Huwelijk en sexualiteit.

[Mara]

Dit onderwerp gaat niet alleen over het krijgen van kinderen. Het is er wel aan gekoppeld natuurlijk. Maar er valt nog veel meer over te zeggen, gezien de enorme hoeveelheid vragen die er op de hulpverlening af komt. Het is een Zegen als je het beiden als man en vrouw, als goed ervaart, maar als er een spanningsveld komt doordat de 1 een probleem heeft en de ander dit niet wil of kan begrijpen, kan er een wig gedreven worden. Of je nu 4 of 24 jaar getrouwd bent, lange of korte tijd zonder kinderen bent gebleven, maakt dan niet zo heel veel uit. Je meent elkaar door en door te kennen en toch kan het voorkomen dat er iets gebeurt wat je totaal niet had voorzien !

[vlinder]

Zolang je beiden meer geeft dan neemt kan het m.i. goed blijven gaan. Maar ja, als je na een tijd van mening veranderd en vind dat jij nu even meer nodig hebt dan je partner en dat blijft sudderen, dan gaat het fout.

@Bloempje: Ik denk dat je wanneer je net getrouwd bent meer van elkaar kunt hebben, dan na 8 jaar waarin dingen sleur worden. Dus het argument van chagrijnig direct na het trouwen gaat m.i. niet op.
En verder vind ik evenals enkele van mijn voorgangers dat je je leven wel erg autonoom inricht en uit je posting niet laat blijken ook maar enig vertrouwen te hebben op een God die wil helpen in moeilijke situaties. Waarom is jouw mening er pas een van de laatste jaren? Zijn die gezinnen die vroeger massaal 10 kinderen kregen echt zo te beklagen? De grote gezinnen die ik ken stralen vaak liefde uit, iets over hebben voor elkaar, weten dat niet alle uitgaven kunnen, dankbaar voor een simpel cadeautje.
Tegenwoordig is het m.i. meer: mijn kind moet minimaal dit hebben, en ik wil minimaal dat aanbieden en wanneer ik dat niet meer kan geven is het leven niet meer waard. Zo had ik een collega die een dag extra ging werken om haar kinderen in merkkleding te laten lopen. Het spijt me, maar een kind heeft dan liever aandacht, een fijn warm gezin en een simpele broek denk ik.

[Mara]

Vlinder: ik bedoel met zaken die kunnen gebeuren en dat de man en vrouw (tijdelijk) niet in 1 spoor blijven. Ik heb een vriendin die borstkanker kreeg en haar ene borst moest er af. Ze hebben op zich een goed huwelijk, alleen de communicatie was soms een struikelblok. Dat probleem versterkte zich toen zij deze ziekte kreeg. Zij kreeg een afkeer van de lichamelijke intimiteit en hij begreep dat niet, want hij vond haar nog net zo aantrekkelijk als voor haar ziekte. Maar ze konden elkaar niet meer bereiken in gesprek. Terwijl ze toch al meer dan 25 jaar getrouwd waren ! Daarom zei ik ook, je denkt dat je de ander door-en-door kent, maar door bepaalde ingrijpende gebeurtenissen is het niet automatisch zo dat je beiden in datzelfde spoor blijft lopen. De sporen kunnen wijder uit elkaar gaan ! Meestal tijdelijk gelukkig, maar het is soms hard werken om de sporen weer evenwijdig te laten lopen. En dan maakt het echt niet uit of het eerste kind binnen het jaar of pas na 5 jaar is geboren.

[refo]

Ik denk dat je heel verstandig hebt gedaan, bloempje.

De bijbel zegt er ook niets over, je bent daarom geheel vrij.

het nieuwste op huwelijksgebied is de huwelijkscatechese. Blijkbaar bespeurt men toch problemen, waardoor zo'n cursusje nodig is.

In die huwelijkscatechese zouden ze dat ook best kunnen benadrukken: doe maar een beetje rustig aan in het begin.

[JolandaOudshoorn]

Nou ja, ik was in ieder geval ook snel en jong moeder en we hebben daar nog steeds geen spijt van.

[JolandaOudshoorn]

Zolang je beiden meer geeft dan neemt kan het m.i. goed blijven gaan. Maar ja, als je na een tijd van mening veranderd en vind dat jij nu even meer nodig hebt dan je partner en dat blijft sudderen, dan gaat het fout.

@Bloempje: Ik denk dat je wanneer je net getrouwd bent meer van elkaar kunt hebben, dan na 8 jaar waarin dingen sleur worden. Dus het argument van chagrijnig direct na het trouwen gaat m.i. niet op.
En verder vind ik evenals enkele van mijn voorgangers dat je je leven wel erg autonoom inricht en uit je posting niet laat blijken ook maar enig vertrouwen te hebben op een God die wil helpen in moeilijke situaties. Waarom is jouw mening er pas een van de laatste jaren? Zijn die gezinnen die vroeger massaal 10 kinderen kregen echt zo te beklagen? De grote gezinnen die ik ken stralen vaak liefde uit, iets over hebben voor elkaar, weten dat niet alle uitgaven kunnen, dankbaar voor een simpel cadeautje.
Tegenwoordig is het m.i. meer: mijn kind moet minimaal dit hebben, en ik wil minimaal dat aanbieden en wanneer ik dat niet meer kan geven is het leven niet meer waard. Zo had ik een collega die een dag extra ging werken om haar kinderen in merkkleding te laten lopen. Het spijt me, maar een kind heeft dan liever aandacht, een fijn warm gezin en een simpele broek denk ik.

helemaal met je eens, vlinder.

[Terri]

Ik denk dat we met deze tere dingen uit moeten kijken,omdat we, door een stevige mening er neer te zetten, elkaar ongelooflijk kunnen kwetsen.
En ik moet eerlijk bekennen, na ruim 30 jaar huwelijk, dat je je mening nogal eens bij moet stellen, als er allerlei onverwachte zaken gaan spelen, waar je misschien nog nooit over na hebt gedacht.
Een troost, de Heere ziet ons hart en Hij weet met welke intentie er iets gedaan/ nagelaten wordt.
Het allerbelangrijkste is in deze; samen blijven bidden!

[helma]

Ik denk dat we met deze tere dingen uit moeten kijken,omdat we, door een stevige mening er neer te zetten, elkaar ongelooflijk kunnen kwetsen.
En ik moet eerlijk bekennen, na ruim 30 jaar huwelijk, dat je je mening nogal eens bij moet stellen, als er allerlei onverwachte zaken gaan spelen, waar je misschien nog nooit over na hebt gedacht.
Een troost, de Heere ziet ons hart en Hij weet met welke intentie er iets gedaan/ nagelaten wordt.
Het allerbelangrijkste is in deze; samen blijven bidden!

is waar!