Rouw en treurgedichten over dood en eeuwigheid

[SecorDabar]

Op een oude begraafplaats las ik op een grafzerk dit gedicht:

De dood maait aller leven af
en doet ons dalen in het graf,
gewis, de ziel keert terug tot God,
beslist is dan ons eeuwig lot,
't is wel waar, 't zijn harde slagen,
te missen zulk een dierbaar pand,
maar het was Gods welbehagen,
Hij houdt Zijn maaksel in Zijn hand

[-DIA-]

De dood heeft mij een brief geschreven;
Ik las hem op het dorrend blad,
dat door den stormwind voortgedreven,
op ’t vensterglas had postgevat.
Dus las ik: “Wand’laar, rep uw schreden!
Uw avond komt, uw nacht daalt neer;
Doe wat gij doen kunt nog op heden,
want morgen daagt u dra niet meer.
Haast valt het kruis uw schouders af.
En wacht van ’t eeuwig welbehagen
uw kroon aan d’andere zij van ’t graf”.

En ‘k schreef terug: “Dank, schribre Koning!
dat Gij uw moede onderdaan
Bij ’t naadren aan zijn laatste woning
een kalme blik vooruit doet slaan.
Ik hoor het ruischen van Uw voeten,
maar ‘k sidder voor Uw aanblik niet.
‘k Mag als Bevrijder U begroeten,
die mij voor onrust ruste biedt.
Breek vrij dit hart, verdoof mijn zinnen,
ja, blusch mijn laatste levensstraal!
Verwonnen zal ik overwinnen,
En: Dood!, waar blijft uw zegenpraal?”

[-DIA-]

Misschien deze ook nog....

1
Gij, volken, hoort; waar g' in de wereld woont,
't Zij laag van staat, of hoog, met eer bekroond,
't Zij rijk of arm, komt, luistert naar dit woord.
Mijn mond brengt niets dan lout're wijsheid voort,
Bij mij in 't hart opmerkzaam overdacht.
Ik neig het oor, daar 'k op Gods inspraak wacht,
Naar 's Heeren spreuk, en zal u, op de snaren
Der blijde harp, geheimen openbaren.

2
Wat zou mij toch doen vrezen in een tijd,
Waarin het kwaad, het onrecht mij bestrijdt,
Als ik omringd, benauwd ben door 't geweld;
Dat in mijn val zijn hoogst genoegen stelt?
Wat hem betreft, die op zijn schat betrouwt,
En al zijn roem op groten rijkdom bouwt,
Zijn schat behoudt zijn broeder niet in 't leven;
Hij kan daarvoor aan God geen losgeld geven.

3
Hij kan dien prijs der ziele, dat rantsoen,
Aan God in tijd noch eeuwigheid voldoen;
Hij wenst vergeefs hier altoos 't licht te zien,
En door zijn schat, het naar bederf t' ontvlien.
Hij ziet elk uur der wijzen levensend;
Der dwazen dood blijft hem niet onbekend;
Hij ziet, dat hun in 't sterven niets kan baten,
Maar dat zij 't al aan andren overlaten.

4
Al zegt zijn hart: "Mijn huis zal eeuwig staan,
Van kind tot kind gedurig overgaan";
Al heeft hij 't land, waarop zijn trotsheid roemt,
Zijn grootsheid bouwt, naar zijnen naam genoemd.
't Is alles wind, waar zich zijn hart mee streelt:
De mens, hoe mild door 't aards geluk bedeeld,
Hoe hoog in eer, in macht en staat verheven;
Vergaat als 't vee, en derft in 't eind het leven.

5
Hoewel zijn weg niets is dan ijdelbeid,
En hij zichzelf door dwazen hoogmoed vleit,
Stapt echter 't kroost, dat in der oudren woord
Behagen schept, op 't zelfde doolpad voort.
De dood maait ook dier kindren leven af;
Zij volgen hen, als schapen, naar het graf;
En in den dag, den groten dag des Heeren,
Zal over hen d' oprechte triomferen!

6
Men denkt niet meer aan hun verleden staat,
Wijl al hun glans met hen in 't graf vergaat;
Maar na den dood is 't leven mij bereid:
God neemt mij op in Zijne heerlijkheid.
Vreest hem dan niet, die grote schatten heeft;
Wiens machtig huis in eer en aanzien leeft.
Want hij zal niets in 't sterven met zich dragen;
Zijn naam, zijn roem, 't ligt al terneer geslagen.

7
Schoon hij zich op deez' aard' in wellust baadt,
En ieder roemt zijn weeld' en overdaad,
Hij daalt nochtans, gelijk zijn gans geslacht,
Vervreemd van God, in 's afgronds donkren nacht.
Gij dan, o mens, hoe waard, hoe groot in eer,
Zo gij den wil versmaadt van uwen Heer',
Dan gaat gij, als de beesten, haast verloren;
Een wis verderf is u ten lot beschoren.

[SecorDabar]

Op een andere oude begraafplaats las ik op een grafsteen van een 78-jarige manspersoon die in 1928 was overleden het volgende:

Eigen Grafschrift:
In Jezus ontslapen
Niets anders dan dit:
Gestorven voor mij,
't is al mijn bezit.

Doch 'k wacht vol hoop de Bode af
Die roept: staat op uit dit uw graf!


Daaronder stond vermeld: 1 Kor.1:18
Want het woord des kruises is wel dengenen, die verloren gaan dwaasheid;
maar ons, die behouden worden, is het een kracht Gods.

[SecorDabar]

Alle mensen moeten sterven
alle vlees als gras vergaan
Al wat leeft moet eens verderven
om vernieuwd weer op te staan
Ook ons lichaam gaat verloren
wil het eenmaal zijn herboren
tot de grote heerlijkheid
die Gods kind'ren is bereid.

Mijn God ik weet wel dat ik zal sterven
ik ben een mens die weldra vergaat
ik kan mij hier geen goed verwerven
dat eeuwig mij ten dienste staat
Toon mij in Uw genade aan
hoe kan ik zalig sterven gaan

Ik weet niet God, wanneer ik zal sterven
de dood bedreigt mij ieder uur
een aarden vat valt licht aan scherven
der bloemen bloei is kort van duur
Maak daarom mij in dezen tijd
reeds hier gereed voor de eeuwigheid

Mijn God, ik weet niet, hoe ik zal sterven
langs vreemde wegen gaat de dood
licht kan de één het leven derven
de ander gaat door groten nood
Hoe ook mijn levenseinde zij
Niet zonder U ! Blijf Gij nabij.

Mijn God, ik weet niet waar ik zal sterven
en welke grond mijn lichaam dekt
Maar doe mij Uwen gunst beërven
als Gij mij eens ten leven wekt
Waar zou ik immer U ontgaan ?
Uw stem zal ik zelfs in 't graf verstaan

Getrouwe God, als ik dan ga sterven
beveel ik mijn geest in Uwen hand
ik zal met Christus 't leven erven
en in het over-jordaanse land
Is Hij nabij, 't is alles goed
hoe, waar, wanneer ik sterven moet

Benjamin Schmolck (1672-1737)

[jakobmarin]

Hodie mihi, cras tibi: Heden ik, morgen gij

[SecorDabar]

Hodie mihi, cras tibi: Heden ik, morgen gij

Beste JacobMarin,

Wat een uitzonderlijk kort gedicht, maar daarom ook zo uitzonderlijk waar !!

[SecorDabar]

Daar is een tijd van komen,
Daar is een tijd van gaan;
Dat hebt Gij meer vernomen,
Maar hebt gij 't ook verstaan?
O, wie het mag verklaren,
dat spreekwoord, zo vol smart,
die leefde enkele jaren,
maar leefde met zijn hart

Die heeft in 't zoete leven
vol leed en lieflijkheid,
in jonkheids rijke dreven
genoten en geschreid
En in zijn stiller harte
Zich reeds een schat vergaard
van Weemoed, liefde, smarte
Dien hij getrouw bewaart

Die voelt van al dat komen
dat komen en dat gaan
van mensen, dingen. dromen,
zich moe en onvoldaan,
en zoekt met sterk verlangen
naar Eén, die komt en blijft
Wien hij aan 't hart kan hangen
waar alles henendrijft.

[SecorDabar]

Op een grafsteen van een oude begraafplaats las ik het volgende gedicht:

In de volle bloei van haar leven
velde haar de zeis des doods ter neer
De HEERE had haar ons eens gegeven
Hij gaf haar, en Hij nam haar weer

[SecorDabar]

Nog een ander grafschrift op een grafsteen op de begraafplaats van Leermens, provincie Groningen.
Ik denk echter, (hoewel het waar is) dat we dit tegenwoordig niet meer op een grafsteen zetten:

Afgemat door hoge jaren
uitgeteerd door ziekte en pijn
moest zij in den grafkuil dalen
en een prooi der wormen zijn

[Gian]

Vreemde hobby heb je.

[SecorDabar]

Vreemde hobby heb je.

De dood is geen vreemde, als we er telkens aan herinnerd worden dat we "stof en as" zijn, zoals Abraham dat verwoorde.

[-DIA-]

"Denk veel aan de dag des doods."
Dat was de ernstige raad die vader Smijtegelt gaf in één zijner bekende predicaties over Pred. 11:3

Zo begint regel 1 van DEEL 1 van "EEN HANDVOL GEITENHAAR" door ds. W.C. Lamain.

Niemand wil graag aan de dood denken.
Toch wordt het wel aangeraden.
Ik geloof ook dat dat niet alleen nuttig is, maar zelfs noodzakelijk.

[Gian]

"Denk veel aan de dag des doods."
Dat was de ernstige raad die vader Smijtegelt gaf in één zijner bekende predicaties over Pred. 11:3

Zo begint regel 1 van DEEL 1 van "EEN HANDVOL GEITENHAAR" door ds. W.C. Lamain.

Niemand wil graag aan de dood denken.
Toch wordt het wel aangeraden.
Ik geloof ook dat dat niet alleen nuttig is, maar zelfs noodzakelijk.

Ik ben al gestorven.

[jakobmarin]

dichter Gerrit van de Linde schreef een grafschrift voor dichter Hubert Kornelisz. Poot:
Hier ligt Poot:
Hij is dood.

Hij schreef er ook een voor Willem Bilderdijk:
Geen grafschrift zo rijk
Als uw naam, Bilderdijk!