De kleine lettertjes van het Evangelie

[Geytenbeekje]

Helper wees Christen op de stapstenen (beloften). Die had hij moeten nemen in plaats van de weg door de modder.

Dat is juist en dat kan iedereen die het boekje gelezen heeft wel vertellen. Maar het voegt niets toe voor het punt in kwestie in relatie tot de uitlatingen van Cyrillus.

Beloften worden aan je geschonken toch? Je kan die toch niet zo aannemen?

[Valcke]

Helper wees Christen op de stapstenen (beloften). Die had hij moeten nemen in plaats van de weg door de modder.

Dat is juist en dat kan iedereen die het boekje gelezen heeft wel vertellen. Maar het voegt niets toe voor het punt in kwestie in relatie tot de uitlatingen van Cyrillus.

Beloften worden aan je geschonken toch? Je kan die toch niet zo aannemen?

Aan jou leg ik dit graag uit: Christen moest zien op de Evangeliebeloften. Dat moest zijn koers bepalen. En inderdaad: doordat zijn overtuigingen hem tot allerlei mismoedige gedachten en twijfel bracht of hij wel welkom zou zijn, kon hij dat niet. In deze situatie bleef hij geruime tijd. Christinne had hier ook iets van, maar zij kwam hier niet tot een val. Haar weg naar de poort was daardoor gemakkelijker.

[Cyrillus]

1. Het zou beleefd zijn wanneer je begint met te zeggen dat het eerste antwoord echt niet klopte en dat je mij ten onrechte dingen in de mond gelegd hebt die ik niet gezegd hebt. Het kan in een discussie gebeuren, maar ik vind het wel merkwaardig dat je er volledig overheen stapt.

2. Nu dus een ander antwoord. O.k. Ik houd mijn reactie echter kort:

a) Je stelling is dat de twijfel van toen niet vergelijkbaar is met de twijfel van nu. Dat kan voor een deel inderdaad juist zijn. Want ik zeg niet dat de huidige prediking zo rechtzinnig is. Ik bestreed echter jouw redenering dat de twijfel en moeilijkheden in overtuigde zielen het gevolg MOET zijn van een onzuivere prediking. Dat is pertinent een verkeerde redenering en daar blijf ik bij.

b) Je spreekt over 'geloofstwijfel'. Boston spreekt echter niet over 'geloofstwijfel', maar over de twijfel en moeilijkheden van hen die onder overtuigingen lopen en niet weten hoe ze aan het ware geloof deel kunnen krijgen. Boston spreekt dus over hen die nog niet geloven, zoals het citaat dat ik gaf heel duidelijk zegt.

Naar onze mening bestaat de grote beklemming en moeilijkheid van een ontwaakt geweten niet in het geloven dat God het eeuwige leven aan de uitverkorenen heeft gegeven, maar in het geloof in Christus of het aannemen van Hem, zoals Hij ons in het Evangelie wordt aangeboden met bijzondere toepassing voor zichzelf, hetwelk in de Schrift genoemd wordt een eten van het vlees en drinken van het bloed van de Zoon des mensen. En toch, totdat deze grote moeilijkheid in meer of mindere mate is overwonnen, kan nooit van iemand gezegd worden dat hij in Christus gelooft, of Hem tot zijn behoud aanneemt en op Hem vertrouwt.

c) Je beschuldigt mij van vooringenomenheid omdat ik veronderstel dat de prediking door/rond Thomas Boston zeer rechtzinnig is. Prima hoor, maar ik ga hier nu echt geen discussie over voeren. Laat ik dan op dit punt inderdaad maar vooringenomen zijn (naar jouw mening).

1) nee, maar ik had geen zin om dat dan weer allemaal toe lichten.
2) a) ik zeg niet MOET, maar wel dat dit een oorzaak kan zijn van
b) inderdaad, maar in dit verband maakt het voor de redenatie niet uit
c) prima, maar dan toon je niets aan, en dat had ik al gezegd :-).

Cyrillus, ik ben niet op het forum om te discussiëren om het discussiëren. Het gaat mij om belangrijker zaken dan het ingaan op spitsvondigheden.

M.i. draai je bv. behoorlijk als het gaat om punt 2a. Een belangrijke redenering in het betoog van dr. Van den Brink en van jou is dat deze mensen in twijfel en moeilijkheden zijn over de persoonlijke toe-eigening van het geloof vanwege de prediking en dat dit niet het geval zou zijn wanneer het Evangelie recht gepredikt zou worden. Het laatste deel van deze stelling is vals zoals ik nu m.i. uitgebreid heb laten zien, o.a. ook met het citaat van Bunyan - opmerkelijk is ook dat je daar helemaal niet op bent ingegaan.

2b is juist heel essentieel. Wanneer op dit punt in jouw redenaties zaken door elkaar lopen, geloof ik niet dat je in staat bent om de dingen met het rechte onderscheid te bezien. Evenmin om zielen te leiden die met deze moeilijkheden kampen. Daarnaast vrees ik maar al te zeer dat de manier van leiden door dr. Van den Brink en zoals jij voorstaat, een voedingsbodem is voor het tijdgeloof, dat geen diepte heeft.

2c is niet meer dan spitsvondigheid. Ik heb hier op het forum vele malen de prediking van de Marrow men verdedigd. Ik ga dat nu niet, omdat jij dat zo graag wil, nog een keer doen. Dat levert in het kader van dit gesprek niets op. Ik stop nu.

2a) Klopt, o.a. de prediking is hier debet aan. Maar ik heb nooit gezegd dat als de prediking goed is, dat mensen deze of andere geloofstwijfels niet zouden kunnen hebben. Maar geloofstwijfel stimuleren lijkt hoe dan ook niet bepaald Bijbels. En ik heb 2 prima antwoorden op Bunyan gezien, dus waarom zou ik daar verder op in moeten gaan? Maar om iets daarover te zeggen: Ik vind de christenreis prachtig, maar ik merk dat er mensen zijn die dit als een soort voorwaardelijke weg zien, en daar pas ik voor. Immers, dit werkt dan ook weer als drempel. De Geest is vrij om welke weg dan ook te gaan.
2b) Het punt was voor mij dat je niet 2 verschillende soorten twijfels moet vergelijken en dan zeggen dat je dan iets aangetoond hebt. Dat is het onderscheid dat op dat moment gemaakt moest worden. Welke soort dat is en of het een ongelovige of gelovige betreft maakt voor dit punt dan even niet uit. Tja, manier van leiden een voedingsbodem voor een wondergeloof? Nee, integendeel. Ik ben een groot voorstander van het preken vanuit de beloften zoals Spurgeon dat doet. Dan mag het geloof vasthouden aan wat God Zelf beloofd. En met alle respect, ik ben ervan overtuigd door de grote nadruk op bevinding, beleving en gevoeletjes, dat juist mensen in rechtsere refokerken streven naar een wondergeloof. Simpel omdat er bewijs wordt gezocht voor hun uitverkiezing. Het is dus omgekeerd.

[Valcke]

... Tja, manier van leiden een voedingsbodem voor een wondergeloof?

Ik pik dit er even uit. Ik schreef niet 'wondergeloof', maar 'tijdgeloof'. Dat zijn twee verschillende zaken.

Nogmaals: wie meent dat bij een zuivere Evangelieprediking het geloof direct opgaat of dat het bouwwerk zó staat, doet tekort aan wat de Heere Jezus hierover leert. Er moet diepte van aarde zijn en een fundament voor het huis. Zoals ik eerder betoogd heb, zijn dat inderdaad niet de werkzaamheden van de mens. Het toe-eigenend geloof en de waarachtige bekering zijn onmisbaar. Alleen dit is zaligmakend. Om daar te komen, wordt een mens echter zijn valse steunselen ontnomen. Het tijdgeloof heeft dat niet nodig - dat gaat terstond op.

[Geytenbeekje]

2a) Klopt, o.a. de prediking is hier debet aan. Maar ik heb nooit gezegd dat als de prediking goed is, dat mensen deze of andere geloofstwijfels niet zouden kunnen hebben. Maar geloofstwijfel stimuleren lijkt hoe dan ook niet bepaald Bijbels. En ik heb 2 prima antwoorden op Bunyan gezien, dus waarom zou ik daar verder op in moeten gaan? Maar om iets daarover te zeggen: Ik vind de christenreis prachtig, maar ik merk dat er mensen zijn die dit als een soort voorwaardelijke weg zien, en daar pas ik voor. Immers, dit werkt dan ook weer als drempel. De Geest is vrij om welke weg dan ook te gaan.
2b) Het punt was voor mij dat je niet 2 verschillende soorten twijfels moet vergelijken en dan zeggen dat je dan iets aangetoond hebt. Dat is het onderscheid dat op dat moment gemaakt moest worden. Welke soort dat is en of het een ongelovige of gelovige betreft maakt voor dit punt dan even niet uit. Tja, manier van leiden een voedingsbodem voor een wondergeloof? Nee, integendeel. Ik ben een groot voorstander van het preken vanuit de beloften zoals Spurgeon dat doet. Dan mag het geloof vasthouden aan wat God Zelf beloofd. En met alle respect, ik ben ervan overtuigd door de grote nadruk op bevinding, beleving en gevoeletjes, dat juist mensen in rechtsere refokerken streven naar een wondergeloof. Simpel omdat er bewijs wordt gezocht voor hun uitverkiezing. Het is dus omgekeerd.[/quote]
Welke predikanten naast dr van de Brink vind jij preken zoals Spurgeon doet? Wellicht snapt men wat beter waar jij op doelt en doet men er wellicht wel voordeel aan. Want ik heb het idee dat alles alleen maar vragen oproept. Ik zou graag concreetheid willen.

[Refojongere]

Een ander artikel van dr. Van Brummelen, hopelijk dienstig aan het gesprek:

Bestaat er te vroeg geloof?

Het ware geloof komt nooit zomaar uit de lucht vallen. Er gaat een behoorlijke voorbereiding aan vooraf. Ook in dit opzicht kent het geestelijke leven de onderwerping aan maat en regel. Let u maar eens op het leven in de natuur. Daar vindt u nooit sprongen en gapingen. Alles heeft er lijn en ontwikkeling, zoetvloeiende overgangen. Het leven kent wasdom. Natuurlijk bestaan er ook storingen en belemmeringen, maar wanneer het groeiproces harmonisch verloopt, dan is er sierlijkheid, maar geen starheid.

Dat zien velen helemaal anders. Bij hen heerst de botte regel. Zo leraart menigeen dat alle mensen langs dezelfde weg tot het geloof moeten worden gebracht. Het staat toch in de Schrift, zo beklemtoont men. Ziet u maar eens in het twee en dertigste hoofdstuk van Jeremia. Leest u daar niet duidelijk, dat de Heere hun enerlei hart en enerlei weg zal geven om de Heerete vrezen? De profeet bedoelt daar dat in de komende tijd van herstel Israël in de rechte verhouding tot God zal staan; niet meer in naam, maar werkelijk volk van God zal zijn. Dan zullen allen door één geest bezield worden en van één levenswandel zijn; allen zullen de Heere willen vrezen en Hem ook inderdaad als één man dienen. De Heere Zelf zal aan hen, hun en hun nakroost ten goede, die nieuwe gezindheid en die nieuwe levenswandel geven.

Het gaat om dit, zo oordelen diegenen, die op één weg voor allen aandringen: de bedoeling van die voorbereiding is om de fundamenten van het werkverbond in het zondaarshart geheel te breken. Er mag zelfs niet één steen meer blijven liggen. In die diepe ledige, ontblote grond moet nu het vast en eeuwig fundament van het geloof, Christus, worden geplaatst. Daarvoor wordt de mens voor de goddelijke vierschaar gesteld. Alvorens met het Evangelie in aanraking te worden gebracht, wordt hem de Wet voor ogen gehouden. Wel wordt hij allernauwst bij zijn dadelijke overtredingen van de Wet geplaatst. Maar daarbij blijft het niet. God laat ons de geestelijke zin der wet verstaan. En, op precies dezelfde maat als wij nu in de geestelijkheid van de Wet ingeleid worden, worden wij bekend met onze bedorven aard. Wij worden ontdekt aan onze vijandschap tegen God. Daardoor komen wij tot het besef, dat alles wat uit ons vandaan komt verwerpelijk is. Onze allerbeste begeerten, gebeden, tranen en alle andere pogingen om zalig te worden blijken voor ons enkel zonden te zijn, anders niet dan blinde bewegingen van de geest.

En hoe leert men dan verder? Wel om ons ten volle van onze ellende te overtuigen leidt ons de Geest naar het paradijs. Tot de oorsprong van onze rampzalige verdorvenheid. Daar ontdekken wij hoe onmogelijk het is, dat wij onze aard zullen verbeteren. Wij zien nu dat deze boze aard ons is aangeboren. Intussen, nog laat de Geest het daarbij niet. Hij doet ons ook de strafwaardigheid van onze zonde zieri. Alle overtuiging toch van een zondaar te zijn, in zonde geboren, in zonde opgegroeid, tot alle kwaad geneigd en niets dan kwaad voortbrengende, is onvoldoende tot rechte vernedering voor God. Neen, zo betoogt men: een gepast voorwerp van genade wordt men eerst, als men zich als een vervloekt zondaar heeft leren kennen. De Geest leidt terug naar het paradijs, voert naar de Sinaï en drukt ons op het hart, dat de vloek, daar tegen de overtreder uitgesproken, ons persoonlijk geldt. Dan zegt de Geest tot ons: vervloekt bent u in uw gehele bestaan. De overtuigde zondaar zegt op dat alles 'amen'. Hij onderschrijft zijn doodvonnis. Zich tot de dood schikken blijft alleen maar over.

Pas wanneer dit alles eerst heeft plaatsgegrepen en wij volkomen hopeloos zijn gemaakt, pas dan alleen is het de geschikte tijd om ons het Evangelie te verkondigen. Vóór die tijd mag de dienaar des Woords ons geen genade betuigen. Althans zo beweren velen. Het Evangelie is toch maar zomaar niet voor alle mensen zonder onderscheid? Zeker, de Wet is voor allen, maar het aanbod der genade wordt alleen gericht tot bepaalde gekwalificeerde mensen. Nader gezegd tot hen, die zo diep van hun strafwaardigheid overtuigd zijn, dat zij niet meer om genade durven roepen. De weg des heils mag wel aan alle mensen bekend gemaakt worden, maar geopend alleen voor de boetvaardigen.

Zijn deze gedachten nu op waarheid gegrond? Kan er te vroeg geloof ontstaan? Wat moeten wij op deze kwestie antwoorden? Wanneer mag de zondaar zich diep genoeg van zonde en schuld overtuigd achten om te mogen en te durven geloven? De beste boeteling is in zijn eigen schatting nooit diep genoeg aan zichzelf ontdekt, nooit genoeg vernederd, nooit genoeg benauwd. Hij ziet er tegen op om te geloven. Niet tevergeefs heeft men hem voor een gestolen geloof, voor een gestolen Christus beangst gemaakt.

Ook op dit punt is men het antwoord niet schuldig gebleven. Men heeft vastgesteld, dat men dan op de rechte tijd heeft geloofd, wanneer men kennelijk door de Geest Gods tot het geloof is gebracht. Het is, zo heeft men beweerd, een verdacht verschijnsel wanneer het geloof zonder moeite en strijd ons eigen is geworden. Het is geen lichte zaak om te geloven. Zo gemak­kelijk gaat het daarmee niet toe. Er gaat aan het echte geloof een levendig besef van onvermogen vooraf om daartoe te komen. Er is trouwens een zo levendig gezicht van zijn onwaardigheid, dat men het vermetel en brutaal acht - ja, er niet aan durft te denken - om tot Jezus te gaan. De oprechte wacht dan tot hij geroepen wordt. Hij ziet uit naar een innerlijke roeping, die hierin bestaat, dat hij door de Geest vrijmoedig gemaakt wordt om tot Jezus te gaan en de last van zijn zonden voor Jezus neer te leggen. En hoe zou de Geest hem dan vrijmoedig maken? Doordat er met kracht één of ander woord van de Schrift in het hart valt. Bijvoorbeeld: Wend u naar Mij toe en word behouden. Wié zeggen kan: in die woorden werd ik bepaald bij Jezus in Zijn gepastheid, algenoegzaamheid en bereidwilligheid. Die woorden hadden zulk een overtuigende kracht, dat ik mijn overgave niet kon terughouden. Ik riep: Heere, U bent mij te machtig geworden. Zulk een moet niet vrezen. De Meester riep hem en hij moet komen!

Volgens bovenstaande geschetste mening doet men er niet goed aan om aan het gepredikte woord van het Evangelie vrijmoedigheid te ontlenen om tot Christus te gaan. De grond van die vrijmoedigheid ligt wel in het woord, maar enkel in het Woord, ons gebracht door de Geest - niet in het Woord ons gebracht door de dienaar. Deze beperking van de prediking van het Evangelie staat in samenhang met de opvatting van het Evangelie zelf. Het ligt in dezelfde lijn om te menen dat niemand geloven mag, alvorens hij uit bepaalde hoedanigheden of bijzondere ondervindingen weet te behoren tot hen tot wie het Evangelie komt. Zulk een Evangelie toch kan slechts komen tot hen, wier boetvaardigheid hen als oprecht bekeerden aanwijst. Dezulken houden dan ook op om tot God te roepen en zij wachten slechts tot God hen roept. In dat geroepen worden hebben zij het teken, dat zij recht hebben om te geloven en dat de geschikte tijd daarvoor is gekomen.

Intussen, niet alle oude leraars menen, dat zo omslachtige en ingrijpende voorbereiding aan het geloof vooraf behoeft te gaan. Bij de meesten vindt men zelfs een mildere opvatting. Het is goed om ook daarnaar te luisteren. Wij moeten altijd voorzichtig zijn met onze eigen mening halsstarrig vol te houden. Het gaat immer om een gehoorzaam luisteren naar de Schrift. Dat beslist alles.

[Refojongere]

Vervolg:

De apostelen eisen niet, dat de hoorders, alvorens te geloven, een rnate van zelfkennis en schuldbesef en een gevoel van onmacht zullen hebben, die hun er toe brengt om het Evangelie niet te geloven, tot het hun als onmiddellijk van de hemel gebracht wordt. Zij willen de genoemde zaken enkel voor zover zij nodig zijn tot de bekering van de zonde. Die bekering willen zij in samenhang en wisselwerking met het geloof; alleen het geloof toch doet ons tot God terugkeren. En — in plaats van tot lijdelijk wachten aan te sporen, waarschuwen zij tegen het ongeloof en wekken zij de mensen op om zich in de weg der middelen te begeven; de Schriften te onderzoeken, om zo tot het geloof te komen. Vergeet intussen niet, dat zij ernstig waarschuwen, om op straf van verdoemenis het geloof in Christus na te laten.

Aanbod

Overzien wij nu het geheel van ons betoog, dan menen wij dat in onze sector

van de kerk vrij sterk de gedachte heerst, als in ons eerste artikel aangegeven. Namelijk deze, dat de zondaar wel het aanbod der genade wordt voorgehouden, maar dat dit alleen geldt voor hem die zo diep van zijn strafwaardigheid is overtuigd, dat hij niet meer om genade durft roepen. De weg des heils mag wel aan alle mensen bekendgemaakt worden, maar geopend alleen voor de boetvaardigen. Laat het dan zijn, dat de officiële prediking deze weg niet insloeg, er bestaat nog immer een taaie gemeentetheologie. Het pastoraat leert, dat vele ernstige gemeenteleden daarmee in aanraking komen. Zij geraken soms in ernstige gewetensnood, worstelen jarenlang om bevrijding uit een vicieuze cirkel. Op dit punt bewaren wij een markant gezegde van een reeds jaren geleden heengegaan gemeentelid. De bekering is — zo zei deze man — naar de lering. Is er in een gemeente een heldere schriftuurlijke prediking, bekering en geloof zullen er komen helder en klaar. Wat een zegen wanneer de prediking zo is. Maar, is de prediking wazig, dor en vaag schriftuurlijk, het staat de Geest niet in de weg, maar — het leven der genade zal niet helder opbloeien. Het blijft zwak en ziekelijk. Sommige gemeenteleden kunnen imponeren — de dragers zijn van deze gemeentetheologie. Zij zijn grote eikebomen onder welke drup men de jonge aanplant niet moet poten. Zwakken in de genade houde men een weinig van deze massieve eikebomen vandaan. Men wijze hen een andere weg: ze moeten immer van het gepredikte Woord naar het geschreven Woord worden verwezen. Deze weg zal, ondanks een gebrekkige prediking, voor velen rijke vrucht dragen. Er kan een situatie zijn waarin een bepaalde gemeente een arme prediking ondervindt — hier past het niet weg te lopen zonder meer. Zet u tot het onderzoek der Schrift en ge zult niet verkommeren. Blijf daarbij de nood der prediking opdragen aan Gods troon — op Gods tijd wordt meer licht geschonken!

[Refojongere]

Vervolg:

De apostelen eisen niet, dat de hoorders, alvorens te geloven, een rnate van zelfkennis en schuldbesef en een gevoel van onmacht zullen hebben, die hun er toe brengt om het Evangelie niet te geloven, tot het hun als onmiddellijk van de hemel gebracht wordt. Zij willen de genoemde zaken enkel voor zover zij nodig zijn tot de bekering van de zonde. Die bekering willen zij in samenhang en wisselwerking met het geloof; alleen het geloof toch doet ons tot God terugkeren. En — in plaats van tot lijdelijk wachten aan te sporen, waarschuwen zij tegen het ongeloof en wekken zij de mensen op om zich in de weg der middelen te begeven; de Schriften te onderzoeken, om zo tot het geloof te komen. Vergeet intussen niet, dat zij ernstig waarschuwen, om op straf van verdoemenis het geloof in Christus na te laten.

Aanbod

Overzien wij nu het geheel van ons betoog, dan menen wij dat in onze sector

van de kerk vrij sterk de gedachte heerst, als in ons eerste artikel aangegeven. Namelijk deze, dat de zondaar wel het aanbod der genade wordt voorgehouden, maar dat dit alleen geldt voor hem die zo diep van zijn strafwaardigheid is overtuigd, dat hij niet meer om genade durft roepen. De weg des heils mag wel aan alle mensen bekendgemaakt worden, maar geopend alleen voor de boetvaardigen. Laat het dan zijn, dat de officiële prediking deze weg niet insloeg, er bestaat nog immer een taaie gemeentetheologie. Het pastoraat leert, dat vele ernstige gemeenteleden daarmee in aanraking komen. Zij geraken soms in ernstige gewetensnood, worstelen jarenlang om bevrijding uit een vicieuze cirkel. Op dit punt bewaren wij een markant gezegde van een reeds jaren geleden heengegaan gemeentelid. De bekering is — zo zei deze man — naar de lering. Is er in een gemeente een heldere schriftuurlijke prediking, bekering en geloof zullen er komen helder en klaar. Wat een zegen wanneer de prediking zo is. Maar, is de prediking wazig, dor en vaag schriftuurlijk, het staat de Geest niet in de weg, maar — het leven der genade zal niet helder opbloeien. Het blijft zwak en ziekelijk. Sommige gemeenteleden kunnen imponeren — de dragers zijn van deze gemeentetheologie. Zij zijn grote eikebomen onder welke drup men de jonge aanplant niet moet poten. Zwakken in de genade houde men een weinig van deze massieve eikebomen vandaan. Men wijze hen een andere weg: ze moeten immer van het gepredikte Woord naar het geschreven Woord worden verwezen. Deze weg zal, ondanks een gebrekkige prediking, voor velen rijke vrucht dragen. Er kan een situatie zijn waarin een bepaalde gemeente een arme prediking ondervindt — hier past het niet weg te lopen zonder meer. Zet u tot het onderzoek der Schrift en ge zult niet verkommeren. Blijf daarbij de nood der prediking opdragen aan Gods troon — op Gods tijd wordt meer licht geschonken!

[Ad Anker]

Hier wat geknipt. Graag respectvol blijven richting ambtsdragers.

[Onbekende]

Een ander artikel van dr. Van Brummelen, hopelijk dienstig aan het gesprek:

Bestaat er te vroeg geloof?

Het ware geloof komt nooit zomaar uit de lucht vallen. Er gaat een behoorlijke voorbereiding aan vooraf. Ook in dit opzicht kent het geestelijke leven de onderwerping aan maat en regel. Let u maar eens op het leven in de natuur. Daar vindt u nooit sprongen en gapingen. Alles heeft er lijn en ontwikkeling, zoetvloeiende overgangen. Het leven kent wasdom. Natuurlijk bestaan er ook storingen en belemmeringen, maar wanneer het groeiproces harmonisch verloopt, dan is er sierlijkheid, maar geen starheid.

Dat zien velen helemaal anders. Bij hen heerst de botte regel. Zo leraart menigeen dat alle mensen langs dezelfde weg tot het geloof moeten worden gebracht. Het staat toch in de Schrift, zo beklemtoont men. Ziet u maar eens in het twee en dertigste hoofdstuk van Jeremia. Leest u daar niet duidelijk, dat de Heere hun enerlei hart en enerlei weg zal geven om de Heerete vrezen? De profeet bedoelt daar dat in de komende tijd van herstel Israël in de rechte verhouding tot God zal staan; niet meer in naam, maar werkelijk volk van God zal zijn. Dan zullen allen door één geest bezield worden en van één levenswandel zijn; allen zullen de Heere willen vrezen en Hem ook inderdaad als één man dienen. De Heere Zelf zal aan hen, hun en hun nakroost ten goede, die nieuwe gezindheid en die nieuwe levenswandel geven.

Het gaat om dit, zo oordelen diegenen, die op één weg voor allen aandringen: de bedoeling van die voorbereiding is om de fundamenten van het werkverbond in het zondaarshart geheel te breken. Er mag zelfs niet één steen meer blijven liggen. In die diepe ledige, ontblote grond moet nu het vast en eeuwig fundament van het geloof, Christus, worden geplaatst. Daarvoor wordt de mens voor de goddelijke vierschaar gesteld. Alvorens met het Evangelie in aanraking te worden gebracht, wordt hem de Wet voor ogen gehouden. Wel wordt hij allernauwst bij zijn dadelijke overtredingen van de Wet geplaatst. Maar daarbij blijft het niet. God laat ons de geestelijke zin der wet verstaan. En, op precies dezelfde maat als wij nu in de geestelijkheid van de Wet ingeleid worden, worden wij bekend met onze bedorven aard. Wij worden ontdekt aan onze vijandschap tegen God. Daardoor komen wij tot het besef, dat alles wat uit ons vandaan komt verwerpelijk is. Onze allerbeste begeerten, gebeden, tranen en alle andere pogingen om zalig te worden blijken voor ons enkel zonden te zijn, anders niet dan blinde bewegingen van de geest.

En hoe leert men dan verder? Wel om ons ten volle van onze ellende te overtuigen leidt ons de Geest naar het paradijs. Tot de oorsprong van onze rampzalige verdorvenheid. Daar ontdekken wij hoe onmogelijk het is, dat wij onze aard zullen verbeteren. Wij zien nu dat deze boze aard ons is aangeboren. Intussen, nog laat de Geest het daarbij niet. Hij doet ons ook de strafwaardigheid van onze zonde zieri. Alle overtuiging toch van een zondaar te zijn, in zonde geboren, in zonde opgegroeid, tot alle kwaad geneigd en niets dan kwaad voortbrengende, is onvoldoende tot rechte vernedering voor God. Neen, zo betoogt men: een gepast voorwerp van genade wordt men eerst, als men zich als een vervloekt zondaar heeft leren kennen. De Geest leidt terug naar het paradijs, voert naar de Sinaï en drukt ons op het hart, dat de vloek, daar tegen de overtreder uitgesproken, ons persoonlijk geldt. Dan zegt de Geest tot ons: vervloekt bent u in uw gehele bestaan. De overtuigde zondaar zegt op dat alles 'amen'. Hij onderschrijft zijn doodvonnis. Zich tot de dood schikken blijft alleen maar over.

Pas wanneer dit alles eerst heeft plaatsgegrepen en wij volkomen hopeloos zijn gemaakt, pas dan alleen is het de geschikte tijd om ons het Evangelie te verkondigen. Vóór die tijd mag de dienaar des Woords ons geen genade betuigen. Althans zo beweren velen. Het Evangelie is toch maar zomaar niet voor alle mensen zonder onderscheid? Zeker, de Wet is voor allen, maar het aanbod der genade wordt alleen gericht tot bepaalde gekwalificeerde mensen. Nader gezegd tot hen, die zo diep van hun strafwaardigheid overtuigd zijn, dat zij niet meer om genade durven roepen. De weg des heils mag wel aan alle mensen bekend gemaakt worden, maar geopend alleen voor de boetvaardigen.

Zijn deze gedachten nu op waarheid gegrond? Kan er te vroeg geloof ontstaan? Wat moeten wij op deze kwestie antwoorden? Wanneer mag de zondaar zich diep genoeg van zonde en schuld overtuigd achten om te mogen en te durven geloven? De beste boeteling is in zijn eigen schatting nooit diep genoeg aan zichzelf ontdekt, nooit genoeg vernederd, nooit genoeg benauwd. Hij ziet er tegen op om te geloven. Niet tevergeefs heeft men hem voor een gestolen geloof, voor een gestolen Christus beangst gemaakt.

Ook op dit punt is men het antwoord niet schuldig gebleven. Men heeft vastgesteld, dat men dan op de rechte tijd heeft geloofd, wanneer men kennelijk door de Geest Gods tot het geloof is gebracht. Het is, zo heeft men beweerd, een verdacht verschijnsel wanneer het geloof zonder moeite en strijd ons eigen is geworden. Het is geen lichte zaak om te geloven. Zo gemak­kelijk gaat het daarmee niet toe. Er gaat aan het echte geloof een levendig besef van onvermogen vooraf om daartoe te komen. Er is trouwens een zo levendig gezicht van zijn onwaardigheid, dat men het vermetel en brutaal acht - ja, er niet aan durft te denken - om tot Jezus te gaan. De oprechte wacht dan tot hij geroepen wordt. Hij ziet uit naar een innerlijke roeping, die hierin bestaat, dat hij door de Geest vrijmoedig gemaakt wordt om tot Jezus te gaan en de last van zijn zonden voor Jezus neer te leggen. En hoe zou de Geest hem dan vrijmoedig maken? Doordat er met kracht één of ander woord van de Schrift in het hart valt. Bijvoorbeeld: Wend u naar Mij toe en word behouden. Wié zeggen kan: in die woorden werd ik bepaald bij Jezus in Zijn gepastheid, algenoegzaamheid en bereidwilligheid. Die woorden hadden zulk een overtuigende kracht, dat ik mijn overgave niet kon terughouden. Ik riep: Heere, U bent mij te machtig geworden. Zulk een moet niet vrezen. De Meester riep hem en hij moet komen!

Volgens bovenstaande geschetste mening doet men er niet goed aan om aan het gepredikte woord van het Evangelie vrijmoedigheid te ontlenen om tot Christus te gaan. De grond van die vrijmoedigheid ligt wel in het woord, maar enkel in het Woord, ons gebracht door de Geest - niet in het Woord ons gebracht door de dienaar. Deze beperking van de prediking van het Evangelie staat in samenhang met de opvatting van het Evangelie zelf. Het ligt in dezelfde lijn om te menen dat niemand geloven mag, alvorens hij uit bepaalde hoedanigheden of bijzondere ondervindingen weet te behoren tot hen tot wie het Evangelie komt. Zulk een Evangelie toch kan slechts komen tot hen, wier boetvaardigheid hen als oprecht bekeerden aanwijst. Dezulken houden dan ook op om tot God te roepen en zij wachten slechts tot God hen roept. In dat geroepen worden hebben zij het teken, dat zij recht hebben om te geloven en dat de geschikte tijd daarvoor is gekomen.

Intussen, niet alle oude leraars menen, dat zo omslachtige en ingrijpende voorbereiding aan het geloof vooraf behoeft te gaan. Bij de meesten vindt men zelfs een mildere opvatting. Het is goed om ook daarnaar te luisteren. Wij moeten altijd voorzichtig zijn met onze eigen mening halsstarrig vol te houden. Het gaat immer om een gehoorzaam luisteren naar de Schrift. Dat beslist alles.

Hartelijk dank voor het delen van deze bijdrage (met het vervolg).
Ik denk dat dit exact verwoord waarover we nu met zijn allen aan het discussiëren zijn.

Wat mij betreft heel erg waardevol voor deze discussie/gesprek.

Weet je ook uit welke tijd dit artikel van dr van Brummelen stamt?

[Refojongere]

Eind jaren tachtig. Te vinden op Digibron. Zoekterm: geloofsproblemen + brummelen.

[Cyrillus]

... Tja, manier van leiden een voedingsbodem voor een wondergeloof?

Ik pik dit er even uit. Ik schreef niet 'wondergeloof', maar 'tijdgeloof'. Dat zijn twee verschillende zaken.

Nogmaals: wie meent dat bij een zuivere Evangelieprediking het geloof direct opgaat of dat het bouwwerk zó staat, doet tekort aan wat de Heere Jezus hierover leert. Er moet diepte van aarde zijn en een fundament voor het huis. Zoals ik eerder betoogd heb, zijn dat inderdaad niet de werkzaamheden van de mens. Het toe-eigenend geloof en de waarachtige bekering zijn onmisbaar. Alleen dit is zaligmakend. Om daar te komen, wordt een mens echter zijn valse steunselen ontnomen. Het tijdgeloof heeft dat niet nodig - dat gaat terstond op.

wondergeloof/tijdgeloof: misschien wel heel illustratief voor het verschil in ons beider benadering. In de praktijk gooi ik dat op een hoop, omdat ze niet wezenlijk verschillen: beide missen voldoende grond. Maar ik merk op het forum dat er zijn die het geloof helemaal gaan ontleden en denken dat ze hiermee verder komen. Maar zo werkt het niet. De Bijbel constateert dat niet elk geloof leidt tot het zaligmakend geloof en roept op om tot een zaligmakend geloof. De Bijbel laat het daarbij dus. In 'onze' kringen wentelen we ons in de kenmerken van al die geloven omdat we ontzettend bang zijn dat we geen zaligmakend geloof hebben. En daardoor kijken we vooral naar onszelf en niet naar Christus. De enige manier om grond te krijgen is op Christus te zien en vanuit Zijn beloften te leven. En deze beloften kunnen we gewoon aannemen. Ja, lees goed, we kunnen dat zelf. En nee, inderdaad, NIET uit onszelf. Wie dat ontkent, ontkent ook dat hij naar de kerk kan gaan. Ook dat doen we zelf, maar NIET uit onszelf. Voor de rest begrijp ik niet wat je met je opmerkingen bedoeld, want het meeste daarvan onderschrijf ik gewoon.

[huisman]

]

... Tja, manier van leiden een voedingsbodem voor een wondergeloof?

Ik pik dit er even uit. Ik schreef niet 'wondergeloof', maar 'tijdgeloof'. Dat zijn twee verschillende zaken.

Nogmaals: wie meent dat bij een zuivere Evangelieprediking het geloof direct opgaat of dat het bouwwerk zó staat, doet tekort aan wat de Heere Jezus hierover leert. Er moet diepte van aarde zijn en een fundament voor het huis. Zoals ik eerder betoogd heb, zijn dat inderdaad niet de werkzaamheden van de mens. Het toe-eigenend geloof en de waarachtige bekering zijn onmisbaar. Alleen dit is zaligmakend. Om daar te komen, wordt een mens echter zijn valse steunselen ontnomen. Het tijdgeloof heeft dat niet nodig - dat gaat terstond op.

wondergeloof/tijdgeloof: misschien wel heel illustratief voor het verschil in ons beider benadering. In de praktijk gooi ik dat op een hoop, omdat ze niet wezenlijk verschillen: beide missen voldoende grond. Maar ik merk op het forum dat er zijn die het geloof helemaal gaan ontleden en denken dat ze hiermee verder komen. Maar zo werkt het niet. De Bijbel constateert dat niet elk geloof leidt tot het zaligmakend geloof en roept op om tot een zaligmakend geloof. De Bijbel laat het daarbij dus. In 'onze' kringen wentelen we ons in de kenmerken van al die geloven omdat we ontzettend bang zijn dat we geen zaligmakend geloof hebben. En daardoor kijken we vooral naar onszelf en niet naar Christus. De enige manier om grond te krijgen is op Christus te zien en vanuit Zijn beloften te leven. En deze beloften kunnen we gewoon aannemen. Ja, lees goed, we kunnen dat zelf. En nee, inderdaad, NIET uit onszelf. Wie dat ontkent, ontkent ook dat hij naar de kerk kan gaan. Ook dat doen we zelf, maar NIET uit onszelf. Voor de rest begrijp ik niet wat je met je opmerkingen bedoeld, want het meeste daarvan onderschrijf ik gewoon.

Weer een mening zonder Bijbels bewijs. De Heere Jezus laat juist duidelijk het verschil zien in de gelijkenis van het zaad.
Een vierderlei uitwerking. Waarom zou Hij zich niet beperkt hebben tot twee zoals jij ? Zaligmakend en niet-Zaligmakend.

[Cyrillus]

2a) Klopt, o.a. de prediking is hier debet aan. Maar ik heb nooit gezegd dat als de prediking goed is, dat mensen deze of andere geloofstwijfels niet zouden kunnen hebben. Maar geloofstwijfel stimuleren lijkt hoe dan ook niet bepaald Bijbels. En ik heb 2 prima antwoorden op Bunyan gezien, dus waarom zou ik daar verder op in moeten gaan? Maar om iets daarover te zeggen: Ik vind de christenreis prachtig, maar ik merk dat er mensen zijn die dit als een soort voorwaardelijke weg zien, en daar pas ik voor. Immers, dit werkt dan ook weer als drempel. De Geest is vrij om welke weg dan ook te gaan.
2b) Het punt was voor mij dat je niet 2 verschillende soorten twijfels moet vergelijken en dan zeggen dat je dan iets aangetoond hebt. Dat is het onderscheid dat op dat moment gemaakt moest worden. Welke soort dat is en of het een ongelovige of gelovige betreft maakt voor dit punt dan even niet uit. Tja, manier van leiden een voedingsbodem voor een wondergeloof? Nee, integendeel. Ik ben een groot voorstander van het preken vanuit de beloften zoals Spurgeon dat doet. Dan mag het geloof vasthouden aan wat God Zelf beloofd. En met alle respect, ik ben ervan overtuigd door de grote nadruk op bevinding, beleving en gevoeletjes, dat juist mensen in rechtsere refokerken streven naar een wondergeloof. Simpel omdat er bewijs wordt gezocht voor hun uitverkiezing. Het is dus omgekeerd.

Welke predikanten naast dr van de Brink vind jij preken zoals Spurgeon doet? Wellicht snapt men wat beter waar jij op doelt en doet men er wellicht wel voordeel aan. Want ik heb het idee dat alles alleen maar vragen oproept. Ik zou graag concreetheid willen. [/quote]
haha, ha, iedereen wil concreetheid, maar ik ga geen namen noemen.

[Cyrillus]

]

... Tja, manier van leiden een voedingsbodem voor een wondergeloof?

Ik pik dit er even uit. Ik schreef niet 'wondergeloof', maar 'tijdgeloof'. Dat zijn twee verschillende zaken.

Nogmaals: wie meent dat bij een zuivere Evangelieprediking het geloof direct opgaat of dat het bouwwerk zó staat, doet tekort aan wat de Heere Jezus hierover leert. Er moet diepte van aarde zijn en een fundament voor het huis. Zoals ik eerder betoogd heb, zijn dat inderdaad niet de werkzaamheden van de mens. Het toe-eigenend geloof en de waarachtige bekering zijn onmisbaar. Alleen dit is zaligmakend. Om daar te komen, wordt een mens echter zijn valse steunselen ontnomen. Het tijdgeloof heeft dat niet nodig - dat gaat terstond op.

wondergeloof/tijdgeloof: misschien wel heel illustratief voor het verschil in ons beider benadering. In de praktijk gooi ik dat op een hoop, omdat ze niet wezenlijk verschillen: beide missen voldoende grond. Maar ik merk op het forum dat er zijn die het geloof helemaal gaan ontleden en denken dat ze hiermee verder komen. Maar zo werkt het niet. De Bijbel constateert dat niet elk geloof leidt tot het zaligmakend geloof en roept op om tot een zaligmakend geloof. De Bijbel laat het daarbij dus. In 'onze' kringen wentelen we ons in de kenmerken van al die geloven omdat we ontzettend bang zijn dat we geen zaligmakend geloof hebben. En daardoor kijken we vooral naar onszelf en niet naar Christus. De enige manier om grond te krijgen is op Christus te zien en vanuit Zijn beloften te leven. En deze beloften kunnen we gewoon aannemen. Ja, lees goed, we kunnen dat zelf. En nee, inderdaad, NIET uit onszelf. Wie dat ontkent, ontkent ook dat hij naar de kerk kan gaan. Ook dat doen we zelf, maar NIET uit onszelf. Voor de rest begrijp ik niet wat je met je opmerkingen bedoeld, want het meeste daarvan onderschrijf ik gewoon.

Weer een mening zonder Bijbels bewijs. De Heere Jezus laat juist duidelijk het verschil zien in de gelijkenis van het zaad.
Een vierderlei uitwerking. Waarom zou Hij zich niet beperkt hebben tot twee zoals jij ? Zaligmakend en niet-Zaligmakend.

Ja, ik geef toch aan dat de Bijbel aangeeft dat niet elk geloof leidt tot het zaligmakend geloof? En wie kwam ook weer met Bunyan? = geen Bijbels bewijs. Jezus geeft aan dat mensen op verschillende wijze niet tot het goede eindpunt komen. Dat lijkt me zonder meer een waarschuwing. Maar Jezus blijft daarin niet steken en in onze kringen lijkt het daar wel op. Wij gaan wroeten en graven of het allemaal wel echt is. En zo wordt het nooit echt.