Ad Anker schreef:https://www.hetgoedeleven.nl/artikelen/ ... de-afstand
Ik kwam dit stuk tegen. In hoeverre is de reformatorische zuil bij het oude gebleven?
Wat is er in te brengen tegen de hier beschreven visie?
Wat is de taak van de reformatorische gemeenschap voor de komende jaren? Leven in afzondering of participeren, zoals we nu volop doen?
Ik begin even met een citaatje:
Reformatorische christenen zeggen oeroude waarheden te koesteren, maar tegelijkertijd is hun gemeenschap een typisch product van de moderniteit. Zonder politieke partij, krant en school hadden ze zich niet als reformatorisch christen geïdentificeerd.
De stellingen die hierin staan worden niet van een onderbouwing voorzien. Je kunt het lezen als een tegenstelling: oeroud versus moderniteit en waarheden versus reformatorische identiteit. Wat mij betreft staat hier in heel ingewikkelde taal niets anders dan dan de hedendaagse christenen hun bronnen uit een ver verleden halen, maar ondertussen gewoon gebruik maken van de meeste actuele moderne media. Ik vind mijn eigen zin een stuk sympathieker, dan de formuleringen van Van den Belt. Als ik naar bewijs ga zoeken voor de tekst zoals die er staat, dan overvraag ik de hele column, maar dat heb ik al eerder aangegeven. Je moet dan een link gaan leggen tussen de moderniteit en de zelfidentificatie van een groep, maar daar heb ik geen verstand van.
Dus dat is stap één. We kunnen gewoon nuchter vaststellen dat christenen onderdeel uitmaken van de tijd en daar dus ook naar handelen. De kern van ons christelijke geloof is echter de bekering en die appelleert aan een inwendige vernieuwing. Zolang we dat appel laten klinken blijven we verbonden met de kerk van alle eeuwen en hoeven we onszelf niet in te perken tot een naargeestig conservatief clubje mensen die zich in de 21e eeuw buiten de tijd plaatsen.
De vraag is hoe die bekering zich verhoudt tot de rest van de maatschappij. Daar heeft forumlid JCP een mooi lijstje voor gemaakt. Die is zonder meer toepasbaar.
Voor de beoordeling van hoe onze gezindte is veranderd, zullen historici en sociale wetenschappers een lijstje paraat hebben en dan is het een kwestie van tellen en vinken: zwarte pakken, autogebruik op zondag, vakantiebudget etc. In 1950 zoveel en in 2020 zoveel: conclusie, de gezindte is veranderd. Die methode is tekort door de bocht, wat mij betreft. Maar zo beziet deze schrijver wel de werkelijkheid. Dat is dus buiten de gezindheid van het hart gerekend, die ik meer een kenmerk vind van onze groep. Maar dat is slecht meetbaar, onzeker en dus niet aantrekkelijk. Herman Paul daarentegen betoogt in 'Shoppen in Advent' aan de hand van het begrip verlangen wél dat er sprake is van een innerlijke secularisatie in onze gezindte. Maar die vraagt dus naar het innerlijk en beweegt zich meer op het terrein van de theologie dan van de sociologie. Het gekozen perspectief heeft dus enorme gevolgen voor je conclusie.
Zelf ben ik een pessimist als het gaat om de toekomstverwachting van onze groep. Veranderingen duidt ik dienovereenkomstig als negatief. Wat mij betreft gaat er veel waarde verloren, om niet te spreken van verloren mensen. De zonde viert binnen de muren van onze gezindte hoogtij. Als ik het in verband met de vrijheid van onderwijs brengt, dan is er wat mij betreft 1 groot probleem en dat is het totaal afwezig zijn van het 5e gebod. En we gijzelen onze eigen scholen ermee. Iemand schorsen en wegsturen betekent een gang naar een seculiere school. Dus die route bestaat niet en leidt tot een gesloten bastion waarin de vijand al binnen is. Meer dan ooit zie ik namelijk dat het voordeel van die vrijstelling het bewaren van mijn kinderen voor de zonde is. Maar wat verschilt het als we de ene zonde toelaten en de andere koste van het kost bevechten: volgens mij ben je dan hypocriet in de zin van Romeinen 2. (Op basisscholen lijkt het me allemaal wel beter geregeld).
Terecht heeft Posthoorn al opgemerkt dat onze omgeving minder christelijk is dan 80 jaar terug en dat heeft overal invloed op. Nog meer druk kan leiden tot nog meer krampachtigheid. Of de toename van de druk heeft inmiddels tot enorme lekkage geleidt. Beiden zijn denk ik waar en hoeven niet als tegenstellingen gezien te worden.
Als christen ervaar ik de noodzaak om van voren af aan opnieuw te beginnen. Hoe is de maatschappij? Waar staan we voor? Hoe brengen we tegen de revolutie (van 2020) opnieuw het Evangelie in? Dergelijke fundamentele vragen zullen vandaag of morgen dringend urgent worden, als onze veilige toevluchthaven artikel 23 wordt afgepakt. Ik acht dat niet meer dan logisch. Elke tijd moet zijn eigen antwoorden formuleren op de vragen die de maatschappij stelt. De route zal zonder meer langs persoonlijk geloof en bekering moeten voeren.