Pleiten op je doop

[Arja]

Natuurlijk mogen de kinderen dat ook. Maar ik zeg: dat is niet genoeg. Iederéén die het Evangelie hoort, mag het zeggen. Daarmee vervalt de aparte 'status' van de gedoopten.
Maar ik zeg er in mijn vorige post ook nog wat bij. Daarmee laat ik zien dat ik niet per se tegen de kinderdoop. Wél tegen de theologie die eromheen gebouwd is en die niets toevoegt. Vandaar die oeverloze verbondsdiscussies.

Toen Petrus zei: U komt de belofte toe, en uw kinderen, en allen die daar verre zijn, zo velen als er de Heere, onze God toe roepen zal. Had hij toen niet moeten zeggen: Iedereen komt de belofte toe?

Nee, want wat hij had het adres al afgebakend, ik neem aan door de werking van de Heilige Geest. Hij zei dit alleen tegen Israelitische mannen (vers 5 en 22). De belofte is voor hen, voor hun kinderen, en ook voor degenen die daar verre zijn (de familie van de Israelische mannen die van verre kwamen)

Er is hier dus een specifiek adres.

Kanttekeningen bij vers 5 "En er waren Joden, te Jeruzalem wonende, godvruchtige mannen van allen volke dergenen, die onder den hemel zijn."

Te Jeruzalem wonende: zich onthoudende voor een tijd, òf om verder in den Joodsen godsdienst onderwezen te worden; Hand. 6:9, en Hand. 9:29, òf om het feest van Pinksteren te houden; Exod. 23:17.
Onder den hemel: Dat is, die door de vervolgingen der Assyrische, Babylonische, Egyptische en Syrische koningen in alle landen verstrooid waren, 1 Petr. 1:1, en alzo is vervuld hetgeen tevoren gezegd was; Jes. 43:5, 43:6.

Er waren ook Jodengenoten bij: Een Jodengenoot is een niet-Jood die de Joodse godsdienst had aangenomen.

Petrus had er hier nog geen idee van dat de Heere ook heidenen zou roepen. De ander apostelen ook niet. Zie Handelingen 10: "En de gelovigen, die uit de besnijdenis waren (de Joden dus) zovelen als met Petrus gekomen waren, ontzetten zich, dat de gave des Heiligen Geestes ook op de heidenen uitgestort werd." Zie ook 11:1-18.

Kanttekening: ontzetten zich: Namelijk menende dat deze belofte alleen den huize Israëls toekwam

Hoewel de komst van Jezus Christus de zegeningen en beloften heeft uitgebreid naar de heidenen, blijven sommige beloften specifiek voor Israël

Aanrader om te lezen: C. Harinck - Het fundament van het christendom

Allen die daar verre zijn wordt gewoonlijk op de heidenen betrokken, zie ook de kanttekening op Hand. 2:39. Waarom zouden de kinderen van Joden betrokken zijn en niet de kinderen van de krachtdadig geroepen heidenen?

In elk geval komt deze verbondsbelofte niet de hele wereld toe zoals Posthoorn stelt. Het is al een wonder dat het verbond wordt uitgebreid met de heidenen (gij die eertijds verre waart).

De verklaring "voor u en uw kinderen" zie ik als een weerspiegeling van de diepte van de genade en vergeving van God. Herinner de oproep van de Joden die aan Pilatus vroegen om het leven van Jezus: "En al het volk antwoordde: Zijn bloed kome over ons en over onze kinderen!" (Matteüs 27:25). Nu, in Handelingen 2:39, keert Petrus de vloek om die zij op zichzelf en hun kinderen geladen hadden.

Petrus had er hier geen idee van hoe de Heere heidenen zou roepen. Hij moest overgewonnen worden om naar Cesarea te gaan om het huis van een heiden binnen te gaan, en daar de evangelieboodschap tot de heidenen te brengen. Overigens zeg hij daar niet: "en uw kinderen...."

Dit is wat Petrus wel zei over de belofte tegen de heidenen: "En heeft ons geboden den volke te prediken, en te betuigen dat Hij is Degene Die van God verordineerd is tot een Rechter van levenden en doden. Dezen geven getuigenis al de profeten, dat een iegelijk die in Hem gelooft, vergeving der zonden ontvangen zal door Zijn Naam."

Als Petrus nog deze woorden sprak, viel de Heilige Geest op allen die het Woord hoorden. Spurgeon riep uit: “O, dat de Geest van God ons op dezelfde manier zou onderbreken!”

Maar goed, wij weten wèl dat de de Heere groot en klein - niet-Joden - onder de prediking van het Evangelie, tot Zichzelf roept. Wij staan in het nu. En als we gehoor mogen geven dan geldt voor ons wat Paulus tegen de gelovigen in Efeze zei: "Maar nu in Christus Jezus, zijt gij, die eertijds verre waart, nabij geworden door het bloed van Christus."

[DDD]

"Zovelen" is een verouderde maar grammaticaal correcte constructie. Het woord komt vaker voor in Bijbelse of formele teksten. Het wordt gebruikt om een groep mensen aan te duiden, specifiek in de betekenis van "zoveel als" of "allen die."

Dat zeg ik. Het is geen normaal Nederlands. Ook niet trouwens in formele teksten, althans, niet in deze betekenis.

Het woord is niet zozeer grammaticaal, maar qua woordbetekenis correct, zou ik zeggen. Maar ik ben niet goed in grammatica, althans, niet in de theorie er achter.

[DDD]

Nee, want wat hij had het adres al afgebakend, ik neem aan door de werking van de Heilige Geest. Hij zei dit alleen tegen Israelitische mannen (vers 5 en 22). De belofte is voor hen, voor hun kinderen, en ook voor degenen die daar verre zijn (de familie van de Israelische mannen die van verre kwamen)

Er is hier dus een specifiek adres.

Kanttekeningen bij vers 5 "En er waren Joden, te Jeruzalem wonende, godvruchtige mannen van allen volke dergenen, die onder den hemel zijn."

Te Jeruzalem wonende: zich onthoudende voor een tijd, òf om verder in den Joodsen godsdienst onderwezen te worden; Hand. 6:9, en Hand. 9:29, òf om het feest van Pinksteren te houden; Exod. 23:17.
Onder den hemel: Dat is, die door de vervolgingen der Assyrische, Babylonische, Egyptische en Syrische koningen in alle landen verstrooid waren, 1 Petr. 1:1, en alzo is vervuld hetgeen tevoren gezegd was; Jes. 43:5, 43:6.

Er waren ook Jodengenoten bij: Een Jodengenoot is een niet-Jood die de Joodse godsdienst had aangenomen.

Petrus had er hier nog geen idee van dat de Heere ook heidenen zou roepen. De ander apostelen ook niet. Zie Handelingen 10: "En de gelovigen, die uit de besnijdenis waren (de Joden dus) zovelen als met Petrus gekomen waren, ontzetten zich, dat de gave des Heiligen Geestes ook op de heidenen uitgestort werd." Zie ook 11:1-18.

Kanttekening: ontzetten zich: Namelijk menende dat deze belofte alleen den huize Israëls toekwam

Hoewel de komst van Jezus Christus de zegeningen en beloften heeft uitgebreid naar de heidenen, blijven sommige beloften specifiek voor Israël

Aanrader om te lezen: C. Harinck - Het fundament van het christendom

Allen die daar verre zijn wordt gewoonlijk op de heidenen betrokken, zie ook de kanttekening op Hand. 2:39. Waarom zouden de kinderen van Joden betrokken zijn en niet de kinderen van de krachtdadig geroepen heidenen?

In elk geval komt deze verbondsbelofte niet de hele wereld toe zoals Posthoorn stelt. Het is al een wonder dat het verbond wordt uitgebreid met de heidenen (gij die eertijds verre waart).

Iedere onderbouwing ontbreekt. Waarom zou dat 'in elk geval' zo zijn?

Heel eenvoudig: vers 39 heeft een inperking: zovelen als er geroepen worden. Daarbij moet je eerst in het verbond zijn voordat een belofte je toekomt. Daarvoor is het een verbondsbelofte.

Maar dat staat er niet. Allereerst is het niet zozeer een inperking, maar een bepaling. Want je zou het met even veel recht een uitbreiding kunnen noemen, namelijk van de eerder genoemde groep. Bovendien: beweer je hier nu mee dat iemand die op een zendingsveld de prediking hoort, niet geroepen wordt?

[GerefGemeente-lid]

In elk geval komt deze verbondsbelofte niet de hele wereld toe zoals Posthoorn stelt. Het is al een wonder dat het verbond wordt uitgebreid met de heidenen (gij die eertijds verre waart).

Ik heb gezegd dat de belofte van het Evangelie allen toekomst die het Evangelie horen.

Edit > De DL verwoorden het zo, in de 'Verwerping der dwalingen' bij hoofdstuk II, par. 2 (ik verander de negatieve zin in een positieve voor de duidelijkheid): "Dat het nieuwe verbond der genade, dat God de Vader, door tussenkomen van den dood van Christus, met de mensen gemaakt heeft, daarin bestaat, dat wij door het geloof, voor zoveel het de verdienste van Christus aanneemt, voor God gerechtvaardigd en zalig gemaakt worden."

Maar dat heeft met de Doop toch in zijn geheel niets te maken?

[Refojongere]

Allen die daar verre zijn wordt gewoonlijk op de heidenen betrokken, zie ook de kanttekening op Hand. 2:39. Waarom zouden de kinderen van Joden betrokken zijn en niet de kinderen van de krachtdadig geroepen heidenen?

In elk geval komt deze verbondsbelofte niet de hele wereld toe zoals Posthoorn stelt. Het is al een wonder dat het verbond wordt uitgebreid met de heidenen (gij die eertijds verre waart).

Iedere onderbouwing ontbreekt. Waarom zou dat 'in elk geval' zo zijn?

Heel eenvoudig: vers 39 heeft een inperking: zovelen als er geroepen worden. Daarbij moet je eerst in het verbond zijn voordat een belofte je toekomt. Daarvoor is het een verbondsbelofte.

Maar dat staat er niet. Allereerst is het niet zozeer een inperking, maar een bepaling. Want je zou het met even veel recht een uitbreiding kunnen noemen, namelijk van de eerder genoemde groep. Bovendien: beweer je hier nu mee dat iemand die op een zendingsveld de prediking hoort, niet geroepen wordt?

Eens. Ik beweer niet dat deze niet geroepen worden, maar de doop onderstreept dat je genade van het verbond bezit. Dat kan alleen door het geloof. Dus niet een ieder die de belofte hoort wordt gedoopt, maar ieder die de belofte gelooft wordt gedoopt.

Bij kinderen van gelovigen geldt dat zij ook in het verbond zijn en genade verondersteld wordt. Zie het dankgebed in het formulier. Deze genade kan wel afgewezen worden als zij tot hun verstand gekomen zijn, maar we dopen op vooruitgezien geloof. We danken dat God hen in genade heeft aangenomen en we bidden dat dit tot uiting mag komen in een levend geloof waardoor de beloften niet afgewezen maar aangenomen mogen worden.

[DDD]

Dat is allemaal goed en best en ik ben het er ook mee eens, maar dat staat hier niet. Dit is geen bijbeluitleg maar een raster over de Bijbel leggen. Het gesprek gaat hier over de uitleg van de bijbeltekst.

[refo]

Allen die daar verre zijn wordt gewoonlijk op de heidenen betrokken, zie ook de kanttekening op Hand. 2:39. Waarom zouden de kinderen van Joden betrokken zijn en niet de kinderen van de krachtdadig geroepen heidenen?

In elk geval komt deze verbondsbelofte niet de hele wereld toe zoals Posthoorn stelt. Het is al een wonder dat het verbond wordt uitgebreid met de heidenen (gij die eertijds verre waart).

Iedere onderbouwing ontbreekt. Waarom zou dat 'in elk geval' zo zijn?

Heel eenvoudig: vers 39 heeft een inperking: zovelen als er geroepen worden. Daarbij moet je eerst in het verbond zijn voordat een belofte je toekomt. Daarvoor is het een verbondsbelofte.

Maar dat staat er niet. Allereerst is het niet zozeer een inperking, maar een bepaling. Want je zou het met even veel recht een uitbreiding kunnen noemen, namelijk van de eerder genoemde groep. Bovendien: beweer je hier nu mee dat iemand die op een zendingsveld de prediking hoort, niet geroepen wordt?

Bepaling is wel goed, maar een inperking kan het niet zijn.
De belofte is niet hetzelfde als het bezit van de inhoud van de belofte. Petrus laat het opklimmen: Bekeert u, en een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam van Jezus Christus, tot vergeving der zonden; en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen, want: 1) u komt de belofte toe. (Als Israelieten) Maar ook 2) uw kinderen (die hier ook zijn?) en ook 3) allen die verre zijn (die niet hier zijn of er nog niet zijn? Of misschien de heidenen?) Wat wel van belang is: de mensen moeten het wel horen, dus: zovelen als er de Heere, onze God, toe roepen zal.

Als ieman toch wil dat het een inperking is, dan kun je meteen de conclusie uit deze tekst halen: ieder die de Heere onze God er toe roept, is in het verbond. Waardoor de inperking een uitbreiding wordt: u, uw kinderen, maar ook: de onbekenden die 'verre zijn'.

[DDD]

Eens.

[MNB]

Ik zal maar een onverdachte Gekrookte Rietpredikant aanhalen (ds. Pieters). Hij schreef in 2000:

Dit lijden van Christus is inhoud van de belofte van het Evangelie. Deze belofte gelooft een Christen. Een Christen gelooft het lijden van Christus als een belofte voor zijn ziel. Het lijden en sterven van Christus is niet alleen een feit, maar ook een Evangelieverkondiging, een Goddelijke toezegging, een heilsbelofte. Wat betekent dit? Dat het lijden en sterven van Christus door middel van de prediking tot jou en mij komt als een werkelijkheid, die niet ver weg en lang geleden is geschied alleen, maar ook nu van ons een reactie, een antwoord, verlangt. Wij kunnen feiten laten voor wat ze zijn. Maar we kunnen heilsfeiten, beloften, niet laten voor wat ze zijn. We moeten erop reageren. We reageren erop. We aanvaarden ze of we wijzen ze af. Dat is: we geloven de belofte en de inhoud daarvan, of we zeggen er nee tegen. Wat doe jij met het lijden van Christus? Omdat de Heidelbergse Catechismus het lijden van Christus ziet als een belofte, daarom kan ze ook het woordje 'ons' gebruiken. Christus heeft ons lichaam en onze ziel van de eeuwige verdoemenis verlost en Hij heeft voor ons Gods genade, gerechtigheid en het eeuwige leven verworven. Voor wie? In de belofte voor ons. De Catechismus legt het woordje 'ons' of 'mij' vanaf het begin op de lippen van de jongeren van de gemeente. En dat durven de opstellers te doen, omdat het lijden en sterven van Christus als beloften van God voor alle kinderen der gemeente zijn! Als je dit ontkent, begrijp je niet hoe de Catechismus zo de jeugd kan onderwijzen. Dan ben je geneigd te zeggen: de Catechismus bedriegt ons. Want zij zegt zomaar tegen alle jongeren in de gemeente: Christus stierf ook voor jou. Maar daarmee bedoelt de Catechismus echt niet te zeggen dat jij nu 'bekeerd' bent of 'wedergeboren'. Maar de opstellers van de Catechismus hebben desondanks goed begrepen dat de beloften van God ook voor jou zijn en dat dus de inhoud van de beloften voor jou is. En die inhoud is onder andere: 'Die geleden heeft ...' Maar de belofte en de lijdende Christus in de belofte verwerpen betekent in het Beloofde Land, het hemelse Kanaan, niet komen; door eigen schuld.

Beste Refojongere,

Zoals beloofd hierbij nog een reactie op het door u gedeelde citaat. Voorop wil ik stellen deze predikant in het geheel niet verdacht te willen maken. Toch kan ik het niet eens zijn met hoe de beloften hier worden voorgesteld en de nadruk die ik veelvuldig zie op het geloven van de beloften in plaats van het geloven in Christus. Dit is ook wat terugkeert in een aantal antwoorden die bijv. Ds. G.A. van den Brink elders doet waar de nadruk wordt gelegd op het persoonlijk voor zichzelf geloven dat hij/zij in de beloften begrepen liggen en dat dat het ware geloof zou zijn.

Ik wil hier sterk stelling tegen deze opvatting nemen. Mensen zouden moeten geloven dat Christus voor hen gestorven is, dat Christus onze ziel van de verdoemenis heeft verlost en dergelijke. Brakel zegt hiervan terecht dat dit mensen ertoe aanzet te geloven in een leugen of zich zaken in te beelden. Nergens zie ik het ware geloof in de Bijbel getekend in het geloven dat een belofte in het Evangelie voor ons is persoonlijk is. Christus spreekt: “Geloof in Mij” en “geloof in God” en “geloof het Evangelie”. Dit is de gehele leer van Gods Woord dat er geen enkel heil of zaligheid te verwachten is buiten het ware geloof in Christus. Dat ware geloof is niet het toepassen van een belofte op zichzelf, maar is het kennen van totale eigen rampzaligheid en de zaligheid alleen in Christus, tot Zijn voldoening te vluchten tot behoudenis van Zijn ziel en op Zijn offer te steunen als enige grond van verzoening met God. Alleen in Christus bloed is er toegang tot de beloften. Zonder dit geloof kan men de beloften op zichzelf toepassen, maar hebben we geen deel aan de beloften en gaat de mens voor eeuwig verloren.

Door zo aan te dringen op het op zichzelf toepassen van beloften zonder het aandringen op de noodzaak van het als een boetvaardige zondaar door het geloof te vluchten tot Christus maakt men Christus lijden en sterven geheel overbodig. Daar ontbreekt nu werkelijk alle Christusprediking. Namelijk het prediken van Christus in Zijn noodzakelijkheid, schoonheid en gepastheid voor totaal verloren zondaren. Als dat niet wordt verkondigt ontbreekt het hart van het Evangelie.

[Refojongere]

Ik ben het met u eens. Ds. Pieters zegt dan ook:
Een Christen gelooft het lijden van Christus als een belofte voor zijn ziel.

U maakt helaas een tegenstelling waar die niet is.

Zegt Christus niet met zoveel woorden: Ik voor u daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven.

Dat is een belofte: wie in Mij gelooft zal niet sterven.

Die belofte wordt nu een ieder aangeboden. Dan mag de boetvaardige zondaar toch zeggen: ik zeg daar amen op: ik waag het op Uw Woord, ik geloof in U, want ik lig midden in de dood, ik geloof in U, ik zal niet sterven.

Geloven is de beloften "mijnen", Christus en de belofte scheiden is onmogelijk.

[MNB]

Ik ben het met u eens. Ds. Pieters zegt dan ook:
Een Christen gelooft het lijden van Christus als een belofte voor zijn ziel.

U maakt helaas een tegenstelling waar die niet is.

Een Christen (dus een ware gelovige) vlucht tot Christus en neemt de toevlucht tot Zijn lijden als grond voor Zijn zaligheid. Christus lijden is geen belofte, maar is de grond van alle beloften voor diegenen die door het geloof een waar gebruik hebben mogen maken van Zijn lijden.

Een ongelovige moet dus niet geloven dat Christus lijden een belofte is voor zijn ziel. In tegendeel: "die den Zoon ongehoorzaam is, die zal het leven niet zien, maar de toorn Gods blijft op hem". Dat is het lot van alle ongelovigen. Een ongelovige moet een gelovige worden door het werk van Gods Geest zodat hij zijn ellende leert zien en leert vluchten tot Christus opdat hij in die weg deel krijgt aan Christus lijden en sterven en alle beloften die daarop zijn gegrond. Dan pas geldt voor hem/haar het eerste deel van Johannes 3:36: "Die in den Zoon gelooft, die heeft het eeuwige leven"

[MNB]

Dat is een belofte: wie in Mij gelooft zal niet sterven.

Het "adres", of zo u wilt de "voorwaarde" is: 'die in Mij gelooft'
De belofte is: 'die zal leven'

Of wel: die op Mijn lijden en sterven steunt tot zaligheid, die mag (ja moet) geloven dat hij niet sterven (namelijk, de eeuwige dood) zal, maar tot het eeuwige leven zal worden opgewekt.

Het is toch uiterst helder dat hier op een geheel andere wijzen wordt gesproken dan in het door u geciteerde gedeelte. Ik wil geen citaten in de mond van iemand leggen, maar zoals het in het citaat verwoord wordt zou er eerder gesproken moeten worden dat aan alle gedoopten beloofd wordt dat zij zullen leven en dat ieder voor zich dat moet geloven. Dat kan ik met een eerlijk lezen van Gods Woord niet uit dit Bijbelgedeelte halen.
Integendeel: God troost hier Martha over de dood van Lazarus met de belofte die geld voor de ware gelovigen waar Lazarus er één van was, en dat in tegenstelling tot allen die in Hem niet geloofden, ofwel, tot Hem nooit de toevlucht hebben genomen tot behoudenis van hun ziel. Daarom moest Martha niet te bedroefd zijn over het overlijden van Lazarus.

Belangrijk is het ook dat hier de vervulling van de belofte op geen enkele manier afhankelijk is van het geloven van de belofte zelf. Lazarus kan het niet meer, en het ongeloof van Martha zal Lazarus opstanding niet tegenhouden. Het geloof van Lazarus in Christus is voldoende om alle beloften uit Gods Woord voor Hem in vervulling te doen gaan.

[Posthoorn]

@MNB, je maakt het nodeloos ingewikkeld. Net als Refojongere trouwens.

Het Evangelie = de belofte

Een oud boekje uit de tijd van de hervorming zegt het zo: Het “geloof houdt in dat men zijn vertrouwen schenkt aan het evangelie, (dat is) de blijde boodschap die van Godswege in de gehele wereld is verkondigd, namelijk dat God de strengheid van Zijn gerechtigheid heeft toegepast tegen Christus, door al onze zonden te straffen in Hem. Al wie deze goede boodschap aanvaardt en waarlijk gelooft, heeft het ware geloof, geniet de vergeving der zonden en is met God verzoend.” (Benedetto van Mantua, De weldaad van Christus).

Zeker wordt dit geloof gewerkt in de weg van schuldbelijdenis en bekering, maar dat neemt niet weg dat de grond voor ons geloof niet ligt in onze boetvaardigheid, maar in de belofte van het Evangelie, het 'generaal pardon', dat allen geldt die het aannemen!

[MNB]

@MNB, je maakt het nodeloos ingewikkeld. Net als Refojongere trouwens.

Het Evangelie = de belofte

Een oud boekje uit de tijd van de hervorming zegt het zo: Het “geloof houdt in dat men zijn vertrouwen schenkt aan het evangelie, (dat is) de blijde boodschap die van Godswege in de gehele wereld is verkondigd, namelijk dat God de strengheid van Zijn gerechtigheid heeft toegepast tegen Christus, door al onze zonden te straffen in Hem. Al wie deze goede boodschap aanvaardt en waarlijk gelooft, heeft het ware geloof, geniet de vergeving der zonden en is met God verzoend.” (Benedetto van Mantua, De weldaad van Christus).

Zeker wordt dit geloof gewerkt in de weg van schuldbelijdenis en bekering, maar dat neemt niet weg dat de grond voor ons geloof niet ligt in onze boetvaardigheid, maar in de belofte van het Evangelie, het 'generaal pardon', dat allen geldt die het aannemen!

Ik maak het niet nodeloos ingewikkeld. Ik ageer er tegen dat het geloof en het aanvaarden van het Evangelie wordt gereduceerd tot een op zichzelf toepassen van de belofte. Ik ken het door u genoemde boekje niet, maar de schrijver zal ongetwijfeld toelichten wat het betekent “het Evangelie te aanvaarden”. We hebben het niet over een weg waardoor iets wordt verkregen maar over de essentie van de zaak zelf. En die essentie is niet “Ik geloof dat Christus voor mij gestorven is, dus ik ben zalig”, maar de essentie ligt inderdaad in het aanvaarden van het Evangelie namelijk “Christus is gekomen naar deze door de zonde vervloekte wereld om in de plaats van zondaren de toorn en straf van God op de zonden te dragen. Die zich als een boetvaardige zondaar tot Christus wend en zijn/haar toevlucht zoekt in het lijden en sterven van Christus in zijn/haar plaats, die ontvangt vergeving van zonden en het eeuwige leven”.

Velen willen onder het aanvaarden van het Evangelie echter iets verstaan als:

• Er staat in de Bijbel dat Christus voor zondaren is gestorven

• De Bijbel zegt dat wij allen zondaren zijn.

• Ik geloof dat de Bijbel waar is (wat goed is, want een historisch geloof in de waarheid van de Bijbel is noodzakelijk)

• Dus Christus is voor mij gestorven.

Op deze manier zijn we met een historisch geloof gered. Daar kan nog veel emotie en verwondering bij komen, maar de zaak blijft hetzelfde. Dat Gods Woord onder het zaligmakende geloof iets anders heeft verstaan dan een toestemmen van de waarheid behoeft geen betoog.

[Terri]

@MNB, je maakt het nodeloos ingewikkeld. Net als Refojongere trouwens.

Het Evangelie = de belofte

Een oud boekje uit de tijd van de hervorming zegt het zo: Het “geloof houdt in dat men zijn vertrouwen schenkt aan het evangelie, (dat is) de blijde boodschap die van Godswege in de gehele wereld is verkondigd, namelijk dat God de strengheid van Zijn gerechtigheid heeft toegepast tegen Christus, door al onze zonden te straffen in Hem. Al wie deze goede boodschap aanvaardt en waarlijk gelooft, heeft het ware geloof, geniet de vergeving der zonden en is met God verzoend.” (Benedetto van Mantua, De weldaad van Christus).

Zeker wordt dit geloof gewerkt in de weg van schuldbelijdenis en bekering, maar dat neemt niet weg dat de grond voor ons geloof niet ligt in onze boetvaardigheid, maar in de belofte van het Evangelie, het 'generaal pardon', dat allen geldt die het aannemen!

Ik maak het niet nodeloos ingewikkeld. Ik ageer er tegen dat het geloof en het aanvaarden van het Evangelie wordt gereduceerd tot een op zichzelf toepassen van de belofte. Ik ken het door u genoemde boekje niet, maar de schrijver zal ongetwijfeld toelichten wat het betekent “het Evangelie te aanvaarden”. We hebben het niet over een weg waardoor iets wordt verkregen maar over de essentie van de zaak zelf. En die essentie is niet “Ik geloof dat Christus voor mij gestorven is, dus ik ben zalig”, maar de essentie ligt inderdaad in het aanvaarden van het Evangelie namelijk “Christus is gekomen naar deze door de zonde vervloekte wereld om in de plaats van zondaren de toorn en straf van God op de zonden te dragen. Die zich als een boetvaardige zondaar tot Christus wend en zijn/haar toevlucht zoekt in het lijden en sterven van Christus in zijn/haar plaats, die ontvangt vergeving van zonden en het eeuwige leven”.

Velen willen onder het aanvaarden van het Evangelie echter iets verstaan als:

• Er staat in de Bijbel dat Christus voor zondaren is gestorven

• De Bijbel zegt dat wij allen zondaren zijn.

• Ik geloof dat de Bijbel waar is (wat goed is, want een historisch geloof in de waarheid van de Bijbel is noodzakelijk)

• Dus Christus is voor mij gestorven.

Op deze manier zijn we met een historisch geloof gered. Daar kan nog veel emotie en verwondering bij komen, maar de zaak blijft hetzelfde. Dat Gods Woord onder het zaligmakende geloof iets anders heeft verstaan dan een toestemmen van de waarheid behoeft geen betoog.

En toch.... kijk uit, want er zijn absoluut kinderen van God waar het op deze manier gegaan is.
Ik ken het zelf zo niet en had er altijd mijn vraagtekens bij, totdat ik ging inzien dat we allemaal onze achtergrond, boekenkennis enz hebben welke ons had overtuigd hoe het 'moet gaan'.
En dit hele eenvoudige wat je nu opschrijft (vet gedrukt) werd als verdacht gezien en zou enkel een historisch geloof zijn.
Ik vind de bekeringen in de Bijbel juist zo eenvoudig.
Wat een echt geloof is valt voor ons niet te fileren.
Wel zal het uit de vruchten openbaar komen, dat dan weer wel.