Het nut van levensbeschrijvingen of: hoe om te gaan met populariteit

[DDD]

Is één draadje daarover niet voldoende?

[Zita]

Is één draadje daarover niet voldoende?

Inderdaad, daarom de betreffende berichten samengevoegd met het bestaande topic.

[KDD]

gelezen:

Er stierf in 1930 een leraar bij ons, die in vroeger jaren ook vaak in Rijssen gepreekt
heeft. Een lieve bekeerde man. We hebben in zijn huis ook zo vaak vertoefd als
student, toen hij niet meer kon preken. En als je daar 's zaterdagsmiddags in huis
kwam, dan voelde je, er was wat bijzonders in dat huis. Dat wil zeggen, het moest
sabbatdag worden. En die mensen hadden al een voorbereiding voor de sabbat. Ik kan
het me nog goed herinneren. Maar na de dood van die leraar werd een boekje
uitgegeven over de leidingen die God met Hem gehouden had. En die boekverkoper
kwam met dat boekje bij de leraar die de dominee begraven had. En die
boekverkoper zei: U wilt dat boekje zeker toch wel kopen?
Hij zei: 'Nee, neemt het maar mee terug!' Hij was zo kort die man. De één is een beetje
kort, en de ander een beetje zeurachtig, u weet zoals dat gaat met een dominee, met
alle mensen.
Maar die boekverkoper stond zo verwonderd. Hij zei: 'U heeft die man toch begraven
en zo liefgehad, en nu zijn boekje niet willen hebben?'
Hij zei: 'Ik zal het wel betalen, laat het maar liggen. Er staat niet alles in, er staat niet
alles in, alleen het mooie.'
Want als we er eens alles in moesten zetten, mensen, wat er gebeurd is hier van
binnen, en in je huis, wat er allemaal gebeurd is! Je zou niet veel boekjes uitgeven
hoor, dat kunt u wel gerust geloven, nee. Maar nu Gods Woord, daar staat alles in.
Daar kunt u alles in vinden. David zegt:

"Uw Woord kan mij, ofschoon ik alles mis,
Door zijnen smaak, én hart én zinnen strelen."

En nu zijn er ook in Rijssen tijden geweest dat er zovelen van dat volk waren. We
hebben veel herinneringen van vijfenveertig jaar geleden toen we voor het eerst in
Rijssen kwamen. En we hebben nog in ons hart en gedachten lessen die dat volk ons
gegeven heeft, toen wij als jongen van twintig jaar, zo vaak in de huizen van dat volk
hebben verkeerd. En die mensen zijn niet dood, maar leven nog, en zij zullen nooit
sterven. Want och, geliefde gemeente: Ik geloof een algemene Christelijke kerk. Ze
zijn ons allang voor. Ze hebben niet meer te zuchten, ze hebben niet meer te wenen.
Ze hebben geen last meer van de duivel, ze hebben geen last meer van de wereld, ze
hebben geen last meer van de zonden. Maar ze zijn verlost. En de grootste verlossing:
verlost van onszelf. O, verlost van onszelf. Eigen eer bedoelen, en zichzelf maar
zoeken. Och, als hij er toch eens uit kon blijven! Maar helaas overal zelf tussen zitten.
En God maar arbeid en moeite maken met zijn zonden en ongerechtigheden.

[pierre27]

gelezen:

Er stierf in 1930 een leraar bij ons, die in vroeger jaren ook vaak in Rijssen gepreekt
heeft. Een lieve bekeerde man. We hebben in zijn huis ook zo vaak vertoefd als
student, toen hij niet meer kon preken. En als je daar 's zaterdagsmiddags in huis
kwam, dan voelde je, er was wat bijzonders in dat huis. Dat wil zeggen, het moest
sabbatdag worden. En die mensen hadden al een voorbereiding voor de sabbat. Ik kan
het me nog goed herinneren. Maar na de dood van die leraar werd een boekje
uitgegeven over de leidingen die God met Hem gehouden had. En die boekverkoper
kwam met dat boekje bij de leraar die de dominee begraven had. En die
boekverkoper zei: U wilt dat boekje zeker toch wel kopen?
Hij zei: 'Nee, neemt het maar mee terug!' Hij was zo kort die man. De één is een beetje
kort, en de ander een beetje zeurachtig, u weet zoals dat gaat met een dominee, met
alle mensen.
Maar die boekverkoper stond zo verwonderd. Hij zei: 'U heeft die man toch begraven
en zo liefgehad, en nu zijn boekje niet willen hebben?'
Hij zei: 'Ik zal het wel betalen, laat het maar liggen. Er staat niet alles in, er staat niet
alles in, alleen het mooie.'
Want als we er eens alles in moesten zetten, mensen, wat er gebeurd is hier van
binnen, en in je huis, wat er allemaal gebeurd is! Je zou niet veel boekjes uitgeven
hoor, dat kunt u wel gerust geloven, nee. Maar nu Gods Woord, daar staat alles in.
Daar kunt u alles in vinden. David zegt:

"Uw Woord kan mij, ofschoon ik alles mis,
Door zijnen smaak, én hart én zinnen strelen."

En nu zijn er ook in Rijssen tijden geweest dat er zovelen van dat volk waren. We
hebben veel herinneringen van vijfenveertig jaar geleden toen we voor het eerst in
Rijssen kwamen. En we hebben nog in ons hart en gedachten lessen die dat volk ons
gegeven heeft, toen wij als jongen van twintig jaar, zo vaak in de huizen van dat volk
hebben verkeerd. En die mensen zijn niet dood, maar leven nog, en zij zullen nooit
sterven. Want och, geliefde gemeente: Ik geloof een algemene Christelijke kerk. Ze
zijn ons allang voor. Ze hebben niet meer te zuchten, ze hebben niet meer te wenen.
Ze hebben geen last meer van de duivel, ze hebben geen last meer van de wereld, ze
hebben geen last meer van de zonden. Maar ze zijn verlost. En de grootste verlossing:
verlost van onszelf. O, verlost van onszelf. Eigen eer bedoelen, en zichzelf maar
zoeken. Och, als hij er toch eens uit kon blijven! Maar helaas overal zelf tussen zitten.
En God maar arbeid en moeite maken met zijn zonden en ongerechtigheden.

Dank voor het delen. Bemoedigende tekst!

[Refojongere]

Mooie bekeringsgeschiedenis op cvandaag:
https://cvandaag.nl/104926-hoe-de-lezin ... VRnekR3PT0

Niks remonstrants aan, terwijl er veel voor gewaarschuwd is.

[J P Zoon]

Mooie bekeringsgeschiedenis op cvandaag:
https://cvandaag.nl/104926-hoe-de-lezin ... VRnekR3PT0

Niks remonstrants aan, terwijl er veel voor gewaarschuwd is.

Ik vind het persoonlijk erg lastig dat deze meneer zo afstandelijk en liefdeloos spreekt over andere kerken. Ik kan niet begrijpen dat je zo spreekt over plekken waar de Heere óók werkt, zoals ik dat persoonlijk vaak heb mogen zien en opmerken.

Dat doet mij veel pijn en maakt dat ik vooral een verdrietig en ongemakkelijk gevoel krijg bij het lezen van dit artikel.

[Mistig]

Mooie bekeringsgeschiedenis op cvandaag:
https://cvandaag.nl/104926-hoe-de-lezin ... VRnekR3PT0

Niks remonstrants aan, terwijl er veel voor gewaarschuwd is.

Ik vind het persoonlijk erg lastig dat deze meneer zo afstandelijk en liefdeloos spreekt over andere kerken. Ik kan niet begrijpen dat je zo spreekt over plekken waar de Heere óók werkt, zoals ik dat persoonlijk vaak heb mogen zien en opmerken.

Dat doet mij veel pijn en maakt dat ik vooral een verdrietig en ongemakkelijk gevoel krijg bij het lezen van dit artikel.

Ik heb het goed doorgelezen, maar deze meneer spreekt niet liefdeloos over andere kerken.
Ja, als GG-lid vind ik dit ook ingewikkeld om te lezen. Het doet ook zeer, want de Heere werkt ook in de GG.
Maar deze meneer houd ons ook een stevige spiegel voor, met zijn persoonlijke verhaal. En dat doet hij niet liefdeloos. Hij noemt bijvoorbeeld geen (plaats)namen. Dat vind ik zelf erg plezierig.

Of is elke (stevige) kritiek liefdeloos?

[J P Zoon]

Mooie bekeringsgeschiedenis op cvandaag:
https://cvandaag.nl/104926-hoe-de-lezin ... VRnekR3PT0

Niks remonstrants aan, terwijl er veel voor gewaarschuwd is.

Ik vind het persoonlijk erg lastig dat deze meneer zo afstandelijk en liefdeloos spreekt over andere kerken. Ik kan niet begrijpen dat je zo spreekt over plekken waar de Heere óók werkt, zoals ik dat persoonlijk vaak heb mogen zien en opmerken.

Dat doet mij veel pijn en maakt dat ik vooral een verdrietig en ongemakkelijk gevoel krijg bij het lezen van dit artikel.

Ik heb het goed doorgelezen, maar deze meneer spreekt niet liefdeloos over andere kerken.
Ja, als GG-lid vind ik dit ook ingewikkeld om te lezen. Het doet ook zeer, want de Heere werkt ook in de GG.
Maar deze meneer houd ons ook een stevige spiegel voor, met zijn persoonlijke verhaal. En dat doet hij niet liefdeloos. Hij noemt bijvoorbeeld geen (plaats)namen. Dat vind ik zelf erg plezierig.

Of is elke (stevige) kritiek liefdeloos?

Het gaat er bij mij niet om van welke kerk of gemeente je lid bent, maar of je in Christus bent. En als dat zo is, dan hoef je niet direct langs bij je predikant, dan hoef je ook niet alles op internet te laten publiceren, maar mag je in leer en leven laten merken dat je niet meer het eigendom bent van jezelf maar van een Ander. Daar hoort ook het kruisdragen bij. En dan wordt automatisch waar dat de vrucht uit Christus gevonden wordt.

Ik geloof dat het belangrijk is dat we juist elkaar opzoeken en kijken naar de zaken die ons verbinden. Ik spreek mensen uit de gehele refogezindte en uit allerlei demoninaties, en dan stop je er wel mee om bepaalde kerken of personen negatief te bejegenen. We moeten elke kerk en elke gemeente bezien in de context van de traditie en de vorming zoals deze is ontstaan. Dan leer je ook iemands bepaalde angsten en eenzijdigheden te begrijpen.

[Job]

Of is elke (stevige) kritiek liefdeloos?

Nee dus ..................................................................

.....zoals dat vanuit zijn predikant dat ook niet was. Altijd met twee woorden spreken. Het jammere is dat het in deze verhalen vaak maar één kant op werkt: kritiek op en vragen over de leer en op de kerk mag uitgebreid (eerlijk is eerlijk: dat vindt een gewillig gehoor), maar o, wee, wee, als een dominee het aandurft om vragen te stellen bij mijn bekering. Dan zijn de rapen gaar. Let op, ik geloof ook dat er veel fout gaat in de communicatie. Maar dat is beslist niet vanaf één kant. Men lijkt elkaar (!) voortdurend in het offensief te drukken. Ik blijf het zeggen: het aannemen van een slachtofferrol helpt echt niet om meer begrip te kweken.

[Maanenschijn]

Of is elke (stevige) kritiek liefdeloos?

Nee dus ..................................................................

.....zoals dat vanuit zijn predikant dat ook niet was. Altijd met twee woorden spreken. Het jammere is dat het in deze verhalen vaak maar één kant op werkt: kritiek op en vragen over de leer en op de kerk mag uitgebreid (eerlijk is eerlijk: dat vindt een gewillig gehoor), maar o, wee, wee, als een dominee het aandurft om vragen te stellen bij mijn bekering. Dan zijn de rapen gaar. Let op, ik geloof ook dat er veel fout gaat in de communicatie. Maar dat is beslist niet vanaf één kant. Men lijkt elkaar (!) voortdurend in het offensief te drukken. Ik blijf het zeggen: het aannemen van een slachtofferrol helpt echt niet om meer begrip te kweken.

Je kunt je, afgaande op het verhaal, afvragen of de kritiek van zijn predikant niet liefdeloos was. ‘Nooit iets meer van hem gehoord….’, past niet bij liefdevolle kritiek en een pastorale, eerlijke benadering van iemands bekering. Als je het mij vraagt.

Gisteravond werd in de preek stevige kritiek getuit op allerlei bekeringen en staat en toestand van de mens. Maar gedrenkt de liefde en heenwijzing naar Christus. Is het nog mogelijk om met liefde elkaar te bevragen? Ik ben bang van steeds minder.

[merel]

Of is elke (stevige) kritiek liefdeloos?

Nee dus ..................................................................

.....zoals dat vanuit zijn predikant dat ook niet was. Altijd met twee woorden spreken. Het jammere is dat het in deze verhalen vaak maar één kant op werkt: kritiek op en vragen over de leer en op de kerk mag uitgebreid (eerlijk is eerlijk: dat vindt een gewillig gehoor), maar o, wee, wee, als een dominee het aandurft om vragen te stellen bij mijn bekering. Dan zijn de rapen gaar. Let op, ik geloof ook dat er veel fout gaat in de communicatie. Maar dat is beslist niet vanaf één kant. Men lijkt elkaar (!) voortdurend in het offensief te drukken. Ik blijf het zeggen: het aannemen van een slachtofferrol helpt echt niet om meer begrip te kweken.

Je kunt je, afgaande op het verhaal, afvragen of de kritiek van zijn predikant niet liefdeloos was. ‘Nooit iets meer van hem gehoord….’, past niet bij liefdevolle kritiek en een pastorale, eerlijke benadering van iemands bekering. Als je het mij vraagt.

Gisteravond werd in de preek stevige kritiek getuit op allerlei bekeringen en staat en toestand van de mens. Maar gedrenkt de liefde en heenwijzing naar Christus. Is het nog mogelijk om met liefde elkaar te bevragen? Ik ben bang van steeds minder.

Wat was de achtergrond van de kritiek?

[Refojongere]

Of is elke (stevige) kritiek liefdeloos?

Nee dus ..................................................................

.....zoals dat vanuit zijn predikant dat ook niet was. Altijd met twee woorden spreken. Het jammere is dat het in deze verhalen vaak maar één kant op werkt: kritiek op en vragen over de leer en op de kerk mag uitgebreid (eerlijk is eerlijk: dat vindt een gewillig gehoor), maar o, wee, wee, als een dominee het aandurft om vragen te stellen bij mijn bekering. Dan zijn de rapen gaar. Let op, ik geloof ook dat er veel fout gaat in de communicatie. Maar dat is beslist niet vanaf één kant. Men lijkt elkaar (!) voortdurend in het offensief te drukken. Ik blijf het zeggen: het aannemen van een slachtofferrol helpt echt niet om meer begrip te kweken.

Je kunt je, afgaande op het verhaal, afvragen of de kritiek van zijn predikant niet liefdeloos was. ‘Nooit iets meer van hem gehoord….’, past niet bij liefdevolle kritiek en een pastorale, eerlijke benadering van iemands bekering. Als je het mij vraagt.

Gisteravond werd in de preek stevige kritiek getuit op allerlei bekeringen en staat en toestand van de mens. Maar gedrenkt de liefde en heenwijzing naar Christus. Is het nog mogelijk om met liefde elkaar te bevragen? Ik ben bang van steeds minder.

Wat was de achtergrond van de kritiek?

Dat staat er niet bij. Maar op basis van het artikel zou ik niet concluderen dat de beste man op zand bouwt.

Overigens is het niet mijn bedoeling om de bekeringsgeschiedenis uit te pluizen. En ook niet om kerkverbanden te beschieten.

Het gaat er mij om dat er mooie dingen voortkomen uit die boeken die zwaar bekritiseerd worden.

[Mistig]

Het gaat er bij mij niet om van welke kerk of gemeente je lid bent, maar of je in Christus bent. En als dat zo is, dan hoef je niet direct langs bij je predikant, dan hoef je ook niet alles op internet te laten publiceren, maar mag je in leer en leven laten merken dat je niet meer het eigendom bent van jezelf maar van een Ander. Daar hoort ook het kruisdragen bij. En dan wordt automatisch waar dat de vrucht uit Christus gevonden wordt.

Ik geloof dat het belangrijk is dat we juist elkaar opzoeken en kijken naar de zaken die ons verbinden. Ik spreek mensen uit de gehele refogezindte en uit allerlei demoninaties, en dan stop je er wel mee om bepaalde kerken of personen negatief te bejegenen. We moeten elke kerk en elke gemeente bezien in de context van de traditie en de vorming zoals deze is ontstaan. Dan leer je ook iemands bepaalde angsten en eenzijdigheden te begrijpen.

Dat geldt ook voor mij. Ik ben met vreugde lid van een plaatselijke GG-gemeente. Door mijn werk spreek ik gelukkig ook mensen uit de brede christelijke kring. En dan ben je vaak verbaasd, verheugd en positief verrast. Maar soms ook erg teleurgesteld.

Het gaat er om dat we in Christus zijn; daar ben ik het van harte mee eens. Maar het probleem is wel dat juist in onze gezindte het daar dus vaak niet om gaat. En wanneer iemand belijdt in Christus te zijn, dan wordt dit niet 'overgenomen'. En van welke kerk je dan ook lid bent (van zwaar tot licht) maakt me dan niet uit, maar dit zou nooit mogen gebeuren.

Elkaar (laten) onderwijzen? Ja graag (daar wees onze predikant gisteren in de nabetrachting op)! Maar wel vanuit het oordeel der liefde. Anders kan dit niet.

Volgens mij is deze meneer niet negatief over de GG of over welke kerkdenominatie dan ook om maar lelijk te doen. Dit is een persoonlijk verhaal waarbij iemand is beschadigt. En omdat dit geen enkel geval betreft, maar in sommige kerkelijke gemeenten gebruik is, wordt dit op dit medium geplaatst. Dat doet zeer en dat schuurt. Maar het is niet liefdeloos.

[Mistig]

Of is elke (stevige) kritiek liefdeloos?

Nee dus ..................................................................

.....zoals dat vanuit zijn predikant dat ook niet was. Altijd met twee woorden spreken. Het jammere is dat het in deze verhalen vaak maar één kant op werkt: kritiek op en vragen over de leer en op de kerk mag uitgebreid (eerlijk is eerlijk: dat vindt een gewillig gehoor), maar o, wee, wee, als een dominee het aandurft om vragen te stellen bij mijn bekering. Dan zijn de rapen gaar. Let op, ik geloof ook dat er veel fout gaat in de communicatie. Maar dat is beslist niet vanaf één kant. Men lijkt elkaar (!) voortdurend in het offensief te drukken. Ik blijf het zeggen: het aannemen van een slachtofferrol helpt echt niet om meer begrip te kweken.

Zie mijn vorige bericht.

En eens dat er soms ook van de kritiekgevers wat meer liefde en een andere toon mag worden verwacht.

[Maanenschijn]

Of is elke (stevige) kritiek liefdeloos?

Nee dus ..................................................................

.....zoals dat vanuit zijn predikant dat ook niet was. Altijd met twee woorden spreken. Het jammere is dat het in deze verhalen vaak maar één kant op werkt: kritiek op en vragen over de leer en op de kerk mag uitgebreid (eerlijk is eerlijk: dat vindt een gewillig gehoor), maar o, wee, wee, als een dominee het aandurft om vragen te stellen bij mijn bekering. Dan zijn de rapen gaar. Let op, ik geloof ook dat er veel fout gaat in de communicatie. Maar dat is beslist niet vanaf één kant. Men lijkt elkaar (!) voortdurend in het offensief te drukken. Ik blijf het zeggen: het aannemen van een slachtofferrol helpt echt niet om meer begrip te kweken.

Je kunt je, afgaande op het verhaal, afvragen of de kritiek van zijn predikant niet liefdeloos was. ‘Nooit iets meer van hem gehoord….’, past niet bij liefdevolle kritiek en een pastorale, eerlijke benadering van iemands bekering. Als je het mij vraagt.

Gisteravond werd in de preek stevige kritiek getuit op allerlei bekeringen en staat en toestand van de mens. Maar gedrenkt de liefde en heenwijzing naar Christus. Is het nog mogelijk om met liefde elkaar te bevragen? Ik ben bang van steeds minder.

Wat was de achtergrond van de kritiek?

De tekst gaf aanleiding om na te denken over de ter dood veroordeling van de Heere Jezus door het Sanhedrin. En dat daarin ook de gelovigen ter dood zijn veroordeeld. Het aanvaarden daarvan geeft ook het gelovig zien op Hem die daarvoor de straf heeft gedragen.

De predikant hield ons ernstig voor dat allerlei gevoelens en gesteldheden op zichzelf niet slecht zijn, maar wel onvoldoende als de gelovige de dood in zichzelf en het leven in Christus niet kent.