Ik vind dat je daarmee een karikatuur maakt van het vak (!) van kerkmusicus (of het nu een beroeps of een amateur is). Wat zou je van een huisarts vinden die hart heeft voor zijn patiënten, maar qua kennis en kunde niet bepaald uitblinkt?jvdg schreef:Voor mij blijft echter staan dat de organist de technische en theoretische gaven zou kunnen missen als zo'n organist het gevoelen, sfeer (gevaarlijke omschrijving) wat in de gemeente is en leeft kan ondervangen met spel "wat uit het hart" komt.
En juist daarom moet een organist doen wat zijn taak is: het muzikale gedeelte van de dienst in goede banen leiden. Laat het preken en profeteren maar over aan degene die dat als taak heeft.De gemiddelde kerkganger is geen technisch/theoretisch herkenner van wat ten gehore wordt gebracht (en daar komt ie ook niet voor (en niet aan toe)).
Ik vraag me af of iemand die beweert te kunnen horen wat er in het hart van de organist leeft, zichzelf niet schromelijk overschat. Hooguit kun je uit de keuze van de muziek iets afleiden, maar uit de manier van spelen wordt dat al lastiger zo niet onmogelijk.Wat die kerkganger wel ervaart is dat de musicus datgene brengt wat in z'n hart leeft.
Als dat technisch gezien een dissonant is schiet de musicus zijn doel voorbij.
En waarom dissonanten niet geoorloofd zijn (psalm 22!), is me ook een raadsel. Ik wil niet flauw doen, maar die dissonanten zijn trouwens ook vaak aanwezig bij de 'gevoelsorganisten'. Alleen ontstaan ze daar vaak onbewust en/of uit onkunde. Mag het dan wel?