Op weg naar kerkelijke eenheid?

[-DIA-]

Terwijl de wereld brandt maken mensen ruzie om de kerk... En dan komt plotseling het einde, en hoe zal het dan zijn?

kaf en koren

Dat weten we. Maar de vraag is persoonlijk: Hoe vindt Hij mij? en u? en mijn buurman, maar bovenal persoonlijk.

[Geytenbeekje]

Terwijl de wereld brandt maken mensen ruzie om de kerk... En dan komt plotseling het einde, en hoe zal het dan zijn?

kaf en koren

Dat weten we. Maar de vraag is persoonlijk: Hoe vindt Hij mij? en u? en mijn buurman, maar bovenal persoonlijk.

We hadden pas erover dat we dit soort dingen niet gingen delen op het forum, maar wel persoonlijk is zeker goed en noodzakelijk.
We hebben nu nog de genadetijd.

[-DIA-]

Terwijl de wereld brandt maken mensen ruzie om de kerk... En dan komt plotseling het einde, en hoe zal het dan zijn?

kaf en koren

Dat weten we. Maar de vraag is persoonlijk: Hoe vindt Hij mij? en u? en mijn buurman, maar bovenal persoonlijk.

We hadden pas erover dat we dit soort dingen niet gingen delen op het forum, maar wel persoonlijk is zeker goed en noodzakelijk.
We hebben nu nog de genadetijd.

Ik bedoel niet om een antwoord te geven, dat moet een ieder voor zich doen, dat kan een ander niet, en dat is strikt persoonlijk. Dat is niet omdat ik geen oog voor de naaste zou hebben, verre daarvan. Maar ik geloof wel als een mens ziet in welke toestand land, volk, kerk en staat verkeren dat we elkaar wel mogen opwekken om (ieder persoonlijk voor zich, en met gebed voor de naaste) op te merken.

[Herman]

Ik vind je best wel denigrerend over de afgescheidenen waarbij ik de HHK er ook toe bij reken.
De HHK is niet voor niets ontstaan.

Ik bespreek het grote plaatje. En ik kom steeds meer tot de conclusie dat afscheidingen niet te rechtvaardigen zijn. Dat geldt dus ook voor de HHK. Dat 'niet voor niets' kan duidelijk gemotiveerd zijn, maar het persoonlijke besluit wat elke uitgetreden HHK'er heeft gemaakt gaat over twee vragen: mag ik weg of moet ik blijven? Het eerste gaat over waarheid en het tweede over eenheid.
Als dat denigrerend over komt, dan zij dat zo. Een afgescheiden club mensen kan wel menen de waarheid in pacht te hebben, maar toch missen.

[Herman]

Terwijl de wereld brandt maken mensen ruzie om de kerk...

Dat zie je verkeerd. Het is een tijd van bezinning vanwege de sprake Gods en Zijn oordelen die over de aarde rondgaan. Bezinning op persoonlijke zonden, kerkelijke zonden en landelijke zonden. We bespreken hier de zonde van het tweede soort. Hoe kunnen we ons bekeren van onze kerkelijke zonden?

[-DIA-]

Terwijl de wereld brandt maken mensen ruzie om de kerk...

Dat zie je verkeerd. Het is een tijd van bezinning vanwege de sprake Gods en Zijn oordelen die over de aarde rondgaan. Bezinning op persoonlijke zonden, kerkelijke zonden en landelijke zonden. We bespreken hier de zonde van het tweede soort. Hoe kunnen we ons bekeren van onze kerkelijke zonden?

Ik wist niet dat er twee soorten zonde waren...
Het is wel waar, om aan de kerkelijke verdeeldheid te kunnen lijden, moet je de pijn van dit lijden voelen. Men kan ook geslagen worden, heel hard zelfs, en toch geen pijn te voelen.

[eilander]

Erg jammer en vervreemdend. Nu zal ik nog steeds wel een afgescheiden jongen zijn, maar dit doet mij toch pijn.

Tja, en dat voor een hervormde broeder :-)

Een van de gebreken in het boek van ds Hoogerland is de passiviteit, namelijk de wens dat het nog eens tot schuld mag worden. Maar dat staat het concreet oplossen sterk in de weg. Net zoals je een dief vermaand om niet meer te stelen, zo heb je een scheurmaker te vermanen terug te keren naar de moederkerk. Dat laatste besef lijkt in afgescheiden kringen niet door te dringen omdat ze daar een eenheid van heiligen zoeken en geen kerk van zondaars willen dienen. Dat is de lijn die grofweg sinds de afgescheiden bisschop Donatus (? - 355) door de christelijke kerk loopt.

Het woord sympathiek moet je overigens gewoon in de eerste betekenis nemen, want als je de inhoud kent van Hoogerlands brief, dan weet je dat dit een juiste karakterisering is.

Ik heb het boekje van ds. Hoogerland gelezen. Toch vraag ik me af of ds. Mensink dat op deze manier bedoelt.
Ik begrijp de kritiek op het boekje, en dat bekruipt mij aan het eind ook: en nu?
Toch waardeer ik zijn wens heel anders dan ds. Mensink dat doet. Ds. Hoogerland legt wel de vinger op een zere plek, zeker in zijn kerkverband. En dat is al 'winst'. In een sfeer van 'gelukkig mogen we nog veel hebben, we hebben het nog goed onder elkander' is het echt niet zo fijn om erop gewezen te worden dat verdeeldheid schuld is.
En ten diepste geloof ik ook dat het waar is: de Heere alleen kan ons op die plek brengen.

[Isala]

Het is een tijd van bezinning vanwege de sprake Gods en Zijn oordelen die over de aarde rondgaan. Bezinning op persoonlijke zonden, kerkelijke zonden en landelijke zonden. We bespreken hier de zonde van het tweede soort. Hoe kunnen we ons bekeren van onze kerkelijke zonden?

Ik hoor hier op het forum vaak dat God Zelf ons plaatst in ons kerkverband.
Daaruit zou je de conclusie kunnen trekken dat God de kerkverbanden heeft ingesteld.
Als we ons willen bekeren van onze kerkelijke zonden, moeten we deze uitspraak allereerst beginnen achterwege te laten.

[Johann Gottfried Walther]

Als het bij woorden en wensen blijft is het tekort.
Ja, het klopt dat wij geen eenheid kunnen maken, maar wij moeten wel de verbinding zoeken en ons niet vergenoegen in verdeeldheid (of afscheidingen)...maar wel biddend de eenheid zoeken.

Als er werkelijk de gezindheid is om eenheid te zoeken dan zal die er komen, hoe beperkt ook.
En nee die eenheid moet er niet komen door opgelegde zaken en voorwaarden.

Zeker eenheid die er komt is genade,
zeker die moet er niet ten koste van alles komen,
maar wij moeten er wel naar staan,
en dat begint heel klein persoonlijk, de gezindheid.

[Geytenbeekje]

Ik vind je best wel denigrerend over de afgescheidenen waarbij ik de HHK er ook toe bij reken.
De HHK is niet voor niets ontstaan.

Ik bespreek het grote plaatje. En ik kom steeds meer tot de conclusie dat afscheidingen niet te rechtvaardigen zijn. Dat geldt dus ook voor de HHK. Dat 'niet voor niets' kan duidelijk gemotiveerd zijn, maar het persoonlijke besluit wat elke uitgetreden HHK'er heeft gemaakt gaat over twee vragen: mag ik weg of moet ik blijven? Het eerste gaat over waarheid en het tweede over eenheid.
Als dat denigrerend over komt, dan zij dat zo. Een afgescheiden club mensen kan wel menen de waarheid in pacht te hebben, maar toch missen.

Die keuze heb ik nooit hoeven maken, mijn ouders wel. Maar volgens mij ben jij ook HHK geweest, als ik mij niet vergis.

[DDD]

Het is een tijd van bezinning vanwege de sprake Gods en Zijn oordelen die over de aarde rondgaan. Bezinning op persoonlijke zonden, kerkelijke zonden en landelijke zonden. We bespreken hier de zonde van het tweede soort. Hoe kunnen we ons bekeren van onze kerkelijke zonden?

Ik hoor hier op het forum vaak dat God Zelf ons plaatst in ons kerkverband.
Daaruit zou je de conclusie kunnen trekken dat God de kerkverbanden heeft ingesteld.
Als we ons willen bekeren van onze kerkelijke zonden, moeten we deze uitspraak allereerst beginnen achterwege te laten.

Daar ben ik het niet mee eens. Je licht ook helemaal niet toe op welke wijze dat de kerkelijke verdeeldheid zou verminderen. Als iedereen bleef in de kerk waarin God hem of haar plaatste, kwam er vanzelf een fusie. Het probleem is juist dat mensen zich kerken uitzoeken naar eigen smaak en opvattingen.

[Zeeuw]

Als het bij woorden en wensen blijft is het tekort.
Ja, het klopt dat wij geen eenheid kunnen maken, maar wij moeten wel de verbinding zoeken en ons niet vergenoegen in verdeeldheid (of afscheidingen)...maar wel biddend de eenheid zoeken.

Als er werkelijk de gezindheid is om eenheid te zoeken dan zal die er komen, hoe beperkt ook.
En nee die eenheid moet er niet komen door opgelegde zaken en voorwaarden.

Zeker eenheid die er komt is genade,
zeker die moet er niet ten koste van alles komen,
maar wij moeten er wel naar staan,
en dat begint heel klein persoonlijk, de gezindheid.

Dat laatste denk ik ook JGW. Ik kan met mensen uit diverse verbanden diepe geestelijke gesprekken voeren, waarbij we elkaar echt verstaan. Maar tussen die 2 verbanden zitten eenvoudigweg stevige (culturele) verschillen. Dat gaat dus op hoger niveau niet samen.

[Erskinees]

Ik citeer mijzelf even gedeeltelijk een keer, eerder uit dit topic:

Ik vraag me, na wat zoeken in de Schrift, eigenlijk af of het gescheiden optrekken in door mensen gevormde organisaties nu werkelijk zonde is? Denken we dan niet te menselijk over de Heere? Dat Hij zich - even wat scheef uitgedrukt - druk maakt hoe wij onze kerken formeel en juridisch geregeld hebben? Zou de Heere zo rekenen met onze menselijke structuren?

De zonde van kerkelijke verdeeldheid lijkt mij meer te liggen in het op elkaar neerzien, vergroten van verschillen, elkaar verketteren enzovoorts. Niet in het gescheiden optrekken per kerkgebouw.

Een voorbeeld: wanneer we zeggen dat een ds. uit een kerkverband X zuiver is, maar dat door kerkelijke structuren (gevormd door traditie, cultuur en geschiedenis) deze predikant nou eenmaal niet in een gemeente van kerkverband Y voor kan gaan, vraag ik me af wat het probleem is. Als je ondertussen vredig elkaar erkent en herkent, is er dan wel zonde? Is het hebben van een andere kerknaam zo verkeerd?

[Wet en Evangelie]

Ik vind je best wel denigrerend over de afgescheidenen waarbij ik de HHK er ook toe bij reken.
De HHK is niet voor niets ontstaan.

Ik bespreek het grote plaatje. En ik kom steeds meer tot de conclusie dat afscheidingen niet te rechtvaardigen zijn. Dat geldt dus ook voor de HHK. Dat 'niet voor niets' kan duidelijk gemotiveerd zijn, maar het persoonlijke besluit wat elke uitgetreden HHK'er heeft gemaakt gaat over twee vragen: mag ik weg of moet ik blijven? Het eerste gaat over waarheid en het tweede over eenheid.
Als dat denigrerend over komt, dan zij dat zo. Een afgescheiden club mensen kan wel menen de waarheid in pacht te hebben, maar toch missen.

Ik ben van harte blij bij zo'n "afgescheiden club mensen" te behoren maar ik heb nog nooit vernomen dat die "afgescheiden club mensen" doet of zegt dat zij de waarheid in pacht hebben. En wie maakt uit of die "afgescheiden club mensen" de waarheid missen? Ik zou dit graag onderbouwd hebben. Iets roepen is wel gemakkelijk maar ook in die "afgescheiden club of clubjes mensen" werkt God nog zaligmakend.

[Isala]

Daar ben ik het niet mee eens. Je licht ook helemaal niet toe op welke wijze dat de kerkelijke verdeeldheid zou verminderen. Als iedereen bleef in de kerk waarin God hem of haar plaatste, kwam er vanzelf een fusie. Het probleem is juist dat mensen zich kerken uitzoeken naar eigen smaak en opvattingen.

Die kerkverbanden moeten dan wel eerst gesticht zijn, anders kan je ze niet uitzoeken je er bij aansluiten.
Ik vind kerkelijke verdeeldheid ontzettend moeilijk. Vanmorgen luisterde ik een rouwdienst mee vanuit de GerGem, en ik was het zo van harte eens met het spreken de desbetreffende dominee. Maar ik weet ook dat er binnen diezelfde kerk verschillende stromingen zijn. Binnen meerdere kerken zijn er nog weer verschillende liggingen. En dan zijn er ook nog cultuurverschillen zoals al eerder werd aangeven.
Het meest pijnlijke is elkaar buitensluiten, door het niet aanvaarden van verschil in visie op ondergeschikte zaken. Want wat is ondergeschikt en wat niet? Jaren geleden bad een dominee al of de Heere bijeen wilde brengen wat bij elkaar hoorde. Maar dan moeten wij bereid zijn om bij elkaar te wíllen komen. En dat het nog niet gebeurd is, ligt enkel en alleen aan ons 'niet willen', en niet aan de Heere dat Hij het gebed van de dominee niet zou verhoren. Trouwens: wat hoort er dan bij elkaar? en wie (Wie) bepaald dat? En als dat niet comfortabel voelt, hoe moet dat dan?
Als we op vakantie zijn lukt het ons redelijk om over een kerkmuur heen te kijken. Maar dat is maar een korte periode.