Ad Anker schreef:Waar is God op Wien gij bouwdet, en aan Wie g' uw zaak vertrouwdet? Dat dacht ik ook wel, zondag. Het is een bijzondere situatie. Komen in landen waar vervolging heerst, christenen in het geheim samen (tegen het gebod van de overheid in!), in ons vrije land wordt de vrije toegang tot Gods huis door de overheid controleerbaar onvrij gemaakt, gedicteerd door het RIVM.
Het is een subtiele vorm van aantasting van de godsdienstvrijheid. Hopelijk komt die volledige vrijheid snel weer terug.
De vervolgde kerk komt met gevaar voor eigen leven samen. Ze doen het! Omdat de zaak het waard is. En wij? Wij houden ons keurig aan de regels, hebben bedacht dat dit onze christenplicht is. Omdat we niet willen dat er een uitbraak in een kerk komt, want, wat zal de wereld zeggen?
En zeker: wij hebben middelen om op afstand de eredienst mee te beleven. We zijn daarmee gezegend. De doopdienst zondagmorgen was doordat het live uitgezonden was echt ook een zichtbaar evangelie voor de gemeente thuis.
Maar toch, in mijn optiek wringt het wel met de belijdenis die we met elkaar hartelijk onderschrijven dat gezondheid en ziekte als uit Zijn Vaderlijke hand ons toekomt.
Ik was zondagavond ook sinds 3 maanden in de kerk. En als ik heel eerlijk ben.,Was er naast blijdschap een gevoel van groot onbehagen. Het klopte gewoon niet. En het is overheersend nu nog dat gevoel. Slecht misschien?
Er zaten overwegend jonge mensen tot een jaar of 60/65. De groep erboven ontbrak.
Mensen zaten op afstand. Er was geen begroeting. Mensen schuifelden naar binnen om op de aangewezen plek plaats te.nemen. Leek wel of niemand durfde te begroeten. We hebben elkaar NB maanden niet gezien. Beeld werd oom alleen predikant in beeld gebracht. Het werkte voor mij bevreemdend! Of er was daarvoor ook niets of er is iets stuk...Ook na afloop. Ieder zo snel mogelijk weg. Want napraten mocht niet. Afstand houden van iedereen.Eerlijk gezegd voelde het bevreemdend ipv verbindend. Zingen. Was voor behouden aan een paar kerkeraadsleden ( een deel zat er. De rest was thuis of zat in de kerk bij gezin) en mensen die vooraan een plaats hadden toegewezen gekregen. Onder het motto. We nemen het zekere voor het onzekere. Wachten onderzoek af. Eigen keus dus, had niet gehoeven. Het was ongemakkelijk om niet mee te zingen. Thuis kon het wel. De weken voor de lockdown is gewoon gezongen en geen uitbraak geweest. De kerk zat toen voller dan nu. Voordat we naar binnen gingen was het vragen beantwoorden anders mocht je niet. Er schoot een zinnetje door me heen. En uiteraard weet ik dat het geestelijk bedoeld is: zij die gezond zijn hebben de medicijnmeester niet nodig. Maar toch... Na afloop kon je je collectegave kwijt in de het rek met collectezakken. Stond zelfs geen diaken op anderhalve meter bij...
Het was zo onpersoonlijk.
Ik weet inschrijven werd gedaan om te oefenen als het onverhoopt drukker zou zijn. Er zouden nu ongeveer 100 mensen moeten zitten. Als we de 60% haalden was het veel. Zal allerlei oorzaken hebben. Wanneer je aan de beurt was en er was verkoudheid etc in je gezin moest je thuisblijven. Afmelden zodat een ander kon. Ik denk dat of de mensen zich niet afgemeld hebben. (Jammer want er had misschien graag ern ander willen gaan) of het is de 65 plus die ontbrak en niet afmelden. Of het waren er zoveel dat kerkeraad maar niet meer gebeld heeft. Maar het was allesbehalve een samenzijn waar de hartelijke verbondenheid afstraalde. Eerlijk gezegd had ik meer het gevoel dat die verbondenheid in stukken was. Scheiding gebracht is. Want wat er ook besloten wordt in een kerkeraad. Wij of de ander zijn het er niet mee eens... . Angst maakt scheiding. Maar inderdaad voor wie of wat is er de angst?
