Herman schreef:Ararat schreef: Dankjewel voor je reactie Lilian. Je hebt mijn reactie op Herman goed geduid.
Context: Ik bracht een artikel ter sprake en in mijn beleving werd uit het begeleidend schrijven 1 zinnetje geplukt en het hele thema afgeserveerd. Hier reageerde ik vervolgens weer op zoals je las. Dit had ik beter anders kunnen doen, want dit was niet helpend voor het gesprek. Tijd voor een herkansing.
Jij accentueert punt 2 van de suggesties. Terecht! Vanuit het perspectief van de gemeente had dit punt 1 kunnen zijn. Relatie is erg belangrijk! Ik vind het echter ook mooi dat de schrijver de eerste verantwoordelijkheid bij de ouders laat, maar de gemeenten oproept om ouders te helpen (punt 1 dus). Van punt 3 vind ik wat lastiger te duiden waar de schrijver concreet op doelt.
de link naar het artikel:
https://www.digibron.nl/viewer/collecti ... pr18181512
Het probleem is dat er een aantal middelen wordt aangereikt, en dat dan wel een oplossing zal volgen. Maar de kerk is een heel ander fenomeen dan een club met mensen die gezellig bij elkaar zijn. De kerk is er om troost te bieden die leidt tot hoop op de zaligheid. Daarom dopen wij onze kinderen op 0 jarige leeftijd, daarom investeren we in kinderen van 4 tot 12 jaar door hen op kinderlijke wijze met Gods Woord in aanraking te brengen, daarom geven we ze week in week uit catechisatie over een periode van 8 jaar en daarna mogen ze onder Gods zegen belijdenis des geloofs afleggen. Vervolgens is er voortgezette, thema-avonden, bijbelkringen, persoonlijk gebed, een leven met de Heere (! of ?). En al die tijd gaan we tweemaal in de week, en soms drie keer naar de kerk waar God 35-40 jaar lang tot ons in onze verloren staat aanspreekt om ons te brengen tot kennis van een Zaligmaker.
En plots hebben we een probleem als volwassene met onze 15 jarige kind, die afhaakt en moeten we nadere opvoedingsondersteuning geven? Opeens gaan we naar een middel zoeken: eureka. We hebben het lek gevonden. Laten we ons bezinnen op opvoeding! Volgens mij zoeken we dan op de verkeerde plaats. Serieus! Als we de kern van ons geloof negeren en de middelen belangrijker worden, dan zink je alleen maar dieper in het moeras.
Maar goed. Ik ben tamelijk allergisch voor wereldverbeteraars, die op elk moment van het jaar met deze of andere thema's aankomen, om te vertellen dat de kerk het eigenlijk altijd wel verkeerd heeft gedaan. Mijn bijdrage is dus voorzien van evenveel cynisme als oprechte bezorgdheid.
De allergie begrijp ik. Herken ik. Toch mag je ook soms dingen eens overdenken als blijkt dat er zorgen zijn. Ik geloof niet dat middelen die aangereikt worden de oplossing zijn. Wel kunnen middelen soms beantwoorden aan het concreet vorm geven van verbondenheid binnen een gemeente. Waar de aarde zo goed mogelijk wordt bewerkt. Zodat het zaad dat gestrooid wordt ook tot ontkiemen kan komen. In de goede zin van het woord. Niet alleen afhakers hebben verantwoording af te leggen voor God. Maar ook wij.
Hulp of ondersteuning binnen een gemeente waar mensen tegen hobbels aanlopen. Machteloos staan is dat juist niet het concreet omzien naar elkaar? Kan de hand tegen de voet zeggen ik heb jou niet nodig. Luister maar alleen. Of zijn ze elkaar tot steun. Het prediken en onderwijs krijgt ook hierin vorm. Het een gaat niet zonder het ander. De Heere Jezus ging niet alleen prediken. Hij zocht zondaren persoonlijk op. Ging zelfs in gesprek met hen en legde zo laag voor laag dingen open. Met vrucht!
Hij zocht juist hen op, het uitschot. De afhakers! Ging juist met hen in gesprek, hun huis binnen. Hij is van Cefas gezien. Petrus die Hem verloochend had. Hij zocht hem op! Petrus hoorde het niet alleen.
Wat ik jammer vind. Dat in dit soort vragen eigenlijk steevast gesuggereerd wordt dat het op de verkeerde plek gezocht wordt. Ik kan dat niet beoordelen hoe dat bij die schrijver ligt. En al zou hij het op de verkeerde plek zoeken, hoeft wat hij signaleert nog niet verworpen te worden.
Mag ik voorzichtig nog iets zeggen. Besef je hoeveel pijn het pijn kan doen of verdriet geeft een opmerking als dit? Het voelt alsof het niet serieus wordt genomen. Misschien bedoel je het niet zo hoor. Je zegt tenslotte dar je oprecht bezorgd bent.
En plots hebben we een probleem als volwassene met onze 15 jarige kind, die afhaakt en moeten we nadere opvoedingsondersteuning geven? Opeens gaan we naar een middel zoeken: eureka.
Die 15 jarige... en probleem ouders. Het is m.i. binnen een christelijke gemeente niet alleen probleem van ouders. Maar ook een zorg van de gemeente. Het kind is midden in de gemeente gedoopt, niet alleen met de ouders.
Het zal je kind maar wezen waarvan de Schrift zegt: die niet geloofd zal hebben zal verdoemd zijn. En waarvan jij zegt ouders hulp geven en ondersteuning is overbodig. Allemasl nieuwlichterij... Ook al zitten ze met handen in het haar. Hulp en ondersteuning kan ook concreet zijn door vanuit een relatie in gesprek te gaan met de jeugd.
Het zal je kind maar wezen die paden opgaat ver van God. En waar jij als ouder machteloos staat. En je weet hij/zij is niet de enige. Maar waar voor het oog de christelijke verbondsgemeente die ouders en dat dooplid laat dobberen. En als het werkelijk is afgehaakt... misschien op zijn hoogst nog een verjaardagsgroet krijgt met een vraag om financiële bijdrage...
Verder gaat of er niets aan de hand is. Dan is het soms wat lastig om oprechte bezorgdheid te zien.
Ik weet niet of wij ons realiseren dat de vroegere identificatie figuren binnen kerk etc niet zomaar vanzelfsprekend nu nog zijn voor de jeugd. Zij halen ze uit een wereld zonder God. Via een schermpje. En heeft de gemeente daar zicht op? Stellen ze er iets voor in de plaats? Ipv dat ze steeds makkelijker wegzuigen in die wereld van een schermpje, concreet persoonlijke contacten, indentificatiefiguren op doen binnen de kerk. Omdat ook die dwarse puber ervaart dat er liefde en bewogenheid om hun persoon is. Die 15 jarige die niet altijd contact wil heeft met ouders want wat pap en mam zeggen is toch niet waar... maar soms wel open staat voor anderen. Omdat de kerk oprecht in hen persoonlijk belangstelling heeft vanuit inderdaad een vurige liefde tot Christus omdat Hij eerst heeft liefgehad. Een gemeente die leeft en die weet dat zij de eeuwige dood niet hebben omdat zij in geloof uit genade leven! Hij Die de dood overwon.