Een punt wat binnen dit topic off-topic is, maar waar ik wel mee zit, is dit: hoeveel waarde hebben voor ons de woorden van iemand die uiteindelijk suïcide heeft gepleegd?
Er zijn best wel mooie gedichten bijvoorbeeld, van mensen waarvan we weten dat ze zelfmoord hebben gepleegd. Vanuit m'n opvoeding vind ik dat best moeilijk. Veel mensen in onze gezindte hebben van huisuit meegekregen dat iemand die zelf een eind aan z'n leven maakt onmogelijk een kind van God kan zijn.
Een mooi gedicht van zo iemand wordt dan ook al gauw met argwaan bekeken en gelezen.
Maar is dat terecht?
Waarde van de woorden van een zelfmoordenaar
Ook daar kunnen de meningen nogal over verschillen! (maar dat is ook weer off topic).Hendrikus schreef:Een punt wat binnen dit topic off-topic is, maar waar ik wel mee zit, is dit: hoeveel waarde hebben voor ons de woorden van iemand die uiteindelijk suïcide heeft gepleegd?
Er zijn best wel mooie gedichten bijvoorbeeld, van mensen waarvan we weten dat ze zelfmoord hebben gepleegd. Vanuit m'n opvoeding vind ik dat best moeilijk. Veel mensen in onze gezindte hebben van huisuit meegekregen dat iemand die zelf een eind aan z'n leven maakt onmogelijk een kind van God kan zijn.
Een mooi gedicht van zo iemand wordt dan ook al gauw met argwaan bekeken en gelezen.
Maar is dat terecht?
Ik herken jouw spanningsveld ook vanuit mijn opvoeding, maar nu zou ik op jouw laatste vraag toch een overtuigd 'nee' durven antwoorden. Er kunnen zoveel omstandigheden zijn (oorlog, psychische nood etc.) die ook een christenmens tot zo'n wanhoopsdaad kunnen drijven. Zou God dan in zo'n geval ineens Zijn genade en barmhartigheid vergeten?Hendrikus schreef:Een punt wat binnen dit topic off-topic is, maar waar ik wel mee zit, is dit: hoeveel waarde hebben voor ons de woorden van iemand die uiteindelijk suïcide heeft gepleegd?
Er zijn best wel mooie gedichten bijvoorbeeld, van mensen waarvan we weten dat ze zelfmoord hebben gepleegd. Vanuit m'n opvoeding vind ik dat best moeilijk. Veel mensen in onze gezindte hebben van huisuit meegekregen dat iemand die zelf een eind aan z'n leven maakt onmogelijk een kind van God kan zijn.
Een mooi gedicht van zo iemand wordt dan ook al gauw met argwaan bekeken en gelezen.
Maar is dat terecht?
Afgelopen zondag zongen wij in de dienst gezang 130 uit het Liedboek, een gedicht van Jochen Klepper. Deze theoloog koos uiteindelijk onder zeer moeilijke omstandigheden met zijn gezin de dood. Onze predikant zei daarover m.i. heel terecht: "de kerk had en heeft haar oordeel vaak snel klaar en u misschien ook wel, maar wees niet te snel!"
http://www.kerklied.net/node/44
Ik wantrouw iedereen die een theologie heeft. Ware theologie ademt en loopt. (Willem Barnard)
Dat was exact het lied dat bij ons tijdens een preek werd geciteerd en waar mijn vraag uit voortkwam.Josephus schreef:Afgelopen zondag zongen wij in de dienst gezang 130 uit het Liedboek, een gedicht van Jochen Klepper. Deze theoloog koos uiteindelijk onder zeer moeilijke omstandigheden met zijn gezin de dood. Onze predikant zei daarover m.i. heel terecht: "de kerk had en heeft haar oordeel vaak snel klaar en u misschien ook wel, maar wees niet te snel!"
-
Jan Klaassen
- Berichten: 278
- Lid geworden op: 20 nov 2007, 14:20
Ik vind dit een ongelooflijk moeilijke kwestie. Ik geloof heel zeker dat kiezen voor de dood zonde is. Het is moord op jezelf.
Tegelijk geloof ik niet dat zelfmoord onvergeeflijk zou zijn. Mensen waar de nood zo hoog wordt dat ze maar één uitweg zien... Van die nood kunnen we geen voorstelling van maken noch oordelen.
Tegelijk geloof ik niet dat zelfmoord onvergeeflijk zou zijn. Mensen waar de nood zo hoog wordt dat ze maar één uitweg zien... Van die nood kunnen we geen voorstelling van maken noch oordelen.
Wat weten wij, als volstrekte buitenstaanders, van wat er zich in de gedachtenwereld van een ánder afspeeld? NIETS.
Er is een gezegde, dat luidt:
Je kunt wel iemand vóór de kop kijken, maar er niet IN..........en dat is een héél waar woord.
Dus, idd, oordeel niet te snel, en zeker niet als je de achterliggende persoonlijke situatie van een persoon niet kent.
Overigens, niet binnen de reformatorische gemeenschap behorende, maar overigens wel tekenende reacties van ándere artiesten die de zanger gekend hebben: ze waren stuk voor stuk volkomen verbijsterd.
Maar of God nu ineens zijn genade terugneemt? Dat is een vraag die ook wij niet kunnen én mogen beantwoorden.
Er is een gezegde, dat luidt:
Je kunt wel iemand vóór de kop kijken, maar er niet IN..........en dat is een héél waar woord.
Dus, idd, oordeel niet te snel, en zeker niet als je de achterliggende persoonlijke situatie van een persoon niet kent.
Overigens, niet binnen de reformatorische gemeenschap behorende, maar overigens wel tekenende reacties van ándere artiesten die de zanger gekend hebben: ze waren stuk voor stuk volkomen verbijsterd.
Maar of God nu ineens zijn genade terugneemt? Dat is een vraag die ook wij niet kunnen én mogen beantwoorden.
Moderatorbericht:
Rens is overleden op 27 april 2010
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 0&start=60
Rens is overleden op 27 april 2010
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 0&start=60
Dat is ook het punt, hè. Als je iemand besteelt of als je vreemdgaat, kun je daarna hier op aarde nog opnieuw met de ander en de Ander in het reine komen. Bij zelfdoding heb je die mogelijkheid niet. Het is onherroepelijk. Maar niet zodanig, dat God deze zonde niet zou kunnen vergeven. Voor God is zelfdoding geen grotere zonde dan vreemdgaan, in die zin dat er voor het ene meer of sneller vergeving zou zijn dan voor het andere.Jan Klaassen schreef:Ik vind dit een ongelooflijk moeilijke kwestie. Ik geloof heel zeker dat kiezen voor de dood zonde is. Het is moord op jezelf.
Tegelijk geloof ik niet dat zelfmoord onvergeeflijk zou zijn.
Ik wantrouw iedereen die een theologie heeft. Ware theologie ademt en loopt. (Willem Barnard)
-
Jan Klaassen
- Berichten: 278
- Lid geworden op: 20 nov 2007, 14:20
We geloven niet dat je zondeloos moet zijn op het moment van sterven. We moeten geborgen zijn in het bloed van het Lam op het moment dat we sterven, zodat God ons aanziet als zondeloos. Dat zijn twee verschillende dingen.Josephus schreef:Dat is ook het punt, hè. Als je iemand vermoordt of als je vreemdgaat, kun je daarna hier op aarde nog opnieuw met de ander en de Ander in het reine komen. Bij zelfdoding heb je die mogelijkheid niet. Het is onherroepelijk. Maar niet zodanig, dat God deze zonde niet zou kunnen vergeven. Voor God is zelfdoding geen grotere zonde dan vreemdgaan, in die zin dat er voor het ene meer of sneller vergeving zou zijn dan voor het andere.Jan Klaassen schreef:Ik vind dit een ongelooflijk moeilijke kwestie. Ik geloof heel zeker dat kiezen voor de dood zonde is. Het is moord op jezelf.
Tegelijk geloof ik niet dat zelfmoord onvergeeflijk zou zijn.
Exact.Jan Klaassen schreef:We geloven niet dat je zondeloos moet zijn op het moment van sterven. We moeten geborgen zijn in het bloed van het Lam op het moment dat we sterven, zodat God ons aanziet als zondeloos. Dat zijn twee verschillende dingen.
Ik wantrouw iedereen die een theologie heeft. Ware theologie ademt en loopt. (Willem Barnard)
Helemaal eens met iedereen hier. De invloed van de psyche op ons doen en laten is erg groot, weet ik van dichtbij.
Een zelfmoord is een zonde die je niet kunt terugdraaien. Maar andere zonden kun je evenmin terugdraaien. Elke zonde, hoe klein ook, is een zonde waar Christus de volle prijs voor heeft moeten betalen.
Een zelfmoord is een zonde die je niet kunt terugdraaien. Maar andere zonden kun je evenmin terugdraaien. Elke zonde, hoe klein ook, is een zonde waar Christus de volle prijs voor heeft moeten betalen.
Het idee dat een zelfmoordenaar naar de hel gaat, komt uit het vroeg-christelijke denken, waarin men stelde dat men slechts behouden was als men zijn zonde belijdt en laat. Wie zelfmoord pleegt sterft (volgens hen) dus in zijn zonden.
De redenatie erachter was: God laat het niet toe dat een kind van Hem sterft in het verzet tegen Hem. Of, omgekeerd, God behoedt zijn kinderen voor het sterven in/tijdens zonde.
Hieruit is voortgevloeid dat men doodzieken de 'laatste communie' gaf, om nog in dit leven, door een weg van berouw en verzoening, met God in het reine te komen. De RK kent dit gebruik nog steeds.
Op grond van de Schrift zou ik zeggen: We weten het niet; de Schrift spreekt er niet erover. Laten wij daarom ook maar zwijgen, dus hen nog de hemel, nog de hel toeschrijven. Maar het aan God overlaten.
De redenatie erachter was: God laat het niet toe dat een kind van Hem sterft in het verzet tegen Hem. Of, omgekeerd, God behoedt zijn kinderen voor het sterven in/tijdens zonde.
Hieruit is voortgevloeid dat men doodzieken de 'laatste communie' gaf, om nog in dit leven, door een weg van berouw en verzoening, met God in het reine te komen. De RK kent dit gebruik nog steeds.
Op grond van de Schrift zou ik zeggen: We weten het niet; de Schrift spreekt er niet erover. Laten wij daarom ook maar zwijgen, dus hen nog de hemel, nog de hel toeschrijven. Maar het aan God overlaten.
Met de nadruk op beide dingen inderdaad. Of beter gezegd; op het echte zwijgen. Dat overlapt ook wat met het andere topic over de roepstem, maar ik denk ook niet dat het goed is om (bijvoorbeeld) als reactie op iemand die voor één van beide kanten kiest (zij het in bedekte termen zoals 'we moeten het laten rusten' waarbij de toehoorders weten wat er bedoeld wordt) de andere kant gaan kiezen. Zoals ik daar ook al zei; ik denk dat het belangrijker is om ons op het leven en de levenden te richten, hoe makkelijk dat ook klinkt en het niet zal zijn voor bijv. familieleden. Maar ik denk ook niet dat de opdracht van Christus 'laat de doden hun doden begraven' als een makkelijke opdracht bedoeld was.memento schreef:Laten wij daarom ook maar zwijgen, dus hen nog de hemel, nog de hel toeschrijven. Maar het aan God overlaten.