Luther schreef:Kijk, dat vind ik nou eens een leuk compliment!Anker schreef:Tja, zo kun je er over denken, als echte Kokkiaan.
Maar ter uwer info: ik heb in mijn leven tot op heden nog slechts 1 preek van ds. R. Kok gelezen, en er nimmer één beluisterd.
Laten wij maar voorzichtig zijn. De ouderlingen en predikanten uit de GG die ds R Kok nog hebben gekend spreken altijd nog met veel achting over deze predikant. Zijn staat is ook nooit betwijfeld (zelfs niet door veel van zijn tegenstanders)
Vergeet niet ds R Kok samen met ds Fraanje en ds G.H. Kersten jarenlang de leidende predikanten waren in de vooroorlogse GG.
Ik heb trouwens ooit gelezen of gehoord dat ds Fraanje op zijn sterfbed ds Kok om vergeving heeft gevraagd. Wie kent dit verhaal en weet of het op waarheid berust ?
Na wat Digibronnen kwam ik wel dit mooie verhaal tegen over het sterven van ds Fraanje . Gestorven in ootmoed.
Ter lering voor ons allen.
Het wijdverbreide verhaal dat ds. Fraanje in het donker is gestorven, noemt zijn jongste zoon een misvatting. „Toen mijn vader in februari 1949 ziek werd, heeft hij vijf weken in ziekenhuis Salem in Ermelo gelegen. Over die periode schreef hij: De gordijnen van de hemel waren open. Dat heb ik van nabij meegemaakt. Hij was echt hemels gesteld, en dat is zes weken lang zo gebleven.
Op een gegeven moment kwam toch de strijd weer. Daar zei hij zelf van: Als dat niet zo was geweest, zou ik als een dominee gestorven zijn, maar ik moet als zondaar sterven. Toen het naar het eind ging, liet hij alle mensen van wie hij maar dacht dat hij ze ooit verkeerd had behandeld aan zijn bed komen, en vroeg hen om vergeving. De op een na laatste zondag voor zijn dood had hij geluisterd in de consistorie. Dat deed hij wel meer. Voordat de kerk uitging, liep hij alweer naar huis, maar die zondagavond ging na de zegenbede de deur van de consistorie open. Mijn vader kwam met zijn stokje naar binnen sloffen en liep naar de lessenaar van de voorlezer. Terwijl de hele gemeente al stond, sprak hij hen toe en zei onder meer: Wat ik verkeerd gedaan heb, mensen, wil het me vergeven. Dat beeld staat nog altijd op mijn netvlies. Door zijn ziekte heeft hij nooit officieel afscheid gepreekt. Dat woord achter die lessenaar was zijn afscheidspreek. Hij eindigde met het verzoek om met elkaar Psalm 119 vers 88 te zingen.
Gun leven aan mijn ziel, dan looft mijn mond,
Uw trouwe hulp, stier mij in rechte sporen.
Gelijk een schaap heb ik gedwaald in t rond.
Zo is hij veertien dagen later heengegaan. Ik zeg altijd: Mijn vader is niet in duisternis, mijn vader is in ootmoed gestorven. Dat is iets totaal anders.