Genade door recht

[Arja]

sorry ik ben niet zo bekend met deze termen, maar wat is een uitgaande/ wederkerende daad?

De oude theologen spraken wel eens van een actus directus en een actus reflectus. De eerste (de actus directus) is de handeling van het geloof, die de begenadigde zondaar beoefent, wanneer hij vlucht tot Christus, ziet op Christus. Dan zal hij, zoals de moordenaar aan het kruis, schuld belijden, en bidden: Heere, ontferm U mijner, gedenk mij.

Bij de actus reflectus denken wij aan de begenadigde zondaar, die antwoord ontving, zoals de moordenaar aan het kruis antwoord ontving. Zoals de zondares antwoord ontving. Zij keerde terug met de wetenschap dat haar zonden vergeven waren. In vrede ging zij nu haar weg. Dan wordt de vrucht genoten van wat Jezus Christus verworven heeft.

Dan weten wij persoonlijk: voor mij heeft Hij dat alles geleden en dat volle heil verworven. Wij kunnen dan meezingen: ‘De straf, die ons de vrede brengt, Heeft Hij aan ‘t Kruis geboet’.

Bron: https://www.digibron.nl/viewer/collecti ... 001_CID001

Volgens mijn wordt dit bedoeld:

Psalm 51:3-4
Actus Directus: "Want ik ken mijn overtredingen, mijn zonde staat bestendig voor mij. Tegen U, U alleen, heb ik gezondigd, en gedaan wat kwaad is in Uw ogen." Dit is de directe belijdenis van zonde door David. Hier uit hij zijn berouw over zijn zonden tegenover God, zonder terughoudendheid.

Actus Reflectus: Na het uiten van zijn zondebelijdenis, kan David verder nadenken over de genade en barmhartigheid van God. Hij kan overwegen hoe God, ondanks zijn zonden, een God van vergeving en herstel is. Dit reflectieve aspect van berouw komt tot uiting in de verzen die volgen, waar David smeekt om reiniging, vergeving en een vernieuwd hart. Dus dat zondebelijdenis vaak gepaard gaat met reflectie op Gods genade en barmhartigheid.

[J.C. Philpot]

Actus Reflectus: Na het uiten van zijn zondebelijdenis, kan David verder nadenken over de genade en barmhartigheid van God. Hij kan overwegen hoe God, ondanks zijn zonden, een God van vergeving en herstel is. Dit reflectieve aspect van berouw komt tot uiting in de verzen die volgen, waar David smeekt om reiniging, vergeving en een vernieuwd hart. Dus dat zondebelijdenis vaak gepaard gaat met reflectie op Gods genade en barmhartigheid.

Maar als je tot Christus vlucht geloof je toch?

De essentie van het geloof is de uitgaande daad (actus directus), en die is dus zaligmakend. Alleen kan de gelovige pas werkelijk van de volle zekerheid genieten bij de Actus Reflectus / het welwezen van het geloof.

De wederkerende daad heeft ook te maken met het getuigenis van de Heilige Geest in de ziel (Romeinen 8: Want gij hebt niet ontvangen den Geest der dienstbaarheid wederom tot vreze; maar gij hebt ontvangen den Geest der aanneming tot kinderen, door Welken wij roepen: Abba, Vader! Dezelve Geest getuigt met onzen geest, dat wij kinderen Gods zijn.) In psalm 51 bid David daar om in vers 14: Geef mij weder de vreugde Uws heils; en de vrijmoedige geest ondersteune mij.

Maar als je tot Christus vlucht geloof je toch?
Zijn er dan mensen die vluchten en pas na jaren, of zelfs pas aan het eind van hun leven daar een antwoord op krijgen?
Zo is de Heere toch niet?

Iedere gelovige mag vanuit de belofte zeker zijn dat al zijn/haar zonden vergeven zijn. In het geloof is altijd iets van zekerheid (dat de Heere en Zijn beloften betrouwbaar zijn), maar er is in de gelovige ook nog de zonde van ongeloof aanwezig.

De praktijk is dat er soms inderdaad nog jaren geworsteld wordt om de volle zekerheid. Dan kan verschillende oorzaken hebben, en daarvoor dienen we bij onszelf te rade te gaan. En tegelijkertijd is de Heere vrij in hoe Hij daarin Zijn kinderen leidt.

[Arja]

Ik vind het wel interessant dat ik op mijn vraag een antwoord krijg met nog moeilijkere woorden Nee hoor, dank je wel Philpot!
Dus de uitkerende daad (actus directus) is tot Christus vluchten en de wederkerende daad (actus reflectusis) het antwoord van Christus aan jou?
Maar als je tot Christus vlucht geloof je toch?
Zijn er dan mensen die vluchten en pas na jaren, of zelfs pas aan het eind van hun leven daar een antwoord op krijgen?
Zo is de Heere toch niet?

Ik krijg er bijna een hyperfocus van Dit zijn mijn gedachten erover.

Het onderscheid tussen actus directus en actus reflectus heeft betrekking op de volgorde van gebeurtenissen in het proces van bekering en geloof. De actus directus verwijst naar het initiële moment waarop een persoon tot geloof komt en zich tot Christus wendt. Dit is het geloofsmoment zelf, waarin iemand erkent dat hij of zij een zondaar is en Jezus als Verlosser aanneemt. De actus reflectus komt na het initiële geloofsmoment. Dit is het moment waarop de gelovige dieper gaat begrijpen wat Christus voor hem heeft gedaan en reflecteert op Gods genade en barmhartigheid. Het houdt verband met groei in het geloof en een dieper begrip van Gods genade.

Hoewel het lijkt alsof er een volgorde is, is het belangrijk op te merken dat voor God de hele ervaring als één geheel kan worden gezien. God is soeverein en kent de harten van mensen. Het is niet zo dat God pas reageert op het moment van actus reflectus; Hij is altijd aan het werk in het leven van gelovigen, leidend en verdiepend in hun relatie met Hem. Het onderscheid tussen actus directus en actus reflectus helpt theologen om de complexiteit van bekering en geloof te begrijpen en te onderwijzen, maar het heeft geen invloed op Gods soevereiniteit in het hele proces.

Bij prediking met een heldere aanbieding van het Evangelie, waarin Christus en Zijn genade duidelijk worden uitgelegd, kunnen mensen een meer directe verzekering van hun geloof ervaren. Het heldere begrip van wat Christus heeft gedaan en de duidelijke aanbieding van genade kunnen tot een directe respons leiden, waarin mensen zich sneller tot Hem wenden en hun vertrouwen in wat Hij zegt en daardoor ook een gezondere groei, door de werking van Zijn geest, ondervinden.

Onder prediking waarin Christus niet helder wordt uitgelegd en de beloften niet goed worden gepredikt, kan het langer duren voordat mensen tot een dieper begrip van hun zondenvergeving etc komen. Ze hebben meer tijd nodig om na te denken over wat bekering en geloof werkelijk betekenen en dat duurt soms jaren.

Ik lees net je stukje @philpot. Dat is tegelijk een aanvulling op dat van mij. Bedankt.