Pleiten op je doop

[MNB]

@MNB, je maakt het nodeloos ingewikkeld. Net als Refojongere trouwens.

Het Evangelie = de belofte

Een oud boekje uit de tijd van de hervorming zegt het zo: Het “geloof houdt in dat men zijn vertrouwen schenkt aan het evangelie, (dat is) de blijde boodschap die van Godswege in de gehele wereld is verkondigd, namelijk dat God de strengheid van Zijn gerechtigheid heeft toegepast tegen Christus, door al onze zonden te straffen in Hem. Al wie deze goede boodschap aanvaardt en waarlijk gelooft, heeft het ware geloof, geniet de vergeving der zonden en is met God verzoend.” (Benedetto van Mantua, De weldaad van Christus).

Zeker wordt dit geloof gewerkt in de weg van schuldbelijdenis en bekering, maar dat neemt niet weg dat de grond voor ons geloof niet ligt in onze boetvaardigheid, maar in de belofte van het Evangelie, het 'generaal pardon', dat allen geldt die het aannemen!

Ik maak het niet nodeloos ingewikkeld. Ik ageer er tegen dat het geloof en het aanvaarden van het Evangelie wordt gereduceerd tot een op zichzelf toepassen van de belofte. Ik ken het door u genoemde boekje niet, maar de schrijver zal ongetwijfeld toelichten wat het betekent “het Evangelie te aanvaarden”. We hebben het niet over een weg waardoor iets wordt verkregen maar over de essentie van de zaak zelf. En die essentie is niet “Ik geloof dat Christus voor mij gestorven is, dus ik ben zalig”, maar de essentie ligt inderdaad in het aanvaarden van het Evangelie namelijk “Christus is gekomen naar deze door de zonde vervloekte wereld om in de plaats van zondaren de toorn en straf van God op de zonden te dragen. Die zich als een boetvaardige zondaar tot Christus wend en zijn/haar toevlucht zoekt in het lijden en sterven van Christus in zijn/haar plaats, die ontvangt vergeving van zonden en het eeuwige leven”.

Velen willen onder het aanvaarden van het Evangelie echter iets verstaan als:

• Er staat in de Bijbel dat Christus voor zondaren is gestorven

• De Bijbel zegt dat wij allen zondaren zijn.

• Ik geloof dat de Bijbel waar is (wat goed is, want een historisch geloof in de waarheid van de Bijbel is noodzakelijk)

• Dus Christus is voor mij gestorven.

Op deze manier zijn we met een historisch geloof gered. Daar kan nog veel emotie en verwondering bij komen, maar de zaak blijft hetzelfde. Dat Gods Woord onder het zaligmakende geloof iets anders heeft verstaan dan een toestemmen van de waarheid behoeft geen betoog.

En toch.... kijk uit, want er zijn absoluut kinderen van God waar het op deze manier gegaan is.
Ik ken het zelf zo niet en had er altijd mijn vraagtekens bij, totdat ik ging inzien dat we allemaal onze achtergrond, boekenkennis enz hebben welke ons had overtuigd hoe het 'moet gaan'.
En dit hele eenvoudige wat je nu opschrijft (vet gedrukt) werd als verdacht gezien en zou enkel een historisch geloof zijn.
Ik vind de bekeringen in de Bijbel juist zo eenvoudig.
Wat een echt geloof is valt voor ons niet te fileren.
Wel zal het uit de vruchten openbaar komen, dat dan weer wel.

Beste Terri,

Hartelijk bedankt voor uw reactie. Het is goed om tot de kernpunten te komen waarover het verschil bestaat en dan op grond van Gods Woord daarover het gesprek te voeren. Ik denk dat hier een wezenlijk punt van verschil bestaat. Als dit dat punt is, zou ik daar graag op grond van Gods Woord verder het gesprek over willen voeren, want ik meen dat Gods Woord anders spreekt over het ware geloof.

Ik heb echter nu niet de tijd om daar op een goede manier op terug te komen die recht doet aan dit belangrijke onderwerp en hoop er op een iets later moment op te reageren. Ik wens overigens niet mensen terecht te wijzen of hun geloof waar of niet is, want wij zijn geen kenner van het hart. Maar Gods Woord moet de maatstaf en het richtsnoer zijn van ons gehele leven en ook de toetssteen van ons geloof. Dat is ook het middel dat God gebruikt tot werking van het geloof.

[Marco]

Je kunt het vluchten tot Jezus en het aannemen van de beloften niet uit elkaar trekken in de tijd. Dat zou namelijk betekenen dat de beloften uitsluitend zijn voor hen die - vóórdat de Geest aan het werk ging - al diepe kennis hadden van hun ellende, dus een afkeer van de oude mens. Die hebben het dan zelf al een beetje gedaan. Dat is puur remonstrants.

Wanneer iemand de beloften van het Evangelie aanneemt, neemt hij deel aan het lijden van Christus. Dat is de belofte. Tegelijk is dat ook de grond voor die belofte. Ook dat kan je niet uit elkaar trekken.
@MNB: De opsomming die je geeft is te simpel. Want je gaat er aan voorbij dat dat historisch geloof óók inhoudt dat iemand beseft dat hij zonder redding verloren gaat, dus van een vreselijke oordeel verlost moet worden. En je gaat er aan voorbij, wat dat geloof vervolgens uitwerkt. Terecht legt geen van de belijdenissen nadruk op het hoe van de bekering en wedergeboorte. Maar wel hoe je het resultaat kunt beproeven. Iemand die op de door jou geschetste manier tot geloof gekomen is (ehh.. dat kan natuurlijk niet het hele plaatje zijn, de Geest is daar aan het werk geweest, en nog steeds) zal daarom merken dat hij een steeds dieper besef van zonde en schuld heeft, en tegelijk een steeds groter besef van dankbaarheid. Zelfs al is het maar een beginnetje daarvan.

[Arja]

Zelf denk ik dat we tot Hem vluchten (ik ga uit van degenen die Hij trekt) als reactie op de boodschap, die we horen of lezen. We erkennen dan dat we zondaar zijn en dat we onze redding niet in onszelf kunnen vinden. We vluchten tot Hem omdat we geloven dat Hij de Enige is die ons kan redden van onze zonden.

Ik vind het moeilijk dat jij @MNB ergens zegt dat we de toevlucht nemen tot Zijn lijden. Het waar is dat Christus' lijden de grond is van onze zaligheid is, maar het is niet juist om te zeggen dat we onze toevlucht nemen tot Zijn lijden[/i]. We nemen de toevlucht tot Hemzelf, als Persoon.

Ik ben zelf een oud boekje aan het lezen over "Leven uit Gods Beloften". Misschien past het in deze discussie?

Gods beloften zijn niet een passief, dat lijdelijk ligt te wachten op onze werkzaamheid, maar zij zijn levend en krachtig door de H. Geest, die ze draagt en toepast. Daarom zijn ze bij machte om ons te verkwikken, om ons te sterken en te vertroosten en ook om een zondaar voor de eerste keer aan te zetten om te vluchten tot de Christus. Door de kracht van de Geest worden ze een kracht van God tot zaligheid.

We zouden meer een open oog moeten hebben voor het werk van de Heilig Geest. Wij kunnen niet eigenwillig putten uit de bron des levens, maar de Geest van de Heere zelf reikt ons het leven toe. Geloof is niet productief maar receptief: het brengt Gods genade niet voort, het neemt slechts Gods beloften aan. De beloften van God besluiten de activiteit van God Zelf in zich. Daarom juist ontmoeten wij in die beloften de H. Geest, die ons hier de genade in Christus Jezus ontsluit.

[Refojongere]

Beste MNB,

Je zegt:
Het Evangelie is niet: “Ik geloof dat Christus voor mij gestorven is, dus ik ben zalig”,

Maar: Die zich als een boetvaardige zondaar tot Christus wend en zijn/haar toevlucht zoekt in het lijden en sterven van Christus in zijn/haar plaats, die ontvangt vergeving van zonden en het eeuwige leven”.

Maar wat is het verschil tussen toevlucht zoeken in het lijden en sterven van Christus en geloven dat Christus voor mij gestorven is? Het een hangt onlosmakelijk samen met het ander.

Het ware geloof is dat je ook weten mag dat Christus niet alleen voor anderen is gestorven maar dat ook mij de vergeving geschonken is.

[Iemand]

Toch kan ik het niet eens zijn met hoe de beloften hier worden voorgesteld en de nadruk die ik veelvuldig zie op het geloven van de beloften in plaats van het geloven in Christus. Dit is ook wat terugkeert in een aantal antwoorden die bijv. Ds. G.A. van den Brink elders doet waar de nadruk wordt gelegd op het persoonlijk voor zichzelf geloven dat hij/zij in de beloften begrepen liggen en dat dat het ware geloof zou zijn.
...
Nergens zie ik het ware geloof in de Bijbel getekend in het geloven dat een belofte in het Evangelie voor ons is persoonlijk is. Christus spreekt: “Geloof in Mij” en “geloof in God” en “geloof het Evangelie”.

Wie Gods woord of beloften gelooft, gelooft in Christus, want Hij is de hoofdinhoud van Gods woord. Daarom zei de Heere ook tegen de Joden: "Want indien gij Mozes geloofdet, zo zoudt gij Mij geloven; want hij heeft van Mij geschreven. Maar zo gij zijn Schriften niet gelooft, hoe zult gij Mijn woorden geloven?", Joh. 5:46, 47. Wat in vers 46 'Mij geloven' is, is in vers 47 'Mijn woorden geloven'. Het één sluit het ander niet uit, maar juist in.

Het geloof komt uit het woord, zoals Paulus schrijft in Romeinen 10. Het Evangelie is dat God alle zondaren die in het geloof tot Zijn Zoon vluchten hun zonden vergeeft, Hand. 10:43. Dat gelooft iemand, of hij gelooft het niet.

Als hij het niet gelooft, dan is hij niet overtuigd van die waarheid, omdat hij zichzelf nog steeds buitensluit door zijn ongeloof. Zo citeert van der Groe ergens: "Want, er zijn er zeer veel, die Gods barmhartigheid zo begrijpen, dat ze nochtans geen of zeer weinig vertroosting daaruit ontvangen, want ze worden tevens door een ellendige angst gedreven, terwijl ze twijfelen of Hij hen wel barmhartig zal zijn. Heel anders is het gelegen met de volle verzekering, welke altijd in de Heilige Schrift aan het geloof wordt toegeëigend" (de nadruk op de laatste zin is door van der Groe aangebracht).

Als hij het wel gelooft en voor waar houdt, namelijk dat God alle zondaren die tot Zijn Zoon vluchten hun zonden vergeeft, en hij tegelijk weet dat hij een zondaar is, dan is het onmogelijk dat hij niet tot Christus vlucht. Want als hij niet tot Christus vlucht dan gelooft hij God niet, en maakt hij Hem tot een leugenaar, 1 Joh. 5:10.

Dat is ook wat het avondmaalsformulier schrijft: "Ten andere onderzoeke een iegelijk zijn hart of hij ook deze gewisse belofte Gods gelooft, dat hem al zijn zonden, alleen om het lijden en sterven van Jezus Christus, vergeven zijn, etc."

[Arja]

@Iemand heeft het zo goed/mooi omschreven.

[MNB]

Beste MNB,

Je zegt:
Het Evangelie is niet: “Ik geloof dat Christus voor mij gestorven is, dus ik ben zalig”,

Maar: Die zich als een boetvaardige zondaar tot Christus wend en zijn/haar toevlucht zoekt in het lijden en sterven van Christus in zijn/haar plaats, die ontvangt vergeving van zonden en het eeuwige leven”.

Maar wat is het verschil tussen toevlucht zoeken in het lijden en sterven van Christus en geloven dat Christus voor mij gestorven is? Het een hangt onlosmakelijk samen met het ander.

Het ware geloof is dat je ook weten mag dat Christus niet alleen voor anderen is gestorven maar dat ook mij de vergeving geschonken is.

Zeker, maar dan ook in de orde van Gods Woord.

Dat is mijns inziens niet zoals het in een eerder citaat verwoord werd. Daar werd gezegd dat men de belofte, aan ons allen gedaan, moet geloven, namelijk dat Christus voor ons gestorven is. Dat zou dan het geloof in Christus zijn. Ten eerste bestrijd ik dat de belofte op deze wijze en zo onbepaald aan allen wordt gedaan. Daarnaast, dit kan ook nooit de eerste daad van het geloof zijn, en waar er aangedrongen wordt op het ware geloof kan nooit aangedrongen worden op het zichzelf verzekeren dat Christus voor ons gestorven is, maar moet er op aangedrongen worden om tot Christus te gaan. Daarop zal door het getuigenis van de Heilige Geest de verzekering volgen, hoe zwaar dat ook daarna weer bestreden kan worden. Waar dit gelovig vluchten tot Christus niet vooraf gaat, daar is elke verzekering dat Christus voor mij gestorven is inbeelding.

Die verzekering van ons aandeel aan Christus wordt alleen gevonden in de weg die Gods Woord ons onderwijst en mag daar volgen waar het geloof in de gekruisigde Christus beoefend mag worden. Daarmee halen we deze wezenlijke zaken niet uit elkaar, maar worden ze op het aller nauwst met elkaar verbonden, maar dan wel op die wijze en in die orde die Gods Woord overal leert:

• Geloof in den Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden (Handelingen 16:31). Of wel: U kunt alleen behouden worden door Christus, vertrouwt alleen op Hem tot zaligheid van uw ziel, dan zult u ook zeker zalig worden. Hier zien we duidelijk dat het geloof voorop gaat en de verzekering van de zaligheid daaraan gevoegd wordt op voorwaarde van het geloof.

• Ik ben het Brood des levens; die tot Mij komt, zal geenszins hongeren, en die in Mij gelooft, zal nimmermeer dorsten (Johannes 6:35). Of wel: U moet tot Christus gaan om verzadigd te worden of u moet eeuwig honger blijven lijden. Ook hier gaat het geloof voorop en wordt de belofte van zalig te worden verbonden aan het gelovig tot Christus gaan.

Nergens wordt gesproken de beloften voor zichzelf te moeten geloven en daaruit te concluderen dat men in Christus gelooft. Het is juist andersom, daar waar een verslagen zondaar tot Christus vlucht en op Hem betrouwt, op Zijn lijden en Zijn sterven, daar mag geloofd worden dat op dat komen ook zeker de zaligheid geschonken wordt.

[MNB]

Toch kan ik het niet eens zijn met hoe de beloften hier worden voorgesteld en de nadruk die ik veelvuldig zie op het geloven van de beloften in plaats van het geloven in Christus. Dit is ook wat terugkeert in een aantal antwoorden die bijv. Ds. G.A. van den Brink elders doet waar de nadruk wordt gelegd op het persoonlijk voor zichzelf geloven dat hij/zij in de beloften begrepen liggen en dat dat het ware geloof zou zijn.
...
Nergens zie ik het ware geloof in de Bijbel getekend in het geloven dat een belofte in het Evangelie voor ons is persoonlijk is. Christus spreekt: “Geloof in Mij” en “geloof in God” en “geloof het Evangelie”.

Wie Gods woord of beloften gelooft, gelooft in Christus, want Hij is de hoofdinhoud van Gods woord. Daarom zei de Heere ook tegen de Joden: "Want indien gij Mozes geloofdet, zo zoudt gij Mij geloven; want hij heeft van Mij geschreven. Maar zo gij zijn Schriften niet gelooft, hoe zult gij Mijn woorden geloven?", Joh. 5:46, 47. Wat in vers 46 'Mij geloven' is, is in vers 47 'Mijn woorden geloven'. Het één sluit het ander niet uit, maar juist in.

Het geloof komt uit het woord, zoals Paulus schrijft in Romeinen 10. Het Evangelie is dat God alle zondaren die in het geloof tot Zijn Zoon vluchten hun zonden vergeeft, Hand. 10:43. Dat gelooft iemand, of hij gelooft het niet.

Als hij het niet gelooft, dan is hij niet overtuigd van die waarheid, omdat hij zichzelf nog steeds buitensluit door zijn ongeloof. Zo citeert van der Groe ergens: "Want, er zijn er zeer veel, die Gods barmhartigheid zo begrijpen, dat ze nochtans geen of zeer weinig vertroosting daaruit ontvangen, want ze worden tevens door een ellendige angst gedreven, terwijl ze twijfelen of Hij hen wel barmhartig zal zijn. Heel anders is het gelegen met de volle verzekering, welke altijd in de Heilige Schrift aan het geloof wordt toegeëigend" (de nadruk op de laatste zin is door van der Groe aangebracht).

Als hij het wel gelooft en voor waar houdt, namelijk dat God alle zondaren die tot Zijn Zoon vluchten hun zonden vergeeft, en hij tegelijk weet dat hij een zondaar is, dan is het onmogelijk dat hij niet tot Christus vlucht. Want als hij niet tot Christus vlucht dan gelooft hij God niet, en maakt hij Hem tot een leugenaar, 1 Joh. 5:10.

Dat is ook wat het avondmaalsformulier schrijft: "Ten andere onderzoeke een iegelijk zijn hart of hij ook deze gewisse belofte Gods gelooft, dat hem al zijn zonden, alleen om het lijden en sterven van Jezus Christus, vergeven zijn, etc."

Ik kan het met bovenstaande woorden wel eens zijn, als de zaken die bedoelt worden met ‘Wie Gods woord of beloften gelooft, gelooft in Christus’ ook maar gelijk zijn. Als ik eerdere uitdrukkingen lees twijfel ik daar echter sterk aan.

De (Nadere) Reformatoren merkten, wanneer zij spraken over ‘het geloof’, altijd op dat het geloof bestaat in ‘kennis’, ‘toestemmen’ en ‘vertrouwen’. Dit deden ze niet om het maar ingewikkeld te maken of om geleerd over te willen komen, maar vanwege de beperkte betekenis van het woord ‘geloven’ in de Nederlandse taal. Geloven betekent in spreek en schrijftaal meestal immers niet anders dan ‘voor waar aannemen’. In de Hebreeuwse en Griekse taal heeft het woord ‘geloof’ echter een veel ruimere betekenis. In die zin is het ook opvallend dat in het Oude Testament zo weinig over ‘geloof’ wordt gesproken, maar veelal andere benamingen worden gebruikt die hetzelfde uitdrukken zoals ‘toevlucht nemen’, ‘betrouwen’, ‘vertrouwen op iemand’, ‘zich op iemand verlaten’, ‘leunen’ of ‘steunen’ op iemand. Brakel zegt over het woord ‘geloof’ mooie dingen in hoofdstuk 32 van de Redelijke Godsdienst, onder meer dat het ook betekent ‘iemand iets toebetrouwen’.

Zien we nu bovenstaande, dan is de voornaamste daad van het geloof niet ‘Gods Woord en Zijn beloften voor waar aannemen’. Zeker, dit is noodzakelijk en onmisbaar, maar dit wordt ook gevonden in het historische geloof en het tijdgeloof.

Het is ook niet de waarheid toestemmen en daarover bewogen zijn wat ook gevonden wordt bij tijdgelovigen.

Maar het is, met insluiting ook van bovenstaande, tot zaligheid zijn betrouwen alleen op Christus te stellen aan Hem zijn zaligheid toe te vertrouwen, het van Zijn lijden en sterven alleen te verwachten als enige grond tot verzoening van de schuld.

Op grond hiervan ben ik van mening dat een predikant er geen goed aan doet er bij alle mensen op aan te dringen te geloven dat Christus voor hen gestorven is (met de woorden van Brakel is dit het aansporen van mensen in een leugen te geloven). Een predikant moet aandringen op het geloof in Christus waarbij de zondaar van alle andere gronden afziet en zijn betrouwen alleen op Christus stelt. Daartoe is het nodig dat een predikant zijn toehoorders bekend maakt met hun nameloze ellendestaat door onze val in Adam, met de onvermijdelijkheid van het rechtvaardige en eeuwige oordeel over zulke zondaren en het vreselijke van dit oordeel zodat hij mensen er toe zoekt te bewegen het vreselijke van hun staat in te zien en te wanhopen aan hun leven als ze blijven zoals ze zijn. Daar past het ook om de bedreigingen van Gods Woord toe te passen op de hoorders omdat die allen gelden voor alle hoorders van het Evangelie zolang ze nog in hun natuurstaat zijn waarin ze geboren zijn en zich niet met een oprecht hart tot God bekeren en in Christus geloven. Dat is immers ook waar Gods Geest begint, door de wereld te overtuigen van zonden, gerechtigheid en oordeel. Wanneer dat recht gedaan wordt en dat door het werk van de Heilige Geest vrucht mag dragen is er ook een vruchtbare aarde voor de verkondiging van het Evangelie, en voor het aanprijzen van Christus die juist geschikt is voor verloren zondaren. Daar moet een predikant Christus als de enige Weg tot behoudenis aanwijzen, juist geschikt voor verloren zondaren omdat Hij volmaakt heeft voldaan aan de eis van Gods Wet zodat voor degenen die in Christus zijn er geen verdoemenis meer overblijft, maar een eeuwige gelukzaligheid. Hij moet aandringen op een daadwerkelijk vluchten tot Christus opdat de zondaar in Hem de behoudenis voor zijn ziel vinden mag. Daar hebben de beloften van het Evangelie ook hun plaats als grond waarop zondaren tot Christus moeten gaan en van Hem alles mogen verwachten wat Hij in Zijn Woord belooft aan diegenen die zo tot Hem komen met een boetvaardig hart en een oprecht vertrouwen. Daar gaat het niet om de beloften, maar daar gaat het om Christus die uitgestald wordt in de beloften en die door het geloof aangenomen wordt haar grond vindend in de beloften.

Wellicht zijn we het volledig met elkaar eens en is bovenstaande overbodig om genoemd te worden. Mij bekroop echter een ander gevoel (wellicht ook door het lezen van berichten eerder in dit topic) waarbij het onderscheid niet lijkt te worden gemaakt zoals dat altijd is gedaan tussen een geloven van de waarheid van het Evangelie (en wellicht direct de beloften op zichzelf toe te passen en de bedreigingen voorbij te lopen) en het zich daadwerkelijk verlaten en steunen op Christus als enige Grond van behoudenis.

[Refojongere]

MNB,

Ik kan helemaal volgen wat je zegt. Ik moet er even over nadenken. Er is een wereld van verschil tussen het geloven van een waarheid en in Christus. Het geloven in Christus sluit echter het geloven van de waarheid (Hij stierf ook voor mij) in. Daarom is er altijd enige blijdschap, rust en vrede in het zwakste geloof. Tenzij je zondag 7 wil ontkennen.

Wat ik meen te lezen in je bijdragen is dat je een tijd laat tussen geloven en verzekerd worden dat je behouden bent. Terwijl de daad van het geloof altijd enige verzekering meebrengt. Geloven is immers ook vertrouwen.

[Iemand]

Zien we nu bovenstaande, dan is de voornaamste daad van het geloof niet ‘Gods Woord en Zijn beloften voor waar aannemen’. Zeker, dit is noodzakelijk en onmisbaar, maar dit wordt ook gevonden in het historische geloof en het tijdgeloof.

Het is ook niet de waarheid toestemmen en daarover bewogen zijn wat ook gevonden wordt bij tijdgelovigen.

Maar het is, met insluiting ook van bovenstaande, tot zaligheid zijn betrouwen alleen op Christus te stellen aan Hem zijn zaligheid toe te vertrouwen, het van Zijn lijden en sterven alleen te verwachten als enige grond tot verzoening van de schuld.

Ik begrijp het probleem wel wat je schetst, maar mijns inziens schrijf je zo teveel toe aan het historisch geloof. Het historisch geloof neemt wel delen van de Bijbel voor waar aan, maar niet heel de Bijbel. Johannes schrijft bijvoorbeeld "God is liefde", 1 Joh. 4:8 en: "wij hebben gekend en geloofd de liefde, die God tot ons heeft", 1 Joh. 4:16. Ik zie niet in hoe je van het historisch geloof zou kunnen zeggen dat het deze dingen gelooft of voor waar aanneemt. Het historisch geloof strekt zich uit tot de historie. Dat is ook wat Ursinus in het schatboek schrijft: "Men noemt het een historisch geloof, omdat het slechts een kennis der historie is, d.w.z. van die dingen waarover de Schrift spreekt: wat God gedaan heeft, nog doet en doen zal."

Paulus schrijft: "En indien wij kinderen zijn, zo zijn wij ook erfgenamen, erfgenamen van God, en mede-erfgenamen van Christus; zo wij anders met Hem lijden, opdat wij ook met Hem verheerlijkt worden.", Rom. 8:17. Ook deze tekst kan niet aan het historisch geloof toegeschreven worden, en zo staat de Bijbel vol met soortgelijke teksten. Het historisch geloof leest de Bijbel als een geschiedenis, maar mist de essentie. Een Christen hoort de Bijbel te lezen als het testament van zijn Vader.

Als het daartegenover over het ware geloof gaat, dan wordt juist dat in de Bijbel eenvoudig beschreven als een kennen. Bijvoorbeeld: "En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen", Joh. 17:3, en: "alle geest, die belijdt, dat Jezus Christus in het vlees gekomen is, die is uit God", 1 Joh. 4:2. Dat Jezus Christus in het vlees gekomen is, zal het historisch geloof volgens deze definitie ook belijden, maar hoe zou deze uitspraak van Johannes dan waar kunnen zijn? Toen de kamerling gedoopt wilde worden, was het voor Filipus voldoende dat hij zei: "Ik geloof, dat Jezus Christus de Zoon van God is", Hand. 8:37, juist omdat dit alles insluit.

Daarmee blijft staan dat het geen louter verstandelijke overtuiging of bespiegeling is. Het voor waar aannemen van Gods woord moet wel vergezeld gaan met vertrouwen, en wie toch niet vertrouwt, neemt Gods woord niet voor waar aan. Daarom beschrijft ook Ursinus het vertrouwen als de onderscheidende eigenschap van het ware geloof: "Een vast vertrouwen, waardoor het van de andere geloven wezenlijk verschilt. Dit vertrouwen is een toeëigening van de genadige kwijtschelding der zonden door en om Christus' wil."

Net als bij het historisch geloof ontbreekt het het tijdgeloof aan kennis en aan vertrouwen. Daarom schrijft Ursinus over de tijdgelovigen: "Maar zij verblijden zich niet, zoals de oprechte gelovigen, over het gevoel van Gods genade en de toeëigening der weldaden, hun in het Woord voorgedragen, wat de ware en stellige oorzaak is van de blijdschap in de gelovigen." Ook op de Dordtse synode is juist dit vertrouwen genoemd als onderscheidend t.o.v. de tijdgelovigen. Zo stelden de theologen uit Groningen dat de tijdgelovigen "nooit vastelijk en ontwijfelbaar verzekerd zijn geweest van de barmhartigheid Gods jegens hen, of van de vergeving der zonden", en de theologen van Bremen: "dat zij geen vertrouwen hebben waarmee zij berusten op de verdiensten van Christus en Gods gunst".