Gereformeerde Gemeenten

[Posthoorn]

Maar uitstekend met de synagoge-instellingen.

"En hij [Paulus] ging in de synagoge en sprak vrijmoediglijk, drie maanden lang met hen handelende en hun aanradende de zaken van het Koninkrijk Gods. Maar als sommigen verhard werden en ongehoorzaam waren, kwaadsprekende van den weg des Heeren voor de menigte, week hij van hen en scheidde de discipelen af, dagelijks handelende in de school van zekeren Tyrannus."

[Job]

Maar goed, ik wil ook zeker lichtvaardig vertrekken niet goed praten.
Maar lichtvaardig en gemakzuchtig blijven hangen is ook wat.

Die laatste zin zou ik beslist niet voor mn rekening durven nemen. JUIST blijven vergt in moeilijke situaties veel en is nu precies NIET een teken van gemakzucht.

Ik val je bij Job. Ik ken inderdaad best wat mensen die niet lichtvaardig blijven hangen.

Ze blijven uit angst voor de mening van met name familie en omgeving lid en halen ondertussen hun geestelijke voeding elders. Dat is inderdaad verre van gemakzuchtig, maar onwenselijk voor hun geestelijk leven en gemeentelijke betrokkenheid. En -daar komt ie toch weer- ook verdrietig voor de kinderen die er meestal niet voor kiezen om elders geestelijke voeding bekomen.

Ja, maar zulke halfslachtige blijvers bedoel ik vanzelfsprekend niet.

[Job]

Nog een voorbeeld van trouw: Samuel. Midden tussen hoererende en stelende priesterzonen deed hij trouw zijn werk... Wat was ook toen de kerk van God los.

Maar zijn kinderen...


Het is waar dat als je als ouders verwisselt van kerkverband, er een bepaalde ontworteling plaatsvindt. Ook bij je kinderen.
Maar ik zie om me heen in veel gezinnen van 'blijvers' de kinderen ook eigen/andere keuzes maken. In mijn familie/vriendengroep heb je wegtrekkers en blijvers, maar je ziet in vrijwel alle gezinnen hetzelfde gebeuren. De oudsten hebben vaak nog dezelfde keuze gemaakt als de ouders, maar de jongeren kiezen zelf. Ik denk dat dat vooral te maken heeft met de tijdgeest/individualisme en het wegvallen van de kerkmuren door oa internet.

De vergelijking met de tempel en synagoge vind ik lastig. We hebben in de Gereformeerde Gezindte inmiddels 'keuzemogelijkheden' Die waren er destijds niet.

Ik wil helemaal niet pleiten voor zomaar weggaan overigens. Ik vind trouw aan je gemeente belangrijk. Maar als bijvoorbeeld Christus niet gepreekt wordt ben ik van mening dat je weg móet gaan.

Terecht punt over de zoons van Samuel!

[Ambtenaar]

Als er toch Íemand Zichzelf heeft verloochend door trouw te zijn aan de kerk van Zijn dagen, dan is het de grote Leraar ter gerechtigheid. Daarover nadenken ontroert me diep...

Ik kan niet helemaal duiden wat je nu precies bedoelt te zeggen met bovenstaande zinnen.

Als persoonlijke verhoudingen langdurig verstoord zijn, ongeacht welke reden, ben ik van mening dat het beter is om te wisselen van gemeente. Het levert namelijk niets goeds op en het risico dat het zich als een olievlek uitspreid over de rest van de gemeente is groot.

[Tiberius]

Ik begrijp ook die 'onbaatzuchtige trouw' aan je gemeente niet zo. Dat is toch niet Bijbels?
M.i. weegt je verantwoordelijkheid voor jezelf en je kinderen veel zwaarder.

Mijns inziens zou de wortel van het (soms heel spoedige) gemor eens wat beter onderzocht moeten worden, een ieder bij zichzelf. Ook in de kerk willen we allen als God zijn, ons wortelkwaad. Ja, óók predikanten en ambtsdragers vallen daaraan ten prooi en dat kan tot heel onverkwikkelijke situaties leiden en dat is hun extra zwaar aan te rekenen. Maar ik vind het te gemakkelijk om altijd snel in de richting te wijzen van de geestelijk leiders, de tendens van vandaag. Het zoeken naar een plek waar het ons bevalt sluit namelijk naadloos aan bij ons bestaan en bij de tijdgeest. En tsja: de Bijbelse boodschap bevalt ons van nature niet en sluit bepaald níet naadloos aan bij ons hart. Dat vraagt zoveel voorzichtigheid in onze beeldvorming. Die voorzichtigheid mis ik veel en veel te vaak. De kilheid die men de kerkleiders verwijt (dat kan terecht zijn), brengt men onwetend tot in het kwadraat zelf in de praktijk door hard te oordelen en de gemeente in de steek te laten. @Ararat, mijns inziens kan dit niet scherp genoeg benoemd worden.

Ik weet dat er enkele uitzonderingen zijn, maar naar mijn oprechte mening zijn dat er maar weinig.

Ook weet ik best dat er juist op het forum veel mensen zitten met kerkelijk leed. Daar wil ik niet akelig over doen en wil dat ook erkennen. Maar begin aub, zeg ik ook tegen mezelf, wat meer in het eigen kille hart. Als we als arme zondaren in de kerk zitten hebben we het denk ik minder snel over wat anderen ons en onze kinderen aandoen, maar is alles genade wat we onverdiend nog krijgen.

Geloof me: ik wijs niet zomaar zonder en gemakkelijk naar geestelijke leiders, maar in sommige gevallen is dat toch beslist het geval.

Kan je op mijn vraag over die 'onbaatzuchtige trouw' aan je gemeente nog antwoord geven, Job?
Je zegt en suggereert wel veel, maar geeft er m.i. geen antwoord op.

En het is mij te makkelijk om naar de OT-situatie te verwijzen, omdat onze gemeenten dichter bij die van Paulus en Johannes liggen dan bij de OT-tempeldienst.

[Hendrien]

Het ging er onder andere om dat Simeon zowel als Jezus naar de synagoge gingen, terwijl daar meer dan genoeg op aan te merken was.

Klinkt overtuigend. Ik ben om.

Even checken voor de zekerheid of ik je goed begrijp hoor: is dit een sarcastische reactie of niet?

Mijns inziens is het inderdaad overtuigend. Als er toch Íemand Zichzelf heeft verloochend door trouw te zijn aan de kerk van Zijn dagen, dan is het de grote Leraar ter gerechtigheid. Daarover nadenken ontroert me diep...

Ik vind dit wel een vergaande vergelijking. Die zou ik niet voor mijn rekening durven nemen. En ja, mijn kerk verlaten was intens moeilijk op ieder vlak, maar het moest. Ik kon er de Zaligmaker niet meer vinden.

[Job]

Ik begrijp ook die 'onbaatzuchtige trouw' aan je gemeente niet zo. Dat is toch niet Bijbels?
M.i. weegt je verantwoordelijkheid voor jezelf en je kinderen veel zwaarder.

Mijns inziens zou de wortel van het (soms heel spoedige) gemor eens wat beter onderzocht moeten worden, een ieder bij zichzelf. Ook in de kerk willen we allen als God zijn, ons wortelkwaad. Ja, óók predikanten en ambtsdragers vallen daaraan ten prooi en dat kan tot heel onverkwikkelijke situaties leiden en dat is hun extra zwaar aan te rekenen. Maar ik vind het te gemakkelijk om altijd snel in de richting te wijzen van de geestelijk leiders, de tendens van vandaag. Het zoeken naar een plek waar het ons bevalt sluit namelijk naadloos aan bij ons bestaan en bij de tijdgeest. En tsja: de Bijbelse boodschap bevalt ons van nature niet en sluit bepaald níet naadloos aan bij ons hart. Dat vraagt zoveel voorzichtigheid in onze beeldvorming. Die voorzichtigheid mis ik veel en veel te vaak. De kilheid die men de kerkleiders verwijt (dat kan terecht zijn), brengt men onwetend tot in het kwadraat zelf in de praktijk door hard te oordelen en de gemeente in de steek te laten. @Ararat, mijns inziens kan dit niet scherp genoeg benoemd worden.

Ik weet dat er enkele uitzonderingen zijn, maar naar mijn oprechte mening zijn dat er maar weinig.

Ook weet ik best dat er juist op het forum veel mensen zitten met kerkelijk leed. Daar wil ik niet akelig over doen en wil dat ook erkennen. Maar begin aub, zeg ik ook tegen mezelf, wat meer in het eigen kille hart. Als we als arme zondaren in de kerk zitten hebben we het denk ik minder snel over wat anderen ons en onze kinderen aandoen, maar is alles genade wat we onverdiend nog krijgen.

Geloof me: ik wijs niet zomaar zonder en gemakkelijk naar geestelijke leiders, maar in sommige gevallen is dat toch beslist het geval.

Kan je op mijn vraag over die 'onbaatzuchtige trouw' aan je gemeente nog antwoord geven, Job?
Je zegt en suggereert wel veel, maar geeft er m.i. geen antwoord op.

En het is mij te makkelijk om naar de OT-situatie te verwijzen, omdat onze gemeenten dichter bij die van Paulus en Johannes liggen dan bij de OT-tempeldienst.

Ik overweeg even naar waar je precies nog antwoord op zoekt. Ik heb de vinger gelegd bij "trouw". Trouw in een huwelijk, in een gezin, in een familie, in een gemeente, in een vriendschap zijn misschien wel de grootste en teerste geschenken die je de ander kunt geven. Trouw blijkt niet specifiek in goede, maar vooral in slechte dagen. Ik legde de vinger bij "omstandigheids-leden", mensen die zich overschrijven omdat de omstandigheden niet bevallen, zoals de predikant, de prediking etc.. En dat je als gemeente niet erg blij hoeft te zijn met zulke overkomsten, omdat men bij een volgende tegenvallende omstandigheid gemakkelijk weer verder zwerft. Als illustratie noemde ik de Heere Jezus en Samuel, maar jij wilt voorbeelden uit het NT. Klopt dat?

[Tiberius]

Ja.
Ik vraag naar 'onbaatzuchtige trouw' aan je gemeente. Die bestond in het OT nog niet.
Zie ook de tekst die Posthoorn hierboven aanhaalt uit Handelingen 19:9.
En de sterke bewoordingen van Johannes in zijn 2e en 3e brief.

[Ararat]

Maar goed, ik wil ook zeker lichtvaardig vertrekken niet goed praten.
Maar lichtvaardig en gemakzuchtig blijven hangen is ook wat.

Die laatste zin zou ik beslist niet voor mn rekening durven nemen. JUIST blijven vergt in moeilijke situaties veel en is nu precies NIET een teken van gemakzucht.

Dus, ik had veel beter kunnen blijven in de PKN gemeente, waar zowel de prediking als de verschillen met het dagelijks leven in een opgroeiend gezin een steeds groter punt worden?

Is dat wat je bedoeld @Job? Hoe zou ik dat vorm moeten geven, hoe gaat dat met kinderen en jongelui? Hoe ervaren die een dergelijke situatie?

@Job, misschien is deze reactie je in al het geweld ontgaan. Ik breng 'm onder de aandacht omdat dit ook raakvlakken heeft met mijn verleden en ik benieuwd ben naar oa jouw mening in dezen.

[Job]

Als er toch Íemand Zichzelf heeft verloochend door trouw te zijn aan de kerk van Zijn dagen, dan is het de grote Leraar ter gerechtigheid. Daarover nadenken ontroert me diep...

Ik kan niet helemaal duiden wat je nu precies bedoelt te zeggen met bovenstaande zinnen.

Als persoonlijke verhoudingen langdurig verstoord zijn, ongeacht welke reden, ben ik van mening dat het beter is om te wisselen van gemeente. Het levert namelijk niets goeds op en het risico dat het zich als een olievlek uitspreid over de rest van de gemeente is groot.

Hoi Ambtenaar, ik vind het lastig om hierop te reageren omdat de omstandigheid van elke langdurig verstoorde verhouding verschillend ligt. Soms zijn er uitzonderingen heb ik al gezegd. Die ken ik ook, en dan hebben mij bekende kerkenraden mensen in vertrouwen en met de grootst mogelijke liefde laten gaan. Dan speelde er bijvoorbeeld misbruik- en incestleed. Je kunt dan spreken over onherstelbare schade.

Maar bij allerlei kerkelijk verstoorde verhoudingen ontbreekt het te vaak, het spijt me om te moeten constateren, aan het "de minste willen zijn". Als dat speelt en er is geen bereidheid tot inschikkelijkheid , hoe kun je dan met zegen in een nieuwe gemeente functioneren? Ik zie dat niet.

[FlyingEagle]

@Job, hoe kijk je aan tegen overkomers vanuit een ander verband naar jou gemeente? Zeg je dan hetzelfde over hen, zo van: ‘ze zouden niet naar ons toe moeten komen’?

[refo]

Als er toch Íemand Zichzelf heeft verloochend door trouw te zijn aan de kerk van Zijn dagen, dan is het de grote Leraar ter gerechtigheid. Daarover nadenken ontroert me diep...

Ik kan niet helemaal duiden wat je nu precies bedoelt te zeggen met bovenstaande zinnen.

Als persoonlijke verhoudingen langdurig verstoord zijn, ongeacht welke reden, ben ik van mening dat het beter is om te wisselen van gemeente. Het levert namelijk niets goeds op en het risico dat het zich als een olievlek uitspreid over de rest van de gemeente is groot.

Hoi Ambtenaar, ik vind het lastig om hierop te reageren omdat de omstandigheid van elke langdurig verstoorde verhouding verschillend ligt. Soms zijn er uitzonderingen heb ik al gezegd. Die ken ik ook, en dan hebben mij bekende kerkenraden mensen in vertrouwen en met de grootst mogelijke liefde laten gaan. Dan speelde er bijvoorbeeld misbruik- en incestleed. Je kunt dan spreken over onherstelbare schade.

Maar bij allerlei kerkelijk verstoorde verhoudingen ontbreekt het te vaak, het spijt me om te moeten constateren, aan het "de minste willen zijn". Als dat speelt en er is geen bereidheid tot inschikkelijkheid , hoe kun je dan met zegen in een nieuwe gemeente functioneren? Ik zie dat niet.

Als het een predikant betreft begint deze een nieuw kerkverband. Hoezo 'de minste'?
En heb je wel eens van een kerkenraad gehoord die 'de minste wilde zijn'?
Met al die mooie woorden ben je trouwens wel heel veel mensen aan het veroordelen.

[Job]

Maar goed, ik wil ook zeker lichtvaardig vertrekken niet goed praten.
Maar lichtvaardig en gemakzuchtig blijven hangen is ook wat.

Die laatste zin zou ik beslist niet voor mn rekening durven nemen. JUIST blijven vergt in moeilijke situaties veel en is nu precies NIET een teken van gemakzucht.

Dus, ik had veel beter kunnen blijven in de PKN gemeente, waar zowel de prediking als de verschillen met het dagelijks leven in een opgroeiend gezin een steeds groter punt worden?

Is dat wat je bedoeld @Job? Hoe zou ik dat vorm moeten geven, hoe gaat dat met kinderen en jongelui? Hoe ervaren die een dergelijke situatie?

@Job, misschien is deze reactie je in al het geweld ontgaan. Ik breng 'm onder de aandacht omdat dit ook raakvlakken heeft met mijn verleden en ik benieuwd ben naar oa jouw mening in dezen.

Goedendag Ararat, oeiiii, dat klopt, waarvoor sorry Maanenschijn. Er zit een worsteling achter deze vraag schat ik zo in.
Zoals @MGG al zei is vertrek alleen gerechtvaardigd wanneer de kenmerken van een ware kerk ontbreken. Als de leer niet meer zuiver wordt verkondigd onder andere. Ik meen te lezen dat jullie daar mogelijk mee te maken hebben gehad (?). Weet je, om eerlijk te zijn heb ikzelf alleen te maken met mensen die "ruimer" willen, in plaats van andersom. Om concreet te worden: mensen die tegen de GG aan schoppen. Daar heb ik het voornamelijk over in mijn opmerkingen in dit topic, getriggerd door de begripvolle opmerking van één van de moderators richting Zwijndrechtse vertrekkers, die me schokt. Het geschop tegen de leer van de GG levert op een bepaald moment beurse plekken op, daar moet ik me toe zien te verhouden. Maar ik wil grif toegeven dat mijn inhoudelijke zichtveld dan ook niet verder strekt dan het eigen kerkverband.

Heel eerlijk? Ik weet dan ook geen antwoord op /gedachte over jouw persoonlijke situatie omdat ik de details niet voldoende ken en de PKN niet van binnenuit ken. Daar wil ik het voor wat betreft jullie situatie bij laten. Rest me om je 's Heeren wijsheid en zegen te wensen.

[Job]

@Job, hoe kijk je aan tegen overkomers vanuit een ander verband naar jou gemeente? Zeg je dan hetzelfde over hen, zo van: ‘ze zouden niet naar ons toe moeten komen’?

Klopt. Ik vind dat meestal geen winst.

[Job]

Als er toch Íemand Zichzelf heeft verloochend door trouw te zijn aan de kerk van Zijn dagen, dan is het de grote Leraar ter gerechtigheid. Daarover nadenken ontroert me diep...

Ik kan niet helemaal duiden wat je nu precies bedoelt te zeggen met bovenstaande zinnen.

Als persoonlijke verhoudingen langdurig verstoord zijn, ongeacht welke reden, ben ik van mening dat het beter is om te wisselen van gemeente. Het levert namelijk niets goeds op en het risico dat het zich als een olievlek uitspreid over de rest van de gemeente is groot.

Hoi Ambtenaar, ik vind het lastig om hierop te reageren omdat de omstandigheid van elke langdurig verstoorde verhouding verschillend ligt. Soms zijn er uitzonderingen heb ik al gezegd. Die ken ik ook, en dan hebben mij bekende kerkenraden mensen in vertrouwen en met de grootst mogelijke liefde laten gaan. Dan speelde er bijvoorbeeld misbruik- en incestleed. Je kunt dan spreken over onherstelbare schade.

Maar bij allerlei kerkelijk verstoorde verhoudingen ontbreekt het te vaak, het spijt me om te moeten constateren, aan het "de minste willen zijn". Als dat speelt en er is geen bereidheid tot inschikkelijkheid , hoe kun je dan met zegen in een nieuwe gemeente functioneren? Ik zie dat niet.

Als het een predikant betreft begint deze een nieuw kerkverband. Hoezo 'de minste'?
En heb je wel eens van een kerkenraad gehoord die 'de minste wilde zijn'?
Met al die mooie woorden ben je trouwens wel heel veel mensen aan het veroordelen.

Klopt, en we zijn allen van dezelfde lap gescheurd. Ook kerkenraden en dominees doen hierin onnavolgbare dingen. Maar daarom zijn ze nog niet goed.