-DIA- schreef:

Hendrikus schreef:

-DIA- schreef: Deze twee verzen waren het lievelingslied van mijn opa. Steeds als ik ze hoor of lees moet ik daar steeds weer aan denken.
Bij het zingen van psalmen bij het orgel werd er aan het eind gevraagd: Opa, wat zullen we als slot zingen? En vaak was dat dan deze 'psalm'.

Durf je niet gewoon te erkennen dat het een gezang is? Waarom noem je zo'n lied nou 'psalm'?

Welke gedachten heb je toch over me? Ik zal het speciaal voor u uitleggen. We zongen doorgaans PSALMEN bij het orgel. Als dan het laatste opgegeven vers geen psalm was, dan wat het heel eenvoudig geen psalm, en daarom zette ik het tussen aanhalingsteken. Duidelijk? Anders wil ik het wel trachten onder andere voorbeelden duidelijker te maken.

Hendrikus schreef:

-DIA- schreef:

Hendrikus schreef:

-DIA- schreef: Deze twee verzen waren het lievelingslied van mijn opa. Steeds als ik ze hoor of lees moet ik daar steeds weer aan denken.
Bij het zingen van psalmen bij het orgel werd er aan het eind gevraagd: Opa, wat zullen we als slot zingen? En vaak was dat dan deze 'psalm'.

Durf je niet gewoon te erkennen dat het een gezang is? Waarom noem je zo'n lied nou 'psalm'?

Welke gedachten heb je toch over me? Ik zal het speciaal voor u uitleggen. We zongen doorgaans PSALMEN bij het orgel. Als dan het laatste opgegeven vers geen psalm was, dan wat het heel eenvoudig geen psalm, en daarom zette ik het tussen aanhalingsteken. Duidelijk? Anders wil ik het wel trachten onder andere voorbeelden duidelijker te maken.

Beste vriend, als je een gezang hebt gezongen, mag je best erkennen dat dat een gezang was hoor. Je hoeft het heus geen psalm te noemen, al dan niet tussen aanhalingstekens. Doe maar gewoon, al die omtrekkende bewegingen maken het alleen maar nodeloos ingewikkeld.

Nicolaas Beets schreef:Mijn goede Herder is de Heer!
Hij stelt zijn leven voor zijn schapen,
Hij doet des nachts mij veilig slapen
En ’s morgens wekt zijn stem mij weêr.
Mij zal geen goede weid’ ontbreken;
Mij spijzigt Hij met overvloed,
En zachtkens leidt Hij mijnen voet
In ’t lieflijkst oord aan frissche beken,
Die Hij uit rotsen vloeijen doet.

Hoe wordt door Hem mijn hart verkwikt!
Hij is de sterkte mijner ziele,
Als ik onmagtig nederkniele
En Hij genadig nederblikt.
Niet mij, niet mij, maar Hem zij d’ eere,
Indien ik wandel in zijn licht;
Zijn goedheid heeft mijn hart gerigt.
Mijn goede Herder is de Heere;
Hij ondersteunt mij, waar ik zwicht.

Geen duistre schaduw van den dood,
Geen angst der helle doet mij beven.
Waakt niet die Herder voor mijn leven,
Die zelf voor mij zijn bloed vergoot?
Al lig ik ook in doodsche banden,
De doodschrik snijdt mijn hoop niet af;
Ik rigt mijn oogen op den staf,
Die nimmer wankelt in zijn handen,
En juich in Hem bij ’t open graf.

Wees, goede Herder! wees geloofd!
Uw hand is nimmer moê des gevens;
Gij voedt mij met het brood des levens
En kroont en zegent mij het hoofd.
Gij doet mijn hart uw goedheid smaken
In alle ding, dat mij ontmoet;
Mij volgt, mij achterhaalt het goed:
Gij weet mij, arme, rijk te maken;
Uw liefde maakt het bittre zoet.

Hoe zal ’t mij zijn, als ik betreed
Het huis, waar Gij mij plaats bereidde,
En uwe hand mij binnen leide
Ten dage, die uw wijsheid weet!
Och! dat mijn ziele stil verbeide
Het heil, uw vrienden toegezeid,
Vóór ’s werelds grondslag was geleid,
Als elk der schapen uwer weide
U volgen zal in eeuwigheid!