Abba ~ papa

[Mara]

In een kerkblad las ik een artikel van een predikant over de aanspreektitel die je in een persoonlijk gebed kunt gebruiken.
Volgens hem leerde de Heere Jezus ons dat we heel vertrouwelijk met God mogen omgaan, net zoals je dat met je aardse vader mag doen.
Dominee vond het jammer dat in alle vertalingen het vertaald is met Vader. In het Grieks staat Abba, waar je het woord papa al in zou horen.
Als de Heere Jezus vader bedoeld had, zou er pater hebben gestaan.

Ik vind dit nogal een opmerkelijk artikel.
Ik ben het er mee eens dat we alles aan de Heere mogen voorleggen, maar op dezelfde manier met Hem in contact te komen als met je aardse vader?
Die soms met jij wordt aangesproken, allerlei koosnaampjes bedacht, waar is dan de heiligheid?

Bovendien verdienen niet alle vaders deze titel, er zijn veel vaders die hun kinderen verwaarlozen of zelfs mishandelen.

[-DIA-]

Het lijkt me niet een kerkblad uit zeer behoudende kringen.
Abba, Vader... Het is een tere naam, die God kind wel eens mag
stamelen.
Maar dat niet uit een zeker vrijpostigheid. Maar meer uit een nauwe geloofsvereniging. Daar liggen dan wel tere banden aan ten grondslag.
Ik meen ook dat ik nooit het woord Papa heb gehoord. Als een kind van God werd verwaardigd eens deze Naam zo te noemen sprak hij/zij de Schrift na. Het woord Abba is niet voor niet onvertaald in de Nederlandse Bijbels opgenomen.
Zo zijn er meer voorbeelden die onvertaald blijven, denk aan de woorden van Jezus aan het kruis. Of mené mené tekel upharsin.

[ejvl]

Ik meen dat het vader vader (dus dubbel) betekent.

[-DIA-]

Ik meen dat het vader vader (dus dubbel) betekent.

Ja, maar het eerste is onvertaald, het tweede wel. Daar moet toch een reden voor zijn?

[helma]

Als dingen op een verkeerde manier gebruikt kunnen worden, betekent dat nog niet dat je het helemaal maar niet moet doen.

Als de Heere Zichzelf vergelijkt met een aardse vader dan weet Hij ook dat er hier op aarde alleen maar vaders met fouten en gebreken zijn.

Als de Heilige Geest je overtuigt dat je een kind van God bent (door het werk van Christus) dan mag je Hem als je Vader beschouwen en noemen. Dat doet niets af van Zijn heiligheid; integendeel; het is naar Zijn wil. Zo openbaart Hij Zich in Christus.

Ik denk dat we de Heere dan verdriet doen als we toch Hem niet die eer geven. Hij wil dat we in vertrouwen Hem als onze Vader beschouwen en vertrouwen.

Het Aramese woord is Abba; het Griekse woord voor vader is Pater (dacht ik)

[Panny]

Jezus heeft ons geleerd dat we onze gebeden beginnen met: Onze Vader.
Dit leert ons heel duidelijk dat God dus wilt dat we tot Hem kinderlijk en vrijmoedig naderen.
Hoe Hij wilt dat we Hem zien en wie Hij wilt zijn.
Zonder dit kinderlijk geloof kun je dus eigenlijk ook niet bidden.

[Mara]

Het lijkt me niet een kerkblad uit zeer behoudende kringen.
Abba, Vader... Het is een tere naam, die God kind wel eens mag
stamelen.
Maar dat niet uit een zeker vrijpostigheid. Maar meer uit een nauwe geloofsvereniging. Daar liggen dan wel tere banden aan ten grondslag.
Ik meen ook dat ik nooit het woord Papa heb gehoord. Als een kind van God werd verwaardigd eens deze Naam zo te noemen sprak hij/zij de Schrift na. Het woord Abba is niet voor niet onvertaald in de Nederlandse Bijbels opgenomen.
Zo zijn er meer voorbeelden die onvertaald blijven, denk aan de woorden van Jezus aan het kruis. Of mené mené tekel upharsin.

Nee klopt.
Ondanks het feit dat ik een hele lieve, zorgzame vader heb gehad, waar ik me altijd veilig bij kon voelen, heb ik toch moeite om hem te vergelijken met Vader.
Ik heb een dominee wel eens horen zeggen, dat je eerst de Vader moet leren kennen, alvorens je Hem zo mag noemen.
Het artikel ademt nogal een soort alverzoeningsleer. Onze Papa (wel met een hoofdletter!) in de hemel houdt van ons.

[parsifal]

Het lijkt me dat de belangrijkste overweging moet zijn wat de betekenis van de uitdrukking was voor de eerste lezers. Of wij ons er op ons gemak bij voelen is niet zo belangrijk (ons gevoel kan bedriegen).

Als ik het goed begrepen heb is "Abba" een vertrouwelijker term dan "vader", maar was in de cultuur van de Bijbel de afstand tussen ouders en kinderen ook wat groter dan dat die nu is, waardoor "papa" een verkeerd beeld kan geven.

God de Vader aanspreken als Vader is wat de Heere Jezus ons leert en valse bescheidenheid mag ons er dan niet van weerhouden om het ook te doen. Dit mag echter nooit goedkoop worden: De Heere Jezus heeft er heel veel voor gegeven om ons tot de Vader te brengen en dat mogen we nooit vergeten en ook mogen we in dit alles nooit vergeten dat De Heere God is en wij dat niet zijn.

[Johann Gottfried Walther]

Pater is toch Latijn, de roomsen hebben het ook over: Pater Noster.
En pater betekent vader.

God is een volmaakte Vader.
Maar ook een heilige Vader en
ook een almachtige Vader.

[Pimpelmees]

Ik ben het er mee eens dat we alles aan de Heere mogen voorleggen, maar op dezelfde manier met Hem in contact te komen als met je aardse vader?
Die soms met jij wordt aangesproken, allerlei koosnaampjes bedacht, waar is dan de heiligheid?

Over dat aanspreken met 'jij' gesproken:
In het Frans en Duits spreekt men in het Onze Vader wel over 'jij'.

Vater unser im Himmel, geheiligt werde dein Name.
Dein Reich komme.

Notre Père, qui es aux Cieux,
Que ton nom soit sanctifié,
Que ton règne vienne,

[refo]

God is mens geworden, vergeet dat ook niet.

Het is niet toegestaan gesneden beelden van God te maken. Evenmin is het toegestaan een beeld van Hem in woorden of gedachten te maken. Maar als het Woord niet vleesgeworden zou zijn zouden we niet weten welke dingen tot de zaligheid nodig zijn. Joh 4:25/26.
Nu we dat dus wel weten moeten we elkaar niet allerlei beperkingen opleggen op basis van gevoel. Als God met een vader vergeleken wil zijn, moeten we Hem ook zo zien.

[Johann Gottfried Walther]

God is mens geworden, vergeet dat ook niet.

Het is niet toegestaan gesneden beelden van God te maken. Evenmin is het toegestaan een beeld van Hem in woorden of gedachten te maken. Maar als het Woord niet vleesgeworden zou zijn zouden we niet weten welke dingen tot de zaligheid nodig zijn. Joh 4:25/26.
Nu we dat dus wel weten moeten we elkaar niet allerlei beperkingen opleggen op basis van gevoel. Als God met een vader vergeleken wil zijn, moeten we Hem ook zo zien.

God vergelijkt zich niet met een mens. Aardse vaders zijn een zwakke afspiegeling van God de vader.

[DDD]

Dat lijkt me toch een wonderlijke stelling. God openbaart zich mensvormig. De menselijke relaties zijn niet zonder meer Godsvormig, waarmee ik niets wil afdoen aan het feit dat de mens naar Gods beeld is geschapen.

Hoewel hierover wel een proefschrift is geschreven door een vrijgemaakte theologe, die -als ik het me goed herinner- wel tot omgekeerde conclusies kwam. Misschien zie ik het dus verkeerd, maar volgens mij is dat niet een traditioneel gereformeerd manier van kijken.

[refo]

In de Gereformeerde gezindte krijg je wel eens het idee dat de menswording van Christus een noodzakelijk intermezzo in de geschiedenis gevonden wordt. Hij is 33 jaar op aarde geweest, maar sinds de hemelvaart is Hij weer God. Zijn mens-zijn is niet meer van belang. Maar die zienswijze heeft veel nadelen.

[Johann Gottfried Walther]

In de Gereformeerde gezindte krijg je wel eens het idee dat de menswording van Christus een noodzakelijk intermezzo in de geschiedenis gevonden wordt. Hij is 33 jaar op aarde geweest, maar sinds de hemelvaart is Hij weer God. Zijn mens-zijn is niet meer van belang. Maar die zienswijze heeft veel nadelen.

Christus is in het vlees gekomen, volkomen God én volkomen menselijk schepsel.
Beide naturen moeten blijven staan, als Christus niet in het vlees gekomen was, had Hij nooit zonderen kunnen verlossen,
maar als Hij niet God was (wat hij nog is) had Hij Gods toorn niet kunnen dragen.