Geloven en karakter

[Susanna]

Ik zou het omdraaien. Niet in hoeverre het karakter het geloof beïnvloedt, maar hoe het geloof ( door de Heilige Geest) het karakter beïnvloedt.

Maar het gaat om de bevinding van de christen. In welke mate beïnvloed het karakter de beleving van het geloof?

Zelfs de meest evenwichtige, trouwe, dicht bij God levende christenen kunnen perioden van depressie en geestelijke duisternis meemaken waarin vreugde net buiten bereik lijkt te blijven. Ik ken ook christenen die te maken hebben met intellectuele twijfel. Wat is de link naar iemands karakter?

[Ambtenaar]

De laatste tijd denk ik wel na over in hoeverre een karakter het geloof beïnvloed. En beïnvloed het dan alleen de bijzaken van ons christelijk geloof? Of word de kern van het geloof ook beïnvloed door het karakter? Hoe denken jullie hierover?

Ik denk wel dat hier sprake is van een spanningsveld, dus daarom graag de volgende oproep: Houd het netjes a.u.b.

Het spanningsveld zie ik niet, maar ik denk dat je gelijk hebt. Ik denk dat karakter mede bepalend is voor het geloofsbeleving. Maar echt onderbouwen kan ik dit niet, het is maar een waarneming die ik denk te doen.

[KDD]

De laatste tijd denk ik wel na over in hoeverre een karakter het geloof beïnvloed. En beïnvloed het dan alleen de bijzaken van ons christelijk geloof? Of word de kern van het geloof ook beïnvloed door het karakter? Hoe denken jullie hierover?

Ik denk wel dat hier sprake is van een spanningsveld, dus daarom graag de volgende oproep: Houd het netjes a.u.b.

Het spanningsveld zie ik niet, maar ik denk dat je gelijk hebt. Ik denk dat karakter mede bepalend is voor het geloofsbeleving. Maar echt onderbouwen kan ik dit niet, het is maar een waarneming die ik denk te doen.

Ik denk dat je het kan vergelijken met een vader of moeder en hun kinderen. Iedere kind heeft der eigen character en daar houd je als ouder rekening mee.

[ejvl]

Ik kan weleens met enige jaloersheid kijken naar die zekerweters. Ze twijfelen nooit, kennen geen aanvechting.

Dat kan ook met iemands persoonlijkheid te maken hebben.
Zelf ben ik een autist en denk heel feitelijk, beleef weinig emoties.
Ik herken mij daarom ook vaak niet in bepaalde bevindingen die worden gepredikt of in een boek staan en met heftige emoties gepaard gaan.
Aanvechtigingen genoeg helaas maar waarom zou je twijfelen wat God gewerkt heeft?
Dat is natuurlijk feitelijk gedacht.

Zo heeft iemands persoonlijkheid wel te maken met beleving en bevinding denk ik.

[Johannes S]

Ik zou het omdraaien. Niet in hoeverre het karakter het geloof beïnvloedt, maar hoe het geloof (door de Heilige Geest) het karakter beïnvloedt.

Maar het gaat om de bevinding van de christen. In welke mate beïnvloed het karakter de beleving van het geloof?

De Heilige Geest werkt het geloof, door verschillende karakters heen. Het karakter zelf heeft geen invloed m.i.

Het draait niet om de beleving van het geloof/bevinding, maar om het kennen van God.

.......................................

De psalmist van psalm 119 roept ook in deze psalm negen keer: maak mij levend. En hij zegt ook een aantal keer dat hij levend gemaakt is.

God maakt levend en het is ook God die de mens doet roepen.

Maar je moet niet wachten met God aanroepen.

[Forummer]

Ik denk dat het karakter zeker invloed heeft op de geloofsbeleving.
En ik denk ook dat God weet heeft van en rekening houdt met je karakter en omstandigheden. Recent nog in gesprek geweest met iemand die autistisch is ( en net als @ejvl aangaf heel feitelijk te denken en weinig emoties beleeft ) en dan hoor je dat God bij die persoon een manier heeft gebruikt die bij zijn karakter past. Ik vond het een fijn gesprek, en we hebben ons samen verwonderd over Gods goedheid en wijsheid, ook hierin!

Zelf ben ik iemand die snel ergens blij mee is, maar ook snel weer 'in de put zit'. Hoewel ik vrij positief ben, is dat dus gemakkelijk ook weer weg.

Ik heb echt moeten leren dat mijn geloof absoluut niet afhankelijk is van mijn gevoel, maar dat het echt is zoals het zo mooi staat verwoord in HC 7: een stellig weten en een vast vertrouwen. Een citaat wat mij daar bijzonder bij geholpen heeft:

geloven is niet alleen op God vertrouwen als je Hem ervaart, geloven is juist op God vertrouwen als je Hem niet ervaart.

Aanvechting en twijfels zijn er zeker, maar die leg ik voor God neer in de binnenkamer. Ik denk niet dat het sticht om daarmee te koop te lopen. Ik spreek liever goed van God (en daar schiet ik al zoveel in tekort...)

God houdt ook rekening met ons karakter en omstandigheden. De tekst die God heeft willen gebruiken voor mijn persoonlijke geloof in Hem, was héél erg duidelijk, met eigenlijk ook nog een dubbele bevestiging erin. Op dit moment zit ik in een bijzonder moeilijke periode, en iemand wees mij erop dat God al van tevoren wist dat ik die dubbele bevestiging op dit moment nodig zou hebben. Als je dat goed tot je laat doordringen, word je stil van zóveel genade!

Soli Deo Gloria!

[huisman]

Ik kan weleens met enige jaloersheid kijken naar die zekerweters. Ze twijfelen nooit, kennen geen aanvechting.

Dat kan ook met iemands persoonlijkheid te maken hebben.
Zelf ben ik een autist en denk heel feitelijk, beleef weinig emoties.
Ik herken mij daarom ook vaak niet in bepaalde bevindingen die worden gepredikt of in een boek staan en met heftige emoties gepaard gaan.
Aanvechtigingen genoeg helaas maar waarom zou je twijfelen wat God gewerkt heeft?
Dat is natuurlijk feitelijk gedacht.

Zo heeft iemands persoonlijkheid wel te maken met beleving en bevinding denk ik.

Gelovigen die nooit twijfels en aanvechtingen hebben vinden hun geloof niet terug in de Schrift. Dus nee ik ben niet jaloers op zulk een geloof.

[-DIA-]

Oké, dus jij vind dat in de kern er geen verschil in bekering en dus geloof is? Dat het karakter daar buiten staat?

Inderdaad, het geloof is een Gave van God. Hij geeft geen verschillende geloven, maar de karakters van mensen zijn wel verschillend. Er zijn wel verschillende geloven. Denk aan de gelijkenis van de zaaier, of van de wijze en dwaze bouwer.
Hoe dacht je dat ik dit dacht? Want zo ken je me toch niet? Of was het zomaar een opmerking?

[ejvl]

Ik kan weleens met enige jaloersheid kijken naar die zekerweters. Ze twijfelen nooit, kennen geen aanvechting.

Dat kan ook met iemands persoonlijkheid te maken hebben.
Zelf ben ik een autist en denk heel feitelijk, beleef weinig emoties.
Ik herken mij daarom ook vaak niet in bepaalde bevindingen die worden gepredikt of in een boek staan en met heftige emoties gepaard gaan.
Aanvechtigingen genoeg helaas maar waarom zou je twijfelen wat God gewerkt heeft?
Dat is natuurlijk feitelijk gedacht.

Zo heeft iemands persoonlijkheid wel te maken met beleving en bevinding denk ik.

Gelovigen die nooit twijfels en aanvechtingen hebben vinden hun geloof niet terug in de Schrift. Dus nee ik ben niet jaloers op zulk een geloof.

Dat bestaat ook niet, maar twijfel is wat anders dan aanvechtingen.
Ik heb in het verleden vaker gesproken met "een bekende in den lande" zoals wordt gezegd.
Hij zei, twijfelen doe en durf ik nooit maar aanvechtingen zijn er menigvuldig.

[DDD]

Ik kan weleens met enige jaloersheid kijken naar die zekerweters. Ze twijfelen nooit, kennen geen aanvechting.

Dat kan ook met iemands persoonlijkheid te maken hebben.
Zelf ben ik een autist en denk heel feitelijk, beleef weinig emoties.
Ik herken mij daarom ook vaak niet in bepaalde bevindingen die worden gepredikt of in een boek staan en met heftige emoties gepaard gaan.
Aanvechtigingen genoeg helaas maar waarom zou je twijfelen wat God gewerkt heeft?
Dat is natuurlijk feitelijk gedacht.

Zo heeft iemands persoonlijkheid wel te maken met beleving en bevinding denk ik.

Gelovigen die nooit twijfels en aanvechtingen hebben vinden hun geloof niet terug in de Schrift. Dus nee ik ben niet jaloers op zulk een geloof.

Als je nog eens zoiets zegt: ga dan eerst eens na wat iemand met de uitdrukkingen bedoelt te zeggen. Want het betreft woorden met een buitengewoon meerduidige betekenis.

Dit soort opmerkingen kan heel schadelijk zijn en zelfs rechtstreeks ingaan tegen Gods geboden.

[Mara]

Dat kan ook met iemands persoonlijkheid te maken hebben.
Zelf ben ik een autist en denk heel feitelijk, beleef weinig emoties.
Ik herken mij daarom ook vaak niet in bepaalde bevindingen die worden gepredikt of in een boek staan en met heftige emoties gepaard gaan.

Dank je wel voor je openheid.
Wat jij zegt weet ik.
Maar als iemand anders - bijvoorbeeld je vrouw - ontroerd raakt tijdens een dienst of het zingen, begrijp je dat dan of is dat voor jou volstrekt onbegrijpelijk?
Want zoals een partner van een autist begrip moet krijgen/hebben voor bepaalde reacties, of het uitblijven daarvan, is het moeilijk voor diegene om dan geen herkenning te kunnen delen.
Kun je daar iets over zeggen?

Hij zei, twijfelen doe en durf ik nooit maar aanvechtingen zijn er menigvuldig.

Je kunt twijfelen aan het bestaan van God, dat gaat ver, maar ook twijfelen aan Zijn aanwezigheid. Dan geloof je wel dat Hij er is, maar ziet en hoort hij jou?
Dat is ook op te luisteren in de Psalmen.

[ejvl]

Dat kan ook met iemands persoonlijkheid te maken hebben.
Zelf ben ik een autist en denk heel feitelijk, beleef weinig emoties.
Ik herken mij daarom ook vaak niet in bepaalde bevindingen die worden gepredikt of in een boek staan en met heftige emoties gepaard gaan.

Dank je wel voor je openheid.
Wat jij zegt weet ik.
Maar als iemand anders - bijvoorbeeld je vrouw - ontroerd raakt tijdens een dienst of het zingen, begrijp je dat dan of is dat voor jou volstrekt onbegrijpelijk?
Want zoals een partner van een autist begrip moet krijgen/hebben voor bepaalde reacties, of het uitblijven daarvan, is het moeilijk voor diegene om dan geen herkenning te kunnen delen.
Kun je daar iets over zeggen?

Hij zei, twijfelen doe en durf ik nooit maar aanvechtingen zijn er menigvuldig.

Je kunt twijfelen aan het bestaan van God, dat gaat ver, maar ook twijfelen aan Zijn aanwezigheid. Dan geloof je wel dat Hij er is, maar ziet en hoort hij jou?
Dat is ook op te luisteren in de Psalmen.

Ik heb geleerd welk gedrag waarbij past. Nee, ik begrijp emoties van anderen zelden in de zin van voelen maar verstandelijk weet ik meestal wel welk gedrag gepast is of waar iemand dan behoefte aan heeft.
Iemand emoties begrijpen hoeft niet altijd om toch iemand troost te kunnen bieden.
Als iemand ontroerd is door een preek of psalm, hoef je dat niet mee te voelen maar kun je het wel verstandelijk beredeneren en daarin proberen mee te voelen.

[Mara]

Ik heb geleerd welk gedrag waarbij past. Nee, ik begrijp emoties van anderen zelden in de zin van voelen maar verstandelijk weet ik meestal wel welk gedrag gepast is of waar iemand dan behoefte aan heeft.
Iemand emoties begrijpen hoeft niet altijd om toch iemand troost te kunnen bieden.
Als iemand ontroerd is door een preek of psalm, hoef je dat niet mee te voelen maar kun je het wel verstandelijk beredeneren en daarin proberen mee te voelen.

Dan heb jij een flink aantal belangrijke stappen gezet, respect!
In ieder geval hoeft iemand van jou dan geen lompe reactie te verwachten en dat is al zo fijn.
Als ik ontroerd raak, hoef ik niet persé getroost te worden, het is voor mij goed genoeg als ik mijn emotie mag uiten.
Ontroering is ook iets anders dan verdriet.
Verdriet delen met iemand waar ik veel van houd, voelt bijna fijn. Omdat je op dat moment hetzelfde ervaart en beleeft en dat heb ik niet met veel mensen. Slechts een enkeling.
Laatst zat ik een kerkdienst te bekijken en ik wist dat mijn zusje ook keek.
Later bleek dat wij door hetzelfde intens geraakt waren. En ondanks de afstand ervaar je dat.
Maar misschien is dit voor anderen abracadabra.

[ejvl]

Ik heb geleerd welk gedrag waarbij past. Nee, ik begrijp emoties van anderen zelden in de zin van voelen maar verstandelijk weet ik meestal wel welk gedrag gepast is of waar iemand dan behoefte aan heeft.
Iemand emoties begrijpen hoeft niet altijd om toch iemand troost te kunnen bieden.
Als iemand ontroerd is door een preek of psalm, hoef je dat niet mee te voelen maar kun je het wel verstandelijk beredeneren en daarin proberen mee te voelen.

Dan heb jij een flink aantal belangrijke stappen gezet, respect!
In ieder geval hoeft iemand van jou dan geen lompe reactie te verwachten en dat is al zo fijn.
Als ik ontroerd raak, hoef ik niet persé getroost te worden, het is voor mij goed genoeg als ik mijn emotie mag uiten.
Ontroering is ook iets anders dan verdriet.
Verdriet delen met iemand waar ik veel van houd, voelt bijna fijn. Omdat je op dat moment hetzelfde ervaart en beleeft en dat heb ik niet met veel mensen. Slechts een enkeling.
Laatst zat ik een kerkdienst te bekijken en ik wist dat mijn zusje ook keek.
Later bleek dat wij door hetzelfde intens geraakt waren. En ondanks de afstand ervaar je dat.
Maar misschien is dit voor anderen abracadabra.

Een belangrijke les, voor mijzelf althans, is dat je iemands verdriet of problemen niet moet proberen op te lossen of gelijk allerlei redenen aanvoeren waarom iemand niet verdrietig hoeft te zijn.
Gewoon ernaast staan, arm er omheen is voldoende.
Verbondenheid voelen is enorm fijn, dat gaat door alles heen!

[DDD]

Dat is een les die veel mannen moeten leren hoor. Daar hoef je geen ASS voor te hebben.