Tiberius schreef:Je gaat hier voorbij aan het feit, dat we het hebben over een boek van bijna 2000 jaar oud.
Ook ten tijde van de statenvertalers was het gebruikte taalveld geen praat-taal.
Ten tijde van het NT was het Grieks wat waarin het NT geschreven werd wél de praat-taal...
Hoe weten we dat eigenlijk?
Is veel onderzoek naar gedaan. Er is genoeg vergelijkingsmateriaal (gewone geschriften uit die tijd).
Sorry, Memento, maar hierin kan ik je niet bijvallen.
Neem de Lofzang van Zacharias of de brieven van Paulus of Jakobus, dat was helemaal geen gewone omgangstaal.
De taal van het NT is onder meer gevormd door het Oude Testament, met inbegrip van het Hebreeuws.
memento schreef:Is veel onderzoek naar gedaan. Er is genoeg vergelijkingsmateriaal (gewone geschriften uit die tijd).
Sorry, Memento, maar hierin kan ik je niet bijvallen.
Neem de Lofzang van Zacharias of de brieven van Paulus of Jakobus, dat was helemaal geen gewone omgangstaal.
De taal van het NT is onder meer gevormd door het Oude Testament, met inbegrip van het Hebreeuws.
Volgens mij heeft Deissmann, en het onderzoek wat na hem is uitgevoerd, voldoende aangetoond dat iets als "Holy Ghost Greek" niet bestaat. Via de Septuagint heeft het OT grote invloed op het NT (zeker in de stukken NT die gestyleerd zijn naar een OT gebeurtenis, zoals (uit mn hoofd) de Lofzang van Maria die overeenkomt met de Lofzang van Mirjam). Maar wie, zoals Deissmann deed, gewone brieven etc uit die tijd vergelijkt qua taalgebruik met dat van het NT, ziet dat het taalgebruik van het NT niet bijzonder is. Gewoon voor die tijd hedendaags Grieks. Bij mijn weten is dat onderzoek van Deissmann nooit serieus weerlegd.
memento schreef:Is veel onderzoek naar gedaan. Er is genoeg vergelijkingsmateriaal (gewone geschriften uit die tijd).
Sorry, Memento, maar hierin kan ik je niet bijvallen.
Neem de Lofzang van Zacharias of de brieven van Paulus of Jakobus, dat was helemaal geen gewone omgangstaal.
De taal van het NT is onder meer gevormd door het Oude Testament, met inbegrip van het Hebreeuws.
Volgens mij heeft Deissmann, en het onderzoek wat na hem is uitgevoerd, voldoende aangetoond dat iets als "Holy Ghost Greek" niet bestaat. Via de Septuagint heeft het OT grote invloed op het NT (zeker in de stukken NT die gestyleerd zijn naar een OT gebeurtenis, zoals (uit mn hoofd) de Lofzang van Maria die overeenkomt met de Lofzang van Mirjam). Maar wie, zoals Deissmann deed, gewone brieven etc uit die tijd vergelijkt qua taalgebruik met dat van het NT, ziet dat het taalgebruik van het NT niet bijzonder is. Gewoon voor die tijd hedendaags Grieks. Bij mijn weten is dat onderzoek van Deissmann nooit serieus weerlegd.
Dat mag waar zijn voor de meeste afzonderlijke (losse) woorden, het is zeker niet waar voor specifieke woorden zoals 'vlees', 'gerechtigheid', en vele andere woorden. En ook een gewoon woord zoals het woord 'dienstknecht' wordt meen ik in een specifiek Bijbelse betekenis gebruikt die in het gewone Grieks niet voortkomt (namelijk de positieve, eervolle betekenis van het zijn van 'dienstknecht' Gods).
Dan gaat het nog maar om de individuele woorden. Een taal wordt echter niet alleen bepaald door individuele woorden, maar ook door de verbanden waarin deze woorden staan. En deze verbanden zijn helemaal niet alledaags of seculier Grieks. De taal is overduidelijk gestempeld door het OT inclusief hebraïsmen die niet in gewoon Grieks voorkomen.
Zonderling schreef:
Dat mag waar zijn voor de meeste afzonderlijke (losse) woorden, het is zeker niet waar voor specifieke woorden zoals 'vlees', 'gerechtigheid', en vele andere woorden. En ook een gewoon woord zoals het woord 'dienstknecht' wordt meen ik in een specifiek Bijbelse betekenis gebruikt die in het gewone Grieks niet voortkomt (namelijk de positieve, eervolle betekenis van het zijn van 'dienstknecht' Gods).
Mee eens dat er een aantal theologische woorden zijn, die niet-gewoon Grieks zijn. Maargoed, dat is inherent aan theologisch (en ook bv filosofisch taalgebruik) dat je af en toe specialistische woorden nodig hebt. Maar die specialistische woorden kunnen vervolgens wel weer in gewone zinnen staan, met voorderest gewoon taalgebruik.
Zonderling schreef:
Dan gaat het nog maar om de individuele woorden. Een taal wordt echter niet alleen bepaald door individuele woorden, maar ook door de verbanden waarin deze woorden staan. En deze verbanden zijn helemaal niet alledaags of seculier Grieks. De taal is overduidelijk gestempeld door het OT inclusief hebraïsmen die niet in gewoon Grieks voorkomen.
Heb je boeken of artikelen die dit bewijzen? Dat er via de Septuaginta wat uitdrukkingen in het NT geslopen zijn, is zo. Maar dat maakt het lopende verhaal nog niet tot niet-hedendaagse taal.
Vergelijk het met een meditatie: Iemand kan in prima hedendaags Nederlands een meditatie schrijven, waarin hij één zinnetje uit de psalmberijming van 1773 opneemt. Moeten we nu omwille van dat ene zinnetje uit 1773 zeggen dat de hele meditatie geen hedendaags Nederlands is?
Verder: Je bent het klaarblijkelijk niet eens met het onderzoek van Deissmann. Heb je boeken of artikelen of ander materiaal wat aantoont dat zijn onderzoek en/of conclusies niet juist zijn?
Ter aanvulling, een paragraaf uit het artikel "GREEK OF THE NEW TESTAMENT" uit de Dictionary of New Testament background.
The Greek of the New Testament.
Despite the preceding evidence, the question of the kind of Greek found in the NT has been a contentious issue, because the complex theological, ethnic and cultural issues related to its composition has clouded linguistic analysis (see Porter 1991; 1996, 75–99). Before the beginning of the twentieth century—in large part because the discoveries of Egyptian papyri had not yet been profitably assessed in terms of the language of the NT (see Deissmann; Moulton)— there was a widespread and persistent belief in some circles that the Greek of the NT constituted a special biblical dialect, possibly even a divinely inspired or Holy Ghost Greek. Without these papyrus documents for reference, significant differences between the Greek of the NT and the Greek of literary writers—for example, the convoluted periodic style of Thucydides or the complex and artificial style of Polybius— seemed otherwise incomprehensible, if one wished to maintain the special qualities of the biblical documents. Similar views were formed regarding the unique vocabulary of the NT.
In the light of assessment of the papyri, however, a number of scholars, led by A. Deissmann and J. H. Moulton, began to recognize the common linguistic features of these ephemeral documents and the Greek of the NT. Important discoveries were made in terms of syntax and vocabulary. A number of features that had been thought to be unparalleled in the Greek of the NT were seen to be commonplace in the Greek of the papyri, and numerous words thought to be unique were found to have parallel senses in the papyri. After the deaths of Moulton, Deissmann, and others who had advocated the importance of the papyri, there was an apparent backlash against their position. The Jewish origins of Christianity made it understandable that numerous scholars should assume that the language of the NT—even though it is Greek—was also Semitic in some ways, perhaps influenced by the Septuagint or synagogue worship.
Several different Semitic hypotheses were advanced to explain the Greek of the NT. Some early Semitic-language advocates argued that numerous books in the NT were direct translations from Aramaic (e.g., the Gospels and Acts, as well as Revelation), while a few others have claimed that Hebrew was the original language of composition for some of the books of the NT (e.g., John’s Gospel). Most scholars did not go this far, however, making instead the much more modest claim that the Greek of the NT documents reflected the fact that their authors’ first language was Aramaic, apart from the words of Jesus, which had been translated at some stage out of Aramaic, and still reflected an Aramaic substratum. This purported confrontation between Aramaic and Greek has led a few scholars once again to posit that the mix of the two languages led to the development of a special dialect of Semitic Greek, either a temporary language created when the two came into initial contact or an independent variety of Semitic Greek that continued to be used in the early church. Those wishing to claim special characteristics of the NT have occasionally welcomed this position, despite the lack of evidence for the creation and certainly the persistence of such a creole language.
The last two decades of the twentieth century saw a return to the Greek hypothesis. M. Silva has shown that the linguistic distinction between langue (the language system) and parole (a particular writer’s use of it) helps to clarify the linguistic situation in Palestine in the first century. Although one’s individual parole may have had peculiarities brought about through knowledge of a Semitic language, the langue in use was clearly Hellenistic Greek. G. Horrocks (92–95) maintains that most features of the Greek of the NT can be paralleled either in the Septuagint, seen as one of the most important examples of Hellenistic vernacular literature, or in low-level Koine (i.e., Hellenistic) Greek texts such as are found in Egypt. The Palestinian linguistic situation was not one of two languages, Aramaic and Greek, competing on an even footing. Greek was the prestige language of Palestine, and anyone wishing to conduct business on any extended scale, including any successful fishermen from the Hellenized region of Galilee and probably any craftsmen or artisans who would have come into contact with Roman customers, would have needed to have known—indeed, would have wanted to know—Greek (see Porter 2000a, 126–80).
Porter, S. E., & Evans, C. A. (2000). Dictionary of New Testament background : A compendium of contemporary biblical scholarship (electronic ed.). Downers Grove, IL: InterVarsity Press.
En ook:
------------------ THE NONBIBLICAL PAPYRI
The epoch-making discovery of the papyri, ostraca, and inscriptions was destined to transform the world’s understanding of the New Testament background. It also led to the classification of the New Testament as a book of the common man of the first century, instead of some especially mysterious writing that was given to man in a “Holy Ghost” language. Several scholars stand out in the epochal task of reclassification: James Hope Moulton in England (see J. H. Moulton and G. Milligan’s Vocabulary of the Greek New Testament, Illustrated from the Papyri and Other Non-Literary Sources, 1914–29), Archibald T. Robertson in the United States (see A. T. Robertson, A Grammar of the Greek New Testament in the Light of Historical Research), and Adolf Deissmann in Germany, who wrote the results of his work in Light from the Ancient East.1 The works of those men and others point indisputably to the conclusion that the New Testament was not written as classical literature, nor was it written in a special “Holy Ghost” language, but it is a lucid example of first century colloquial speech—Koine Greek.
DISCOVERIES BEARING ON THE LANGUAGE OF THE NEW TESTAMENT
There is a wealth of evidence that the New Testament was not written in a “perfect language,” as some of the Latin Fathers contended. Examples may be cited from the nonliterary papyri in several areas to demonstrate that the New Testament is really a record in late colloquial Greek.
Phonology Without engaging in the phonological trifles of the papyri, it will be sufficient to mention here that the same accent and inflections found in the New Testament (which differ from classical Greek), which were once thought to be a special “New Testament” or “biblical Greek” phenomenon, are known in abundance from the papyri.2 So extensive is the evidence, says Deissmann, “as to make it impossible any longer to ignore the morphological identity of the ‘New Testament idiom’ with the Hellenistic colloquial language.”3
Vocabulary The field of linguistics abounds with evidence that confirms the contention that the New Testament, known from second and third century manuscripts, was the work of first-century writers. Formerly there were some 550 words thought to be “biblical,” that is, unique to the LXX and the New Testament. The list has been narrowed to about 50 ( 1 percent of the New Testament) since the discovery of the papyri. As a result of this evidence, Deissmann concludes that “unless a word is recognized as Christian or Jewish at sight, we must consider it ordinary Greek until the contrary is proved.” He goes on to cite two examples to illustrate this point: agapē (love) and apokalupsis (unveiling). The former is a typical “biblical word,” and the latter was mistakenly limited to the Bible by Jerome, although Plutarch (A.D. 46–125) used it.4 Now, because of the papyri, they are known to be common words in secular literature as well. As a matter of fact, agapē is found in the prayer of a devotee to the god Isis. It is no doubt true that the New Testament adopted and modified the meaning of those words, but the words were not created by the New Testament writers. They were common, current words in the culture of the first century.5
Syntax Several phrases formerly thought to be “Hebraisms” have been found in the papyri; for example, blepein apo (beware of) and duo duo (two by two). Pleres (full), which was once held to be a nominative of the Holy Spirit from John 1:14,6 has its parallel in the papyri along with many others.7
Style The paratactic style of John may be singled out as a test case on style because it is so often considered Semitic. The “I am’s” and even the “and … and” construction have their parallel in the Fayum papyrus number 108,8 the inscription of Asclepius in Rome, and many others. Hence, even the style of John may not be as Semitic as it once seemed.
The verdict, then, of historical philology based on the contemporary nonliterary texts is that the “sacred books are so many records of popular Greek, in its various grades” and “taken as a whole the New Testament is a book of the people.”9
DISCOVERIES BEARING ON THE NEW TESTAMENT AS LITERATURE
Was the New Testament “something written for the public cast in artistic form,” or was it the “product of life and not art,” being literature only in a secondary sense? To answer that question the papyri and letters written on other materials provide numerous samples of the “everyday” correspondence and other nonliterary writings of the first century or before.
Leaden tablet from Chaidari, near Athens This is the oldest known Greek letter, coming from the third or fourth century B.C. The notable feature of this letter is its epistolary form. It illustrates that the praescript is not part of the address; the address was printed on the outside after the thin lead tablet was folded. According to Deissmann that was doubtless the case with Paul’s letters as well.
Letter to Appolonius from Zoilus From the third century B.C. comes a piece of religious correspondence that provides a remarkable parallel to the form of religious experiences reflected in Paul’s letters. The writer, a religious devotee of the god Serapis, expressed a very similar attitude toward his god as Paul did toward Christ.10
Ostracon letter to Portis This is a private receipt from an Egyptian landowner to his tenant; it employed the apparently common custom of using an amanuensis. Deissmann suggests that this letter may parallel Galatians 6:11, in that a secretary could write a better letter than could the slow, large, working hand of Paul or another author.11
From Apion to Epimachus This is an interesting letter having a typical “Pauline” beginning. Like Paul’s letters, it begins, “I thank God …”
Numerous other letters There is a letter, written by a farmer, having an uncial body and a cursive signature, just the reverse of Galatians. Very similar to Luke 15 is a letter containing a prodigal’s confession to his mother.12
From these and many other examples it has been concluded that the New Testament epistles were really letters written in the form, style, and vocabulary current at the time of the first century.13 The New Testament is a book “of the people, by the people, and for the people.” It was written in the lingo of the laos (laity).
DISCOVERIES BEARING ON THE CULTURAL AND RELIGIOUS BACKGROUND OF THE NEW TESTAMENT
Another area illuminated by the papyri is the cultural and religious backdrop of the first century. Indications of this context are found in Jesus’ handling of the Roman denarius (Matt. 22:19), Paul’s preaching on the Athenian inscription (Acts 17:23), and the burning of the magical books at Ephesus (Acts 19:19).
Cultural similarity Basically the same Hellenistic culture prevailed throughout the Mediterranean world, as is illustrated by the common census tax (Luke 2:3), the procedure of delivering a criminal to the people (cf. Barabbas, Matt. 27:15), and even the price of a sparrow (Luke 12:6). These very same customs and practices are known from the papyri to have existed in Egypt as well as Palestine and throughout the Mediterranean world.
Competing cults Judaism, imperial religion, and the mystery religions were all missionary religions. The dispersed Jews left ample evidence of their religious activities; the Letter to Zoilus illustrates the religious zeal of the heathen religions, and the monuments have yielded enough information to reconstruct the beliefs of Mithraism.14 It was into this caldron of religious missionary zeal that Christianity inserted its claim to be a world religion.
Private devotions One of the most significant areas of illumination from the papyri is the private devotions of unnumbered individual personalities, which have become an open book for the world. In these nonliterary texts there arise, as it were, the living voices of a soldier, a wife, a religious propagandist, and others. This evidence is so clear that Deissmann concludes, “Anyone coming from the soul life of the New Testament to the papyri finds himself in no strange world.”15
Language of moral expressions To the biblical student familiar with the phraseology of the New Testament, it will be no surprise to find among the inscriptions the well-known “I have fought a good fight,” “Love your husbands,” and “Rebuke not an elder.”16 The list of sins (excepting idolatry and covetousness) are also similar. It seems that both Christian and pagan writers shared a common core of culture and terminology, which was imbued with the content of their own unique experience and meaning.
Language of popular religion One of the marks of the popular style of Paul is his employment of technical phraseology common to the technical language of magic. A Leyden papyrus has a parallel to the Galatians 6:17 expression “the marks of Jesus.” First Corinthians 5:5 is exemplar to the formula of the ancient custom of execration, or the devoting of a person to the gods of the lower world. Likewise, technical expressions were adapted from the ritual of cursing, for example, “delivered to Satan” (1 Tim. 1:20), which has been found in the London Magical papyrus.17
Language of popular law The inscriptions and papyri provide outstanding illustrations of Paul’s famous analogies from slavery. Manumission (release from slavery) is described by Paul in such terms as “you have been bought with a price” (1 Cor. 6:20; 7:23) and “it was for freedom that Christ set us free” (Gal. 5:1). This legal language, which provided Paul with some of his most illustrative metaphors, is abundantly evident in temple inscriptions and the nonliterary papyri.
Language of emperor worship One of the closest parallels, and the one that caused the greatest difficulty to Christianity, was the similarity of phrase ology applied to Christ by Christians with that applied to Caesar by the Romans. The Christian antipathy toward emperor worship was strongly rooted in its monotheistic heritage (cf. Deut. 6:4). The following phrases, applied by the New Testament to Christ, were also appellations used in reference to Caesar:18
1. “Lord” was used of Nero.
2. “Lord’s Day” was a direct contrast to “Imperial Day,” or “Augustus’ Day.”
3. “Parousia” and “epiphany” were used to refer to the presence or appearance of Caesar.
4. Many of the Caesars (e.g., Domitian, Nero) claimed deity for themselves and received worship.
It was this identity of terms that occasioned the tremendous persecution and martyrdom of so many of the early Christians.
CONCLUSIONS
Avoidable conclusion Lest the conclusion be drawn that common language necessitates common meaning and experience, it should be indicated at this point that the New Testament used modes of expression of its day but did not necessarily use the same meanings. The meaning of a word must be determined by the usage of that word in its context, as representative of the experience of the author. Christian content is obviously different from pagan content and usage. The same words used by the different religions could, at best, only be expected to have a parallel, not an identical meaning, in Christianity. In other words, the Christian’s experience was different from the heathen’s, even though the form of expression may have been similar. Certainly Paul used the language of the heathen, but he invested it with the meaning of heaven (cf. Acts 17:22–32).
Unavoidable conclusions Although it need not be concluded that the New Testament reflects the same meaning as the contemporary profane usage of first-century words, there are some conclusions that do seem unavoidable in light of the papyri.
1. The New Testament was not written in any so-called “Holy Ghost” Greek. Instead, it was written in the common (Koine) trade language of the Roman world. The language of the masses, the merchants, and the marketplace was the instrument used in transmitting the Greek New Testament.
2. The “Pauline” and other styles of Greek syntax, and even the New Testament vocabulary, were all commonly used in the first century. In fact, so decisive were the papyri discoveries for New Testament studies that new standard Greek lexicons (dictionaries) have come into existence.19 That in turn has led to the publishing of new commentaries.
3. The conclusion sometimes overlooked, yet implicit in the foregoing conclusions, is the fact that if the Greek of the New Testament was the common language of the first century, then the New Testament must have been written in the first century.20 Obviously the New Testament was written in the language of its day, and that day was the first century. A book that reflects first-century vocabulary and literary forms, and that resembles first-century religious modes of expression, can scarcely be a second or third-century fraud.21 In fact, the papyri have provided the biblical scholar with the “missing link” in his chain of transmission from the autographs to the modern Bible. Manuscript evidence is very good, dating back into the second century. From that point, thousands of papyri22 take the stylistic evidence to the very hands of the apostles in the first century.
Geisler, N. L., & Nix, W. E. (1996). A general introduction to the Bible (Rev. and expanded.) (409–415). Chicago: Moody Press.
Zonderling schreef:
Dat mag waar zijn voor de meeste afzonderlijke (losse) woorden, het is zeker niet waar voor specifieke woorden zoals 'vlees', 'gerechtigheid', en vele andere woorden. En ook een gewoon woord zoals het woord 'dienstknecht' wordt meen ik in een specifiek Bijbelse betekenis gebruikt die in het gewone Grieks niet voortkomt (namelijk de positieve, eervolle betekenis van het zijn van 'dienstknecht' Gods).
Mee eens dat er een aantal theologische woorden zijn, die niet-gewoon Grieks zijn. Maargoed, dat is inherent aan theologisch (en ook bv filosofisch taalgebruik) dat je af en toe specialistische woorden nodig hebt. Maar die specialistische woorden kunnen vervolgens wel weer in gewone zinnen staan, met voorderest gewoon taalgebruik.
- 'vlees' is van zichzelf geen theologisch woord, maar de betekenissen in het NT is wel theologisch van aard. Voor heel wat woorden geldt hetzelfde.
- Mattheüs 1:1 begint met 'boek des geslachts' en wijst daarmee direct naar de 'toledoot'-opschriften in Genesis. De uitdrukking is dus geen gewoon Grieks ('geslachtsregister') maar Hebreeuws Grieks.
- Ik ben het wel met je eens dat de woorden individueel en als zinsconstructie vaak gewoon Grieks zijn. Maar dat doet niets af aan het specifieke van de woorden en bepaalde termen die in de zinnen voorkomen.
Zonderling schreef:
Dan gaat het nog maar om de individuele woorden. Een taal wordt echter niet alleen bepaald door individuele woorden, maar ook door de verbanden waarin deze woorden staan. En deze verbanden zijn helemaal niet alledaags of seculier Grieks. De taal is overduidelijk gestempeld door het OT inclusief hebraïsmen die niet in gewoon Grieks voorkomen.
Heb je boeken of artikelen die dit bewijzen? Dat er via de Septuaginta wat uitdrukkingen in het NT geslopen zijn, is zo. Maar dat maakt het lopende verhaal nog niet tot niet-hedendaagse taal.
Vergelijk het met een meditatie: Iemand kan in prima hedendaags Nederlands een meditatie schrijven, waarin hij één zinnetje uit de psalmberijming van 1773 opneemt. Moeten we nu omwille van dat ene zinnetje uit 1773 zeggen dat de hele meditatie geen hedendaags Nederlands is?
In bijvoorbeeld de lofzang van Zacharias of de brieven van Paulus gaat het niet om een enkel zinnetje. De begrippen hebben doorlopend een bijzondere, niet-seculiere betekenis. Dat neemt niet weg dat de woorden ook gewoon in de Griekse taal voorkomen. Het NT Grieks kent dus geen speciale woorden, maar wel speciale begrippen.
Verder: Je bent het klaarblijkelijk niet eens met het onderzoek van Deissmann. Heb je boeken of artikelen of ander materiaal wat aantoont dat zijn onderzoek en/of conclusies niet juist zijn?
Wanneer je diverse wat meer diepgravende Bijbelcommentaren leest, dan kom je hier achter. Ook kom je erachter dat het woordgebruik sterk door het OT bepaald is. Ook kan ik verwijzen naar de uitgebreide woordenboeken zoals Kittel waaruit blijkt dat het NT Grieks sterk door het Septuaginta Grieks is beïnvloed. 1 voorbeeld nog: Het woord 'parakeleoo' betekent in het seculier Grieks bijna nooit 'troosten'. In de Septuaginta en NT betekent dit woord in het merendeel van de gevallen wel 'troosten'.
Orchidee schreef:Na 400 jaar mag er toch wel eens naar de taal gekeken worden toch
Wij praten toch ook niet meer zoals 400 jaar geleden
Je gaat hier voorbij aan het feit, dat we het hebben over een boek van bijna 2000 jaar oud.
Ook ten tijde van de statenvertalers was het gebruikte taalveld geen praat-taal.
Ten tijde van het NT was het Grieks wat waarin het NT geschreven werd wél de praat-taal...
Ik dacht altijd, dat Jezus en Zijn discipelen Aramees spraken.
Verder lees ik dat Petrus sommige zaken in de brieven van Paulus zwaar noemt om te verstaan. Dat zal niet gekomen zijn doordat het allemaal in praat-taal was geschreven. Of wel?
En zelfs al zou het NT Grieks destijds gewoon praat-taal zijn geweest, waarin de Heilige Geest Zich beliefde uit te drukken, dan staat het ons toch zeker nog niet vrij om dat zelf ook maar zo te doen. Het gaat immers om de woorden van de Heilige God. De joden behandelen hun taal als heilig, er mag geen jod of alef vanaf gedaan worden. Dat is een betere houding als dat hier af en toe gepropageerd wordt.
Overigens ken ik het onderzoek van Gustav Adolf Deissmann ook wel, al ben ik er niet van onder de indruk. Het enige wat je kan zeggen, dat dat taalveld wel vaker gebruikt werd om brieven te schrijven. Het zegt weinig over de spreektaal.
Ter illustratie: ik heb hier ook brieven liggen die mijn opa zo'n 65 jaar geleden aan mijn oma schreef, toen hij in Duitsland te werk was gesteld. Geloof maar niet, dat die brieven in spreektaal zijn opgesteld; ook toen waren brieven zeer formeel van toon, zeker geen spreektaal.
@Tiberius: Gustov Deissmann is een andere dan de Adolf Deissmann waar ik het over had. Ik verwijs naar het werk van Septuagint- en NT-deskundige Porter voor een hedendaagse verdediging van Deissmann's stelling (die praktisch unaniem gedragen wordt, ook onder behoudende Schriftgetrouwe theologen).
@Zonderling: Ik denk dat we het wel redelijk met elkaar eens zijn. Ik ontken niet dat de NT-schrijvers aan bepaalde woorden een theologische, diepere betekenis toekende. Of dat ze bewust inspeelden op bekend, typische OT, taalgebruik (zoals bv de toledot in de geslachtsregisters). Maar mijn stelling is: Juist áls ze dat doen, heeft dat betekenis. Dan is dat niet willekeurig, omdat hun hele taalgebruik beïnvloed is door het OT, maar is dat met opzet en bewust zo gedaan. Het is dan de taak van de exegeet om uit te zoeken waarom de NT-schrijver zo bewust daar toespeling maakt op het OT. Dit gezegd hebbend, blijf ik ervan overtuigd dat een gemiddelde Griek in die tijd geen moeite had om het NT te lezen. In vergelijking met de werken van Plato etc is het heel eenvoudig Grieks, geschreven op het niveau en met het taalgebruik van de man op de straat, en niet de geleerde. Theologisch is dit voor mij ook belangrijk: Als God Zijn Woord geeft in een voor die tijd hedendaags Grieks, betekend dat dat wij dat Woord in onze tijd ook in hedendaagse taal moeten uitdragen.
PS> Zonderling: Hoewel Kittel een goed woordenboek is, is het zwaar verouderd. Kittel neemt de recentste wetenschappelijke onderzoeken niet mee, die hebben aangetoond dat men in en rond Israël een bepaald dialect van het Grieks sprak, waarin heel veel woorden die hij als "typisch afkomstig uit het OT" aanwijst, gewoon spreektaal waren.
memento schreef:PS> Zonderling: Hoewel Kittel een goed woordenboek is, is het zwaar verouderd. Kittel neemt de recentste wetenschappelijke onderzoeken niet mee, die hebben aangetoond dat men in en rond Israël een bepaald dialect van het Grieks sprak, waarin heel veel woorden die hij als "typisch afkomstig uit het OT" aanwijst, gewoon spreektaal waren.
Ik gebruik ook nieuwere woordenboeken, maak je geen zorgen.
Maar 'zwaar verouderd' is wel wat overdreven. Vermoedelijk klopt meer dan 95% nog steeds. Misschien wel 99%.
memento schreef:PS> Zonderling: Hoewel Kittel een goed woordenboek is, is het zwaar verouderd. Kittel neemt de recentste wetenschappelijke onderzoeken niet mee, die hebben aangetoond dat men in en rond Israël een bepaald dialect van het Grieks sprak, waarin heel veel woorden die hij als "typisch afkomstig uit het OT" aanwijst, gewoon spreektaal waren.
Ik gebruik ook nieuwere woordenboeken, maak je geen zorgen.
Maar 'zwaar verouderd' is wel wat overdreven. Vermoedelijk klopt meer dan 95% nog steeds. Misschien wel 99%.
Het "zwaar verouderd" stond in de context van wat Kittel aanwijst als niet-standaard-Grieks. Hij gebruikt daarbij niet de nieuwste vondsten, die aantonen dat veel Grieks die men als typische LXX-taal hield, nu gewoon een semitisch dialect van het Grieks bleek te zijn. Daardoor kloppen veel (bijna alle?) uitspraken van hem op dit gebied niet.
Verder blijft Kittel, ook al is hij van 1920, toch zeer nuttig. Ik sla m graag na als theologisch woordenboek. Samen met andere theologische woordenboeken, dat wel, maar hij is op veel punten onovertroffen.
