Achteraf wel. Hij kon zich niets meer herinneren, plotseling was hij als het ware weg. Voelde het ook niet aankomen. We waren die middag nog in Almelo wezen winkelen. En hij was kerngezond...Geytenbeekje schreef:Schokkend.-DIA- schreef:Een bijzonder geval wil ik hier wel plaatsen.
Een vriend van me werd zo'n misschien zo'n 8 jaar gelden
(weet de datum niet precies)
vlak voor de dienst zou beginnen getroffen door een hartaanval.
Ik luisterde aan de kerktelefoon.
Ik hoorde dat er wat gebeurde.
Na een poosje begon de dienst waar (ik meen) ds. de Leeuw voorging.
Hij droeg in zijn gebed de man op die de kerk was uitgedragen,
en zei erbij: Als hij nog leeft..
Ik hoorde dit aan.
Ik was met mijn gedachten bij mijn vriend,
waar we die hele dag nog samen geweest waren in Almelo
Ik kon het niet van me afzetten dat hij het was.
Na de dient kreeg ik te horen dat hij het inderdaad was geweest.
Hij was toen zogezegd klinisch dood.
Na een lange tijd mocht hij toch weer uit het ziekenhuis terugkeren.
Nooit vergeet ik dat hij daarna de eerste keer weer bij mij thuis kwam.
We gaven elkaar een hand.
Wat er door ons heen ging is niet te beschrijven.
Beiden hadden we gedacht elkaar niet weer te zien.
Mijn vriend is daarna niet weer de oude geworden.
Hij was altijd een sterke man, maar nu was zijn kracht gebroken.
Hij heeft nog enkele jaren geleefd,
en we hebben samen nog wat korte fietstochtjes gemaakt
Nu is ook hij (zoals vele van mijn vrienden) niet meer op deze aarde.
Had die man het ook door wat hem overkomen was ?
Achteraf heeft hij wel gezegd, als ik niet naar de kerk was gegaan had ik het niet overleefd. Door de reanimatie in de kerk is hij menselijker wijze gesproken toen toch in het leven gebleven. Ook al sprak men van 'klinisch dood'.