Herman schreef:dennis schreef:Herman schreef:Ik heb mijn eerste titeltje van Dimitri Verhulst erop zitten.
Vind je dat wat? Ik herinner me de titel van een van zijn laatste boeken, en die zou ik hier niet durven opschrijven.
Dan heb ik er al geen zin meer in...
Ja, zijn succes heeft veel te maken met zijn achtergrond en zijn visie op de hedendaagse maatschappij. Dat is de reden dat ik hem lees. Daarnaast is het een boeiende schrijver. De taalvaardigheid van de vlamingen spreekt mij meer aan dan 'hollandse' schrijvers.
Als je gewetensbezwaard bent, is het moeilijk om zijn prijswinnende boek te lezen. Dat begrijp ik. Die lees ik ook niet.
Ik las 'de intrede van Christus te Brussel'. Daarin komt nauwelijks een onvertogen woord in voor, maar is wel rijkelijk doorspekt met beeldspraak en allerlei vergelijkingen met bijbelse onderwerpen. Vooral dat laatste kan je als tegen de borst stuitend ervaren, waarbij ik opmerk dat het volgens mijn waarnerming niet venijnig antichristelijk is bedoeld.
Ik las een interessante recensie van dit boek. Ga het denk ik wel lezen:
De intrede van Christus in Brussel
Geplaatst op19 november, 2011 doorgoedgelovig
Christus komt terug op aarde. En omdat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn, heeft Hij Brussel verkozen om te verschijnen. De langzaam oplopende spanning in de Belgische hoofdstad heeft een opmerkelijk effect op de inwoners. Langzaam bemerken zij dat Hij eigenlijk al lang in hun midden is. Dimitri Verhulst, bekend van romans als De laatste liefde van mijn moeder en De zeven laatste zinnen, geeft in zijn laatste roman De intrede van Christus in Brussel een messcherpe en soms zelf cynische beschrijving van de situatie van onze samenleving. Want België staat gemakkelijk voor het gehele Westen. De naamloze hoofdpersoon van De Intrede analyseert – feitelijk een grote monoloog interieure – de sombere staat van onze samenleving: de criminaliteit, de vervreemding, het vandalisme, de onverschilligheid, de vreemdelingenhaat, het racisme en het blijvende onvermogen om een samenleving te creëren met een sprankje hoop.
Tragedie
Of het nu gaat om de eindeloze pogingen van de Belgen tot een regering te komen of het onvermogen van de katholieke clerus een zinnig antwoord te vinden op het misbruikschandaal, Verhulst nagelt hen genadeloos aan zijn papieren kruis. Zijn stijl is echter niet aanvallend of pamfletistisch, maar eerder mijmerend. En zijn slechteriken zijn geen genotsmidsdadigers die zondigen uit vrije wil, maar eerder tragische figuren uit een moderne Griekse tragedie.
Ondragelijke lichtheid
De ik-figuur leeft in een onaanzienlijk flatje ergens in Brussel samen met zijn partner Veronique. De passie is echter al lang verdwenen. “We waren moe van elkaar.” En zo lijkt heel Brussel moe van zichzelf, wentelend in het vuil en de stank die kennelijk bij zo’n grote stad horen. De eenzaamheid van de ik-figuur past naadloos in één van de grotere thema’s van onze collectieve verbeelding: het hyperautonome individu dat bezwijkt onder de hoeveelheid keuzes, de maatschappelijke stress, maar vooral de ondragelijke lichtheid van het aardse bestaan.
Wederkomst
Dan komt het bericht binnen dat Christus’ wederkomst op handen is, en dat Hij Brussel heeft uitverkoren. Niemand weet waar het bericht als eerste werd vermeld, maar alle Brusselaren – en in hun voetspoor heel België en later de wereld – neemt het voetstoots aan. De voorbereidingen worden in gang gezet: tienduizenden burgers bezetten wekenlang de waarschijnlijke route van Christus’ intocht, een arm vluchtelingenmeisje wordt op het podium gehesen omdat haar onverstaanbare moedertaal het Aramees van de Christus het dichtst benaderd, premiers en koning worden in de juiste volgorde gezet. Heel Brussel wacht op Hem.
14 staties
Maar er gebeurt meer in Brussel: buren spreken elkaar voor het eerst in jaren aan, kleding en overtollige meubelen wisselen vrolijk van hand, bloembakken worden aan de vale gevels gehangen, en misdadigers doen publiekelijk boete voor hun zonden. Voor even lijkt het paradijs – of liever gezegd het koninkrijk Gods – dichterbij dan ooit. Maar Verhulst heeft zijn boek niet voor niets ingedeeld in de veertien staties van de klassieke kruisweg, zoals die in zovele katholieke kerken wereldwijd te zien zijn. Uiteindelijk staat het lijden centraal, zoals bij Christus’ kruisgang, en de verlossing lijkt nabij maar blijft buiten handbereik. We leven immers niet in de hemel-op-aarde.
Christus-voor-elkaar
Theologisch gezien maakt Verhulst een interessant punt door de wederkomst van Christus als het ware boven het verhaal te laten zweven. Tot bijna de allerlaatste pagina blijft onduidelijk of Hij echt wederkomt of niet. En uiteindelijk is het Verhulst daar niet om te doen. In zijn verhaal werpt de komst van Christus zijn licht vooruit: mensen anticiperen zijn wederkomst, en gaan er naar leven. De Brusselaren worden meer en meer een Christus voor elkaar, door elkaar eerlijk en vrolijk tegemoet te treden, zonder angst of desinteresse. Christus komt wel degelijk in Brussel, doch in de gestalte van ontelbare gewone mensen die elkaar zegenen en liefhebben.
Eindtijd
En zo zou het leven in de Eindtijd er ook uit moeten zien: wachtend op Christus, zoals we dat al twee duizend jaar – soms tegen beter weten in – doen. Niet omdat we dag of uur kunnen bepalen waarop de Heiland terugkeert, dat kunnen zelfs de engelen in de hemel niet. Maar wel als voortdurende herinnering aan onze universele christelijke opdracht Christus aan elkaar tegenwoordig te stellen. Als ik zelf tegenover mijn naasten geen Christus ben, geen gezalfde beelddrager van God zelf, hoe kan de Zoon dan ooit wederkeren? God heeft onze handen en voeten nodig om Zijn genade aan ons te bewerkstelligen, zo heeft Hij ook ons lichaam, geest en ziel nodig om te kunnen wederkeren. En dan zal Hij inderdaad alles in allen zijn, omdat Hij miljoenvoudig wordt weerspiegeld in de ziel van elke mens.
Verhulsts boek is meer dan een cynische en scherpe analyse van de menselijke tekortkomingen van onze samenleving. Het is vooral een impliciete oproep Christen – dat is Christus zelf – te worden. Opdat Hij in ons kan wederkomen op aard. De intrede van Christus in Brussel, een aanrader voor de zoekende mens.
Frank G. Bosman is cultuurtheoloog en verbonden aan de Faculteit Katholieke Theologie van de Universiteit van Tilburg.
BRON:
http://goedgelovig.wordpress.com/2011/1 ... n-brussel/
Bij Frans hadden we nimmer spreekvaardigheid geoefend, behalve dan 'Pourriez-vous me dire où je peux trouver la bureau de police' of iets dergelijks. Dat hielp niet echt toen ik zat te hakkelen over een droeve glimlach van Anne Philipe.
.
