In de storm hervond hij het vertrouwen in de Heere. Dat kan ook nu.
Er is pas gezegd door een dominee uit de CGK dat een er misschien een fusie zou komen met de NGK of de HHK.. Nu de NGK vrouwen in het kerkelijke ambt toelaat zal de smelting met de NGK toch uitblijven neem ik aan.???
Ds. J.H. Velema, wel eens het boegbeeld van de Christelijke Gereformeerde Kerken genoemd, heeft zich in de 64 jaar dat hij nu predikant is, altijd ingezet voor kerkelijke eenheid, vanuit de geestelijke eenheid.
“Een van de mooie kanten van het programma Vragen naar de weg is dat je ontdekt dat er dwars door alle kerken heen toch mensen zijn die leven bij Gods Woord en een persoonlijke, geestelijke uitleg van Gods Woord zeer waarderen. Vooral in de rechterflank van de gereformeerde gezindte. Dat hoor ik wel. Dwars door alles heen is er toch een geestelijke eenheid. Dat vind ik een van de mooiste dingen die er zijn. Daarom hoop ik altijd dat die mensen nog eens één zouden kunnen worden, omdat je je één voelt.”
Teleurgesteld
Met Kerst is het 67 jaar geleden dat de toen twintigjarige Velema zijn eerste preekje hield in Eemdijk. Er volgden duizenden preken, zo’n dertig boeken, vele functies in het kerkelijk leven en het secretariaat van het Contactorgaan Gereformeerde Gezindte (COGG), om toch iets bij te dragen aan de kerkelijke eenheid.
Hij is daarin teleurgesteld. Vooral tijdens het Samen-op-Wegproces verwachtte hij veel van de Gereformeerde Bond in de Nederlandse Hervormde Kerk. Die zou toch, zo hoopte hij, niet meegaan in de plurale PKN. Die hoop is nu vervlogen.
“Verstandelijk wist ik eigenlijk wel dat het zo zou gaan. De sleutel voor de eenheid lag bij de Gereformeerde Bond. Dat is een teleurstelling geworden. Maar als je het verleden nuchter bekijkt, dan kon je zien dat ze wel mee zouden gaan. Want ze zijn altijd zo door-en-door Hervormd geweest. De vaderlandse kerk was haast een heiligdom.”
Wat zijn eigen kerk betreft, de Christelijke Gereformeerde Kerk, ziet Velema het er nog een keer van komen dat die uiteenvalt. Hij acht die mogelijkheid zelfs groter dan ooit. Aan de rechterkant sluit hij een fusie met de achtergebleven Hersteld Hervormden niet uit en aan de andere kant een samengaan met de Nederlands Gereformeerden.
“Ons sterke punt is altijd geweest dat we elkaar wisten vast te houden. Maar ik heb wel het idee dat de synode steeds verder van de gemeenten af komt te staan. Dat is eigenlijk een ontbinding van het kerkverband. Je ziet steeds meer dat iedere gemeente zijn eigen gang gaat. Dat zie je in andere kerken net zo goed. De gemeenten gaan voor de muziek uit. Dat is de invloed van het post-modernisme. Iedereen vindt zijn eigen mening de beste.”
Oorspronkelijk gepost door Jesse Verstraten
Er is pas gezegd door een dominee uit de CGK dat een er misschien een fusie zou komen met de NGK of de HHK.. Nu de NGK vrouwen in het kerkelijke ambt toelaat zal de smelting met de NGK toch uitblijven neem ik aan.???
Wel het merkwaardige feit doet zich voor dat de zgn gefuseerde gemeenten, nl. die gemeenten waar de NGK en CGK een gemeente vormen, allemaal voor gestemd hebben om de vrouw in alle ambten toe te laten. Dit geeft toch wel aan hoe ver de "bewaar het pand" gemeenten en deze gefuseerde gemeenten van elkaar af zijn komen te staan. Een scenario dat de bewaar het pand gemeenten uiteindelijk bij de HHK komen is dan zeker niet uit te sluiten. Dit geeft dan weer plaats voor de andere gemeenten om verdere samenwerking met de NGK te zoeken. En de zgn tussengroep, zullen dan mogelijkheden zien om verder met de GKV te gaan.
Het kan best zo zijn, dat deze kwestie grote gevolgen kan hebben voor het kerkverband.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Wat te denken van de 'zaak Zwolle'.
Het kan best zo zijn, dat deze kwestie grote gevolgen kan hebben voor het kerkverband.
Dat ligt er aan wat de beslissing is. Wie het artikel goed gelezen heeft, heeft gelezen dat bij de stemming er 3 onthoudingen zijn geweest en niemand de kant van Zwolle heeft gekozen. Dus Zwolle stond alleen. En als je de duidelijke verwoording van de voorzitter van de classis ziet rest er niets anders voor zwolle om terug te keren. Zwolle is niet eens in appel gegaan tegen de beslissing van de classis dus kerkordelijk waren ze al 2x fout. En tel daar bij nog even het accepteren van vrouwelijke diakenen dan zit je al op 3 punten dat Zwolle kerkordelijke besluiten negeert. En ik vermoed dat het niet zo maar over is. Maar het is wel intriest dat het zover moest komen dat een voorzitter dergelijke woorden moest gebruiken.
Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Wat te denken van de 'zaak Zwolle'.
Het kan best zo zijn, dat deze kwestie grote gevolgen kan hebben voor het kerkverband.
Dat ligt er aan wat de beslissing is. Wie het artikel goed gelezen heeft, heeft gelezen dat bij de stemming er 3 onthoudingen zijn geweest en niemand de kant van Zwolle heeft gekozen. Dus Zwolle stond alleen. En als je de duidelijke verwoording van de voorzitter van de classis ziet rest er niets anders voor zwolle om terug te keren. Zwolle is niet eens in appel gegaan tegen de beslissing van de classis dus kerkordelijk waren ze al 2x fout. En tel daar bij nog even het accepteren van vrouwelijke diakenen dan zit je al op 3 punten dat Zwolle kerkordelijke besluiten negeert. En ik vermoed dat het niet zo maar over is. Maar het is wel intriest dat het zover moest komen dat een voorzitter dergelijke woorden moest gebruiken.
Inderdaad, injammer. Maar het is helaas zo dat zo'n houding niet van vandaag is. Al in het verleden stonden sommigen in de CGK erom bekend dat besluiten van welke meerdere vergadering dan ook gewoon genegeerd werden, bijv. die over welke psalmberijmingen en of er gezangen gezongen konden worden en zo ja welke. Nogmaals iemand kan niet blij zijn met een besluit maar om het gewoon te negeren is op z'n zacht gezegd tamelijk onfatsoenlijk.
Zwolle staat voor mijn gevoel tamelijk alleen, maar misschien zijn er wel elders in de CGK mensen die er ook zo over denken maar zich tot nu toe stil hebben gehouden.
Nogmaals jammer dat het zo moest lopen.
:i
Hoi
Ik ben zelf chr. ger. en vind dat er er binnen dec hr. ger. kerk zoveel verschil is. Het is mooi dat we toch samen een kerkverband kunnen vormen. De samenwerking in Noord-Holland tussen de NGK, GKV en CGK is een vrij normale zaak en ik heb er geen moeite mee, want er zijn al zo weinig kerken en is het dan niet mooier dat er (zoveel mogelijk) samengewerkt wordt.
