Waarom vertrekken leden van GG naar CGK (bhp), HHK, PKN (gb)?

[Arja]

Toen zeide Jezus tot hen: Gij zult allen aan Mij geërgerd worden in dezen nacht; want er is geschreven: Ik zal den Herder slaan, en de schapen der kudde zullen verstrooid worden.

Nogal aanmatigend, dit citaat.

Ik bedoel, niet alleen de vrome kwasten worden geërgerd. Hoewel dat ook "Toen kwamen Zijn discipelen tot Hem en zeiden tot Hem: Weet Gij wel dat de farizeeën deze rede horende, geërgerd zijn geweest?"

Deze twee vormen van "ergernis" zijn verschillend.

De farizeeën (echt geen vrome kwasten) werden niet onder de "schapen" gerekend zoals de discipelen, omdat ze niet als volgelingen van Jezus werden gezien, maar eerder als tegenstanders van Zijn bediening.

Ik zocht het op: het woord "σκανδαλίζω" (skandalizō), heeft een scala aan betekenissen, waaronder "aanstoot nemen", "struikelen", "verleiden tot zonde", "aanstoot geven", "ergernis veroorzaken", of "doen afvallen".

Dat de Farizeeën een aanstoot nemen of zich ergeren aan Jezus' leringen is een andere vorm van "ergernis" van de discipelen. De ergernis van de F. was een reactie op de bedreiging die ze voelden in Jezus' boodschap en acties. Ze weigerden in Hem te geloven. De discipelen zeiden amen om de Belijdenis van Petrus: "Heere, tot wien zullen wij heen gaan? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens. En wij hebben geloofd en bekend, dat Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods." En jaaa, ook zei ergerden zich, maar niet omdat Hij hun Christus NIET was, maar omdat ze geconfronteerd werden met de realiteit van Zijn lijden en dood, iets wat hun verwachtingen van een Messias die politieke bevrijding zou brengen, uitdaagde. "En wij hoopten, dat Hij was Degene, Die Israël verlossen zou." (Lukas 24).

Het heeft niet veel te maken met het verwisselen van de ene kerk voor de andere en ik ben blij dat de disciplen zich daarna niet meer aan Hem geergerd hebben. Ze werden vervuld met de Heilige Geest, wat hen de kracht en moed en ook wel wijsheid gaf om het evangelie te prediken, ondanks vervolging en uitdagingen.

Kan zijn hoor, dat mensen zich ergeren aan de prediking en aanbieding van Christus... en dan een andere kerk opzoeken. Dat komt er dichter bij... maar dan nog is het anders.

[Zeeuw]

Als je kind wordt gedoopt, dit een heel belangrijk moment is en je ouders komen niet? Nee, dat is geen lage lat. Dat is belachelijk wettisisme en liefdeloosheid.

Dit oordeel komt op mij behoorlijk hard en liefdeloos over. De woorden belachelijk en liefdeloosheid geven mij weinig hoop dat een goed gesprek mogelijk is. Als je iets anders doet dan gewenst, dan is het liefdeloos. Over (onderhuidse) uitsluiting gesproken...

Nee, het onderdeel de andere kant op is hard en liefdeloos. Het goede gesprek wordt over het algemeen van 1 kant afgesloten.

Altijd fijn als het probleem volledig bij de andere partij ligt. Een interessante vraag is of je over iets wat als hard en liefdeloos ervaren wordt zelf hard moet oordelen.

Je hoeft het niet te begrijpen.

[Arja]

Ik heb eigenlijk een vraag over dit thema.

Ik heb altijd gedacht dat de uitstroom van de (O)GG(iN) vrijwel altijd te wijten was aan een gebrek aan predikanten. Gemeenteleden hebben soms jarenlang geen eigen dominee. Sommige gemeenteleden hebben zelfs nooit een eigen dominee gehad. Nu valt het mij op dat ook de aantallen van gemeentes die wél een eigen dominee hebben dalen. Terwijl er dan ook nog wel vaak sprake is van een relatief hoog geboortecijfer. Dit lijkt vooral plaats te vinden bij de GG. Ik ga er in deze hypothese even vanuit dat dit vooral te maken heeft met de leer. In een CGK, HHK of GB is het allemaal wel wat toegankelijker, waardoor er vaak een overstap word gemaakt.

In de deze kerken (O)GG(iN) heerst er best wel een soort gevoel van 'waarheid'. Ook onder predikanten. Nu is concreet mijn vraag: Als je als predikant vind dat je de waarheid verkondigd, hoe komt het dan dat gemeenteleden vertrekken? Het argument kan dan zijn dat gemeenteleden de 'waarheid' niet meer willen horen, maar is het niet juist zo dat de waarheid altijd zijn kracht behoudt? Wie kan er wat zinnigs over zeggen?

Ik wil er even alvast bij zeggen dat het niet basherig bedoeld is, het is een oprechte vraag.

Naar mijn idee heeft het vooral te maken met dat de geloofsbeleving van mensen kan veranderen, en wat ooit als waarheid werd gezien, in twijfel wordt getrokken. Dit leidt soms tot een zoektocht naar een andere gemeenschap die beter aansluit en waar men ander voedsel vanuit het Woord toegereikt krijgt. Daarnaast kan het ook te maken hebben met verschillen in interpretatie van de leer (laten we het nou eens geen "waarheid" noemden), of onvrede met bepaalde kerkelijke praktijken, te strikt of juist te vrijzinnig. Dat laatste zal niet zo vaak voorkomen in de kerken die je noemt. O nog iets: negatieve relaties binnen de gemeente kunnen ook invloed hebben op de beslissing om te vertrekken. Het weggaan kun je gewoon niet toeschrijven aan één enkele oorzaak. Soms is het vanalles tegelijk

[Zeeuw]

Als je kind wordt gedoopt, dit een heel belangrijk moment is en je ouders komen niet? Nee, dat is geen lage lat. Dat is belachelijk wettisisme en liefdeloosheid.

Probeer wel je in te leven in de beweegredenen. Ouders zien kinderen de kerk verlaten waar zij ze ten doop hebben gehouden. Dat kan ze pijn doen ook al gaan deze kinderen naar een kerk waar het Evangelie onverkort wordt verkondigd (daar ga ik nu even vanuit).
Natuurlijk vind ik ook dat ze bij de doop van hun kleinkinderen aanwezig moeten zijn. Zelf heb ik het als kind meegemaakt met mijn Opa die lid was van de GKv en dat de enige ware kerk vond. Die gedachte leefde toen sterk in de vrijgemaakte kerk. Toen mijn ouders lid werden van de CGK en mijn vader bevestigd werd als ouderling was mijn Opa afwezig. Hij heeft nooit een voet gezet in de CGK. Als kleinkinderen vonden wij dat eigenlijk wel kloppen. Mijn Opa was stevig in zijn opvattingen en dat heeft hem in de oorlog bijna zijn leven gekost. Een compromis sluiten met de vijand , of dat nu de Nazi’s waren of de CGK zat er bij mijn Opa niet in. Toch was het een lieve man waar ik met respect aan terugdenk.

Dat inlevingsvermogen wordt vaak van 1 kant gevraagd. Als men in liefde het gesprek aangaat: dat mag. Als het koud is en niet voortkomt uit iets van liefde tot Hem: dan zijn de beweegredenen verkeerd.

Zoals jij erin staat wordt het altijd een conflict. De ander uitnemender achten dan jezelf komt namelijk altijd van 1 kant.

Dat eerste hoeft niet. Als er gewoon een gesprek over beweegredenen mogelijk is zul je mij niet horen. Het is namelijk goed mogelijk dat je het niet met elkaar eens bent. Maar als er alleen verwijten zijn valt er niet zoveel uitnemender te zijn. Als die verwijten voort blijven duren geeft dat verwijdering. Als vervolgens niet eens meer gesproken kan worden over de diepste (geloofs)gevoelens, dan doet dat veel pijn.

Kon je met je opa van hart tot hart spreken?

[Adagio]

Het heeft niet veel te maken met het verwisselen van de ene kerk voor de andere en ik ben blij dat de discipelen zich daarna niet meer aan Hem geergerd hebben. Ze werden vervuld met de Heilige Geest, wat hen de kracht en moed en ook wel wijsheid gaf om het evangelie te prediken, ondanks vervolging en uitdagingen.

Kan zijn hoor, dat mensen zich ergeren aan de prediking en aanbieding van Christus... en dan een andere kerk opzoeken. Dat komt er dichter bij... maar dan nog is het anders.

Als ik over de strijd in Romeinen 7 lees, ben ik over die ergernis niet zo zeker als dat jij bent, maar goed. 'Leid ons niet in verzoeking'.
Jeremia moest namens God zeggen: "O geslacht, aanmerkt toch gijlieden des HEEREN woord: Ben Ik Israël een woestijn geweest? Of een land der uiterste donkerheid? Waarom zegt dan Mijn volk: Wij zijn heren, wij zullen niet meer tot U komen?"

Zoals Mattheüs, Markus en Lukas opschrijven: achter Jezus te komen, zichzelf te verloochenen en het kruis dagelijks op te nemen, dat is ook: de schande te verachten (Hebr. 12: 2). De om Christus wil ontstane ergernis te dragen, Jes. 53. Petrus vermaande niet voor niets "Want hiertoe zijt gij geroepen, dewijl ook Christus voor ons geleden heeft, ons een voorbeeld nalatende, opdat gij Zijn voetstappen zoudt navolgen".

[huisman]

Probeer wel je in te leven in de beweegredenen. Ouders zien kinderen de kerk verlaten waar zij ze ten doop hebben gehouden. Dat kan ze pijn doen ook al gaan deze kinderen naar een kerk waar het Evangelie onverkort wordt verkondigd (daar ga ik nu even vanuit).
Natuurlijk vind ik ook dat ze bij de doop van hun kleinkinderen aanwezig moeten zijn. Zelf heb ik het als kind meegemaakt met mijn Opa die lid was van de GKv en dat de enige ware kerk vond. Die gedachte leefde toen sterk in de vrijgemaakte kerk. Toen mijn ouders lid werden van de CGK en mijn vader bevestigd werd als ouderling was mijn Opa afwezig. Hij heeft nooit een voet gezet in de CGK. Als kleinkinderen vonden wij dat eigenlijk wel kloppen. Mijn Opa was stevig in zijn opvattingen en dat heeft hem in de oorlog bijna zijn leven gekost. Een compromis sluiten met de vijand , of dat nu de Nazi’s waren of de CGK zat er bij mijn Opa niet in. Toch was het een lieve man waar ik met respect aan terugdenk.

Dat inlevingsvermogen wordt vaak van 1 kant gevraagd. Als men in liefde het gesprek aangaat: dat mag. Als het koud is en niet voortkomt uit iets van liefde tot Hem: dan zijn de beweegredenen verkeerd.

Zoals jij erin staat wordt het altijd een conflict. De ander uitnemender achten dan jezelf komt namelijk altijd van 1 kant.

Dat eerste hoeft niet. Als er gewoon een gesprek over beweegredenen mogelijk is zul je mij niet horen. Het is namelijk goed mogelijk dat je het niet met elkaar eens bent. Maar als er alleen verwijten zijn valt er niet zoveel uitnemender te zijn. Als die verwijten voort blijven duren geeft dat verwijdering. Als vervolgens niet eens meer gesproken kan worden over de diepste (geloofs)gevoelens, dan doet dat veel pijn.

Kon je met je opa van hart tot hart spreken?

Om op je laatste vraag in te gaan. Nee dat kon ik niet. Mijn opa was gesloten en op zijn begrafenis hoorde ik voor het eerst van zijn worstelingen.
Hoop niet dat je van het volgende boos wordt want ik bedoel er niet jou mee maar meer in het algemeen. Er is bij vrij veel GG verlaters een soort bevrijdingsgevoel. Na hun overgang naar een ander kerkverband is het Evangelie pas echt gaan spreken, zijn ze bevrijd van veel ballast enz. Dat verwoorden ze ook steeds weer ook op dit forum.
Je zou maar zo’n ‘stumperd’ zijn die achtergebleven is. Die nog blind is voor de verschrikkingen van de GG. Ik kan mij goed voorstellen dat sommige achtergeblevenen terecht met wantrouwen kijken naar al die bevrijde ex-GG’ers.
In onze oude gemeente (praat over 20 jaar geleden) kwamen er ook regelmatig leden over uit de GG. Wij waren daar niet altijd blij mee. De hoed ging af, de broek ging aan en dat waren nog maar de uiterlijke zaken. Ook theologisch konden ze vaak de ruimte in de CGK niet aan.
In onze huidige gemeente is dat gelukkig anders.

[Zeeuw]

Dat inlevingsvermogen wordt vaak van 1 kant gevraagd. Als men in liefde het gesprek aangaat: dat mag. Als het koud is en niet voortkomt uit iets van liefde tot Hem: dan zijn de beweegredenen verkeerd.

Zoals jij erin staat wordt het altijd een conflict. De ander uitnemender achten dan jezelf komt namelijk altijd van 1 kant.

Dat eerste hoeft niet. Als er gewoon een gesprek over beweegredenen mogelijk is zul je mij niet horen. Het is namelijk goed mogelijk dat je het niet met elkaar eens bent. Maar als er alleen verwijten zijn valt er niet zoveel uitnemender te zijn. Als die verwijten voort blijven duren geeft dat verwijdering. Als vervolgens niet eens meer gesproken kan worden over de diepste (geloofs)gevoelens, dan doet dat veel pijn.

Kon je met je opa van hart tot hart spreken?

Om op je laatste vraag in te gaan. Nee dat kon ik niet. Mijn opa was gesloten en op zijn begrafenis hoorde ik voor het eerst van zijn worstelingen.
Hoop niet dat je van het volgende boos wordt want ik bedoel er niet jou mee maar meer in het algemeen. Er is bij vrij veel GG verlaters een soort bevrijdingsgevoel. Na hun overgang naar een ander kerkverband is het Evangelie pas echt gaan spreken, zijn ze bevrijd van veel ballast enz. Dat verwoorden ze ook steeds weer ook op dit forum.
Je zou maar zo’n ‘stumperd’ zijn die achtergebleven is. Die nog blind is voor de verschrikkingen van de GG. Ik kan mij goed voorstellen dat sommige achtergeblevenen terecht met wantrouwen kijken naar al die bevrijde ex-GG’ers.
In onze oude gemeente (praat over 20 jaar geleden) kwamen er ook regelmatig leden over uit de GG. Wij waren daar niet altijd blij mee. De hoed ging af, de broek ging aan en dat waren nog maar de uiterlijke zaken. Ook theologisch konden ze vaak de ruimte in de CGK niet aan.
In onze huidige gemeente is dat gelukkig anders.

Ik begrijp wel wat je zegt over dat bevrijdingsgevoel. Dat vraagt tact, vooral als de Heere (onverdiende) zegen geeft. Maar vaak staat het daar los van en is het enkele feit van een kerkovergang al genoeg om geen gesprek te willen voeren. Maar het ging in de basis om voorbeelden waarom DDD vroeg. Er zijn gelukkig ook veel andere voorbeelden.
Je laatste 3 zinnen herken ik overigens ook.

[Arja]

Het heeft niet veel te maken met het verwisselen van de ene kerk voor de andere en ik ben blij dat de discipelen zich daarna niet meer aan Hem geergerd hebben. Ze werden vervuld met de Heilige Geest, wat hen de kracht en moed en ook wel wijsheid gaf om het evangelie te prediken, ondanks vervolging en uitdagingen.

Kan zijn hoor, dat mensen zich ergeren aan de prediking en aanbieding van Christus... en dan een andere kerk opzoeken. Dat komt er dichter bij... maar dan nog is het anders.

Als ik over de strijd in Romeinen 7 lees, ben ik over die ergernis niet zo zeker als dat jij bent, maar goed. 'Leid ons niet in verzoeking'.
Jeremia moest namens God zeggen: "O geslacht, aanmerkt toch gijlieden des HEEREN woord: Ben Ik Israël een woestijn geweest? Of een land der uiterste donkerheid? Waarom zegt dan Mijn volk: Wij zijn heren, wij zullen niet meer tot U komen?"

Zoals Mattheüs, Markus en Lukas opschrijven: achter Jezus te komen, zichzelf te verloochenen en het kruis dagelijks op te nemen, dat is ook: de schande te verachten (Hebr. 12: 2). De om Christus wil ontstane ergernis te dragen, Jes. 53. Petrus vermaande niet voor niets "Want hiertoe zijt gij geroepen, dewijl ook Christus voor ons geleden heeft, ons een voorbeeld nalatende, opdat gij Zijn voetstappen zoudt navolgen".

Geen van de teksten gaat direct over het "niet meer ergeren aan de Heere Jezus" zoals ik zei. Ik schreef het zo op: "De disciplen hebben zich daarna niet meer aan Hem geergerd. Ze werden vervuld met de Heilige Geest, wat hen de kracht en moed en ook wel wijsheid gaf om het evangelie te prediken, ondanks vervolging en uitdagingen.

De door jouw genoemde brief Hebreeen komt dicht bij het verloochenen van de Heere Jezus. Ik denk dat Joodse gelovigen inderdaad de verleiding hadden om Hem af te zweren. Ik las dat veel van Joodse gelovigen terugvielen in hun vroegere rites en rituelen van het Joodse geloof, om te ontkomen aan de groeiende vervolging. De brief is dus een aansporing aan die vervolgde gelovigen om zich vast te klampen aan de genade van Jezus Christus.

Ik weet dat wijzelf verzocht kunnen worden om te geloven of Hij God is, of hij wel de ware Messias is en andere dingen. Maar in deze topic wilde alleen zeggen dat ik jouw eerder genoemde teksten niet zomaar op kerkverlating durf los te laten.

[Inwoner]

Dat inlevingsvermogen wordt vaak van 1 kant gevraagd. Als men in liefde het gesprek aangaat: dat mag. Als het koud is en niet voortkomt uit iets van liefde tot Hem: dan zijn de beweegredenen verkeerd.

Zoals jij erin staat wordt het altijd een conflict. De ander uitnemender achten dan jezelf komt namelijk altijd van 1 kant.

Dat eerste hoeft niet. Als er gewoon een gesprek over beweegredenen mogelijk is zul je mij niet horen. Het is namelijk goed mogelijk dat je het niet met elkaar eens bent. Maar als er alleen verwijten zijn valt er niet zoveel uitnemender te zijn. Als die verwijten voort blijven duren geeft dat verwijdering. Als vervolgens niet eens meer gesproken kan worden over de diepste (geloofs)gevoelens, dan doet dat veel pijn.

Kon je met je opa van hart tot hart spreken?

Om op je laatste vraag in te gaan. Nee dat kon ik niet. Mijn opa was gesloten en op zijn begrafenis hoorde ik voor het eerst van zijn worstelingen.
Hoop niet dat je van het volgende boos wordt want ik bedoel er niet jou mee maar meer in het algemeen. Er is bij vrij veel GG verlaters een soort bevrijdingsgevoel. Na hun overgang naar een ander kerkverband is het Evangelie pas echt gaan spreken, zijn ze bevrijd van veel ballast enz. Dat verwoorden ze ook steeds weer ook op dit forum.
Je zou maar zo’n ‘stumperd’ zijn die achtergebleven is. Die nog blind is voor de verschrikkingen van de GG. Ik kan mij goed voorstellen dat sommige achtergeblevenen terecht met wantrouwen kijken naar al die bevrijde ex-GG’ers.
In onze oude gemeente (praat over 20 jaar geleden) kwamen er ook regelmatig leden over uit de GG. Wij waren daar niet altijd blij mee. De hoed ging af, de broek ging aan en dat waren nog maar de uiterlijke zaken. Ook theologisch konden ze vaak de ruimte in de CGK niet aan.
In onze huidige gemeente is dat gelukkig anders.

Wat een buitengewoon herkenbare reactie, waarvoor dank. Dit is wat je veel te vaak tegenkomt, en wat inderdaad een inhoudelijk gesprek vaak voordat het opgang komt al afbreekt. Zeker kan er ook bij de andere gesprekspartner fout worden gereageerd. Daarom is het van groot belang op zulke gesprekken met tact, maar wel eerlijk te voeren. En dan kan er zomaar ineens toch een wonderlijke opening komen.

[HersteldHervormd]

Ik heb eigenlijk een vraag over dit thema.

Ik heb altijd gedacht dat de uitstroom van de (O)GG(iN) vrijwel altijd te wijten was aan een gebrek aan predikanten. Gemeenteleden hebben soms jarenlang geen eigen dominee. Sommige gemeenteleden hebben zelfs nooit een eigen dominee gehad. Nu valt het mij op dat ook de aantallen van gemeentes die wél een eigen dominee hebben dalen. Terwijl er dan ook nog wel vaak sprake is van een relatief hoog geboortecijfer. Dit lijkt vooral plaats te vinden bij de GG. Ik ga er in deze hypothese even vanuit dat dit vooral te maken heeft met de leer. In een CGK, HHK of GB is het allemaal wel wat toegankelijker, waardoor er vaak een overstap word gemaakt.

In de deze kerken (O)GG(iN) heerst er best wel een soort gevoel van 'waarheid'. Ook onder predikanten. Nu is concreet mijn vraag: Als je als predikant vind dat je de waarheid verkondigd, hoe komt het dan dat gemeenteleden vertrekken? Het argument kan dan zijn dat gemeenteleden de 'waarheid' niet meer willen horen, maar is het niet juist zo dat de waarheid altijd zijn kracht behoudt? Wie kan er wat zinnigs over zeggen?

Ik wil er even alvast bij zeggen dat het niet basherig bedoeld is, het is een oprechte vraag.

Als CGK’er vind ik dit een vreemde discussie. De CGK ging per 1-1-2023 terug met 1160 (doop)leden. Niemand heeft het daar over. Waarom altijd weer de vragen over de relatief kleine teruggang in de GG?
Je bedoeld het niet basherig en dat geloof ik. Toch staan er allerlei aannames in jouw bijdrage die ik niet feitelijk kan controleren.

Je schrijft zelf dat het een hypothese is. Nu zijn er op de forum best veel ex-GG’ers die deze hypothese gaan bevestigen. Maar is dat representatief voor de overgangssituatie van anderen die niet op het RF zitten?

Zoals je zegt; het is een hypothese. Eerst dacht ik dat het vooral ging om gemeenteleden die vertrokken omdat ze geen predikant hadden maar ook bij gemeentes met eigen dominee is er een behoorlijke uitstroom.

Maar los daarvan staat mijn vraag nog steeds over qua 'waarheid'.

[HersteldHervormd]

Het aantal vertrekkers wordt niet meer gecamoufleerd door een hoog geboortecijfer. Dat is het verschil.
Vertrekkers zijn van alle tijden, nu meer zichtbaar.
Daarnaast is het in dit tijdsgewricht zo dat de sociale controle verandert. Het is nog steeds zo dat een kerkwissel uitsluiting uit de familiekring of andere sociale kring inhoudt, maar veel minder dan vroeger. Dus wisselen wordt makkelijker.

En elke vertrek heeft zijn reden. Vroeger en nu.

Maar je suggereert dan nu ook dat het grootste gedeelte van de uitstroom totaal niet meer naar de kerk gaat? Zoals deze topicnaam al zegt: ''Waarom vertrekken leden van...''

[MGG]

Ik heb eigenlijk een vraag over dit thema.

Ik heb altijd gedacht dat de uitstroom van de (O)GG(iN) vrijwel altijd te wijten was aan een gebrek aan predikanten. Gemeenteleden hebben soms jarenlang geen eigen dominee. Sommige gemeenteleden hebben zelfs nooit een eigen dominee gehad. Nu valt het mij op dat ook de aantallen van gemeentes die wél een eigen dominee hebben dalen. Terwijl er dan ook nog wel vaak sprake is van een relatief hoog geboortecijfer. Dit lijkt vooral plaats te vinden bij de GG. Ik ga er in deze hypothese even vanuit dat dit vooral te maken heeft met de leer. In een CGK, HHK of GB is het allemaal wel wat toegankelijker, waardoor er vaak een overstap word gemaakt.

In de deze kerken (O)GG(iN) heerst er best wel een soort gevoel van 'waarheid'. Ook onder predikanten. Nu is concreet mijn vraag: Als je als predikant vind dat je de waarheid verkondigd, hoe komt het dan dat gemeenteleden vertrekken? Het argument kan dan zijn dat gemeenteleden de 'waarheid' niet meer willen horen, maar is het niet juist zo dat de waarheid altijd zijn kracht behoudt? Wie kan er wat zinnigs over zeggen?

Ik wil er even alvast bij zeggen dat het niet basherig bedoeld is, het is een oprechte vraag.

Een deel van de (doop)leden vertrekt niet op inhoud, maar door de vorm, negatieve ervaringen of omdat het geloof hun niks zegt. Voor de leden die op inhoud vetrekken is de prediking vaak te zwaar. Ik heb geen onderzoek ter onderbouwing, maar op basis van landelijke cijfers en ervaringen in onze gemeente en omgeving is dit uitgangspunt verdedigbaar.

De waarheid behoudt altijd haar kracht. De Bijbel leert ons ook dat de waarheid op verzet kan rekenen. Verzet uit de wereld, maar ook van de godsdienst zonder Jezus. Of om dichterbij te blijven verzet van de oude mens die pas bij de dood wegvalt.

[pierre27]

Dat inlevingsvermogen wordt vaak van 1 kant gevraagd. Als men in liefde het gesprek aangaat: dat mag. Als het koud is en niet voortkomt uit iets van liefde tot Hem: dan zijn de beweegredenen verkeerd.

Zoals jij erin staat wordt het altijd een conflict. De ander uitnemender achten dan jezelf komt namelijk altijd van 1 kant.

Dat eerste hoeft niet. Als er gewoon een gesprek over beweegredenen mogelijk is zul je mij niet horen. Het is namelijk goed mogelijk dat je het niet met elkaar eens bent. Maar als er alleen verwijten zijn valt er niet zoveel uitnemender te zijn. Als die verwijten voort blijven duren geeft dat verwijdering. Als vervolgens niet eens meer gesproken kan worden over de diepste (geloofs)gevoelens, dan doet dat veel pijn.

Kon je met je opa van hart tot hart spreken?

Om op je laatste vraag in te gaan. Nee dat kon ik niet. Mijn opa was gesloten en op zijn begrafenis hoorde ik voor het eerst van zijn worstelingen.
Hoop niet dat je van het volgende boos wordt want ik bedoel er niet jou mee maar meer in het algemeen. Er is bij vrij veel GG verlaters een soort bevrijdingsgevoel. Na hun overgang naar een ander kerkverband is het Evangelie pas echt gaan spreken, zijn ze bevrijd van veel ballast enz. Dat verwoorden ze ook steeds weer ook op dit forum.
Je zou maar zo’n ‘stumperd’ zijn die achtergebleven is. Die nog blind is voor de verschrikkingen van de GG. Ik kan mij goed voorstellen dat sommige achtergeblevenen terecht met wantrouwen kijken naar al die bevrijde ex-GG’ers.
In onze oude gemeente (praat over 20 jaar geleden) kwamen er ook regelmatig leden over uit de GG. Wij waren daar niet altijd blij mee. De hoed ging af, de broek ging aan en dat waren nog maar de uiterlijke zaken. Ook theologisch konden ze vaak de ruimte in de CGK niet aan.
In onze huidige gemeente is dat gelukkig anders.

Dank voor dit bericht, ik ben blij dat een niet GG-er dit zo durft te schrijven omdat het inderdaad wel eens zo bij mij overkomt. Dan doel ik op het feit dat wanneer je in de GG blijft je (nog) niet durft of wilt vertrekken bij die leer. Zo komt het soms bij mij over.

[Zeeuw]

Zoals jij erin staat wordt het altijd een conflict. De ander uitnemender achten dan jezelf komt namelijk altijd van 1 kant.

Dat eerste hoeft niet. Als er gewoon een gesprek over beweegredenen mogelijk is zul je mij niet horen. Het is namelijk goed mogelijk dat je het niet met elkaar eens bent. Maar als er alleen verwijten zijn valt er niet zoveel uitnemender te zijn. Als die verwijten voort blijven duren geeft dat verwijdering. Als vervolgens niet eens meer gesproken kan worden over de diepste (geloofs)gevoelens, dan doet dat veel pijn.

Kon je met je opa van hart tot hart spreken?

Om op je laatste vraag in te gaan. Nee dat kon ik niet. Mijn opa was gesloten en op zijn begrafenis hoorde ik voor het eerst van zijn worstelingen.
Hoop niet dat je van het volgende boos wordt want ik bedoel er niet jou mee maar meer in het algemeen. Er is bij vrij veel GG verlaters een soort bevrijdingsgevoel. Na hun overgang naar een ander kerkverband is het Evangelie pas echt gaan spreken, zijn ze bevrijd van veel ballast enz. Dat verwoorden ze ook steeds weer ook op dit forum.
Je zou maar zo’n ‘stumperd’ zijn die achtergebleven is. Die nog blind is voor de verschrikkingen van de GG. Ik kan mij goed voorstellen dat sommige achtergeblevenen terecht met wantrouwen kijken naar al die bevrijde ex-GG’ers.
In onze oude gemeente (praat over 20 jaar geleden) kwamen er ook regelmatig leden over uit de GG. Wij waren daar niet altijd blij mee. De hoed ging af, de broek ging aan en dat waren nog maar de uiterlijke zaken. Ook theologisch konden ze vaak de ruimte in de CGK niet aan.
In onze huidige gemeente is dat gelukkig anders.

Dank voor dit bericht, ik ben blij dat een niet GG-er dit zo durft te schrijven omdat het inderdaad wel eens zo bij mij overkomt. Dan doel ik op het feit dat wanneer je in de GG blijft je (nog) niet durft of wilt vertrekken bij die leer. Zo komt het soms bij mij over.

Ik vond het ook een mooie vraag van Huisman. Ik denk, als je zo open en kwetsbaar samen het gesprek aangaat, dat er (als je geestelijke herkenning ontmoet) juist toenadering ipv verwijdering ontstaat.

[Ararat]

De 2 jaar oude startvraag van Tom in dit topic staat nog steeds:

wat gaat er fout binnen de GG dat het ledental opeens zo breed daalt?

Inmiddels zijn er verschillende redenen gevonden, tegelijk lijkt het tij (nog) niet gekeerd.
De vraag gaat over wat er fout zou gaan in de GG. Het ging daarbij over de 'vertrekkers'. Ik heb juist een vraag over de 'blijvers'.

Wat kunnen de 'blijvers' -naast gebed- doen om samen met zoveel mogelijk andere 'blijvers' te blijven?