Is angst zonde?

[Susanna]

Hoe zien jullie angst en paniekaanvallen. Is het zondig, als je zo te kampen hebt met angst? Een teken dat je maar weinig vertrouwen in God hebt?

[Tiberius]

Hoe zien jullie angst en paniekaanvallen. Is het zondig, als je zo te kampen hebt met angst? Een teken dat je maar weinig vertrouwen in God hebt?

Nee dat is niet per definitie zondig. Paniekaanvallen of liever paniekstoornissen is een ziekte, psychisch van aard, staat ook in de DSM-5.
Er is wel geestelijke of pastorale begeleiding nodig, zoals bij elke ziekte.

[MGG]

Hoe zien jullie angst en paniekaanvallen. Is het zondig, als je zo te kampen hebt met angst? Een teken dat je maar weinig vertrouwen in God hebt?

Ik denk dat we psychisch en lichamelijk lijden niet te snel moeten koppelen aan zonden. In Johannes 9 doen de discipelen dat wel en Jezus corrigeert dit.

In Psalm 116 zegt dat schrijver dat angsten der hel hem getroffen hebben. Zijn reactie was 'och HEEREN, bevrijd mijn ziel'
Ik geloof niet dat angstaanvallen betekenen dat je weinig op God vertrouwt. God kastijden zelfs Job. Tegenslagen hoeven absoluut niet het gevolg te zijn van een zwak geloof.

[-DIA-]

Angst... Wat is angst?
Ik meen dat er hier al iets over gezegd is in verband met paniekaanvallen. Zie elders op dit forum.
Angst komt wel uit iets voort. Er zal een bron zijn die de angst veroorzaakt. We zijn bang voor iets. Is bang zijn, angstig zijn, zonde?
Ik geloof op zich niet dat dit zonde is. Wel is het een gevolg van de zonde.
Mensen kunnen bang zijn voor bv. de majesteit in onweer, stormen en voor andere natuurrampen waarin de majesteit Gods zich openbaart.
Dat is te begrijpen.
De stem des Heeren is met kracht en met majesteit.
Toen op Sinaï de wet door God werd afgekondigd was het volk doodsbang.
God was zo nabij, en als we alleen al horen de donder van Gods majesteit: Wie zal God zien en leven? Het volk kon dit dan ook niet dragen.
Of hoe bv. Paulus als dood voor God neerviel toen hem werd toegeroepen:
Saul, Saul, wat vervolgd gij Mij? Dan viel hij ter aarde. Dat was de majesteit Gods, en de ontdekking van schuld.
Dan kan een mens niet voor God bestaan, immers is er bij Hem een vreselijke Majesteit. Daarom ook: wie zal God zien en leven.

Ik weet ook wel dat God in deze tijd veel te veel in het menselijke wordt getrokken.
Dat mogen we ons niet veroorloven. Immers is God te rein van ogen dan dat Hij het kwade zou kunnen aanschouwen?
Denk ook aan verschijningen van engelen in het oude testament. Wie een engel zag dacht bij zo'n Majesteit te zullen sterven.
Was dat zonde? Johannes op Patmos viel als dood aan Zijn voeten.
Uit enkele hierboven aangehaalde voorbeelden zien we wel hoe de mens God vaak in het menselijke trekt. Men spreekt soms wel heel gemakkelijk over Jezus als ‘een vriend’, maar dan horen we niets over die Hemelse grote en ontzaglijke Majesteit. Blijkbaar is dat dan onbekend. Dat wil niet zeggen dat er mensen zijn geweest en misschien nog wel zijn die een zeer nabij leven met God kennen. Dan kan zo’n mens wel eens in kinderlijke ootmoed en verwondering zeggen, Mijn God, mijn Koning, mijn Heere… Dat is een mijnen maar met diep ontzag. Ik zou dit beslist geen angst willen noemen.
Ik zeg dan ook: Nee angst hoeft geen zonde te zijn. Ontzag voor die grote heilige Majesteit past een ieder. Ook beseffend dat wij van onszelf geen ogenblik voor die Majesteit kunnen bestaan.

Maar er is ook een andere angst. Men kan ervan overtuigd zijn dat men gezondigd heeft en dat men bang wordt voor de gevolgen van de zonden. Voorbeeld is dan Kaïn, die wel overtuigd was van zijn kwaad maar vluchtte weg van God. Had hij berouw gehad, was hij neergevallen voor God in schulderkenning en had hij zijn zonde beleden, was er dan reden om weg te vluchten. Nee, maar de ontdekking aan de zonde deed een mens schrikken, maar niet buigen.
Dat zegt niet dat als een mens met schrik bemerkt dat hij gezondigd heeft dan zou moeten wegvluchten, maar als een mens van harte mag buigen is er toch genade voor de grootste der zondaren. Ook al zal dat wel niet meteen worden gezien.
Maar we zien dat Kaïn (door zijn consciëntie overtuigd) wegvlucht in plaats van te buigen.
Denk ook aan zoveel andere voorbeelden. Saul was eerst ootmoedig en klein. Er staat zelfs dat hij een ander hart had ontvangen. Dat dit geen nieuw hart was bewijst zijn verdere leven. Hij gaat dan van kwaad tot erger, en tenslotte wordt hij verteerd van angst omdat hij beseft (en ik geloof dat velen dit nog niet eens beseffen) dat hij voor God niet kan bestaan. Hij antwoordt hem niet meer, en de wanhoop drijft hem naar een dienares van de duivel.
Angst is een realiteit. Maar het ligt er wel aan waarvoor die angst er is. We hebben van nature allen te vrezen. Als we dat niet deden, zouden we immers geen besef hebben van onze schuld en de heiligheid Gods?
Maar nogmaals op zich is angst een verschijnsel dat bij de gevallen mens zich openbaart. En daar zal reden voor zijn. Maar op zich is de angst, voor zover ik het nu bezien kan, geen zonde. Het is een aandoening een schrik in ons geweten of wat het ook zij. Op deze wijze kan angst ook doen vluchten tot God als dit een gevolg is van een door god gewerkte overtuiging van zonde. Niet uit de angst op zich, wamt met dat alleen vluchten we niet tot God. Zie ook bv. Kaïn of Judas.

[Herman]

Hoe zien jullie angst en paniekaanvallen. Is het zondig, als je zo te kampen hebt met angst? Een teken dat je maar weinig vertrouwen in God hebt?

Nee dat is niet per definitie zondig. Paniekaanvallen of liever paniekstoornissen is een ziekte, psychisch van aard, staat ook in de DSM-5.
Er is wel geestelijke of pastorale begeleiding nodig, zoals bij elke ziekte.

Maar er ligt wel een duidelijke relatie naar de gebrokenheid van de wereld. Ik kan angst nu niet bepaald plaatsen onder de vruchten van het nieuwe leven. Maar misschien kan Suzanne de vraag meer toelichten. Ik vind het theologisch best een interessante vraag, ook al zal het antwoord mogelijk pastoraal ingekleed moeten worden.

[refo]

Hoe zien jullie angst en paniekaanvallen. Is het zondig, als je zo te kampen hebt met angst? Een teken dat je maar weinig vertrouwen in God hebt?

Nee dat is niet per definitie zondig. Paniekaanvallen of liever paniekstoornissen is een ziekte, psychisch van aard, staat ook in de DSM-5.
Er is wel geestelijke of pastorale begeleiding nodig, zoals bij elke ziekte.

Maar er ligt wel een duidelijke relatie naar de gebrokenheid van de wereld. Ik kan angst nu niet bepaald plaatsen onder de vruchten van het nieuwe leven. Maar misschien kan Suzanne de vraag meer toelichten. Ik vind het theologisch best een interessante vraag, ook al zal het antwoord mogelijk pastoraal ingekleed moeten worden.

Valt een gebroken been of een ontstoken blinde darm wel te plaatsen onder vruchten van het nieuwe leven?

[Susanna]

Hoe zien jullie angst en paniekaanvallen. Is het zondig, als je zo te kampen hebt met angst? Een teken dat je maar weinig vertrouwen in God hebt?

Nee dat is niet per definitie zondig. Paniekaanvallen of liever paniekstoornissen is een ziekte, psychisch van aard, staat ook in de DSM-5.
Er is wel geestelijke of pastorale begeleiding nodig, zoals bij elke ziekte.

Maar er ligt wel een duidelijke relatie naar de gebrokenheid van de wereld. Ik kan angst nu niet bepaald plaatsen onder de vruchten van het nieuwe leven. Maar misschien kan Suzanne de vraag meer toelichten. Ik vind het theologisch best een interessante vraag, ook al zal het antwoord mogelijk pastoraal ingekleed moeten worden.

Wat zou je me voor vraag willen stellen, zodat ik het toe kan lichten?

[Susanna]

Angst... Wat is angst?
Ik meen dat er hier al iets over gezegd is in verband met paniekaanvallen. Zie elders op dit forum.
Angst komt wel uit iets voort. Er zal een bron zijn die de angst veroorzaakt. We zijn bang voor iets. Is bang zijn, angstig zijn, zonde?
Ik geloof op zich niet dat dit zonde is. Wel is het een gevolg van de zonde.
Mensen kunnen bang zijn voor bv. de majesteit in onweer, stormen en voor andere natuurrampen waarin de majesteit Gods zich openbaart.
Dat is te begrijpen.
De stem des Heeren is met kracht en met majesteit.
Toen op Sinaï de wet door God werd afgekondigd was het volk doodsbang.
God was zo nabij, en als we alleen al horen de donder van Gods majesteit: Wie zal God zien en leven? Het volk kon dit dan ook niet dragen.
Of hoe bv. Paulus als dood voor God neerviel toen hem werd toegeroepen:
Saul, Saul, wat vervolgd gij Mij? Dan viel hij ter aarde. Dat was de majesteit Gods, en de ontdekking van schuld.
Dan kan een mens niet voor God bestaan, immers is er bij Hem een vreselijke Majesteit. Daarom ook: wie zal God zien en leven.

Ik weet ook wel dat God in deze tijd veel te veel in het menselijke wordt getrokken.
Dat mogen we ons niet veroorloven. Immers is God te rein van ogen dan dat Hij het kwade zou kunnen aanschouwen?
Denk ook aan verschijningen van engelen in het oude testament. Wie een engel zag dacht bij zo'n Majesteit te zullen sterven.
Was dat zonde? Johannes op Patmos viel als dood aan Zijn voeten.
Uit enkele hierboven aangehaalde voorbeelden zien we wel hoe de mens God vaak in het menselijke trekt. Men spreekt soms wel heel gemakkelijk over Jezus als ‘een vriend’, maar dan horen we niets over die Hemelse grote en ontzaglijke Majesteit. Blijkbaar is dat dan onbekend. Dat wil niet zeggen dat er mensen zijn geweest en misschien nog wel zijn die een zeer nabij leven met God kennen. Dan kan zo’n mens wel eens in kinderlijke ootmoed en verwondering zeggen, Mijn God, mijn Koning, mijn Heere… Dat is een mijnen maar met diep ontzag. Ik zou dit beslist geen angst willen noemen.
Ik zeg dan ook: Nee angst hoeft geen zonde te zijn. Ontzag voor die grote heilige Majesteit past een ieder. Ook beseffend dat wij van onszelf geen ogenblik voor die Majesteit kunnen bestaan.

Maar er is ook een andere angst. Men kan ervan overtuigd zijn dat men gezondigd heeft en dat men bang wordt voor de gevolgen van de zonden. Voorbeeld is dan Kaïn, die wel overtuigd was van zijn kwaad maar vluchtte weg van God. Had hij berouw gehad, was hij neergevallen voor God in schulderkenning en had hij zijn zonde beleden, was er dan reden om weg te vluchten. Nee, maar de ontdekking aan de zonde deed een mens schrikken, maar niet buigen.
Dat zegt niet dat als een mens met schrik bemerkt dat hij gezondigd heeft dan zou moeten wegvluchten, maar als een mens van harte mag buigen is er toch genade voor de grootste der zondaren. Ook al zal dat wel niet meteen worden gezien.
Maar we zien dat Kaïn (door zijn consciëntie overtuigd) wegvlucht in plaats van te buigen.
Denk ook aan zoveel andere voorbeelden. Saul was eerst ootmoedig en klein. Er staat zelfs dat hij een ander hart had ontvangen. Dat dit geen nieuw hart was bewijst zijn verdere leven. Hij gaat dan van kwaad tot erger, en tenslotte wordt hij verteerd van angst omdat hij beseft (en ik geloof dat velen dit nog niet eens beseffen) dat hij voor God niet kan bestaan. Hij antwoordt hem niet meer, en de wanhoop drijft hem naar een dienares van de duivel.
Angst is een realiteit. Maar het ligt er wel aan waarvoor die angst er is. We hebben van nature allen te vrezen. Als we dat niet deden, zouden we immers geen besef hebben van onze schuld en de heiligheid Gods?
Maar nogmaals op zich is angst een verschijnsel dat bij de gevallen mens zich openbaart. En daar zal reden voor zijn. Maar op zich is de angst, voor zover ik het nu bezien kan, geen zonde. Het is een aandoening een schrik in ons geweten of wat het ook zij. Op deze wijze kan angst ook doen vluchten tot God als dit een gevolg is van een door god gewerkte overtuiging van zonde. Niet uit de angst op zich, wamt met dat alleen vluchten we niet tot God. Zie ook bv. Kaïn of Judas.

Hartelijk dank voor je uitgebreide reactie! Ik waardeer echt de tijd en moeite die je hebt genomen om mijn vraag te beantwoorden.

[Susanna]

Hoe zien jullie angst en paniekaanvallen. Is het zondig, als je zo te kampen hebt met angst? Een teken dat je maar weinig vertrouwen in God hebt?

Ik denk dat we psychisch en lichamelijk lijden niet te snel moeten koppelen aan zonden. In Johannes 9 doen de discipelen dat wel en Jezus corrigeert dit.

In Psalm 116 zegt dat schrijver dat angsten der hel hem getroffen hebben. Zijn reactie was 'och HEEREN, bevrijd mijn ziel'
Ik geloof niet dat angstaanvallen betekenen dat je weinig op God vertrouwt. God kastijden zelfs Job. Tegenslagen hoeven absoluut niet het gevolg te zijn van een zwak geloof.

Ik vind het mooi dat je psalm 116 naar voren haalt. En dat je zegt dat het niet betekent dat je weinig op God vertrouwt.

[Susanna]

Hoe zien jullie angst en paniekaanvallen. Is het zondig, als je zo te kampen hebt met angst? Een teken dat je maar weinig vertrouwen in God hebt?

Nee dat is niet per definitie zondig. Paniekaanvallen of liever paniekstoornissen is een ziekte, psychisch van aard, staat ook in de DSM-5.
Er is wel geestelijke of pastorale begeleiding nodig, zoals bij elke ziekte.

Maar er ligt wel een duidelijke relatie naar de gebrokenheid van de wereld. Ik kan angst nu niet bepaald plaatsen onder de vruchten van het nieuwe leven. Maar misschien kan Suzanne de vraag meer toelichten. Ik vind het theologisch best een interessante vraag, ook al zal het antwoord mogelijk pastoraal ingekleed moeten worden.

Nou, dat is zeker een interessante vraag! Je merkt op dat angst niet echt past bij het idee van het nieuwe leven, en ik snap wel wat je bedoelt. In een perfecte wereld zou je denken dat angst geen rol speelt. Maar ja, we leven nu eenmaal niet in die perfecte wereld, toch?

[Geytenbeekje]

Hoe zien jullie angst en paniekaanvallen. Is het zondig, als je zo te kampen hebt met angst? Een teken dat je maar weinig vertrouwen in God hebt?

Ik denk dat we psychisch en lichamelijk lijden niet te snel moeten koppelen aan zonden. In Johannes 9 doen de discipelen dat wel en Jezus corrigeert dit.

In Psalm 116 zegt dat schrijver dat angsten der hel hem getroffen hebben. Zijn reactie was 'och HEEREN, bevrijd mijn ziel'
Ik geloof niet dat angstaanvallen betekenen dat je weinig op God vertrouwt. God kastijden zelfs Job. Tegenslagen hoeven absoluut niet het gevolg te zijn van een zwak geloof.

Ik vind het mooi dat je psalm 116 naar voren haalt. En dat je zegt dat het niet betekent dat je weinig op God vertrouwt.

Je hebt natuurlijk ook nog altijd de angst voor de zonde.

[Susanna]

Hoe zien jullie angst en paniekaanvallen. Is het zondig, als je zo te kampen hebt met angst? Een teken dat je maar weinig vertrouwen in God hebt?

Ik denk dat we psychisch en lichamelijk lijden niet te snel moeten koppelen aan zonden. In Johannes 9 doen de discipelen dat wel en Jezus corrigeert dit.

In Psalm 116 zegt dat schrijver dat angsten der hel hem getroffen hebben. Zijn reactie was 'och HEEREN, bevrijd mijn ziel'
Ik geloof niet dat angstaanvallen betekenen dat je weinig op God vertrouwt. God kastijden zelfs Job. Tegenslagen hoeven absoluut niet het gevolg te zijn van een zwak geloof.

Ik vind het mooi dat je psalm 116 naar voren haalt. En dat je zegt dat het niet betekent dat je weinig op God vertrouwt.

Je hebt natuurlijk ook nog altijd de angst voor de zonde.

Gaat dat niet meer over diep ontzag en eerbied voor God, gepaard gaat met het haten van het kwade, inclusief zonde? Of bedoel je iets anders?