Afscheid en intrede [2]

[Tiberius]

Ik hoop het niet: kunnen wij weer een naamswijziging doorvoeren.

[TSD]

Hoe meet je dat laatste dan?

Aan de geestelijke groei in de gemeente. Zowel in de diepte als in de breedte.

En daarmee (aan de mate van geestelijke groei in de gemeente) kan je dan oordelen dat er geen uitzien was bij de bidder(s)? Ik vind dat vrij heftig klinken eerlijk gezegd.

Een waar gebed is een gelovig gebed. Helaas moeten wij mensen (althans ik wel) vaak bij onszelf constateren dat dat gelovig uitzien in ons niet wordt gevonden, maar dat is nog geen reden om het gebed geheel na te laten, toch?

Als we de Heere zien als Waarmaker van Zijn Woord, zou Hij dan een gemeente waarin een oprecht uitzien dat Hij alles wil geven op het gebed, geen groei geven?
Als je dat wil geloven, vind ik dat vrij heftig klinken.
Ik denk inderdaad dat een te klein denken van de Heere het uitblijven van groei kan geven en dat daar, waar men veel van Hem verwacht, rijke zegen zal zijn. Niet omdat die mensen beter zijn, dat zeker niet.

Je trekt de conclusie dat de oorzaak van weinig groei in de breedte of diepte ligt aan te weinig verwachting. Ik denk dat het zo eenvoudig allemaal niet ligt, het gaat mij wat te snel allemaal. Je trekt nu vervolgens de conclusie dat dan het omgekeerde waar moet zijn, maar zo werkt het natuurlijk niet.

Alsof we met het zonder verwachting bidden bij de ultieme oorzaak zijn van het hebben van weinig geestelijke groei in een gemeente. Ik vind dat je voorzichtig moet zijn met dat soort conclusies en zeker als je dat dan koppelt aan een statement (je 1e post) waarin min of meer wordt afgevraagd waarom er nog gebeden moet worden. Ik kan nog steeds niet bij die post, eerlijk gezegd, dat lijkt mij echt de volkomen verkeerde conclusie die je trekt.

Juist als echte (gegronde) verwachting ontbreekt, dan is de noodzaak van gebed alleen maar groter: Och schenkt Gij mij de hulp van Uwen Geest! (En gegronde verwachting leidt eveneens tot het gebed, daar ben ik van overtuigd, zie maar eens het gebed van Daniel in hoofdstuk 9)

[Zeeuw]

Je trekt de conclusie dat de oorzaak van weinig groei in de breedte of diepte ligt aan te weinig verwachting. Ik denk dat het zo eenvoudig allemaal niet ligt, het gaat mij wat te snel allemaal. Je trekt nu vervolgens de conclusie dat dan het omgekeerde waar moet zijn, maar zo werkt het natuurlijk niet.

Alsof we met het zonder verwachting bidden bij de ultieme oorzaak zijn van het hebben van weinig geestelijke groei in een gemeente. Ik vind dat je voorzichtig moet zijn met dat soort conclusies en zeker als je dat dan koppelt aan een statement (je 1e post) waarin min of meer wordt afgevraagd waarom er nog gebeden moet worden. Ik kan nog steeds niet bij die post, eerlijk gezegd, dat lijkt mij echt de volkomen verkeerde conclusie die je trekt.

Juist als echte (gegronde) verwachting ontbreekt, dan is de noodzaak van gebed alleen maar groter: Och schenkt Gij mij de hulp van Uwen Geest! (En gegronde verwachting leidt eveneens tot het gebed, daar ben ik van overtuigd, zie maar eens het gebed van Daniel in hoofdstuk 9)

Het ging niet om het bidden op zich. Het ging om 'bidden dat er zegen mág zijn'. Dus de nadruk op 'mag'. Dat had ik wellicht wat meer moeten benadrukken. Dat klinkt voor mij te voorwaardelijk en te klein denken van de Heere.
Ik heb absoluut niet gezegd dat er geen gebed moet zijn. Wel dat er gebed met verwachting moet zijn. Niet van onszelf, maar wel van Hem. Als we allerlei misschientjes inbouwen, dan moeten we juist uitkijken dat we niet heel vroom overkomen, maar tegelijkertijd veel te lage verwachtingen van de Heere hebben.
En ja, daar kan ik helaas voorbeelden van noemen. Als 'dat het vandaag nog eens mocht komen te gebeuren dat er nog eentje mag worden toegedaan'. Dat is geen verwachting hebben van Hem.

[TSD]

Je trekt de conclusie dat de oorzaak van weinig groei in de breedte of diepte ligt aan te weinig verwachting. Ik denk dat het zo eenvoudig allemaal niet ligt, het gaat mij wat te snel allemaal. Je trekt nu vervolgens de conclusie dat dan het omgekeerde waar moet zijn, maar zo werkt het natuurlijk niet.

Alsof we met het zonder verwachting bidden bij de ultieme oorzaak zijn van het hebben van weinig geestelijke groei in een gemeente. Ik vind dat je voorzichtig moet zijn met dat soort conclusies en zeker als je dat dan koppelt aan een statement (je 1e post) waarin min of meer wordt afgevraagd waarom er nog gebeden moet worden. Ik kan nog steeds niet bij die post, eerlijk gezegd, dat lijkt mij echt de volkomen verkeerde conclusie die je trekt.

Juist als echte (gegronde) verwachting ontbreekt, dan is de noodzaak van gebed alleen maar groter: Och schenkt Gij mij de hulp van Uwen Geest! (En gegronde verwachting leidt eveneens tot het gebed, daar ben ik van overtuigd, zie maar eens het gebed van Daniel in hoofdstuk 9)

Het ging niet om het bidden op zich. Het ging om 'bidden dat er zegen mág zijn'. Dus de nadruk op 'mag'. Dat had ik wellicht wat meer moeten benadrukken. Dat klinkt voor mij te voorwaardelijk en te klein denken van de Heere.
Ik heb absoluut niet gezegd dat er geen gebed moet zijn. Wel dat er gebed met verwachting moet zijn. Niet van onszelf, maar wel van Hem. Als we allerlei misschientjes inbouwen, dan moeten we juist uitkijken dat we niet heel vroom overkomen, maar tegelijkertijd veel te lage verwachtingen van de Heere hebben.
En ja, daar kan ik helaas voorbeelden van noemen. Als 'dat het vandaag nog eens mocht komen te gebeuren dat er nog eentje mag worden toegedaan'. Dat is geen verwachting hebben van Hem.

Ik ben echt verbaast wat je allemaal in 1 woordje, namelijk 'mag' meent te kunnen lezen: Voorwaardelijk (?), te klein denken van de Heere, misschientjes, enz. alsof je er maar even vanuit moet gaan dat die zegen toch wel komt...

Ja, we kunnen vele te lage verwachting van de Heere hebben, en helaas, dat hebben we (in elk geval ik) ook heel vaak, maar hoe je dat uit het woordje 'mag' kan halen, weet ik niet. De Heere is aan ons niets verplicht, Hij is vrij en soeverein, en wij hebben in het geheel geen zegen verdiend, in dat kader is het woordje 'mag' in mijn ogen bepaald niet ongepast.

[Zeeuw]

Je trekt de conclusie dat de oorzaak van weinig groei in de breedte of diepte ligt aan te weinig verwachting. Ik denk dat het zo eenvoudig allemaal niet ligt, het gaat mij wat te snel allemaal. Je trekt nu vervolgens de conclusie dat dan het omgekeerde waar moet zijn, maar zo werkt het natuurlijk niet.

Alsof we met het zonder verwachting bidden bij de ultieme oorzaak zijn van het hebben van weinig geestelijke groei in een gemeente. Ik vind dat je voorzichtig moet zijn met dat soort conclusies en zeker als je dat dan koppelt aan een statement (je 1e post) waarin min of meer wordt afgevraagd waarom er nog gebeden moet worden. Ik kan nog steeds niet bij die post, eerlijk gezegd, dat lijkt mij echt de volkomen verkeerde conclusie die je trekt.

Juist als echte (gegronde) verwachting ontbreekt, dan is de noodzaak van gebed alleen maar groter: Och schenkt Gij mij de hulp van Uwen Geest! (En gegronde verwachting leidt eveneens tot het gebed, daar ben ik van overtuigd, zie maar eens het gebed van Daniel in hoofdstuk 9)

Het ging niet om het bidden op zich. Het ging om 'bidden dat er zegen mág zijn'. Dus de nadruk op 'mag'. Dat had ik wellicht wat meer moeten benadrukken. Dat klinkt voor mij te voorwaardelijk en te klein denken van de Heere.
Ik heb absoluut niet gezegd dat er geen gebed moet zijn. Wel dat er gebed met verwachting moet zijn. Niet van onszelf, maar wel van Hem. Als we allerlei misschientjes inbouwen, dan moeten we juist uitkijken dat we niet heel vroom overkomen, maar tegelijkertijd veel te lage verwachtingen van de Heere hebben.
En ja, daar kan ik helaas voorbeelden van noemen. Als 'dat het vandaag nog eens mocht komen te gebeuren dat er nog eentje mag worden toegedaan'. Dat is geen verwachting hebben van Hem.

Ik ben echt verbaast wat je allemaal in 1 woordje, namelijk 'mag' meent te kunnen lezen: Voorwaardelijk (?), te klein denken van de Heere, misschientjes, enz. alsof je er maar even vanuit moet gaan dat die zegen toch wel komt...

Ja, we kunnen vele te lage verwachting van de Heere hebben, en helaas, dat hebben we (in elk geval ik) ook heel vaak, maar hoe je dat uit het woordje 'mag' kan halen, weet ik niet. De Heere is aan ons niets verplicht, Hij is vrij en soeverein, en wij hebben in het geheel geen zegen verdiend, in dat kader is het woordje 'mag' in mijn ogen bepaald niet ongepast.

Je laatste zin geeft denk ik de essentie wel weer ja. Denk je vanuit de mens, alles wat wij niet verdient hebben etc of denk je vanuit de Heere en Zijn genade voor mensen die het
helemaal verzondigd hebben. Dat is exact wat ik bedoel vanuit het 'mag'. Afgelopen zondag hadden we een indringende preek over de Dordtse Leerregels 3/4 artikel 8. Wellicht dat dit daarom zo een snaar bij mij raakt.

8. Doch zovelen als er door het Evangelie geroepen worden, die worden ernstiglijk geroepen. Want God betoont ernstiglijk en waarachtiglijk in Zijn Woord wat Hem aangenaam is, namelijk dat de geroepenen tot Hem komen. Hij belooft ook met ernst allen, die tot Hem komen, en geloven, de rust der zielen en het eeuwige leven.

[Ararat]

Moet dit nu echt zo? Dit is toch echt niet tot eer van God? Dat gedoe over wel of niet bekendmaken van vertrek of bevestiging van een dominee. Laten we veel meer bidden of zijn tijd van prediken daar tot zegen mag zijn (als je daar in de gemeente zat) of tot zegen mag zijn (als hij in jouw gemeente komt) of hoe dan ook, in het algemeen, dat Zijn knechten tot zegen mogen zijn.

Waarom zou je bidden dat er zegen mag zijn? Verwachten we zo weinig van de Heere? Waar Zijn Woord gebracht wordt, zal er toch zegen zijn?

Bidden en verwachten is toch geen tegenstelling, maar ligt toch juist in elkaars verlengde? De Heere werkt in de weg van het gebed!

Ik zou zelf misschien zeggen Laten we veel meer bidden dat zijn tijd van prediken daar tot zegen zal zijn. Ik geef toe dat dit voortkomt uit een zekere allergie voor wat ik ervaar als kleine verwachting van een groot en belovend God. Herkent iemand dit, of is dit spijkers en laag water?

[Simon0612]

Moet dit nu echt zo? Dit is toch echt niet tot eer van God? Dat gedoe over wel of niet bekendmaken van vertrek of bevestiging van een dominee. Laten we veel meer bidden of zijn tijd van prediken daar tot zegen mag zijn (als je daar in de gemeente zat) of tot zegen mag zijn (als hij in jouw gemeente komt) of hoe dan ook, in het algemeen, dat Zijn knechten tot zegen mogen zijn.

Waarom zou je bidden dat er zegen mag zijn? Verwachten we zo weinig van de Heere? Waar Zijn Woord gebracht wordt, zal er toch zegen zijn?

Bidden en verwachten is toch geen tegenstelling, maar ligt toch juist in elkaars verlengde? De Heere werkt in de weg van het gebed!

Ik zou zelf misschien zeggen Laten we veel meer bidden dat zijn tijd van prediken daar tot zegen zal zijn. Ik geef toe dat dit voortkomt uit een zekere allergie voor wat ik ervaar als kleine verwachting van een groot en belovend God. Herkent iemand dit, of is dit spijkers en laag water?

Ik hem meer het idee dat ik aan de ene kant iemand hoor die het in afhankelijkheid vraagt, en aan de andere zeide iemand die het probeert af te dwingen?

[TSD]

Je trekt de conclusie dat de oorzaak van weinig groei in de breedte of diepte ligt aan te weinig verwachting. Ik denk dat het zo eenvoudig allemaal niet ligt, het gaat mij wat te snel allemaal. Je trekt nu vervolgens de conclusie dat dan het omgekeerde waar moet zijn, maar zo werkt het natuurlijk niet.

Alsof we met het zonder verwachting bidden bij de ultieme oorzaak zijn van het hebben van weinig geestelijke groei in een gemeente. Ik vind dat je voorzichtig moet zijn met dat soort conclusies en zeker als je dat dan koppelt aan een statement (je 1e post) waarin min of meer wordt afgevraagd waarom er nog gebeden moet worden. Ik kan nog steeds niet bij die post, eerlijk gezegd, dat lijkt mij echt de volkomen verkeerde conclusie die je trekt.

Juist als echte (gegronde) verwachting ontbreekt, dan is de noodzaak van gebed alleen maar groter: Och schenkt Gij mij de hulp van Uwen Geest! (En gegronde verwachting leidt eveneens tot het gebed, daar ben ik van overtuigd, zie maar eens het gebed van Daniel in hoofdstuk 9)

Het ging niet om het bidden op zich. Het ging om 'bidden dat er zegen mág zijn'. Dus de nadruk op 'mag'. Dat had ik wellicht wat meer moeten benadrukken. Dat klinkt voor mij te voorwaardelijk en te klein denken van de Heere.
Ik heb absoluut niet gezegd dat er geen gebed moet zijn. Wel dat er gebed met verwachting moet zijn. Niet van onszelf, maar wel van Hem. Als we allerlei misschientjes inbouwen, dan moeten we juist uitkijken dat we niet heel vroom overkomen, maar tegelijkertijd veel te lage verwachtingen van de Heere hebben.
En ja, daar kan ik helaas voorbeelden van noemen. Als 'dat het vandaag nog eens mocht komen te gebeuren dat er nog eentje mag worden toegedaan'. Dat is geen verwachting hebben van Hem.

Ik ben echt verbaast wat je allemaal in 1 woordje, namelijk 'mag' meent te kunnen lezen: Voorwaardelijk (?), te klein denken van de Heere, misschientjes, enz. alsof je er maar even vanuit moet gaan dat die zegen toch wel komt...

Ja, we kunnen vele te lage verwachting van de Heere hebben, en helaas, dat hebben we (in elk geval ik) ook heel vaak, maar hoe je dat uit het woordje 'mag' kan halen, weet ik niet. De Heere is aan ons niets verplicht, Hij is vrij en soeverein, en wij hebben in het geheel geen zegen verdiend, in dat kader is het woordje 'mag' in mijn ogen bepaald niet ongepast.

Je laatste zin geeft denk ik de essentie wel weer ja. Denk je vanuit de mens, alles wat wij niet verdient hebben etc of denk je vanuit de Heere en Zijn genade voor mensen die het
helemaal verzondigd hebben. Dat is exact wat ik bedoel vanuit het 'mag'. Afgelopen zondag hadden we een indringende preek over de Dordtse Leerregels 3/4 artikel 8. Wellicht dat dit daarom zo een snaar bij mij raakt.

8. Doch zovelen als er door het Evangelie geroepen worden, die worden ernstiglijk geroepen. Want God betoont ernstiglijk en waarachtiglijk in Zijn Woord wat Hem aangenaam is, namelijk dat de geroepenen tot Hem komen. Hij belooft ook met ernst allen, die tot Hem komen, en geloven, de rust der zielen en het eeuwige leven.

Maar dat artikel heeft er toch weinig mee te maken. Wat je hier citeert is het aanbod van genade, de ernstige, welmenende nodiging. Hij belooft aan alleen die tot Hem komen enz.

Allen, die tot Hem komen, jazeker, maar wij komen uit onszelf geen van allen tot Hem, dat vrije en welmenende aanbod stelt ons schuldig. En ik geloof dat als de Heilige Geest gaat werken dat je dan niet een soort automatisme-geloof krijgt: Zo van: "God is eindeloos genadig, dus ik hoef nergens meer aan te twijfelen en dat mag ik ook niet, want ik moet denken vanuit Gods genade"

De vaste grond die Daniel had vanuit Gods beloften leidden toch tot een smeekgebed, waarbij hij indringend smeekt of de Heere zijn gebed wel wil horen, niet 1x, maar steeds herhalend. Dat is voor mij de kern. Dat is niet omdat Daniel twijfelde aan de belofte die er lag voor het volk van Israël, maar omdat hij tegelijk zag dat zij en hij nu alles totaal verzondigd hadden. Dat kan je niet tegen elkaar gaan wegstrepen en ik geloof ook niet dat de Heilige Geest dat Zijn kinderen leert.

[TSD]

Ik zou zelf misschien zeggen Laten we veel meer bidden dat zijn tijd van prediken daar tot zegen zal zijn. Ik geef toe dat dit voortkomt uit een zekere allergie voor wat ik ervaar als kleine verwachting van een groot en belovend God. Herkent iemand dit, of is dit spijkers en laag water?

Ik hem meer het idee dat ik aan de ene kant iemand hoor die het in afhankelijkheid vraagt, en aan de andere zeide iemand die het probeert af te dwingen?

Precies, "verwachting van de Heere hebben" gaan als het goed is samen met een ootmoedige en afhankelijke houding, gaan samen met God vrij willen laten (maar niet los kunnen laten) en zijn daar geen tegenstelling van en dat gevoel bekruipt me nu een beetje.

[GerefGemeente-lid]

Oke. Vandaar. En daar stond bij dat het gelijk op het forum geplaatst moest worden?
Als wij een nieuwsbrief ontvangen moeten we daar zorgvuldig mee omgaan en niets aan derden verspreiden...

2022

En ondertussen het wel normaal vinden om tijdens een ledenvergadering een beroep op internet te gooien omdat de beelduitzending per ongeluk zonder wachtwoord was mee te luisteren: viewtopic.php?f=39&t=12063&p=978626&hil ... le#p978599

Overigens wel bijzonder: het afscheid van ds. De Wit en de intrede van ds. Van Dieren staan gepland op dezelfde avond...

[Zeeuw]

Maar dat artikel heeft er toch weinig mee te maken. Wat je hier citeert is het aanbod van genade, de ernstige, welmenende nodiging. Hij belooft aan alleen die tot Hem komen enz.

Allen, die tot Hem komen, jazeker, maar wij komen uit onszelf geen van allen tot Hem, dat vrije en welmenende aanbod stelt ons schuldig. En ik geloof dat als de Heilige Geest gaat werken dat je dan niet een soort automatisme-geloof krijgt: Zo van: "God is eindeloos genadig, dus ik hoef nergens meer aan te twijfelen en dat mag ik ook niet, want ik moet denken vanuit Gods genade"

De vaste grond die Daniel had vanuit Gods beloften leidden toch tot een smeekgebed, waarbij hij indringend smeekt of de Heere zijn gebed wel wil horen, niet 1x, maar steeds herhalend. Dat is voor mij de kern. Dat is niet omdat Daniel twijfelde aan de belofte die er lag voor het volk van Israël, maar omdat hij tegelijk zag dat zij en hij nu alles totaal verzondigd hadden. Dat kan je niet tegen elkaar gaan wegstrepen en ik geloof ook niet dat de Heilige Geest dat Zijn kinderen leert.

Als je het artikel erna leest, heeft de zorgeloosheid van luisteraars er zeker mee te maken. Wij worden actief opgeroepen tot zoeken. Waarbij de Heere de belofte geeft dat wij zullen vinden. Doordat wij goed zoeken? Nee, absoluut niet. Maar doordat Hij een Waarmaker is van Zijn Belofte.
Het tegen elkaar wegstrepen is niet wat ik doe. Je geeft zelf aan dat Daniel niet twijfelde aan de belofte. Dan hoeven wij toch ook niet aan Gods belofte te twijfelen? De Heilige Geest leert Gods kinderen juist dat Hij hen al vanaf eeuwigheid op het oog had. Juist die genade maakt je als zondaar enorm klein en Hem zo enorm groot. Als je dat mag zien, kun je toch op geen enkele manier meer klein van de Heere denken en Zijn beloften als een 'mág' zien, alsof Hij niet meent wat hij zegt? Twijfelen aan ons zelf: jazeker, soms meer en meer, als we zien hoe we keer op keer tegen zo een goede God blijven zondigen.

Artikel 9:
9. Dat er velen, door de bediening des Evangelies geroepen zijnde, niet komen en niet bekeerd worden, daarvan is de schuld niet in het Evangelie, noch in Christus, door het Evangelie aangeboden zijnde, noch in God, Die door het Evangelie roept, en Zelf ook dien Hij roept onderscheiden gaven mededeelt; maar in degenen, die geroepen worden; van dewelken sommigen, zorgeloos zijnde, het woord des levens niet aannemen; anderen nemen het wel aan, maar niet in het binnenste huns harten, en daarom is het, dat zij, na een kortstondige blijdschap van het tijdgeloof, wederom terugwijken; anderen verstikken het zaad des Woords door de doornen der zorgvuldigheden en wellusten der wereld, en brengen geen vruchten voort; hetwelk onze Zaligmaker leert in de gelijkenis van het zaad (Matth. 13).

[Zeeuw]

Ik zou zelf misschien zeggen Laten we veel meer bidden dat zijn tijd van prediken daar tot zegen zal zijn. Ik geef toe dat dit voortkomt uit een zekere allergie voor wat ik ervaar als kleine verwachting van een groot en belovend God. Herkent iemand dit, of is dit spijkers en laag water?

Ik hem meer het idee dat ik aan de ene kant iemand hoor die het in afhankelijkheid vraagt, en aan de andere zeide iemand die het probeert af te dwingen?

Precies, "verwachting van de Heere hebben" gaan als het goed is samen met een ootmoedige en afhankelijke houding, gaan samen met God vrij willen laten (maar niet los kunnen laten) en zijn daar geen tegenstelling van en dat gevoel bekruipt me nu een beetje.

Daar ben ik het zeker mee eens. Als we maar niet een vroom 'mocht het nog eens gebeuren' laten horen, terwijl we ten diepste de Heere niet op Zijn Woord willen geloven. Dan proberen we volgens mij de schuld van onze onbekeerlijkheid bij Hem te leggen. Ik probeer te benadrukken, maar wellicht doe ik dat niet genoeg/op de juiste manier, dat wij volledig verantwoordelijk zijn voor onze eigen onbekeerlijkheid en nooit de Heere de schuld daarvan kunnen geven. Maar tegelijkertijd Hij zich zo genadig in Zijn Woord openbaart, dan nooit iemand zal kunnen zeggen dat het voor hem niet mogelijk was zalig te worden.

[Ararat]

Ik zou zelf misschien zeggen Laten we veel meer bidden dat zijn tijd van prediken daar tot zegen zal zijn. Ik geef toe dat dit voortkomt uit een zekere allergie voor wat ik ervaar als kleine verwachting van een groot en belovend God. Herkent iemand dit, of is dit spijkers en laag water?

Ik hem meer het idee dat ik aan de ene kant iemand hoor die het in afhankelijkheid vraagt, en aan de andere zeide iemand die het probeert af te dwingen?

Voor het geval je bedoelt dat mijn formulering dwingend is... Schrik je daarvan? Ik denk dat je in je vertrouwelijke omgang dmv je persoonlijk gebed best ver mag gaan.
Pleiten op Gods beloften heet dat.

Als God wat beloofd heeft - en je gelooft Hem op Zijn Woord- (en waarom niet?) mag dat. Heel eerbiedig, jazeker, maar wel in eerlijke taal. Dan is er bij mij op zo'n moment niet een "zou U misschien toch alstublieft indien het mogelijk ware wíllen..." maar een eerlijk en nederig "Vader, U zei het toch Zelf, maak waar wat U... Tot eer van Uw Naam" met als vertrekpunt: Uw wil geschiede

[Klavart]

Overigens wel bijzonder: het afscheid van ds. De Wit en de intrede van ds. Van Dieren staan gepland op dezelfde avond...

Waarom is dat bijzonder? Het gebeurt toch niet in hetzelfde kerkgebouw?

[Simon0612]

Ik zou zelf misschien zeggen Laten we veel meer bidden dat zijn tijd van prediken daar tot zegen zal zijn. Ik geef toe dat dit voortkomt uit een zekere allergie voor wat ik ervaar als kleine verwachting van een groot en belovend God. Herkent iemand dit, of is dit spijkers en laag water?

Ik hem meer het idee dat ik aan de ene kant iemand hoor die het in afhankelijkheid vraagt, en aan de andere zeide iemand die het probeert af te dwingen?

Voor het geval je bedoelt dat mijn formulering dwingend is... Schrik je daarvan? Ik denk dat je in je vertrouwelijke omgang dmv je persoonlijk gebed best ver mag gaan.
Pleiten op Gods beloften heet dat.

Als God wat beloofd heeft - en je gelooft Hem op Zijn Woord- (en waarom niet?) mag dat. Heel eerbiedig, jazeker, maar wel in eerlijke taal. Dan is er bij mij op zo'n moment niet een "zou U misschien toch alstublieft indien het mogelijk ware wíllen..." maar een eerlijk en nederig "Vader, U zei het toch Zelf, maak waar wat U... Tot eer van Uw Naam" met als vertrekpunt: Uw wil geschiede

Ja en over dat pleiten is eerder (aantal jaren terug) een flinke discussie geweest. Dan neig ik toch meer naar de opvattingen van TSD hierover. Verder wil ik liever de discussie niet in over pleiten, die van een aantal jaar geleden is vast nog vindbaar.