Op het pribord was dit filmpje geplaatst.
[youtube]<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/QLomgHKXdJk&hl ... ram><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/QLomgHKXdJk&hl=nl_NL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>[/youtube]
Voor de kliksavers onder ons. Betreft een man die een klassiek stuk in rockstijl op zijn electrische gitaar speelt.
Muzikale vrijheden.
Wat algemene voorbeelden betreffen natuurlijk Andre Rieu, maar ook in de popmuziek worden soms klassieke stukken 'vertaald'.
Nu valt over smaak niet te twisten natuurlijk.
Wat de een mooi vindt hoeft de ander beslist niet mooi te vinden.
Maar denk ook aan de psalmen.
Hoevaak zijn die niet al in een andere melodie, ander zetting (ik praat niet over vertaling maar puur muzikaal) gezet.
Denk ook aan de Sons of Korach die ze momenteel zingen maar uiteraard ook de Psalmen van Nu.
Hoe ver mag de muzikale vrijheid gaan?
Laten we de teksten even loslaten, dat is een andere discussie.
Muzikale of kunstzinnige vrijheden
Muzikale of kunstzinnige vrijheden
Vertel God niet hoe groot jouw storm is. Vertel de storm hoe groot jouw GOD is !!!
Re: Muzikale of kunstzinnige vrijheden
Ik denk dat het belangrijk is dat een muziekstuk pst bij de tekst. Daarom mag je m.i. wel alle eendjes vlug en vrolijk zingen, maar bij psalmenals Ik laggekneld in banden va de dood past ootmoed. Ik denk niet dat je je op allerlei manieren moet gaan uitleven op bijv. pslmen. Een variatie van melodie vind ik weer wel kunnen. Bijv. ps. 134 op de wijs van ps. 100 zingen.
Bedoel je dit, of heb ik je verkeerd begrepen?
Bedoel je dit, of heb ik je verkeerd begrepen?
Een lepel vol vriendelijkheid helpt de ander om de waarheid te slikken.
Re: Muzikale of kunstzinnige vrijheden
meer in de lijn ligt Symphonie 40 van Mozart, en dan uitgevoerd door het orkest van Waldos de los Rios.........een populaire vertolking dat naar de top van alle hitlijsten in de wereld werd gespeeld........de een vindt het een lekker in het gehoor liggende pakkende uitvoering, ik ook, maar hou het toch liever bij een serieuze uitvoering gelijk zovele liefhebbers van de klassieke muziek.
Moderatorbericht:
Rens is overleden op 27 april 2010
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 0&start=60
Rens is overleden op 27 april 2010
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 0&start=60
Re: Muzikale of kunstzinnige vrijheden
Het is een lastige discussie: hoe ga je om met klassieke muziek?
Enerzijds: veel klassieke muziek, waar wij nu met een ernstig gezicht naar zitten te luisteren in de concertzaal, werd geschreven als muziek bij een feestje, bij een etentje, ter opluistering, als achtergrondmuziekje of om op te dansen. Al die Suites uit de barok, met dansvormen als Allemande, Courante, Gigue, met al die herhalingen om met weinig papier veel tijd te vullen: allemaal gebruiksmuziek voor een gelegenheid. Vanuit dat perspectief is het niet zo’n drama als iemand zo’n muziekje twee- of driehonderd jaar later eens op een elektrieke gitaar speelt of voorziet van een drummertje voor de eigentijdse noot.
Anderzijds: we mogen best respect hebben voor datgene wat grote musici eeuwen geleden hebben uitgedacht. En uit respect proberen die muziek overeenkomstig hun bedoelingen uit te voeren. Wie zijn wij dat we het recht hebben om die muziek zomaar naar onze hand te zetten?
Het is een typisch 19e-eeuws fenomeen om muziek als gebruiksvoorwerp te behandelen, tot meerdere glorie van de solist. In die tijd kwam het virtuozendom op, we kennen de verhalen van dames die in Parijse salons in zwijm vielen als ze Chopin hoorden spelen, van Liszt die met z’n virtuositeit veel bewonderaars kreeg, van Paganini over wie gefluisterd werd dat hij een verbond had gesloten met de duivel in ruil voor zóveel virtuositeit op de viool. Zulke podiumartiesten gebruiken een compositie om zichzelf te profileren. En dat vinden ze ook heel normaal.
Met welke intentie pak je zo’n klassiek thema aan en giet je het in een ander jasje? Waldo de los Rios en André Rieu lieten/laten het origineel vaak goeddeels intact, spelen het op een gelikte manier, kiezen precies dié klassieke melodietjes die bij het grote publiek in goede aarde zullen vallen en presenteren dat in een vorm die het grote publiek aanspreekt. Een commerciële benadering, die hen geen windeieren legt. Artistiek zul je daar wel een keer op uitgekeken raken, André Rieu kan nooit eens een vioolsonate van Franck of een symfonie van Bruckner op z’n programma zetten, want dat lust zijn publiek niet. Maar hij bereikt wél een groot publiek, en misschien vindt een enkeling via de toegangelijke voordeur van Rieu toch wel de weg naar het serieuzere werk.
Ik vind dat nog wel iets anders dan zo’n gitarist die het Alla Turca van Mozart zit te vernachelen op een electrische gitaar. Wie zit dáár nou op te wachten? Als ik een goede gitarist wil horen op electrische gitaar, wil ik ook een echte solo horen in dat genre, en geen misvormde Mozart. Over Kajem is destijds ook veel te doen geweest. Was het nou het toegankelijk maken van klassieke muziek voor jeugd die daar niet mee vertrouwd was? Of was het een poortje naar de popmuziek voor jeugd die nooit naar een popconcert zou gaan, maar die wel naar een orgelconcert van Klaas Jan Mulder mocht? Ik heb de indruk dat er méér refojeugd via Kajem met drums, basgitaren en lichteffecten in aanraking is gekomen dan dat er jeugd uit het seculiere circuit via Kajem met klassieke muziek vertrouwd zijn geraakt. Zoals Sietze de Vries ergens schreef: Lage drempels zijn populair. Ze zorgen echter meestal eerder voor een exodus dan voor een intocht.
Het voorbeeld van Fluitje, over de psalmen, maakt de discussie alleen maar ingewikkelder. Immers, “de psalmen” bestaan niet. “De 40e symfonie van Mozart” bestaat wel. Dus als iemand daar mee aan de haal gaat, wordt de 40e symfonie van Mozart geweld aan gedaan – of niet. Maar de psalmen uit onze Bijbel zijn alleen maar teksten. Teksten die in het Hebreeuws poëzie waren. En waar in de joodse synagogale traditie een melodie bij hoorde. Maar die melodie week misschien al wel weer af van de melodie die er in de tijd van de tempel bij heeft gehoord. Vervolgens is die poëzie in onze Nederlandse vertaling z’n poëtisch karakter kwijt geraakt. Zijn er na de Reformatie in Frankrijk berijmingen gemaakt, en bij die berijmingen zijn weer nieuwe melodieën gemaakt. Zijn er van de Franse berijming weer vertalingen gemaakt. Maar hebben anderen ook de onberijmde teksten in hun eigen taal vertaald en zijn die onberijmd gaan zingen (Anglicanen bijvoorbeeld). Kortom: met die psalmen kan iedereen nog z’n eigen gang gaan, zonder dat er een origineel wordt aangetast. Tenzij een eenmaal gekozen vorm weer wordt aangetast, zoals de Geneefse melodieën uit de tijd van Calvijn in Nederland –met dank aan Datheen- zijn vervormd tot isometrische (niet-ritmische) melodieën. Dat is een aantasting van het Geneefse origineel, maar het is geen aantasting van “de psalmen”, want “de psalmen” bestaan niet.
Enerzijds: veel klassieke muziek, waar wij nu met een ernstig gezicht naar zitten te luisteren in de concertzaal, werd geschreven als muziek bij een feestje, bij een etentje, ter opluistering, als achtergrondmuziekje of om op te dansen. Al die Suites uit de barok, met dansvormen als Allemande, Courante, Gigue, met al die herhalingen om met weinig papier veel tijd te vullen: allemaal gebruiksmuziek voor een gelegenheid. Vanuit dat perspectief is het niet zo’n drama als iemand zo’n muziekje twee- of driehonderd jaar later eens op een elektrieke gitaar speelt of voorziet van een drummertje voor de eigentijdse noot.
Anderzijds: we mogen best respect hebben voor datgene wat grote musici eeuwen geleden hebben uitgedacht. En uit respect proberen die muziek overeenkomstig hun bedoelingen uit te voeren. Wie zijn wij dat we het recht hebben om die muziek zomaar naar onze hand te zetten?
Het is een typisch 19e-eeuws fenomeen om muziek als gebruiksvoorwerp te behandelen, tot meerdere glorie van de solist. In die tijd kwam het virtuozendom op, we kennen de verhalen van dames die in Parijse salons in zwijm vielen als ze Chopin hoorden spelen, van Liszt die met z’n virtuositeit veel bewonderaars kreeg, van Paganini over wie gefluisterd werd dat hij een verbond had gesloten met de duivel in ruil voor zóveel virtuositeit op de viool. Zulke podiumartiesten gebruiken een compositie om zichzelf te profileren. En dat vinden ze ook heel normaal.
Met welke intentie pak je zo’n klassiek thema aan en giet je het in een ander jasje? Waldo de los Rios en André Rieu lieten/laten het origineel vaak goeddeels intact, spelen het op een gelikte manier, kiezen precies dié klassieke melodietjes die bij het grote publiek in goede aarde zullen vallen en presenteren dat in een vorm die het grote publiek aanspreekt. Een commerciële benadering, die hen geen windeieren legt. Artistiek zul je daar wel een keer op uitgekeken raken, André Rieu kan nooit eens een vioolsonate van Franck of een symfonie van Bruckner op z’n programma zetten, want dat lust zijn publiek niet. Maar hij bereikt wél een groot publiek, en misschien vindt een enkeling via de toegangelijke voordeur van Rieu toch wel de weg naar het serieuzere werk.
Ik vind dat nog wel iets anders dan zo’n gitarist die het Alla Turca van Mozart zit te vernachelen op een electrische gitaar. Wie zit dáár nou op te wachten? Als ik een goede gitarist wil horen op electrische gitaar, wil ik ook een echte solo horen in dat genre, en geen misvormde Mozart. Over Kajem is destijds ook veel te doen geweest. Was het nou het toegankelijk maken van klassieke muziek voor jeugd die daar niet mee vertrouwd was? Of was het een poortje naar de popmuziek voor jeugd die nooit naar een popconcert zou gaan, maar die wel naar een orgelconcert van Klaas Jan Mulder mocht? Ik heb de indruk dat er méér refojeugd via Kajem met drums, basgitaren en lichteffecten in aanraking is gekomen dan dat er jeugd uit het seculiere circuit via Kajem met klassieke muziek vertrouwd zijn geraakt. Zoals Sietze de Vries ergens schreef: Lage drempels zijn populair. Ze zorgen echter meestal eerder voor een exodus dan voor een intocht.
Het voorbeeld van Fluitje, over de psalmen, maakt de discussie alleen maar ingewikkelder. Immers, “de psalmen” bestaan niet. “De 40e symfonie van Mozart” bestaat wel. Dus als iemand daar mee aan de haal gaat, wordt de 40e symfonie van Mozart geweld aan gedaan – of niet. Maar de psalmen uit onze Bijbel zijn alleen maar teksten. Teksten die in het Hebreeuws poëzie waren. En waar in de joodse synagogale traditie een melodie bij hoorde. Maar die melodie week misschien al wel weer af van de melodie die er in de tijd van de tempel bij heeft gehoord. Vervolgens is die poëzie in onze Nederlandse vertaling z’n poëtisch karakter kwijt geraakt. Zijn er na de Reformatie in Frankrijk berijmingen gemaakt, en bij die berijmingen zijn weer nieuwe melodieën gemaakt. Zijn er van de Franse berijming weer vertalingen gemaakt. Maar hebben anderen ook de onberijmde teksten in hun eigen taal vertaald en zijn die onberijmd gaan zingen (Anglicanen bijvoorbeeld). Kortom: met die psalmen kan iedereen nog z’n eigen gang gaan, zonder dat er een origineel wordt aangetast. Tenzij een eenmaal gekozen vorm weer wordt aangetast, zoals de Geneefse melodieën uit de tijd van Calvijn in Nederland –met dank aan Datheen- zijn vervormd tot isometrische (niet-ritmische) melodieën. Dat is een aantasting van het Geneefse origineel, maar het is geen aantasting van “de psalmen”, want “de psalmen” bestaan niet.
~~Soli Deo Gloria~~
Re: Muzikale of kunstzinnige vrijheden
Wel een interessante materie. Als ik naar de psalmen kijk dan is het nog steeds zo dat ik met kromme tenen zit als een organist bij psalm 80 de wijs van 105 speelt 'want dan wordt er beter gezongen'. 
Re: Muzikale of kunstzinnige vrijheden
Hehe, redeneer je nu niet teveel vanuit jezelf? Genoeg mensen die er niet op uitgekeken raken en die bij Rieu blijven hangen. Het "misschien vindt een enkeling via de toegangelijke voordeur van Rieu toch wel de weg naar het serieuzere werk" klinkt een beetje alsof dat het uiteindelijke doel is, een soort van laagdrempelig evangeliseren waarbij je hoopt dat men via die weg wordt wakker geschud om uiteindelijk het serieuzere werk te kunnen ontdekken.Met welke intentie pak je zo’n klassiek thema aan en giet je het in een ander jasje? Waldo de los Rios en André Rieu lieten/laten het origineel vaak goeddeels intact, spelen het op een gelikte manier, kiezen precies dié klassieke melodietjes die bij het grote publiek in goede aarde zullen vallen en presenteren dat in een vorm die het grote publiek aanspreekt. Een commerciële benadering, die hen geen windeieren legt. Artistiek zul je daar wel een keer op uitgekeken raken, André Rieu kan nooit eens een vioolsonate van Franck of een symfonie van Bruckner op z’n programma zetten, want dat lust zijn publiek niet. Maar hij bereikt wél een groot publiek, en misschien vindt een enkeling via de toegangelijke voordeur van Rieu toch wel de weg naar het serieuzere werk.
Het is gewoon van oudsher populaire muziek op een nu populaire manier spelen. Wie daar op zit de wachten? Jij zo te zien niet.... maar wat als ik daar wel op zit te wachten? Als ik dat nou prachtig vind? Ik luister wel eens Beethoven in rock-opera (Transsiberian Orchestra) , Barok waar naast orgel drum, keyboard, gitaar etc in wordt gebruikt (Par Lindh) enz. en ik vind het heerlijk... op zijn tijd. Ik zie dat dan ook niet als een laadrempelig opstapje naar iets anders ofzo.Ik vind dat nog wel iets anders dan zo’n gitarist die het Alla Turca van Mozart zit te vernachelen op een electrische gitaar. Wie zit dáár nou op te wachten? Als ik een goede gitarist wil horen op electrische gitaar, wil ik ook een echte solo horen in dat genre, en geen misvormde Mozart. Over Kajem is destijds ook veel te doen geweest. Was het nou het toegankelijk maken van klassieke muziek voor jeugd die daar niet mee vertrouwd was? Of was het een poortje naar de popmuziek voor jeugd die nooit naar een popconcert zou gaan, maar die wel naar een orgelconcert van Klaas Jan Mulder mocht? Ik heb de indruk dat er méér refojeugd via Kajem met drums, basgitaren en lichteffecten in aanraking is gekomen dan dat er jeugd uit het seculiere circuit via Kajem met klassieke muziek vertrouwd zijn geraakt. Zoals Sietze de Vries ergens schreef: Lage drempels zijn populair. Ze zorgen echter meestal eerder voor een exodus dan voor een intocht.
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Re: Muzikale of kunstzinnige vrijheden
Wat mij betreft mag er veel vrijheid zijn, mits het eindproduct voldoende kwaliteit heeft en er geen rechten meer rusten op de oorspronkelijke muziek.
Componisten die wij zo graag 'recht' willen doen, gingen zelf ook aan de haal met de nootjes van anderen. Dat vinden muziekkenners nu helemaal niet erg, want het gaat dan toch om goede muziek.
Als een 'vernachelde' versie van mindere kwaliteit is dan het orginieel, dan heeft die versie wat mij betreft in de meeste gevallen geen bestaansrecht.
Maar als lesmateriaal kan een vereenvoudiging heel goed dienst doen. In dat geval dient het een heel ander doel.
Naar André Rieu luisteren is als pannenkoeken eten. Af en toe heerlijk en toch ook wel voedzaam. Sommige kinderen zouden het liefst elke dag pannenkoeken eten. Maar zodra ze groter worden, krijgen ze toch wel behoefte aan meer variatie en willen niet altijd dat kleffe gedoe. Blijven 'hangen' bij André Rieu zie ik als een vorm van muzikale onvolwassenheid. Maar ook als volwassene hoef je je niet te schamen om zo nu en dan te genieten van een overdadig belegde pannenkoek met een flinke lik stroop.
Componisten die wij zo graag 'recht' willen doen, gingen zelf ook aan de haal met de nootjes van anderen. Dat vinden muziekkenners nu helemaal niet erg, want het gaat dan toch om goede muziek.
Als een 'vernachelde' versie van mindere kwaliteit is dan het orginieel, dan heeft die versie wat mij betreft in de meeste gevallen geen bestaansrecht.
Maar als lesmateriaal kan een vereenvoudiging heel goed dienst doen. In dat geval dient het een heel ander doel.
Naar André Rieu luisteren is als pannenkoeken eten. Af en toe heerlijk en toch ook wel voedzaam. Sommige kinderen zouden het liefst elke dag pannenkoeken eten. Maar zodra ze groter worden, krijgen ze toch wel behoefte aan meer variatie en willen niet altijd dat kleffe gedoe. Blijven 'hangen' bij André Rieu zie ik als een vorm van muzikale onvolwassenheid. Maar ook als volwassene hoef je je niet te schamen om zo nu en dan te genieten van een overdadig belegde pannenkoek met een flinke lik stroop.