Dorsvloer vol confetti

Gebruikersavatar
refo
Berichten: 23811
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:45

Re: Dorsvloer vol confetti

Bericht door refo »

Er ontbreekt een g in de opmerking van evjl.
DDD
Berichten: 28482
Lid geworden op: 11 jul 2012, 17:48

Re: Dorsvloer vol confetti

Bericht door DDD »

Ambtenaar schreef:
ejvl schreef:Een bankier draagt meestal een driedelig zwart, laat staan een (normale) hoed. Een predikant uit de wat rechtse gemeenten wel.
Een goede vriend van mij is directeur bij een bank die met name vermogens beheert. Ik heb hem of zijn collega's nog nooit in driedelig zwart gezien.
Maar een dominee loopt natuurlijk ook alleen in de uiterste rechterflank van de gereformeerde gezindte in driedelig zwart. In de linkerflank GG is zwart helemaal niet standaard, en driedelig kom ik zelf nooit tegen, dus dat zal meer bij bijzondere gelegenheden zijn.
Gebruikersavatar
Zita
Moderator
Berichten: 10419
Lid geworden op: 11 aug 2007, 13:12

Re: Dorsvloer vol confetti

Bericht door Zita »

DDD schreef:
Ambtenaar schreef:
ejvl schreef:Een bankier draagt meestal een driedelig zwart, laat staan een (normale) hoed. Een predikant uit de wat rechtse gemeenten wel.
Een goede vriend van mij is directeur bij een bank die met name vermogens beheert. Ik heb hem of zijn collega's nog nooit in driedelig zwart gezien.
Maar een dominee loopt natuurlijk ook alleen in de uiterste rechterflank van de gereformeerde gezindte in driedelig zwart. In de linkerflank GG is zwart helemaal niet standaard, en driedelig kom ik zelf nooit tegen, dus dat zal meer bij bijzondere gelegenheden zijn.
Nee hoor. De vorige predikant van mijn gemeente liep ook in driedelig zwart, met op feestdagen een wufte streepjesbroek. Dat was PKN-GB, dus geen rechterflank GG.
DDD
Berichten: 28482
Lid geworden op: 11 jul 2012, 17:48

Re: RE: Re: Dorsvloer vol confetti

Bericht door DDD »

Ik schreef toch en bedoelde in ieder geval de rechterflank van de ger. gezindte. Daar hoort een deel van de GB toch wel bij? Dat was althans in ieder geval tot 2004 zo.




Verstuurd vanaf mijn SM-G920F met Tapatalk
Gebruikersavatar
Dodo
Berichten: 5643
Lid geworden op: 15 jun 2013, 15:40
Locatie: dodo.refoforum@gmail.com

Re: Dorsvloer vol confetti

Bericht door Dodo »

Ik heb goede herinneringen aan een predikant uit de GerGem die ik regelmatig in zijn overall tegenkwam, op weg naar zijn volkstuin. Zo'n aardige gewone man. Hij was ook in de kerk toen wij trouwden, dat vond ik wel mooi (hij kende mijn schoonfamilie goed).
Dat geneuzel over welke kleding een predikant hoort te dragen...
Mannetje
Berichten: 7693
Lid geworden op: 23 mei 2014, 09:54
Locatie: Tholen

Re: Dorsvloer vol confetti

Bericht door Mannetje »

Dodo schreef:Ik heb goede herinneringen aan een predikant uit de GerGem die ik regelmatig in zijn overall tegenkwam, op weg naar zijn volkstuin. Zo'n aardige gewone man. Hij was ook in de kerk toen wij trouwden, dat vond ik wel mooi (hij kende mijn schoonfamilie goed).
Dat geneuzel over welke kleding een predikant hoort te dragen...
En als zijn eigen fiets kapot was, reed hij op de paarse mountainbike van zijn zoon. Wat vervolgens weer door een toenmalige hervormde predikant op catechisatie werd besproken. :)

Op zijn verjaardag, die hij vierde in het zaaltje van de kerk, waren er wat vervelende hangjongeren op het kerkplein. Deze predikant nam een paar pakken stroopwafels mee en ging naar ze toe. Jongens, ik vier mijn verjaardag, lusten jullie ook een stroopwafel?

Maar het allermooiste was wel als deze predikant sprak over zijn Meester. Want dan stond hij zo te stralen dat je als kind zeker wist dat hij wist over Wie hij het had!
-
Gebruikersavatar
Herman
Moderator
Berichten: 11945
Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:21
Locatie: Geldermalsen

Re: Dorsvloer vol confetti

Bericht door Herman »

12,5 jaar na het verschijnen heb ik 'Dorsvloer vol confetti' eindelijk gelezen.

Ik herken me grotendeels in de beschrijvingen. Treur weet naadloos aan te sluiten bij de belevingswereld van een kind en onze traditie. Vooral het perspectief van Katelijne als buitenstaander van de geestelijke wereld om haar heen, vind ik aangrijpend herkenbaar.

Ze geeft ook veel pijnpunten goed weer, maar die verschillen weinig van wat hier op het forum doorgaans wordt geschreven.

Alleen met het hoofdstuk 'zoete koek' heb ik moeite. Haar ironische kritiek ligt daar wel heel makkelijk voor het opscheppen, en het stelt de vraag naar de werkelijkheid van onze onvolkomen oordelen over de ander.
Gebruikersavatar
refo
Berichten: 23811
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:45

Re: Dorsvloer vol confetti

Bericht door refo »

Toen ik klein was werd me ook verteld dat die en die 'engelen had horen zingen'. Later heb ik dat nooit meer iemand horen zeggen. Ik vermoed daarom dat dat richting kinderen een metafoor was om bekeerde mensen aan te duiden. Zo bezien wist oma dus heel goed dat Katelijne aan het fantaseren was, maar tegelijk goed begreep ze dat ze dat deed om haar te troosten.
Gebruikersavatar
Herman
Moderator
Berichten: 11945
Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:21
Locatie: Geldermalsen

Re: Dorsvloer vol confetti

Bericht door Herman »

Dat van dat zingen van engelen is geen metafoor. Althans, ik begrijp dat ze dat allemaal zo vrij letterlijk beleefden. Daarna zat ik namelijk bekeringsgeschiedenissen te lezen in 'Kom luistert toe' van Van Dam en daar komt dat gebruik ook in naar voren.
Hendrien
Berichten: 1328
Lid geworden op: 01 mar 2012, 17:44

Re: Dorsvloer vol confetti

Bericht door Hendrien »

helma schreef:oké, ik zal proberen er wat over te zeggen; ik heb het boek net gister terug van mijn ouders.
Ik heb het boek niet als ‘schoppend’ ervaren. Hoewel ik gelukkig zelf ook andere ervaringen heb als opgroeiend in een reformatorisch gezin/milieu is het boek helaas wel herkenbaar. Ik kan niet vergelijken met 't Hart of Siebelink, want die heb ik nooit gelezen en het trekt me ook nog steeds niet om het te lezen.

Dat vind ik met het boek van Franca anders op een of andere manier. Ze staat dichter bij omdat ik kinderen heb die (gaan) studeren en zij juist in de studietijd is afgehaakt van het christelijk geloof. Ondanks een leven in een kerkelijk meelevend gezin van de Gereformeerde Gemeente en na 14 jaar Reformatorisch onderwijs.
De vraag die bij mij opkomt is dan: hoe komt zoiets nou....wat is er verkeerd gegaan?
Hoe kan het dat iemand definitief afstand neemt van alles wat haar is bijgebracht? (kan dat überhaupt...)

In de eerste plaats is dat een vraag die voor mij als moeder van een gezin van levens belang is. Kan mijn opvoeding de reden zijn dat mijn kinderen afhaken van het christelijk geloof?
Dat heb ik mezelf tijdens het lezen van het boek steeds als spiegel voorgehouden.

En ik hou inderdaad na het lezen van het boek in de eerste plaats schuld over...
Is mijn leven altijd een voorbeeld voor mijn kinderen? Is mijn leven altijd oprecht zodat ze echtheid zien?
Zien mijn kinderen het beeld van Christus in mijn leven weerspiegeld?

En dat is tegelijkertijd de pijn in het hele boek.
Wat zijn er weinig mensen in de omgeving van Katelijne die iets uitstralen van de liefde van Christus.
Ze ontdekt ze tenminste niet. Maar ze is zich er ook niet eens van bewust dat het eigenlijk om Christus gaat.
Er is teveel wat er voor in de plaats is gekomen. Thuis draait het toch vooral om het bedrijf. En in de kerk of op school gaat het meer over bevinding en regels.
En dat is schrijnend want Katelijne is eigenlijk zo op zoek. Ze is veel bezig met geestelijke dingen. Ze zoekt antwoorden maar ze vindt ze niet. En er is eigenlijk ook geen plaats voor vragen.
Is er eigenlijk wel iemand die zich oprecht om haar zielenheil bekommert? Misschien oma....
Maar oma waarschuwt meer dan dat ze Katelijne laat zien wie God wil zijn voor een zondaar. Want oma is zo bang voor een bekering die te makkelijk gaat. Of voor mensen die het zoveel over Jezus hebben.


Er is geen hoop in het hele boek. De meester zegt wel dat het een voorrecht is om op het erf van het Verbond geboren te zijn maar wat dat voorrecht dan is wordt niet gezegd. Het blijkt vooral regels met zich mee te brengen, dat erf van het Verbond en het gedoopte voorhoofd. Schrijnend.
Katelijne is dan ook alleen maar bang. Bang voor God en het komende oordeel.
God is rechtvaardig en ziet niets door de vingers. Maar o wat is het erg dat Katelijne van niemand hoort dat God ook barmhartig is en gaarne vergevend.
Ze worstelt met haar zonden. Is bang dat ze de zonde tegen de Heilige Geest heeft gedaan.
Niemand laat weten dat het voor Katelijne ook nog kan. Een passage die me het meest geraakt is als Katelijne aan haar vriendinnetje vraagt wat die het mooiste woord vindt in de Bijbel. Haar vriendinnetje schrikt…zo mag je toch niet over de Bijbel spreken? Alsof het ene woord in de Bijbel mooier kan zijn dan een ander….Katelijne noemt dan het Woord wat ze zelf het mooist vindt: het woord ‘ een iegelijk’. Want “dan kun je doen alsof je ’t zelf bent”
Toen ik dat stukje las was ik zo ontroerd. Ach kind….dat heeft God nu ook juist bedoeld! Geloven is toch je eigen naam invullen?

Deze dingen maken dat ik al lezend van Katelijne ben gaan houden. En het is moeilijk voor mij om Katelijne los te zien van Franca Treur zelf. Dus haar heb ik ook in mijn hart gesloten (ze staat inmiddels in mijn gebedslijstje…)
Ik herkende veel van de dingen waar Katelijne over nadenkt uit mijn eigen kinderjaren. Het besef van zondig zijn; de angst om God te ontmoeten. De angst voor de oordeelsdag en de manier waarop ze met die angst omging. Maar wat ben ik dankbaar dat ik op mocht groeien in een omgeving waar gewezen werd op Christus. Dat ik mensen om me heen had die in hun leven het beeld van Christus vertoonden. Dat ik hoorde van mijn ouders dat ik mocht pleiten op de doop. Dat ik hoorde dat de Heere wacht om genadig te zijn. Dat ik niet opgroeide in een gezin waar het draaide om geld en bezit onder een Reformatorisch vernisje. Waar regels wel belangrijk waren maar niet de plaats van Christus innamen. Dat ik op de lagere school meesters en juffrouwen had die op Christus mochten lijken. En ook mensen had bij wie ik met mijn vragen terecht kon.

En ik zou die hele Reformatorische zuil wel door elkaar willen schudden!! Ik hoop dat de Heere erin gaat blazen. Laat maar omvallen dat zogenaamde veilige bastion. Door die enorme zuil is het kruis nog maar nauwelijks zichtbaar.
En daarom vind ik het lezen van dit boek heel belangrijk voor iedereen in de Reformatorische zuil. Zeker als je te maken heb met leiding geven; of het nu je eigen kinderen zijn of die van anderen. Een schip op het strand is een baken in zee……
Laat door ons (mij…) toch anderen niet verhinderd worden om in te gaan in het koninkrijk der hemelen.
Hier nog een keer de recensie van @helma
Hendrien
Berichten: 1328
Lid geworden op: 01 mar 2012, 17:44

Re: Dorsvloer vol confetti

Bericht door Hendrien »

Per ongeluk 2 keer geplaatst….

Opgelost
merel
Berichten: 9678
Lid geworden op: 08 jun 2015, 10:58

Re: Dorsvloer vol confetti

Bericht door merel »

Hendrien schreef:
helma schreef:oké, ik zal proberen er wat over te zeggen; ik heb het boek net gister terug van mijn ouders.
Ik heb het boek niet als ‘schoppend’ ervaren. Hoewel ik gelukkig zelf ook andere ervaringen heb als opgroeiend in een reformatorisch gezin/milieu is het boek helaas wel herkenbaar. Ik kan niet vergelijken met 't Hart of Siebelink, want die heb ik nooit gelezen en het trekt me ook nog steeds niet om het te lezen.

Dat vind ik met het boek van Franca anders op een of andere manier. Ze staat dichter bij omdat ik kinderen heb die (gaan) studeren en zij juist in de studietijd is afgehaakt van het christelijk geloof. Ondanks een leven in een kerkelijk meelevend gezin van de Gereformeerde Gemeente en na 14 jaar Reformatorisch onderwijs.
De vraag die bij mij opkomt is dan: hoe komt zoiets nou....wat is er verkeerd gegaan?
Hoe kan het dat iemand definitief afstand neemt van alles wat haar is bijgebracht? (kan dat überhaupt...)

In de eerste plaats is dat een vraag die voor mij als moeder van een gezin van levens belang is. Kan mijn opvoeding de reden zijn dat mijn kinderen afhaken van het christelijk geloof?
Dat heb ik mezelf tijdens het lezen van het boek steeds als spiegel voorgehouden.

En ik hou inderdaad na het lezen van het boek in de eerste plaats schuld over...
Is mijn leven altijd een voorbeeld voor mijn kinderen? Is mijn leven altijd oprecht zodat ze echtheid zien?
Zien mijn kinderen het beeld van Christus in mijn leven weerspiegeld?

En dat is tegelijkertijd de pijn in het hele boek.
Wat zijn er weinig mensen in de omgeving van Katelijne die iets uitstralen van de liefde van Christus.
Ze ontdekt ze tenminste niet. Maar ze is zich er ook niet eens van bewust dat het eigenlijk om Christus gaat.
Er is teveel wat er voor in de plaats is gekomen. Thuis draait het toch vooral om het bedrijf. En in de kerk of op school gaat het meer over bevinding en regels.
En dat is schrijnend want Katelijne is eigenlijk zo op zoek. Ze is veel bezig met geestelijke dingen. Ze zoekt antwoorden maar ze vindt ze niet. En er is eigenlijk ook geen plaats voor vragen.
Is er eigenlijk wel iemand die zich oprecht om haar zielenheil bekommert? Misschien oma....
Maar oma waarschuwt meer dan dat ze Katelijne laat zien wie God wil zijn voor een zondaar. Want oma is zo bang voor een bekering die te makkelijk gaat. Of voor mensen die het zoveel over Jezus hebben.


Er is geen hoop in het hele boek. De meester zegt wel dat het een voorrecht is om op het erf van het Verbond geboren te zijn maar wat dat voorrecht dan is wordt niet gezegd. Het blijkt vooral regels met zich mee te brengen, dat erf van het Verbond en het gedoopte voorhoofd. Schrijnend.
Katelijne is dan ook alleen maar bang. Bang voor God en het komende oordeel.
God is rechtvaardig en ziet niets door de vingers. Maar o wat is het erg dat Katelijne van niemand hoort dat God ook barmhartig is en gaarne vergevend.
Ze worstelt met haar zonden. Is bang dat ze de zonde tegen de Heilige Geest heeft gedaan.
Niemand laat weten dat het voor Katelijne ook nog kan. Een passage die me het meest geraakt is als Katelijne aan haar vriendinnetje vraagt wat die het mooiste woord vindt in de Bijbel. Haar vriendinnetje schrikt…zo mag je toch niet over de Bijbel spreken? Alsof het ene woord in de Bijbel mooier kan zijn dan een ander….Katelijne noemt dan het Woord wat ze zelf het mooist vindt: het woord ‘ een iegelijk’. Want “dan kun je doen alsof je ’t zelf bent”
Toen ik dat stukje las was ik zo ontroerd. Ach kind….dat heeft God nu ook juist bedoeld! Geloven is toch je eigen naam invullen?

Deze dingen maken dat ik al lezend van Katelijne ben gaan houden. En het is moeilijk voor mij om Katelijne los te zien van Franca Treur zelf. Dus haar heb ik ook in mijn hart gesloten (ze staat inmiddels in mijn gebedslijstje…)
Ik herkende veel van de dingen waar Katelijne over nadenkt uit mijn eigen kinderjaren. Het besef van zondig zijn; de angst om God te ontmoeten. De angst voor de oordeelsdag en de manier waarop ze met die angst omging. Maar wat ben ik dankbaar dat ik op mocht groeien in een omgeving waar gewezen werd op Christus. Dat ik mensen om me heen had die in hun leven het beeld van Christus vertoonden. Dat ik hoorde van mijn ouders dat ik mocht pleiten op de doop. Dat ik hoorde dat de Heere wacht om genadig te zijn. Dat ik niet opgroeide in een gezin waar het draaide om geld en bezit onder een Reformatorisch vernisje. Waar regels wel belangrijk waren maar niet de plaats van Christus innamen. Dat ik op de lagere school meesters en juffrouwen had die op Christus mochten lijken. En ook mensen had bij wie ik met mijn vragen terecht kon.

En ik zou die hele Reformatorische zuil wel door elkaar willen schudden!! Ik hoop dat de Heere erin gaat blazen. Laat maar omvallen dat zogenaamde veilige bastion. Door die enorme zuil is het kruis nog maar nauwelijks zichtbaar.
En daarom vind ik het lezen van dit boek heel belangrijk voor iedereen in de Reformatorische zuil. Zeker als je te maken heb met leiding geven; of het nu je eigen kinderen zijn of die van anderen. Een schip op het strand is een baken in zee……
Laat door ons (mij…) toch anderen niet verhinderd worden om in te gaan in het koninkrijk der hemelen.
Hier nog een keer de recensie van @helma
Wat een mooie recensie. Ik heb boek jaren terug gelezen, maar waarschijnlijk kijk ik nu mijn kinderen groter worden/zijn anders naar dit boek dan eerder. Misschien nog maar eens herlezen.
Plaats reactie