Gedichten

[Miscanthus]

Om sommigen kerktorens staat geen haan, maar een kruis

Wat is het verschil en waar komt het vandaan?

[jakobmarin]

Om sommigen kerktorens staat geen haan, maar een kruis

Wat is het verschil en waar komt het vandaan?

Rooms en protestants toch?
Een kruis vind ik trouwens wel een mooier iets op een toren. De toren wijst in de hoogte het kruis aan.
Daar zit wat achter....

Een haan staat zo hanepikkerig, en deze wijst alleen de wind aan..... Wind van leer

[caprice]

De wereld

Wat druipt de wereld spoedig weg
Die ieder zoekt met overleg,
Hoe spoedig is ’t verdwenen!
’t Is als de sneeuw die ras verdwijnt,
En voor een ogenblikje schijnt,
’t Is daar, en ’t is weer henen.

Och dwaze wereld! Uw beslag,
Geeft niet dan weedom en beklag;
Als ’t weg is ’t schoon betover;
Dan blijft niet over als het zwart,
Zo laat de wereldvreugd’ ons hart
Aan alle ellenden over!

Die dwaas ben ik ook van natuur,
Vol van dat zelfde helse vuur,
Die drek kies ik boven spijze,
Die eeuwig duurt en eeuwig blijft,
Als al het and’re ras verdrijft;
Och wierd ik eenmaal wijze!

Daar druipt het weg, daar valt het af,
O wee! Die daar zijn hart aan gaf!
O spel der ijdelheden!
O dwaasheid van ons, stof en as,
Deez’ wereldvreugd verdwijnt zo ras,
’t Is spoedig weggegleden!

Waar is die schijn, waar is de glans,
Waar is die wereldvreugde thans,
Dat klinken van de schellen?
’t Is uit, ’t is uit, de doodsklok bromt,
Daar God met Zijn gerichten komt,
Aan onze huizen bellen!

Maar wee dan die te laat ontwaakt,
Als ’t Godsgericht ons hart genaakt,
Die niet is weêrgeboren?
Die hier geen and’re vreugde kent,
Dan daar de wereld hier naar rent,
Gaat als de sneeuw verloren!

Waar zijn die arresleeën nu?
Waarvan ik uit genade gruw,
Naar ’t deel van God geboren.
Een ieder drijft dat hem behaagt,
Daar ieder zaad zijn vruchten draagt,
’t Zij winst of ’t zij verloren.

Een ogenblik en ’t is gedaan,
Wat blijft van ijs of sneeuw nog staan,
Als dooijing is begonnen?
Ach dwaze mens! dat is uw end!
Hoe spoedig komt voor vreugd ellend,
Wat hebt gij dan gewonnen?

Ach, wierd ik wijs door u gemaakt,
Dan wierd die dwaze vreugd gestaakt,
Daar ‘k vaak nog aan blijf hangen;
Ach! Dat ik los van stof en as
Gemaakt wierd! want wie weet hoe ras
Er komen treurgezangen!


Ds. L.G.C. Ledeboer

[helma]

Drie dingen troosten mijn gemoed



Drie dingen troosten mijn gemoed

en maken mij het sterven zoet,

zodat ik zonder schromen

de dood tot mij zie komen

***

Het eerste wat mij juichen doet,

is: dat ik ben- in Christus' bloed-

gewassen van mijn zonden

die mijne ziel verwonden.

***

het tweede troost mijn ziel nog meer :

dat ik nu leef en sterf den Heer'(e)

Die mij nooit zal begeven,

maar door de dood doet leven

***

Het derde troost mij bovenal:

ik weet waarheen ik varen zal:

de hemel is mijn erve;

waarop ik vrolijk sterve.



Jacobus Borstius

[Soof]

Lord make me an instrument of Thy peace...

That there is hate, that I may bring love
That there is offence, that I may bring pardon
That there is discord, that I may bring union
That there is erro, that I may bring truth
That there is doubt, that I may bring faith
That there is despair, that I may bring hope
That there is darkness, that I may bring light
That there is sadness, that I may bring joy

O Master,
Make me not so much to be consoled as to console
not so much to be loved as to love
not so much to be understood as to understand

For it is in giving that one recieves
it is in self-forgetfullnes that one finds
it is in pardoning that one is pardoned

It is in dying
that one finds eternal life....

[helma]

Often I wonder
how it would be
if God had money

Would he bury it
under the apple tree
in the garden
or put it in the bank
to let it work for him
and just sit back
because his future
safety is assured?

Or would he just spend
on his elementary needs
and share the rest with the poor
and human rights movements
or with reforming forces,
taking part in the great struggle
for justice and peace?

But God has no money at all:
He gave it to you and me!
And what do we do with our money?

[caballero]

jona

zeewier draait zich om en in mijn hoofd
door vissenlijven rakelings voorbijgeschoten
glibbert woord voor woord gekloofd
tot onwetendheid in rijke koopmanszonen

zeul ik door het mulle zand van duizend
glinsterende tekens en mijn taak van vuur
en sulfer uit de zeewalm van verlangen
blust de ijver van het vluchtig visioen

de koning is ontdaan en zelfs het lome vee
moet dorsten om de geur van woedende
rabijnen die nooit door bloed gereinigd zijn

het schip deint rustig verder met in het
kielzog de falende stomme goden
van vislatijn ontbloot


pc paardenkooper

[JolandaOudshoorn]

In de stilte

Ik luister zo graag in de stilte,
de stilte, als God tot mij spreekt
Ik mag het vol blijdschap ervaren
dat met Hem mij nooit iets ontbreekt

De Geest toont mij Jezus, mijn Heiland
die alles voor mij heeft volbracht
Ik weet dat Hij juist in de stilte
mijn loflied en danklied verwacht

Ik luister zo graag naar de stilte,
de stilte, als 'k Jezus ontmoet
en Hij mij zo duidelijk wil tonen
dat ik ben gekocht door Zijn bloed

Hoe zal ik naar waarde Hem danken?
In zwakheid prijst Hem toch mijn lied
voor alles wat ik in gemeenschap
met Jezus, mijn Heiland geniet

[J.C. Philpot]

Hoorde ik zojuist op de radio:

Laatste reis

Ik weet niet hoe het zijn zal in die dagen,
wanneer ik scheep ga voor de laatste reis:
zal dan mijn schip de laatste storm verdragen
en landen aan Gods eeuwig paradijs?

Want ik weet niet hoe lang de tocht zal duren
en welke haven ik voorgoed verlaat.
Zal ik dan zwijgend in de verte turen
en alles wat ik schreiend achterlaat

niet zachtjes langs de reling horen klagen?
Of zal de wind hoog gillend in de mast
alleen de stem van storm en branding dragen
waarin mijn ziel zich van zijn angst ontlast?

Neem mij, Heer God, het roer dan maar uit handen
en laat me zingend op de voorplecht staan.
Dan zal mijn schip niet op de rotsen stranden,
maar veilig in Uw haven binnengaan.

Jan Sleeboom 1963

[Rens]

Vorige zomer geschreven............


The Long and Windy road.

De schrale wind waait
Stormachtig van kracht
Doet de takken zwiepen
Bomen ontwortelen
Struiken liggen plat

Woest rukt de stormwind
Aan de eenzame reiziger
Die door onzichtbare kracht
Wordt voortgedreven
Langs de lange weg

De reiziger weet nog zo goed
Waar de reis begon
Gaandeweg staken de stormen op
Maakten de weg bijna onbegaanbaar
De reis werd een helletocht

In het aardedonker voortgedreven
Ploegt de reiziger voort
Ziet de weg niet meer
Tastend zoekt hij zijn weg
Op weg naar zijn bestemming

Medereizigers doemen op in het aardedonker
Op het alleronverwachts
Als metgezellen op de lange weg
Zij zijn elkaar tot steun
Drijven elkaar voort

Zonder zicht op beter weer
Ploegen zij voort
Dag aan dag
Duurt de reis maar voort
Steun zoekend bij elkaar

Tergend langzaam
Worden de stormwolken
Lichter van tint
De ergste stormwinden
Zwakken af

Zij zien ineens herkenningstekenen
Op die zo moeizame weg
Zij durven toch niet te hopen
Op het onverwachte
Dat zich nu aandient

Niet durvend toe te geven
Aan de hoop
Omkijkend naar de angsten
Die in het verre en nabije verleden liggen
Stokt de kracht door te gaan

Toch is een diep verborgen kracht
Die hen voortdrijft
Langzaam herrijst de hoop
De kracht
De wil

Eéns zal het einde van de weg
Zijn aanvang nemen
Zal de lijdensweg voorbij zijn
Zij aan zij trekken zij voort
Op de long and windy road

Zij aan zij
Hand in hand
Elkaar vasthoudend
Trekken zij voort
Het vertrouwen bijna hersteld

Langzaam voert de tocht
Naar de overwinning
Op zichzelf
En op iedereen
Vol vertrouwen nu.

Heel in de verte
Zien zij zwak een licht
Strompelend gaan ze door
Op weg naar het Licht
Het Licht waar zij
Hun THUIS zullen vinden
Waar hen een warm welkom wacht
En HEM zullen vinden!

Rens 2006

[Rens]

Werelden.


Onpeilbaar diepe krochten

Onder hoge hemelse gewelven

Wat speelt zich af in de diepste diepten?

Wat speelt zich af op de hoogste hoogten?


Hoe stil zou het moeten zijn in de diepte

Stiller dan stil op de hoogten

Daar waar het rijk van Hades is

Daar waar de engelen zijn


Was de werkelijkheid maar zo

Was het maar stil

Niets is meer zoals het was

Alles lijkt anders te zijn


Vertrouwen, wat een teer en kostbaar iets

Tussen mensenkinderen, zo fragiel

Wreed verstoord, kapot gegaan

Het evenwicht totaal weg


Waar het eens stil was

Is nu het rumoer

Van stemmen en geknars

Van totale wanorde


Even een moment

Van schijnbare rust

Gevolgt door nog grotere chaos

Nog meer roepende stemmen


Het zal zo moeten zijn

Het is niet anders

Ik zal moeten berusten

In hetgeen mij gebeurd


Rens.


dit heb ik twee jaar geleden geschreven toen het even niet écht ging zoals het moest gaan.........

[Rens]

De tijd die clownt.


Zacht als satijn
Heelde jij mijn eerste wonden
Het begin van een nieuwe geboorte
Waar het half stokte
Jij hebt de eerste steen gelegd
Als een veilige deken
Sluierend over al wat lelijk was
Kapot en uitgeloogd
Als een zwaluw spreidde jij je vleugels
Die zei: hier is het goed
Klim een poosje met me mee
En daal als vanzelf in woeliger zee
Je kunt er af
En nu nog gerust
De tijd is nog vroeg
Een dans is de tijd
Die niet altijd clownt
Een zwaluw die dacht
Dat de lente nu al begon
Dat waren wij
Jij en ik zijn te kwetsbaar
Zijn te snel
Sterven nog van winterse kou
Worden opengereten
En juist op tijd
Treft herinnering aan “fout”
In vroeger tijd,
En kiest niet voor vlucht
Niet eenzaam
Niet meer alleen.
In vogelvlucht nu met gedachten,
Mee, in zwerm
Nog even terug
Naar een warmer oord
Totdat meer zwaluwen
Het eerste lentezoet hebben gehoord
De tijd die clownt
De clown zingt zijn lied en lacht,
Is het vergankelijk verdriet?
Hij praat
En zoveel
Dat hij vergeet
Dat schmink eraf
Met water en zeep
Roodgespoord
Eerder het sein
Van menszijn
Heeft gehoord
Zich verbergt achter
Onzeker glas
Totdat hij zag
Dat zijn praten
Van duidelijkheid
Van in- en uit elkaar
Veel moeilijker was
Dan in zijn
Halfclowneske tekst gezongen
Eindelijk volwassen
Verstandig en gerijpt
En omdat hij vergeten was
Dat schmink
Een spel
Een masker was
Van angst
Uit liefde die hij gaf
En uit nog onverwerkt
Stil verdriet
Zingt hij van pijn
Hij moet er doorheen
Met reëler kijk
Komt zichzelf dan tegen
Kijkt pas dan niet meer achterom
Omdat hij nog zo onzeker was
En dan….
“goed” gemutst
En van lach weg die traan
Wist ik toch ook niet
Dat afscheid, afstand
Zo moeilijk was?
Waar ligt dan de grens
En waar houd ik van?
En kom weer in gedrang
Praat er omheen
Hield van je
En trek me weer terug
Een hard gelag teveel betaald
En ook nu weer
Moet ik “sterven”
Ik durf niet verder
Ik durf niet uit eerder verdriet
Dat doe ik je niet aan
De clown…..
Hij lacht…..
Maar zijn hart…..
Huilt…….


Rens, April 1984

[uitgeworpen]

De tijd die clownt.


Zacht als satijn
Heelde jij mijn eerste wonden
Het begin van een nieuwe geboorte
Waar het half stokte
Jij hebt de eerste steen gelegd
Als een veilige deken
Sluierend over al wat lelijk was
Kapot en uitgeloogd
Als een zwaluw spreidde jij je vleugels
Die zei: hier is het goed
Klim een poosje met me mee
En daal als vanzelf in woeliger zee
Je kunt er af
En nu nog gerust
De tijd is nog vroeg
Een dans is de tijd
Die niet altijd clownt
Een zwaluw die dacht
Dat de lente nu al begon
Dat waren wij
Jij en ik zijn te kwetsbaar
Zijn te snel
Sterven nog van winterse kou
Worden opengereten
En juist op tijd
Treft herinnering aan “fout”
In vroeger tijd,
En kiest niet voor vlucht
Niet eenzaam
Niet meer alleen.
In vogelvlucht nu met gedachten,
Mee, in zwerm
Nog even terug
Naar een warmer oord
Totdat meer zwaluwen
Het eerste lentezoet hebben gehoord
De tijd die clownt
De clown zingt zijn lied en lacht,
Is het vergankelijk verdriet?
Hij praat
En zoveel
Dat hij vergeet
Dat schmink eraf
Met water en zeep
Roodgespoord
Eerder het sein
Van menszijn
Heeft gehoord
Zich verbergt achter
Onzeker glas
Totdat hij zag
Dat zijn praten
Van duidelijkheid
Van in- en uit elkaar
Veel moeilijker was
Dan in zijn
Halfclowneske tekst gezongen
Eindelijk volwassen
Verstandig en gerijpt
En omdat hij vergeten was
Dat schmink
Een spel
Een masker was
Van angst
Uit liefde die hij gaf
En uit nog onverwerkt
Stil verdriet
Zingt hij van pijn
Hij moet er doorheen
Met reëler kijk
Komt zichzelf dan tegen
Kijkt pas dan niet meer achterom
Omdat hij nog zo onzeker was
En dan….
“goed” gemutst
En van lach weg die traan
Wist ik toch ook niet
Dat afscheid, afstand
Zo moeilijk was?
Waar ligt dan de grens
En waar houd ik van?
En kom weer in gedrang
Praat er omheen
Hield van je
En trek me weer terug
Een hard gelag teveel betaald
En ook nu weer
Moet ik “sterven”
Ik durf niet verder
Ik durf niet uit eerder verdriet
Dat doe ik je niet aan
De clown…..
Hij lacht…..
Maar zijn hart…..
Huilt…….


Rens, April 1984

Heb je dit zelf gedicht?
Nooit ingestuurd?

[J.C. Philpot]

Ik moest naar aanleiding de gesprekken in de chatroom aan dit gedicht denken, wat ik een keer iemand heb horen citeren:

Ik weet niet, waarom Gods gena
Aan mij ook werd betoond,
En Hij mij, gans onwaardig mens,
Steeds zoveel liefde toont.

Ik weet niet, hoe 't geloof in mij
Door God werd ingewerkt,
Of hoe Hij door Zijn Heil'ge Geest
Mij vrede in 't harte werkt.

Ik weet niet, hoe Gods Geest de mens
Van zonde ook overtuigt,
En Jezus openbaart aan 't hart,
Dat voor Hem nederbuigt.

Ik weet niet, wanneer mijn Heer weerkomt,
Of waar ik Hem begroet,
Of dat 'k moet sterven, voor dat ik
Hem in de lucht ontmoet.

Maar ik weet, in Wie 'k geloofd heb,
En ben verzekerd, mijn Heer is machtig,
Dat Hij het pand, Hem toevertrouwd,
Tot die dag bewaart voor mij.

[Rens]

De tijd die clownt.



Rens, April 1984

Heb je dit zelf gedicht?
Nooit ingestuurd?

Ja, dat heb ik gemaakt in april 1984 toen ik gedurende ruim een jaar was opgenomen in een psychiatrische klniek (Vogelenzang in Bennebroek). <Maar insturen, waarheen én waaróm??>