Waarom vertrekken leden van GG naar CGK (bhp), HHK, PKN (gb)?

[HHR]

Iemand stelde de vraag "Als je als predikant vindt dat je de waarheid verkondigd, hoe komt het dan dat gemeenteleden vertrekken?" Deze vraag veronderstelt: bij het verkondigen van de waarheid zouden mensen toch niets anders willen dan blijven luisteren - in de Bijbel zijn echter wel voorbeelden te vinden dat zoiets verschillend ligt. Een mens weet Gods raad niet, "Mensenkind, zullen deze beenderen levend worden? En ik zeide: Heere HEERE, Gij weet het. Toen zeide Hij tot mij: Profeteer over deze beenderen, en zeg tot hen: Gij dorre beenderen, hoort des HEEREN woord."

Ondanks de mening van de predikant dat hij de waarheid verkondigt, kunnen er verschillende redenen zijn dat mensen (goddelozen, vrome kwasten en Zijn kinderen) liever wat anders zouden horen of meemaken.
Joh. 12 "En hoewel Hij zovele tekenen voor hen gedaan had, nochtans geloofden zij in Hem niet."

Dit eigen gelijk denken is inderdaad in sommige kringen sterk aanwezig.
Opvallend is dan vaak wel dat het opeens niet meer geldt voor (gast)predikanten die net een ander accent leggen. Dan is er wel kritiek. En kan de kansel in het vervolg voor hem gesloten worden.
En als mensen vanuit andere kerken naar hen overkomen. Dan "zoekt men de waarheid op"
Het maakt het wel makkelijk als je denk De Waarheid in pacht te hebben. Dan wordt het spreken van een predikant bijna iets pauselijks.

[Adagio]

Nogal aanmatigend toch, een dergelijke opstelling? Nog los gezien dat er ook tal van andere kerken zijn waar een Bijbelse boodschap te horen is.

Wie matigt zich wat aan?

[huisman]

Het zal dan toch ook de omgeving zijn. Ik ben wel benieuwd naar twee voorbeelden. In mijn omgeving speelt het zeker niet volgens de definities die ik daar zelf voor hanteer, daarvoor ken ik teveel voorbeelden van mensen die van kerk veranderen.

Het is ook maar net wat je onder uitsluiting verstaat. Ik vind zelf ook dat als je uit een GG-gezin komt, je je familieleden niet moet laten delen in bijvoorbeeld een voetbalwedstrijd op zondag. Vind je dat uitsluiting? Ik zou me kunnen voorstellen dat het onder die definitie kan vallen, terwijl ik het andersom een vorm van gebrek aan fijngevoeligheid vind. Maar goed, daarmee perk je andermans bewegingsruimte wel in.

Als ik bijvoorbeeld op Instagram een formule-1-race op zondag niet like, is dat uitsluiting? Of is dat zonder veel ophef uiting geven aan mijn eigen opvattingen, en die niet aan de kant schuiven?

Exact wat Herman zegt: 'bij jullie gaat alles makkelijker, bij jullie rent iedereen aan het Avondmaal, je wil naar die kerk omdat je daar x, y, z mag'. En vervolgens nooit meer praten over geestelijke zaken. Of wanneer je ook maar iets over een dominee, preek, kerkdienst wil delen direct een minachtend gesnuif want 'jaja, het zal wel'.

Niet naar kerk komen als er een kind gedoopt wordt, want 'bij jullie zus en zo'. Niet naar een belijdenisdienst komen want 'de dominee praat iedereen zalig'.

Valt niet naar een kerkdienst komen al onder uitsluiting? De lat ligt dan wel heel laag.
Het eerste stukje gaat vooral over fatsoen. Het ontbreken van fatsoen kan inderdaad als uitsluiting voelen.

Als je kind wordt gedoopt, dit een heel belangrijk moment is en je ouders komen niet? Nee, dat is geen lage lat. Dat is belachelijk wettisisme en liefdeloosheid.

Probeer wel je in te leven in de beweegredenen. Ouders zien kinderen de kerk verlaten waar zij ze ten doop hebben gehouden. Dat kan ze pijn doen ook al gaan deze kinderen naar een kerk waar het Evangelie onverkort wordt verkondigd (daar ga ik nu even vanuit).
Natuurlijk vind ik ook dat ze bij de doop van hun kleinkinderen aanwezig moeten zijn. Zelf heb ik het als kind meegemaakt met mijn Opa die lid was van de GKv en dat de enige ware kerk vond. Die gedachte leefde toen sterk in de vrijgemaakte kerk. Toen mijn ouders lid werden van de CGK en mijn vader bevestigd werd als ouderling was mijn Opa afwezig. Hij heeft nooit een voet gezet in de CGK. Als kleinkinderen vonden wij dat eigenlijk wel kloppen. Mijn Opa was stevig in zijn opvattingen en dat heeft hem in de oorlog bijna zijn leven gekost. Een compromis sluiten met de vijand , of dat nu de Nazi’s waren of de CGK zat er bij mijn Opa niet in. Toch was het een lieve man waar ik met respect aan terugdenk.

[Adagio]

Iemand stelde de vraag "Als je als predikant vindt dat je de waarheid verkondigd, hoe komt het dan dat gemeenteleden vertrekken?" Deze vraag veronderstelt: bij het verkondigen van de waarheid zouden mensen toch niets anders willen dan blijven luisteren - in de Bijbel zijn echter wel voorbeelden te vinden dat zoiets verschillend ligt. Een mens weet Gods raad niet, "Mensenkind, zullen deze beenderen levend worden? En ik zeide: Heere HEERE, Gij weet het. Toen zeide Hij tot mij: Profeteer over deze beenderen, en zeg tot hen: Gij dorre beenderen, hoort des HEEREN woord."

Ondanks de mening van de predikant dat hij de waarheid verkondigt, kunnen er verschillende redenen zijn dat mensen (goddelozen, vrome kwasten en Zijn kinderen) liever wat anders zouden horen of meemaken.
Joh. 12 "En hoewel Hij zovele tekenen voor hen gedaan had, nochtans geloofden zij in Hem niet."

Dit eigen gelijk denken is inderdaad in sommige kringen sterk aanwezig.
Opvallend is dan vaak wel dat het opeens niet meer geldt voor (gast)predikanten die net een ander accent leggen. Dan is er wel kritiek. En kan de kansel in het vervolg voor hem gesloten worden.
En als mensen vanuit andere kerken naar hen overkomen. Dan "zoekt men de waarheid op"
Het maakt het wel makkelijk als je denk De Waarheid in pacht te hebben. Dan wordt het spreken van een predikant bijna iets pauselijks.

Ja, er is er Eén geweest Die de waarheid Zelf was. Die borgtochtelijk zweeg als Hij de zonden van Zijn volk droeg. Die sprak als het Zijn Persoon en zalving betrof. Als er kringen zijn waar men hiervan niet overtuigd is, zou ik ook wegwezen.

[merel]

Het zal dan toch ook de omgeving zijn. Ik ben wel benieuwd naar twee voorbeelden. In mijn omgeving speelt het zeker niet volgens de definities die ik daar zelf voor hanteer, daarvoor ken ik teveel voorbeelden van mensen die van kerk veranderen.

Het is ook maar net wat je onder uitsluiting verstaat. Ik vind zelf ook dat als je uit een GG-gezin komt, je je familieleden niet moet laten delen in bijvoorbeeld een voetbalwedstrijd op zondag. Vind je dat uitsluiting? Ik zou me kunnen voorstellen dat het onder die definitie kan vallen, terwijl ik het andersom een vorm van gebrek aan fijngevoeligheid vind. Maar goed, daarmee perk je andermans bewegingsruimte wel in.

Als ik bijvoorbeeld op Instagram een formule-1-race op zondag niet like, is dat uitsluiting? Of is dat zonder veel ophef uiting geven aan mijn eigen opvattingen, en die niet aan de kant schuiven?

Exact wat Herman zegt: 'bij jullie gaat alles makkelijker, bij jullie rent iedereen aan het Avondmaal, je wil naar die kerk omdat je daar x, y, z mag'. En vervolgens nooit meer praten over geestelijke zaken. Of wanneer je ook maar iets over een dominee, preek, kerkdienst wil delen direct een minachtend gesnuif want 'jaja, het zal wel'.

Niet naar kerk komen als er een kind gedoopt wordt, want 'bij jullie zus en zo'. Niet naar een belijdenisdienst komen want 'de dominee praat iedereen zalig'.

Valt niet naar een kerkdienst komen al onder uitsluiting? De lat ligt dan wel heel laag.
Het eerste stukje gaat vooral over fatsoen. Het ontbreken van fatsoen kan inderdaad als uitsluiting voelen.

Als je kind wordt gedoopt, dit een heel belangrijk moment is en je ouders komen niet? Nee, dat is geen lage lat. Dat is belachelijk wettisisme en liefdeloosheid.

Ach, bij ons kwam ook de helft van de familie niet, omdat zij op geen enkele wijze met een kerk geassocieerd wilden worden. Wij hebben onze schouders erover opgehaald.

[MGG]

Het zal dan toch ook de omgeving zijn. Ik ben wel benieuwd naar twee voorbeelden. In mijn omgeving speelt het zeker niet volgens de definities die ik daar zelf voor hanteer, daarvoor ken ik teveel voorbeelden van mensen die van kerk veranderen.

Het is ook maar net wat je onder uitsluiting verstaat. Ik vind zelf ook dat als je uit een GG-gezin komt, je je familieleden niet moet laten delen in bijvoorbeeld een voetbalwedstrijd op zondag. Vind je dat uitsluiting? Ik zou me kunnen voorstellen dat het onder die definitie kan vallen, terwijl ik het andersom een vorm van gebrek aan fijngevoeligheid vind. Maar goed, daarmee perk je andermans bewegingsruimte wel in.

Als ik bijvoorbeeld op Instagram een formule-1-race op zondag niet like, is dat uitsluiting? Of is dat zonder veel ophef uiting geven aan mijn eigen opvattingen, en die niet aan de kant schuiven?

Exact wat Herman zegt: 'bij jullie gaat alles makkelijker, bij jullie rent iedereen aan het Avondmaal, je wil naar die kerk omdat je daar x, y, z mag'. En vervolgens nooit meer praten over geestelijke zaken. Of wanneer je ook maar iets over een dominee, preek, kerkdienst wil delen direct een minachtend gesnuif want 'jaja, het zal wel'.

Niet naar kerk komen als er een kind gedoopt wordt, want 'bij jullie zus en zo'. Niet naar een belijdenisdienst komen want 'de dominee praat iedereen zalig'.

Valt niet naar een kerkdienst komen al onder uitsluiting? De lat ligt dan wel heel laag.
Het eerste stukje gaat vooral over fatsoen. Het ontbreken van fatsoen kan inderdaad als uitsluiting voelen.

Als je kind wordt gedoopt, dit een heel belangrijk moment is en je ouders komen niet? Nee, dat is geen lage lat. Dat is belachelijk wettisisme en liefdeloosheid.

Dit oordeel komt op mij behoorlijk hard en liefdeloos over. De woorden belachelijk en liefdeloosheid geven mij weinig hoop dat een goed gesprek mogelijk is. Als je iets anders doet dan gewenst, dan is het liefdeloos. Over (onderhuidse) uitsluiting gesproken...

[Zeeuw]

Exact wat Herman zegt: 'bij jullie gaat alles makkelijker, bij jullie rent iedereen aan het Avondmaal, je wil naar die kerk omdat je daar x, y, z mag'. En vervolgens nooit meer praten over geestelijke zaken. Of wanneer je ook maar iets over een dominee, preek, kerkdienst wil delen direct een minachtend gesnuif want 'jaja, het zal wel'.

Niet naar kerk komen als er een kind gedoopt wordt, want 'bij jullie zus en zo'. Niet naar een belijdenisdienst komen want 'de dominee praat iedereen zalig'.

Valt niet naar een kerkdienst komen al onder uitsluiting? De lat ligt dan wel heel laag.
Het eerste stukje gaat vooral over fatsoen. Het ontbreken van fatsoen kan inderdaad als uitsluiting voelen.

Als je kind wordt gedoopt, dit een heel belangrijk moment is en je ouders komen niet? Nee, dat is geen lage lat. Dat is belachelijk wettisisme en liefdeloosheid.

Probeer wel je in te leven in de beweegredenen. Ouders zien kinderen de kerk verlaten waar zij ze ten doop hebben gehouden. Dat kan ze pijn doen ook al gaan deze kinderen naar een kerk waar het Evangelie onverkort wordt verkondigd (daar ga ik nu even vanuit).
Natuurlijk vind ik ook dat ze bij de doop van hun kleinkinderen aanwezig moeten zijn. Zelf heb ik het als kind meegemaakt met mijn Opa die lid was van de GKv en dat de enige ware kerk vond. Die gedachte leefde toen sterk in de vrijgemaakte kerk. Toen mijn ouders lid werden van de CGK en mijn vader bevestigd werd als ouderling was mijn Opa afwezig. Hij heeft nooit een voet gezet in de CGK. Als kleinkinderen vonden wij dat eigenlijk wel kloppen. Mijn Opa was stevig in zijn opvattingen en dat heeft hem in de oorlog bijna zijn leven gekost. Een compromis sluiten met de vijand , of dat nu de Nazi’s waren of de CGK zat er bij mijn Opa niet in. Toch was het een lieve man waar ik met respect aan terugdenk.

Dat inlevingsvermogen wordt vaak van 1 kant gevraagd. Als men in liefde het gesprek aangaat: dat mag. Als het koud is en niet voortkomt uit iets van liefde tot Hem: dan zijn de beweegredenen verkeerd.

[Zeeuw]

Exact wat Herman zegt: 'bij jullie gaat alles makkelijker, bij jullie rent iedereen aan het Avondmaal, je wil naar die kerk omdat je daar x, y, z mag'. En vervolgens nooit meer praten over geestelijke zaken. Of wanneer je ook maar iets over een dominee, preek, kerkdienst wil delen direct een minachtend gesnuif want 'jaja, het zal wel'.

Niet naar kerk komen als er een kind gedoopt wordt, want 'bij jullie zus en zo'. Niet naar een belijdenisdienst komen want 'de dominee praat iedereen zalig'.

Valt niet naar een kerkdienst komen al onder uitsluiting? De lat ligt dan wel heel laag.
Het eerste stukje gaat vooral over fatsoen. Het ontbreken van fatsoen kan inderdaad als uitsluiting voelen.

Als je kind wordt gedoopt, dit een heel belangrijk moment is en je ouders komen niet? Nee, dat is geen lage lat. Dat is belachelijk wettisisme en liefdeloosheid.

Dit oordeel komt op mij behoorlijk hard en liefdeloos over. De woorden belachelijk en liefdeloosheid geven mij weinig hoop dat een goed gesprek mogelijk is. Als je iets anders doet dan gewenst, dan is het liefdeloos. Over (onderhuidse) uitsluiting gesproken...

Nee, het onderdeel de andere kant op is hard en liefdeloos. Het goede gesprek wordt over het algemeen van 1 kant afgesloten.

[Ambtenaar]

Wie matigt zich wat aan?

De predikant die vindt dat ondanks dat hij de waarheid brengt toch gemeenteleden ziet vertrekken en dan de door jou aangehaalde tekst gebruikt.

[huisman]

Valt niet naar een kerkdienst komen al onder uitsluiting? De lat ligt dan wel heel laag.
Het eerste stukje gaat vooral over fatsoen. Het ontbreken van fatsoen kan inderdaad als uitsluiting voelen.

Als je kind wordt gedoopt, dit een heel belangrijk moment is en je ouders komen niet? Nee, dat is geen lage lat. Dat is belachelijk wettisisme en liefdeloosheid.

Probeer wel je in te leven in de beweegredenen. Ouders zien kinderen de kerk verlaten waar zij ze ten doop hebben gehouden. Dat kan ze pijn doen ook al gaan deze kinderen naar een kerk waar het Evangelie onverkort wordt verkondigd (daar ga ik nu even vanuit).
Natuurlijk vind ik ook dat ze bij de doop van hun kleinkinderen aanwezig moeten zijn. Zelf heb ik het als kind meegemaakt met mijn Opa die lid was van de GKv en dat de enige ware kerk vond. Die gedachte leefde toen sterk in de vrijgemaakte kerk. Toen mijn ouders lid werden van de CGK en mijn vader bevestigd werd als ouderling was mijn Opa afwezig. Hij heeft nooit een voet gezet in de CGK. Als kleinkinderen vonden wij dat eigenlijk wel kloppen. Mijn Opa was stevig in zijn opvattingen en dat heeft hem in de oorlog bijna zijn leven gekost. Een compromis sluiten met de vijand , of dat nu de Nazi’s waren of de CGK zat er bij mijn Opa niet in. Toch was het een lieve man waar ik met respect aan terugdenk.

Dat inlevingsvermogen wordt vaak van 1 kant gevraagd. Als men in liefde het gesprek aangaat: dat mag. Als het koud is en niet voortkomt uit iets van liefde tot Hem: dan zijn de beweegredenen verkeerd.

Zoals jij erin staat wordt het altijd een conflict. De ander uitnemender achten dan jezelf komt namelijk altijd van 1 kant.

[MGG]

Valt niet naar een kerkdienst komen al onder uitsluiting? De lat ligt dan wel heel laag.
Het eerste stukje gaat vooral over fatsoen. Het ontbreken van fatsoen kan inderdaad als uitsluiting voelen.

Als je kind wordt gedoopt, dit een heel belangrijk moment is en je ouders komen niet? Nee, dat is geen lage lat. Dat is belachelijk wettisisme en liefdeloosheid.

Dit oordeel komt op mij behoorlijk hard en liefdeloos over. De woorden belachelijk en liefdeloosheid geven mij weinig hoop dat een goed gesprek mogelijk is. Als je iets anders doet dan gewenst, dan is het liefdeloos. Over (onderhuidse) uitsluiting gesproken...

Nee, het onderdeel de andere kant op is hard en liefdeloos. Het goede gesprek wordt over het algemeen van 1 kant afgesloten.

Altijd fijn als het probleem volledig bij de andere partij ligt. Een interessante vraag is of je over iets wat als hard en liefdeloos ervaren wordt zelf hard moet oordelen.

[Arja]

Toen zeide Jezus tot hen: Gij zult allen aan Mij geërgerd worden in dezen nacht; want er is geschreven: Ik zal den Herder slaan, en de schapen der kudde zullen verstrooid worden.

Ik vind dat je deze tekst nu laat buikspreken. Gezien de context fungeert deze tekst als een bevestiging dat God Zijn beloftes vervuld. Deze gebeurtenis is een vervulling van de profetie en maakt deel uit van Gods soevereine plan voor wat er stond te gebeuren: "Zwaard! ontwaak tegen Mijn Herder, en tegen den Man, Die Mijn Metgezel is, spreekt de HEERE der heirscharen; sla dien Herder, en de schapen zullen verstrooid worden; maar Ik zal Mijn hand tot de kleinen wenden. Zacharia 13

Jezus kondigt niet alleen hun falen aan, maar belooft ook Zijn wederopstanding en geeft instructies voor wat ze daarna moeten doen, namelijk Hem volgen naar Galilea. Dit laat zien dat, ondanks hun zwakheid en falen, er vergeving en herstel mogelijk is door Zijn offer. Hij zal Zijn hand tot de kleinen wenden.

Mensen die van kerk veranderen doen dit vaak vanwege persoonlijke, theologische of praktische redenen en niet vanwege een verraad of verloochening van de Christus.

[DDD]

Gods Geest verbrijzelt en heelt en verbindt met de Waarheid (Joh. 14: 6).
"Jezus nu wetende bij Zichzelven dat Zijn discipelen daarover murmureerden, zeide tot hen: Ergert ulieden dit? Wat zou het dan zijn zo gij den Zoon des mensen zaagt opvaren waar Hij tevoren was? De Geest is het Die levend maakt; het vlees is niet nut. De woorden die Ik tot u spreek, zijn geest en zijn leven."

Ik vind het eerlijk gezegd bezwaarlijk dat je geregeld antwoordt met een bijbeltekst, geheel uit zijn verband, en zonder toelichting. Het lijkt er voor mij op dat je zelf de woorden Gods wilt spreken en ook Gods gezag wilt aanvoeren als argument. Terwijl dat natuurlijk niet terecht is.

Als ik een filmpje van minister president opneem waarin hij zegt: 'ja, dat is zo', dan kan ik dat niet te pas en te onpas citeren. Het is niet helemaal hetzelfde, omdat jouw bijbelcitaten net wat uitgebreider zijn, maar ze zijn lang niet altijd op het onderwerp van gesprek toegesneden.

[DDD]

Het aantal vertrekkers wordt niet meer gecamoufleerd door een hoog geboortecijfer. Dat is het verschil.
Vertrekkers zijn van alle tijden, nu meer zichtbaar.
Daarnaast is het in dit tijdsgewricht zo dat de sociale controle verandert. Het is nog steeds zo dat een kerkwissel uitsluiting uit de familiekring of andere sociale kring inhoudt, maar veel minder dan vroeger. Dus wisselen wordt makkelijker.

En elke vertrek heeft zijn reden. Vroeger en nu.

Wat bedoel je met uitsluiting uit de familiekring of sociale kring? Is dat iets dat geregeld voorkomt? Ik heb er ooit vanuit Rijssen wel eens iets over gehoord in een heel bijzonder geval, maar verder heb ik zoiets nog nooit in werkelijkheid gehoord of meegemaakt.

Ik wist ook niet dat dat voorkwam, maar kreeg met onze overgang van CGK en PKN ook meerdere malen de opmerking dat het vast niet meeviel om te vertrekken en een nieuwe vriendenkring op te bouwen. Ik bemerkte alom verbazing na mijn opmerking dat mijn vriendenkring door de verandering van kerk echt niet zou veranderen. Blijkbaar is het voor veel mensen nog steeds zo dat hun sociale kring afhangt van de plek waar zij kerken. Dat geldt voor ons zeer zeker niet.

Dat is wel een ding, misschien. Maar mijn vriendenkring staat los van de kerk.

[merel]

Mijn vriendenkring staat ook volkomen los van de kerk.

Ik kan mij daarom voorstellen dat het voor bepaalde mensen daarom erg moeilijk is om van kerk te wisselen. Helemaal als je uit een gemeenschap komt waar andere kerkelijke richtingen gewogen en te licht bevonden worden.