Filip 1 21
voor mij is hetleven Christus en sterven mij gewin
Meer zeg ik niet
Hoe beleven jullie dit
(ik zelf ben diep onder de de indruk van deze uitspraak en wou dat ik zo kon leven daar dit in de huidige tijd best wel moeilijk is)
Ben benieuwd naar je mening
ik zou dit graag willen maar.....
-
roseline
Om dit meer te kunnen begrijpen, is het belangrijk om inzicht te krijgen in:
- wat is het leven van en door Christus
- wat is het sterven van mijn eigen ik
Als ik meer en meer mijzelf opgeef, als ik mijn vlees gekruisigd houdt, dan is dit sterven mij gewin - immers, daar waar ikzelf sterf, komt de vrucht van de Geest, het leven van Christus in mijn lichaam tevoorschijn!
De graankorrel die in de aarde sterft, zal veel vrucht dragen!
Groeten, Rose.
- wat is het leven van en door Christus
- wat is het sterven van mijn eigen ik
Als ik meer en meer mijzelf opgeef, als ik mijn vlees gekruisigd houdt, dan is dit sterven mij gewin - immers, daar waar ikzelf sterf, komt de vrucht van de Geest, het leven van Christus in mijn lichaam tevoorschijn!
De graankorrel die in de aarde sterft, zal veel vrucht dragen!
Groeten, Rose.
Hi Bart-rk, leuk dat je er bij bent.
Ik denk dat je met jouw vraag vraagt naar de kern van het christen zijn. Overgave aan Hem. Dat is wat God van je vraagt, je dusdanig aan Hem overgeven dat het begint te lijken op sterven. Wordt daar letterlijk sterven mee bedoelt? Ik denk het niet, in de zin van het fysieke sterven. Maar wel de houding van het gestorven zijn.
ALs je de verhalen hoort van mensen die in een zwaar vliegtuigongeluk terecht waren gekomen en het overleeft hebben, hoor je altijd vrijwel hetzelfde verhaal: Ik dacht dat ik ging sterven, merkte dat ik het nog leefde, en kan nu elke dag leven zonder me zorgen te maken over de kleine dingen, geniet van elk moment, kan meer liefde geven, etc., kortom, precies datgene wat de Bijbel zegt dat God zou willen zien in ons dagelijks leven.
Veel christenen in China en andere gebieden waar op het christen zijn de doodstraf stond zeggen hetzelfde: wij maken een bewuste keuze om te geloven, en weten wat dat inhoudt: namelijk dat je ten dode bent opgeschreven. Als je je daarin berust, is elke dag daarna een gift van God, elk moment, lach of traan, een moment van vreugde.
Ik denk dat de kern is van het evangelie: het je overgeven aan God, wetende dat daarmee jij gestorven bent, opdat God jou 'zelf' kan herstellen tot Zijn volle glorie. Dit is een soort sterven, een wedergeboorte, het afleggen van je oude zelf, het kruisigen van je vlees.
Het is onze Westerlijk materialisme dat ons er vaak van weerhoudt zo'n diepgaande keuze te maken. Wij willen wel Gods wil volgen, maar niet 'sterven aan ons zelf'. We zijn bang dat als we ons leven aan God geven, God de leuke dingen gaat afpakken: de vrienden, je spullen, je carriere. Ik denk echter dat de waarheid is dat God jou juist gaat gebruiken om Zijn licht ten volle te laten schijnen over en door die dingen heen.
Je leven is dan Christus, en je zelf is gestorven.
Het is iets moeilijks, maar ik geloof dat het een bevrijding is als je op het punt gekomen bent dat je die keuze gemaakt hebt.
Ik denk dat je met jouw vraag vraagt naar de kern van het christen zijn. Overgave aan Hem. Dat is wat God van je vraagt, je dusdanig aan Hem overgeven dat het begint te lijken op sterven. Wordt daar letterlijk sterven mee bedoelt? Ik denk het niet, in de zin van het fysieke sterven. Maar wel de houding van het gestorven zijn.
ALs je de verhalen hoort van mensen die in een zwaar vliegtuigongeluk terecht waren gekomen en het overleeft hebben, hoor je altijd vrijwel hetzelfde verhaal: Ik dacht dat ik ging sterven, merkte dat ik het nog leefde, en kan nu elke dag leven zonder me zorgen te maken over de kleine dingen, geniet van elk moment, kan meer liefde geven, etc., kortom, precies datgene wat de Bijbel zegt dat God zou willen zien in ons dagelijks leven.
Veel christenen in China en andere gebieden waar op het christen zijn de doodstraf stond zeggen hetzelfde: wij maken een bewuste keuze om te geloven, en weten wat dat inhoudt: namelijk dat je ten dode bent opgeschreven. Als je je daarin berust, is elke dag daarna een gift van God, elk moment, lach of traan, een moment van vreugde.
Ik denk dat de kern is van het evangelie: het je overgeven aan God, wetende dat daarmee jij gestorven bent, opdat God jou 'zelf' kan herstellen tot Zijn volle glorie. Dit is een soort sterven, een wedergeboorte, het afleggen van je oude zelf, het kruisigen van je vlees.
Het is onze Westerlijk materialisme dat ons er vaak van weerhoudt zo'n diepgaande keuze te maken. Wij willen wel Gods wil volgen, maar niet 'sterven aan ons zelf'. We zijn bang dat als we ons leven aan God geven, God de leuke dingen gaat afpakken: de vrienden, je spullen, je carriere. Ik denk echter dat de waarheid is dat God jou juist gaat gebruiken om Zijn licht ten volle te laten schijnen over en door die dingen heen.
Je leven is dan Christus, en je zelf is gestorven.
Het is iets moeilijks, maar ik geloof dat het een bevrijding is als je op het punt gekomen bent dat je die keuze gemaakt hebt.
-
Bart-rk
Madtice
bedankt voor je posting hieronder nog een posting van mij ik zeg schrijf het mischien een beetje warrig maar hoplijk begrijp je het . Een ding zal ik vast zeggen daar dit in verschillene pozivhten vaak een ander kijk geeft maar hopelijk wil je het lezen(en anderen ik ben RK)
je schreef
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Ik denk dat de kern is van het evangelie: het je overgeven aan God, wetende dat daarmee jij gestorven bent, opdat God jou 'zelf' kan herstellen tot Zijn volle glorie. Dit is een soort sterven, een wedergeboorte, het afleggen van je oude zelf, het kruisigen van je vlees. /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
De uiteinelijke vraag is de laatste zin van deze posting
Je hebt hier helemaal gelijk in maar weet je wat het is en ik denk dat iedereen dit wel (eens )heeft date er belemmeringen zijn zoals daar zijn Twijfel,Angst, Minderwaardigheidsgevoel. Okee als ik dan Luc 11 9-13 lees waarin staat Klop en er wordt opengedaan , zoeek enje zult vinden etc etc,
dan is dit in de praktijk toch heel moeilijk.
Ik zelf werk in een omgeving waar veel atheisten zijn en ik heb een keer de fout (hoewel fout?) gemaakt door te zeggen dat satan lacht om onze werken satan lacht om ons doen maar gruweld wanneer wij bidden want dat kan hij niet doorbreken daar komt hij niet doorheen(gelukkig)
Zoals je al aangaf (de kern van het evangelie) is je overgeven aan God ......dat hebik ook daadwerkelijk gedaan maar wet je men zegt dan vaak ach hij leeft in een zeepbel en ach hij gaat naar Rome(ben Katholiek) op bedevaart, waarop ik dan zeg NEE dat is niet waar want ik probeer mijn leven te geven aan andere en hiermee bedoel ik dat ik veel dingen doe voor andere (kerautodienst , parochie blad lopen,kerkbalns lopen en diverse klusjes inn de parochie. Laatt ik je het anders vertellen ik ben een discussie elders begonne enkreeg antwoorden die ik niet verwachtte daar ik dacht dat dit een serieus punt was
graag wilik je danook het volgende laten lezen want ik zit er best wel een beetje mee
In Fil 1:27-30 staat onder andere "Maar U moet wel het leven leiden dat het evangelie van Christus waardig is"
Fil 1:21 staat "Het leven is mij Christus het sterven is mijn gewin" en
Fil 1 28 staat "zonder dat U zich ook maar in het minst door de tegenstanders laat afschrikken"
Het boek Filpenzen geschreven in gevangenschap door Paulus Dit boek heeft op mij grote induk gemaakt omdat ik hier zo duidelijk zie de ongeloofelijke overtuiging waarmee Paulus de diverse gemeente een soort "waarschuwing" geeft en goede raad "hoe verder te leven"
PS ik leef heel pretig maar ik wil meer volgens de bijbel,,,,,,,,,,,,
bedankt voor je posting hieronder nog een posting van mij ik zeg schrijf het mischien een beetje warrig maar hoplijk begrijp je het . Een ding zal ik vast zeggen daar dit in verschillene pozivhten vaak een ander kijk geeft maar hopelijk wil je het lezen(en anderen ik ben RK)
je schreef
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Ik denk dat de kern is van het evangelie: het je overgeven aan God, wetende dat daarmee jij gestorven bent, opdat God jou 'zelf' kan herstellen tot Zijn volle glorie. Dit is een soort sterven, een wedergeboorte, het afleggen van je oude zelf, het kruisigen van je vlees. /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
De uiteinelijke vraag is de laatste zin van deze posting
Je hebt hier helemaal gelijk in maar weet je wat het is en ik denk dat iedereen dit wel (eens )heeft date er belemmeringen zijn zoals daar zijn Twijfel,Angst, Minderwaardigheidsgevoel. Okee als ik dan Luc 11 9-13 lees waarin staat Klop en er wordt opengedaan , zoeek enje zult vinden etc etc,
dan is dit in de praktijk toch heel moeilijk.
Ik zelf werk in een omgeving waar veel atheisten zijn en ik heb een keer de fout (hoewel fout?) gemaakt door te zeggen dat satan lacht om onze werken satan lacht om ons doen maar gruweld wanneer wij bidden want dat kan hij niet doorbreken daar komt hij niet doorheen(gelukkig)
Zoals je al aangaf (de kern van het evangelie) is je overgeven aan God ......dat hebik ook daadwerkelijk gedaan maar wet je men zegt dan vaak ach hij leeft in een zeepbel en ach hij gaat naar Rome(ben Katholiek) op bedevaart, waarop ik dan zeg NEE dat is niet waar want ik probeer mijn leven te geven aan andere en hiermee bedoel ik dat ik veel dingen doe voor andere (kerautodienst , parochie blad lopen,kerkbalns lopen en diverse klusjes inn de parochie. Laatt ik je het anders vertellen ik ben een discussie elders begonne enkreeg antwoorden die ik niet verwachtte daar ik dacht dat dit een serieus punt was
graag wilik je danook het volgende laten lezen want ik zit er best wel een beetje mee
In Fil 1:27-30 staat onder andere "Maar U moet wel het leven leiden dat het evangelie van Christus waardig is"
Fil 1:21 staat "Het leven is mij Christus het sterven is mijn gewin" en
Fil 1 28 staat "zonder dat U zich ook maar in het minst door de tegenstanders laat afschrikken"
Het boek Filpenzen geschreven in gevangenschap door Paulus Dit boek heeft op mij grote induk gemaakt omdat ik hier zo duidelijk zie de ongeloofelijke overtuiging waarmee Paulus de diverse gemeente een soort "waarschuwing" geeft en goede raad "hoe verder te leven"
PS ik leef heel pretig maar ik wil meer volgens de bijbel,,,,,,,,,,,,
Beste Bart (RK of niet 
)
Hartelijk dank voor je openhartige vraag. Het is duidelijk dat je een enorme honger hebt naar het doen van Gods wil. Daarin ben je velen een voorbeeld, mij niet uitgezonderd! Wat dat aan gaat, en dat heb ik ook in andere postings gezegd, hoef je je voor mij niet te verontschuldigen dat je Rooms Katholiek bent. Jouw motivatie en enthousiasme (in de vorm van worsteling met Gods wil/Woord) dwingen bij mij respect af, en ik ben serieus vereerd dat wij elkaar broeders in Christus mogen zijn!
Nu even naar je vraag. Ik ben niet alwetend, gelukkig, maar ik heb wel een mening Als ik je verhaal lees lees ik over dezelfde worstelingen die ik ook heb, maar dan in een ietwat andere setting.
Sta me toe twee dingen te onderscheiden uit jouw laatste posting: ten eerste het jezelf helemaal overgeven aan God, in je denken, doen, zijn en laten en de confrontatie die dat oplevert met je omgeving (de zo-genaamde wereld). Ten tweede het overgeven zelf, het antwoorden van Zijn geklop op de deur.
Laat ik beginnen met de tweede. Ik denk dat die tekst heel veel zegt over hoe God kijkt naar ons en ons beoordeeld. In Openbaringen staat een zelfde soort tekst precies andersom: Jezus die zegt 'ik klop op je deur en doe open.'
God heeft ons allemaal 'uitverkoren', of te wel: God houdt van ons allemaal evenveel en wil dat wij Hem gaan eren, wat zoveel inhoud als Hem liefhebben boven alles en onze naaste als onszelf. Dat houdt weer in dat we ons aan Zijn geboden houden, niet uit dwang vanuit die geboden, of de angst gestraft te worden, of niet gered te zijn, maar vanuit liefde voor Hem.
Het jezelf helemaal overgeven aan Hem (op de deur kloppen en Hem zoeken en zo) is inderdaad niet makkelijk. Het is een geloofskwestie (Hebr. 11:1 zegt wat voor soort geloof) en dat betekent dat het voelt als een stap in het duister: je gelooft in een zekerheid die er met je menselijke zintuigen niet lijkt te zijn. En toch is dat wat God van je vraagt, zo'n stap in het duister te zetten.
Wat betekent dat praktisch? In woorden heel simpel: Heb Hem lief boven alles (dus boven je cariere, boven je geld, boven je auto, boven je man of vrouw of kinderen, boven je kerk of parochie, boven alles --> wat niet inhoud dat je het vorige moet laten gaan, integendeel, dat mag je houden, maar het moet je niet controleren, in bedwang houden, God moet belangrijker zijn in je leven. Waarom? Al het aardse verdwijnt uiteindlijk, is in principe niets meer dan een illusie, een realistische 3D-film, en geeft geen zekerheid. Alleen Jezus (God) is de Weg, de Waarheid en het Leven). Naast het liefhebben boven alles betekent een volledige overgave aan Hem het liefhebben van je naaste als je zelf. Ook de atheisten, ook de anders-gelovende, ook de moslims, ook Saddam, ook Bush, ook je irritante buurvrouw, allemaal. Je moet bereid zijn in een eventuele confrontatie hen de overwinning te schenken, hen het gelijk te geven. Dat is wat nederigheid is: niet jezelf wegcijferen maar de ander boven je eigen trotsheid uit respecteren. Dat is dan ook hetgene waar je jouw overgave aan God het meest praktisch ziet.
Ik kom hier automatisch bij het eerste punt van jouw posting: je omgeving die lacht om jouw beslissingen en jouw geloof. Dat is moeilijk, dat maakt jou aan het twijfelen, bang, en geeft je een minderwaardigheidsgevoel. Dat minderwaardigheidsgevoel, waardoor ontstaat dat? Ik denk dat een minderwaardigheidsgevoel alleen kan ontstaan doordat je jezelf met anderen vergelijkt en jezelf buiten proporties wegcijfert. Daardoor ga je twijfelen en wordt je heen en weer geslingerd met de gedachte wie er nu gelijk heeft. Dat is weer dat stukje geloof, dat risico.
Maar je moet jezelf niet vergelijken met de rest van de wereld. Laat hun lachen, het enige wat pijn kan doen is je trotsheid (als die gekrenkt wordt ontstaat er dat minderwaardigheidsgevoel). Leg die trotsheid naast je neer en wees bereid uitgelachen te worden. Jij hebt jou zekerheid in het geloof, in God. Hij is in jouw, het is Hem die ze uitlachen. Hij is jouw 'burcht', jouw rots. Je bent wie je bent in Hem, snap je? Je bent niet wie je bent in vergelijking met de mensen om je heen. Je bent wie je bent in en door Hem. Dat bedoelde ik ook met die nederigheid en het de overwinning schenken aan je naaste, of zelfs vijand: lach met ze mee, vanuit hun punt is het ook zotheid. Vraag is naar hun 'geloof'. Ook zij hebben liefde nodig en zekerheid, die ze toch ergens vandaan moeten halen. Vraag 's waar ze dat dan vandaan halen, en hoe echt en hoe zeker dat dan is? Geld? Kan wegvallen. Baan? Je bent zo ontslagen. Vrouw? 1 op de 3 huwelijken strand. Het is jouw kennis van God en Zijn eeuwige onvoorwaardelijke (Je hoeft er niets voor te doen) liefde voor jou wat jou basis is als je je volledig overgeeft aan Hem. Wordt je uitgelachen? Raak je aan het twijfelen? Keer dan terug naar Hem en vergeef hen die de oorzaak er van zijn. In Hem kun je niet gekwetst worden, omdat je liefhebt en vergeeft, ongeacht de pijn. De pijn is alleen pijn aan jouw menselijke zelf, je trotsheid, je zelfbeeld, etc. Tuurlijk doet dat pijn, maar je moet weten dat het slechts uiterlijkheden zijn die je moet kunnen loslaten. Dat is nederigheid, dat is liefde, dat is overgave. En dat is een hele stap, een groeiproces. Gelukkig dat God in Zijn Woord beloofd je te helpen hiermee.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, Bart.
)Hartelijk dank voor je openhartige vraag. Het is duidelijk dat je een enorme honger hebt naar het doen van Gods wil. Daarin ben je velen een voorbeeld, mij niet uitgezonderd! Wat dat aan gaat, en dat heb ik ook in andere postings gezegd, hoef je je voor mij niet te verontschuldigen dat je Rooms Katholiek bent. Jouw motivatie en enthousiasme (in de vorm van worsteling met Gods wil/Woord) dwingen bij mij respect af, en ik ben serieus vereerd dat wij elkaar broeders in Christus mogen zijn!
Nu even naar je vraag. Ik ben niet alwetend, gelukkig, maar ik heb wel een mening
Als ik je verhaal lees lees ik over dezelfde worstelingen die ik ook heb, maar dan in een ietwat andere setting. Sta me toe twee dingen te onderscheiden uit jouw laatste posting: ten eerste het jezelf helemaal overgeven aan God, in je denken, doen, zijn en laten en de confrontatie die dat oplevert met je omgeving (de zo-genaamde wereld). Ten tweede het overgeven zelf, het antwoorden van Zijn geklop op de deur.
Laat ik beginnen met de tweede. Ik denk dat die tekst heel veel zegt over hoe God kijkt naar ons en ons beoordeeld. In Openbaringen staat een zelfde soort tekst precies andersom: Jezus die zegt 'ik klop op je deur en doe open.'
God heeft ons allemaal 'uitverkoren', of te wel: God houdt van ons allemaal evenveel en wil dat wij Hem gaan eren, wat zoveel inhoud als Hem liefhebben boven alles en onze naaste als onszelf. Dat houdt weer in dat we ons aan Zijn geboden houden, niet uit dwang vanuit die geboden, of de angst gestraft te worden, of niet gered te zijn, maar vanuit liefde voor Hem.
Het jezelf helemaal overgeven aan Hem (op de deur kloppen en Hem zoeken en zo) is inderdaad niet makkelijk. Het is een geloofskwestie (Hebr. 11:1 zegt wat voor soort geloof) en dat betekent dat het voelt als een stap in het duister: je gelooft in een zekerheid die er met je menselijke zintuigen niet lijkt te zijn. En toch is dat wat God van je vraagt, zo'n stap in het duister te zetten.
Wat betekent dat praktisch? In woorden heel simpel: Heb Hem lief boven alles (dus boven je cariere, boven je geld, boven je auto, boven je man of vrouw of kinderen, boven je kerk of parochie, boven alles --> wat niet inhoud dat je het vorige moet laten gaan, integendeel, dat mag je houden, maar het moet je niet controleren, in bedwang houden, God moet belangrijker zijn in je leven. Waarom? Al het aardse verdwijnt uiteindlijk, is in principe niets meer dan een illusie, een realistische 3D-film, en geeft geen zekerheid. Alleen Jezus (God) is de Weg, de Waarheid en het Leven). Naast het liefhebben boven alles betekent een volledige overgave aan Hem het liefhebben van je naaste als je zelf. Ook de atheisten, ook de anders-gelovende, ook de moslims, ook Saddam, ook Bush, ook je irritante buurvrouw, allemaal. Je moet bereid zijn in een eventuele confrontatie hen de overwinning te schenken, hen het gelijk te geven. Dat is wat nederigheid is: niet jezelf wegcijferen maar de ander boven je eigen trotsheid uit respecteren. Dat is dan ook hetgene waar je jouw overgave aan God het meest praktisch ziet.
Ik kom hier automatisch bij het eerste punt van jouw posting: je omgeving die lacht om jouw beslissingen en jouw geloof. Dat is moeilijk, dat maakt jou aan het twijfelen, bang, en geeft je een minderwaardigheidsgevoel. Dat minderwaardigheidsgevoel, waardoor ontstaat dat? Ik denk dat een minderwaardigheidsgevoel alleen kan ontstaan doordat je jezelf met anderen vergelijkt en jezelf buiten proporties wegcijfert. Daardoor ga je twijfelen en wordt je heen en weer geslingerd met de gedachte wie er nu gelijk heeft. Dat is weer dat stukje geloof, dat risico.
Maar je moet jezelf niet vergelijken met de rest van de wereld. Laat hun lachen, het enige wat pijn kan doen is je trotsheid (als die gekrenkt wordt ontstaat er dat minderwaardigheidsgevoel). Leg die trotsheid naast je neer en wees bereid uitgelachen te worden. Jij hebt jou zekerheid in het geloof, in God. Hij is in jouw, het is Hem die ze uitlachen. Hij is jouw 'burcht', jouw rots. Je bent wie je bent in Hem, snap je? Je bent niet wie je bent in vergelijking met de mensen om je heen. Je bent wie je bent in en door Hem. Dat bedoelde ik ook met die nederigheid en het de overwinning schenken aan je naaste, of zelfs vijand: lach met ze mee, vanuit hun punt is het ook zotheid. Vraag is naar hun 'geloof'. Ook zij hebben liefde nodig en zekerheid, die ze toch ergens vandaan moeten halen. Vraag 's waar ze dat dan vandaan halen, en hoe echt en hoe zeker dat dan is? Geld? Kan wegvallen. Baan? Je bent zo ontslagen. Vrouw? 1 op de 3 huwelijken strand. Het is jouw kennis van God en Zijn eeuwige onvoorwaardelijke (Je hoeft er niets voor te doen) liefde voor jou wat jou basis is als je je volledig overgeeft aan Hem. Wordt je uitgelachen? Raak je aan het twijfelen? Keer dan terug naar Hem en vergeef hen die de oorzaak er van zijn. In Hem kun je niet gekwetst worden, omdat je liefhebt en vergeeft, ongeacht de pijn. De pijn is alleen pijn aan jouw menselijke zelf, je trotsheid, je zelfbeeld, etc. Tuurlijk doet dat pijn, maar je moet weten dat het slechts uiterlijkheden zijn die je moet kunnen loslaten. Dat is nederigheid, dat is liefde, dat is overgave. En dat is een hele stap, een groeiproces. Gelukkig dat God in Zijn Woord beloofd je te helpen hiermee.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, Bart.
-
Bart-rk
Dat is prima, Bart. Dat kan ik begrijpen. Mijn emailadres is madtice@hotmail.com, dus daar kun je datgene wat je op wilde sturen naar toe sturen. Ik ben benieuwd.