freek schreef:De oudste zoon wordt ook vaak gezien als representant van het volk Israel dat haar Messias verwierp.
Van Israël weten we dat de verwerping niet voor eeuwig zal zijn.
Die uitleg hoorde ik nl. onlangs. Er wordt sowieso minder aandacht geschonken aan de oudste zoon, terwijl deze gelijkenis op veel lijstjes van
gastpredikanten staat, tezamen met het verloren schaap.
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
1 En al de tollenaars en de zondaars naderden tot Hem, om Hem te horen.
2 En de Farizeën en de Schriftgeleerden murmureerden, zeggende: Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
3 En Hij sprak tot hen deze gelijkenis, zeggende:
Deze gelijkenissen (het zijn er 3) zijn dus allereerst gericht aan de Farizeën en de Schriftgeleerden. Jezus heeft hen dus iets te zeggen, nl. dat de Zoon des mensen gekomen is om het verlorene te zoeken. En bovendien dat de Farizeën en de Schriftgeleerden verlorener zijn dan ze zelf beseffen. Zij zijn dus de oudste zoon. In een preek over de gelijkenis van de verloren zoon merkte een predikant dan ook terecht op dat er 2 verloren zonen zijn: degenen die losbandig leven en degenen die denken dat ze heel netjes en godsdienstig leven. Tim Keller merkt verder op (nee, het is geen oudvader, maar hij heeft wel iets zinnigs te zeggen) dat we niet alleen bekeerd moeten worden van onze losbandigheid, maar ook van onze geestelijke doodsheid als we als een oudste zoon leven. Daarvoor is een dieper niveau van berouw nodig: niet alleen van de slechte daden, maar vooral ook van de verkeerde beweegredenen voor de goede daden. Want de oudste zoon deed wat zijn vader zei, maar hij deed het om de verkeerde redenen. En daarmee was hij misschien nog wel verder van huis dan zijn jongere broer ooit was geweest.
