Binding met je kerkverband

[helma]

Kerkpijn om welke reden en in welke vorm dan ook doet des te meer verlangen naar de eenheid die komende is en straks volmaakt zal zijn.

Echt! Wat kan je daar naar uitzien.

[Anselmus]

Misschien zit daar ook wel pijn achter...

Dat zou kunnen. Tegelijk vraag ik me dan af of het telkens weer uiten van die pijn een goede manier van verwerken is.

Ik las juist dit:

I used to think that church hurt was a wound that would heal and leave a scar and that eventually everyone got better. Church hurt is more like a latent infection. Once you get it, it’s always there. Like mono, it can go dormant for a long time, then just like that, stress will flare it up. With each flare comes the pain. The flares can be sporadic or recurrent, and each is accompanied with agonizing pain known only to those who suffer from that same pain.
From "Fractured Faith "



Ik weet niet of dit in alle gevallen opgaat..is misschien ook afhankelijk van de diepte van de wond.
Maar kerkpijn gaat doorgaans wel erg diep omdat het een pijn is die onstaat op een plaats waar je dacht 'veilig' te zijn. Zeker als het in een gemeente plaatsvindt waar je je altijd 'thuis' voelde, grijpt kerkelijke pijn diep in.
Ook kan een vorm van autisme nadelig werken bij het verwerken van pijnlijke ervaringen. Dan zorgt iedere trigger voor het gevoel alsof de verwonding zojuist heeft plaatsgevonden. Als zo'n persoon niet geholpen wordt met verwerken kan het jarenlang voor pijnervaringen zorgen en gaat de wond niet dicht.

Kerkpijn, na weggaan of na een scheuring staat gelijk aan andere verlieservaringen. Ik las pas ergens: Het lichaam van Christus is vol met mensen die gewond zijn geraakt door christenen of door de kerk. Het kan voor sommigeb een emotioneel trauma zijn (daar hoef je geen autisme voor te hebben). Het kan een geloofscrisis veroorzaken. Je bent er gewoon niet altijd emotioneel en geestelijk op voorbereid.

Klopt er gaan dingen gruwelijk mis en dat geeft schade. En toch is er ook een andere kant. De kant van de schade wordt soms keer op keer verteld waardoor het een soort identiteitsmarker wordt. Het eigen aandeel, de fouten die daarin zijn gemaakt worden vergeten en niet verteld. Ook kun je in kwetsbare momenten opmerkingen horen die op zich neutraal zijn, maar een gevoelige trigger zijn die raakt zonder dat de ander per se wat verkeerd zegt. Ook is weggaan en boos worden of gekwetst zijn makkelijker dan blijven, vergeven en kritisch naar de eigen bijdrage kijken. Kerkpijn of kerkverlating door gedrag van andere christenen vind ik altijd wat lastig. Onze samenleving een collega of de supermarkt die naast de deur is krijgen meer kansen dan een kerkenraadslid. Ook wederhoor ontbreekt doordat er niet naast gevraagd wordt of doordat er een ambtsgeheim is. Daarnaast kunnen kerkenraden het bijna niet meer goed doen: voor de een te licht, de ander te zwaar, Psalmen, gezangen, tempo, Bijbelvertaling, kleding, warmte, koude, bejegening, algemene ontwikkeling, bezoekwerk, overal is commentaar op mogelijk, in elk gesprek kan iets verkeerds gezegd of opgevat worden. Alsof een hardwerkende vader die in de avond en huisbezoek aflegt bewust een ander wil gaan kwetsen. Schapen met vijf poten zonder zwakte worden verwacht, vergeving is een vies woord, ook in de kerk is er een cancelcultuur zichtbaar. En dan specifiek in de protestantse kerken. Bij de Rooms Katholieke Kerk doe je met je kerk, want die verlaat je niet. Of je verlaat hem/haar, maar je kunt niet naar een alternatief. Bij protestanten zijn er veel alternatieven, je hopt zo naar anderen.

Bovenstaande is niet bedoeld om verdriet en pijn te bagatelliseren. Ik wil ieders verhaal en pijn serieus nemen, maar iedereen lijkt wel een uitzondering op de regel om te vergeven en zelf nog bij te dragen aan de opbouw van de gemeente. Ik mis soms het element van zelfreflectie of zelfs de minste willen zijn. Regelmatig worden mensen in een volgende gemeente ook teleurgesteld. Annemarie Heijningen schreef hier ooit een rake column over. Er zijn geen volmaakte kerken en gemeenten. Die komen hier ook niet. Inderdaad zal dat ooit anders zijn: straks vereend te zijn met Hem als onbevlekte bruid. Naar die dag zie ik uit met groot verlangen.

[Arja]

Dat zou kunnen. Tegelijk vraag ik me dan af of het telkens weer uiten van die pijn een goede manier van verwerken is.

Ik las juist dit:

I used to think that church hurt was a wound that would heal and leave a scar and that eventually everyone got better. Church hurt is more like a latent infection. Once you get it, it’s always there. Like mono, it can go dormant for a long time, then just like that, stress will flare it up. With each flare comes the pain. The flares can be sporadic or recurrent, and each is accompanied with agonizing pain known only to those who suffer from that same pain.
From "Fractured Faith "



Ik weet niet of dit in alle gevallen opgaat..is misschien ook afhankelijk van de diepte van de wond.
Maar kerkpijn gaat doorgaans wel erg diep omdat het een pijn is die onstaat op een plaats waar je dacht 'veilig' te zijn. Zeker als het in een gemeente plaatsvindt waar je je altijd 'thuis' voelde, grijpt kerkelijke pijn diep in.
Ook kan een vorm van autisme nadelig werken bij het verwerken van pijnlijke ervaringen. Dan zorgt iedere trigger voor het gevoel alsof de verwonding zojuist heeft plaatsgevonden. Als zo'n persoon niet geholpen wordt met verwerken kan het jarenlang voor pijnervaringen zorgen en gaat de wond niet dicht.

Kerkpijn, na weggaan of na een scheuring staat gelijk aan andere verlieservaringen. Ik las pas ergens: Het lichaam van Christus is vol met mensen die gewond zijn geraakt door christenen of door de kerk. Het kan voor sommigeb een emotioneel trauma zijn (daar hoef je geen autisme voor te hebben). Het kan een geloofscrisis veroorzaken. Je bent er gewoon niet altijd emotioneel en geestelijk op voorbereid.

Klopt er gaan dingen gruwelijk mis en dat geeft schade. En toch is er ook een andere kant. De kant van de schade wordt soms keer op keer verteld waardoor het een soort identiteitsmarker wordt. Het eigen aandeel, de fouten die daarin zijn gemaakt worden vergeten en niet verteld. Ook kun je in kwetsbare momenten opmerkingen horen die op zich neutraal zijn, maar een gevoelige trigger zijn die raakt zonder dat de ander per se wat verkeerd zegt. Ook is weggaan en boos worden of gekwetst zijn makkelijker dan blijven, vergeven en kritisch naar de eigen bijdrage kijken. Kerkpijn of kerkverlating door gedrag van andere christenen vind ik altijd wat lastig. Onze samenleving een collega of de supermarkt die naast de deur is krijgen meer kansen dan een kerkenraadslid. Ook wederhoor ontbreekt doordat er niet naast gevraagd wordt of doordat er een ambtsgeheim is. Daarnaast kunnen kerkenraden het bijna niet meer goed doen: voor de een te licht, de ander te zwaar, Psalmen, gezangen, tempo, Bijbelvertaling, kleding, warmte, koude, bejegening, algemene ontwikkeling, bezoekwerk, overal is commentaar op mogelijk, in elk gesprek kan iets verkeerds gezegd of opgevat worden. Alsof een hardwerkende vader die in de avond en huisbezoek aflegt bewust een ander wil gaan kwetsen. Schapen met vijf poten zonder zwakte worden verwacht, vergeving is een vies woord, ook in de kerk is er een cancelcultuur zichtbaar. En dan specifiek in de protestantse kerken. Bij de Rooms Katholieke Kerk doe je met je kerk, want die verlaat je niet. Of je verlaat hem/haar, maar je kunt niet naar een alternatief. Bij protestanten zijn er veel alternatieven, je hopt zo naar anderen.

Bovenstaande is niet bedoeld om verdriet en pijn te bagatelliseren. Ik wil ieders verhaal en pijn serieus nemen, maar iedereen lijkt wel een uitzondering op de regel om te vergeven en zelf nog bij te dragen aan de opbouw van de gemeente. Ik mis soms het element van zelfreflectie of zelfs de minste willen zijn. Regelmatig worden mensen in een volgende gemeente ook teleurgesteld. Annemarie Heijningen schreef hier ooit een rake column over. Er zijn geen volmaakte kerken en gemeenten. Die komen hier ook niet. Inderdaad zal dat ooit anders zijn: straks vereend te zijn met Hem als onbevlekte bruid. Naar die dag zie ik uit met groot verlangen.

Zeg je dit omdat je denkt dat het in deze topic gaat om zaken als 'zwaar & licht, psalmen of gezangen, tempo, Bijbelvertaling, kleding, warmte, koude, bejegening, algemene ontwikkeling, bezoekwerk?

Toch deze vraag: Op welke bron of informatie baseer je de observatie dat bij mensen die de kerk verlaten, het eigen aandeel en gemaakte fouten vaak over het hoofd worden gezien? Moet er altijd een eigen aandeel zijn?

[Bourdon16]

Ik heb niet alleen liefde tot de gemeente maar ook zeker tot het kerkgebouw. Ik zou dat niet kunnen missen.

[helma]

Ik heb niet alleen liefde tot de gemeente maar ook zeker tot het kerkgebouw. Ik zou dat niet kunnen missen.

Ik zou daar nog wel eens naar de kerk willen.
Ik denk dat mijn vader daar is gedoopt.

In elk geval was mijn overgrootmoeder er lid en heeft nooit de stap gemaakt om haar lidmaatschap op te vragen. Ze mocht zowel in de Hervormde kerk als in de GG aan het avondmaal. Dat zou nu niet meer zo snel gebeuren denk ik.

[Bourdon16]

Ik heb niet alleen liefde tot de gemeente maar ook zeker tot het kerkgebouw. Ik zou dat niet kunnen missen.

Ik zou daar nog wel eens naar de kerk willen.
Ik denk dat mijn vader daar is gedoopt.

In elk geval was mijn overgrootmoeder er lid en heeft nooit de stap gemaakt om haar lidmaatschap op te vragen. Ze mocht zowel in de Hervormde kerk als in de GG aan het avondmaal. Dat zou nu niet meer zo snel gebeuren denk ik.

Laat het gerust eens weten als je in de buurt bent. Je mag ook gerust eens binnenkijken. Ik vind het heerlijk om soms een poosje in de bank te zitten of even orgel te spelen. Ik heb ook wel wat boeken van de plaatselijke kerkgeschiedenis. Wie weet staat je overgrootmoeder er ook wel in. En mooi dat dat toen kon. Bij ons worden gasten waarop geen tuchtzaak van toepassing is ook altijd genodigd.

[Anselmus]

Zeg je dit omdat je denkt dat het in deze topic gaat om zaken als 'zwaar & licht, psalmen of gezangen, tempo, Bijbelvertaling, kleding, warmte, koude, bejegening, algemene ontwikkeling, bezoekwerk?

Toch deze vraag: Op welke bron of informatie baseer je de observatie dat bij mensen die de kerk verlaten, het eigen aandeel en gemaakte fouten vaak over het hoofd worden gezien? Moet er altijd een eigen aandeel zijn?

Ik denk dat er veel mensen weg gaan om geestelijke honger en een kleiner deel om discussies over bovenstaande dingen of meer ruzie en gedoe. Het gaat mij erom hoe dergelijke dingen vervolgens gaan functioneren in het levensverhaal van mensen waarbij het lijkt dat ze zich rechtvaardigen door het verhaal herhaaldelijk te blijven vertellen als identity marker.

Een bron is iets anders dan een observatie en dit is mijn observatie op basis van best wel veel gesprekken op verschillende plaatsen in het land. Als ik zie/lees hoeveel mensen kerkpijn hebben en van kerk zijn gewisseld en hoe vaak ik hoor dat dit ligt aan de kerk(enraad) die ze verlaten hebben, kan ik niet beoordelen of dit allemaal objectief waar is en dat hoeft ook niet. Wel hoor ik oprecht weinig zelfreflectie en zie ik een gelijke tendens als wat er in de maatschappij gebeurt, namelijk de ander deugt helemaal niet meer en we cancelen de ander. En ook dat het een modern en vooral protestants verschijnsel is, want voor de Reformatie had je deze keuze niet. Je bleef in de kerk en deed het daarmee. Nu kies je voor iets wat bij je smaak past. Moet er altijd een eigen aandeel zijn? Nee. Tegelijk vind ik het onwaarschijnlijk dat er zo massaal nooit een eigen aandeel is of een eigen aandeel had kunnen zijn in positieve zin. Het lijkt of iedereen een uitzondering is, zonder enige verantwoordelijkheid in het proces. Tegelijk begrijp ik het vaak ook heel goed. Het gaat me niet om individuele situaties, maar om het geheel.

Mijn ervaring is dat mensen die ooit uit onvrede ergens weg zijn gegaan sneller kritiek leveren in nieuwe gemeenten en veel ter discussie stellen. Waar 'hervormden' veel meer verschillen accepteren en elkaar ruimte geven voor verschillende voorkeuren, ervaar ik in kerken waar veel mensen zitten die elders vandaan komen vaker vragen over de genoemde kleinere dingen. Als bron verwees ik naar Annemarie Heijningen die deze observatie ook doet. Ik kan helaas haar column hierover niet meer vinden.

[helma]

Ik heb niet alleen liefde tot de gemeente maar ook zeker tot het kerkgebouw. Ik zou dat niet kunnen missen.

Ik zou daar nog wel eens naar de kerk willen.
Ik denk dat mijn vader daar is gedoopt.

In elk geval was mijn overgrootmoeder er lid en heeft nooit de stap gemaakt om haar lidmaatschap op te vragen. Ze mocht zowel in de Hervormde kerk als in de GG aan het avondmaal. Dat zou nu niet meer zo snel gebeuren denk ik.

Laat het gerust eens weten als je in de buurt bent. Je mag ook gerust eens binnenkijken. Ik vind het heerlijk om soms een poosje in de bank te zitten of even orgel te spelen. Ik heb ook wel wat boeken van de plaatselijke kerkgeschiedenis. Wie weet staat je overgrootmoeder er ook wel in. En mooi dat dat toen kon. Bij ons worden gasten waarop geen tuchtzaak van toepassing is ook altijd genodigd.

Ik heb niet alleen liefde tot de gemeente maar ook zeker tot het kerkgebouw. Ik zou dat niet kunnen missen.

Ik zou daar nog wel eens naar de kerk willen.
Ik denk dat mijn vader daar is gedoopt.

In elk geval was mijn overgrootmoeder er lid en heeft nooit de stap gemaakt om haar lidmaatschap op te vragen. Ze mocht zowel in de Hervormde kerk als in de GG aan het avondmaal. Dat zou nu niet meer zo snel gebeuren denk ik.

Laat het gerust eens weten als je in de buurt bent. Je mag ook gerust eens binnenkijken. Ik vind het heerlijk om soms een poosje in de bank te zitten of even orgel te spelen. Ik heb ook wel wat boeken van de plaatselijke kerkgeschiedenis. Wie weet staat je overgrootmoeder er ook wel in. En mooi dat dat toen kon. Bij ons worden gasten waarop geen tuchtzaak van toepassing is ook altijd genodigd.

Oh dat zou fijn zijn! Ik laat het weten als ik een keer met mijn moeder op familiebezoek ga.

[Geytenbeekje]

Ik heb niet alleen liefde tot de gemeente maar ook zeker tot het kerkgebouw. Ik zou dat niet kunnen missen.

Pas las ik van ik dacht dr op t hof die zich afvroeg hoeveel gemeenteleden HHK zouden zijn als alle dorpskerken aan de HHK zouden toegeschreven worden.
Vond het wel een interressante.

[Arja]

Zeg je dit omdat je denkt dat het in deze topic gaat om zaken als 'zwaar & licht, psalmen of gezangen, tempo, Bijbelvertaling, kleding, warmte, koude, bejegening, algemene ontwikkeling, bezoekwerk?

Toch deze vraag: Op welke bron of informatie baseer je de observatie dat bij mensen die de kerk verlaten, het eigen aandeel en gemaakte fouten vaak over het hoofd worden gezien? Moet er altijd een eigen aandeel zijn?

Mijn ervaring is dat mensen die ooit uit onvrede ergens weg zijn gegaan sneller kritiek leveren in nieuwe gemeenten en veel ter discussie stellen.

1. Op welke manieren kan iemand op een vreedzame manier uit een gemeente vertrekken zonder veel kritiek te uiten of zaken ter discussie te stellen?
2. Geloof je dat het mogelijk is om op een constructieve manier feedback te geven en zorgen te uiten in gesloten gemeenschappen, vooral als er beperkingen gelden voor het bespreken van de prediking vanwege de bijna heilige status van de dominee en kerkenraad.

PS: ik doel niet op reformatorische kerken die onder de noemer van Refoforum vallen - maar je mag ze er wel bij denken natuurlijk als je dat zou willen.

[Tiberius]

Die 'bijna heilige status van dominee en kerkenraad' tref je niet alleen aan de rechterkant van de reformatorische kerken aan, maar ook in evangelische en charismatische kringen.
Daar is het zo mogelijk nog erger.

[Arja]

Die 'bijna heilige status van dominee en kerkenraad' tref je niet alleen aan de rechterkant van de reformatorische kerken aan, maar ook in evangelische en charismatische kringen.
Daar is het zo mogelijk nog erger.

Ja daarom zette ik PS erbij

[Delftenaar]

Soms in het bijna een dictatuur. Er is een reden waarom meerdere mensen de leiding moeten hebben en na x jaar "ingeruild" moeten worden voor andere mensen.