Iemand die niet huilt bij het graf van zijn ouders, is die geen wees? Gestalte zegt niet altijd iets over staat. Je communiceert een causaal verband dat er niet is: emoties = wedergeboorte of wedergeboorte = emoties. Er is hoogstens een correlatie. Op jouw manier wordt het helemaal een zakelijke constructie. Ik ken genoeg mensen die geregeld emotioneel zijn en toch zeggen geen kind van God te zijn. Daarnaast ga je er vanuit dat de wedergeboorte een bewust moment is, daar zijn de meningen over verdeeld. Sterker nog: de Heere Jezus zegt: net als de wind weet je niet waar die vandaan komt, je ziet alleen de gevolgen. Ten slotte leg je niet uit wat je bedoelt met 'emotioneel reageren' en of hier gradaties in zijn. Van ontroering zijn we nu al naar emotioneel reageren gegaan. Dit onderstreept mijn punt van verschil in definitie, verschil van beleving en verschil in karakter. Ten slotte bevestig je in je post precies wat ik al beschreef in mijn eerdere post, ongenadig hard afserveren van een andere geloofsbeleving. Ik ben dankbaar en blij beste Geytenbeekje dat één en ander/mijn zaligheid niet van jouw oordeel afhangt.Geytenbeekje schreef: ↑18 mar 2024, 11:37Als een analytisch/zakelijk persoon gelooft dat hij wederomgeboren is maar weinig emoties erover kan uitlaten, dan vraag ik mij wel af waar dat in gelegen is hoe hij/zij dat gelooft en of hij/zij dan wel beseft heeft wat het de Heere gekost heeft en waaruit hij/zij gekomen is. Ik kan niet geloven dat mensen die echt wederomgeboren zijn, als een soort robot het verwerken en analyseren, ook zulke mensen hebben gevoelens en het lijkt me raar dat juist op dit punt het dan heel zakelijk blijft, terwijl ze wel op andere punten wel emotioneel kunnen reageren. Mijns inziens klopt er dan gewoon wat niet.Maanenschijn schreef: ↑18 mar 2024, 10:13Beste Helma,helma schreef:Wij hadden een goede zondag.
Ik zit nog steeds met het woord 'ontroerend' waar sommige mensen hier wat moeite mee hadden. Denk daar best veel over na. Is het alleen emotie of gaat het dieper?
De preken kunnen mij intens raken. Omdat het iets laat zien wie en hoe God is. Maar ook de spiegel die je voorgehouden krijgt, wat diep raakt en verootmoedigt. De vaste hoop vanwege de betrouwbaarheid van Gods Beloftewoord. De ruimte in, de volheid uit en de gewilligheid van Christus. En de ernst als verloren gaan zó eigen schuld is. En het verlangen naar de Bruiloft van het Lam. Geen zonde meer. Geen ongerechtigheid meer op aarde. Alles volmaakt tot eer van God.
De hoop die je door het Woord krijgt in de worsteling om degenen die je liefhebt en Christus niet kennen. Op dwaalwegen zijn. Of helemaal zijn afgehaakt. In zonde leven. Wat kan de preek daarin ook ineens weer hoop en moed geven. Ik kan dan zo diep verwonderd zijn over wie de HEERE is in Zijn verbondstrouw. In Zijn liefde. In Zijn gewilligheid.
Is ontroerd dan een 'verkeerd' woord?
Het belemmert mij eerlijk gezegd om wat te delen over 'hoe was je zondag'.
Ik raad je aan de woorden te gebruiken die je zelf kiest en dicht bij je gevoel staan. De allerheiligste zaken die je in je van de preekstoel hoort en weerklank hebben in je hart zal altijd alleen jij een naam kunnen geven.
Emoties (een moderne duiding van ‘bevinding’) zijn voor iedereen verschillend. Een rationeel mens zal het mogelijk niet zo snel ‘ontroerend’ vinden en daar wat vervreemding bij voelen. Een analytisch mens heeft mogelijk weer andere gedachten. Beschouw dat niet persoonlijk en laat het je niet weerhouden je eigen woorden te kiezen en met jouw woorden iets weer te geven van de zondagse dienst en daarin de genade van de Heere God te weerspiegelen.
Anselmus schreef: Ik herken me in jouw post. Het viel mij op dat sommigen regelmatig het woord ontroerend gebruiken en dat is ook prima natuurlijk. Ik had daar een post over geschreven, maar niet geplaatst, misschien wel om te voorkomen dat mijn beleving gewogen en weggezet zou worden. Mijn post had dezelfde strekking als wat jij schrijft dat dit mogelijk ook komt hoe je karakter is of wat je aanspreekt in een voordracht. Ik ben rationeel ingesteld en ben meer gevoelig voor een betoog dat argumentatief, filosofisch en retorisch goed in elkaar zit, dan voor een preek met veel gevoel en ervaringen. Heb ik nooit gevoelige momenten gehad? Zeker wel, geloof gaat niet buiten mijn gevoel om. Toch is het eerder zeldzaam dan standaard dat ik in mijn gevoel geraakt word. Terwijl ik graag in de kerk zit en daar graag over Mijn Koning hoor en daar soms de hele week nog over na kan denken, maar een emotie als ontroerend ken ik niet zo of voert niet de boventoon als ik een preek zou omschrijven. Daarom denk ik dat het ook een kwestie van karakter is. Ik zie het als een zegen van God dat er predikanten zijn met verschillende karakters en voordrachten om de gemeenten mee te dienen.
