De weg van de eenvoudigen tot de vrede

[Panny]

Leerzame preek van Spurgeon:
http://www.iclnet.org/pub/resources/tex ... 730-2.html

Wat citaten:

"Het moet toegegeven worden als een onloochenbaar feit, dat velen veel moeite hebben, om tot Christus te komen; maar nu, in de tweede plaats, DIT BEHOORT VOLSTREKT NIET TOT HET WEZEN VAN EEN WERKELIJK, ZALIGMAKEND KOMEN TOT DE HEERE JEZUS CHRISTUS. Ik vermeld dit, omdat ik Christenen gekend heb, die verslagen van hart waren, omdat zij vreesden, dat zij te gemakkelijk tot Christus gekomen waren. Zij verbeeldden zich half, wanneer zij terugblikten, dat zij in het geheel niet bekeerd konden zijn, omdat hun bekering niet vergezeld ging van zulk een angst en foltering van de geest als waarvan anderen spreken."

"Bestaat er enige mogelijkheid, dat een razende, ijlende wanhoop ooit behulpzaam kan zijn ten aanzien van het zaligmakend geloof? Ik zie het niet in, ik kan het niet denken. Sommigen zijn geslingerd door de verschrikkelijkste gedachten. Zij gingen uit van de veronderstelling, dat God met geen mogelijkheid hun vergiffenis kon schenken; zij verbeeldden zich, dat al kon Hij hun ook hun zonden vergeven, Hij het niet zou willen doen, aangezien zij niet tot Zijn uitverkorenen, tot Zijn verlosten behoorden. Ofschoon zij de uitnodiging van het evangelie: "Komt tot Mij allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven" in letters van de liefde voor zich zagen, durfden zij de vraag stellen, of zij wel rust zouden vinden als zij kwamen. En er werden door hen vermoedens en gissingen uitgedacht, welke soms zover gingen, dat zij een lastering bevatten tegen het wezen van God en de persoon van Zijn Christus. Dat zulke mensen de schuldvergeving hebben gevonden naar de rijkdom van de goddelijke genade, dat geloof ik waarlijk; maar dat hun zondige gedachten hun ooit behulpzaam geweest zijn om de vergiffenis te ontvangen, dat kan ik mij niet voorstellen."

"Is het nodig, dat de duivel er bij te pas komt om Christus te helpen? Moet het absoluut gebeuren, dat de zwarte vingers van de duivel aan het werk gezien worden met de lelie blanke handen van de Verlosser? Onmogelijk. Zo oordeel ik niet over het werk van Satan. En gij, denk ik, evenmin, als gij uw gedachten er over laat gaan. Als gij nooit door Satan tot godslastering of tot wanhoop gedreven zijt, dank God er voor. Gij zoud er niets bij gewonnen hebben; gij zoud er een ernstig verlies door geleden hebben. Laat niemand zich verbeelden, dat zo hij ten prooi was geweest aan folterende inblazingen, zijn bekering meer kenmerken van waarachtigheid zou bevatten."

"Alles wat tot het wezen der bekering behoort, wordt gevonden in de eenvoudige weg van rechtstreeks tot Jezus te komen. En wat aangaat al het andere, wij moeten het het hoofd bieden als het komt, maar het voorzeker niet zoeken. Het is gemakkelijk in te zien hoe de verzoeking van de Satan verstrikt, en hoe zij de mensen in slavernij houdt, wanneer zij anders in de vrijheid konden delen. Maar wat goeds zij op zich zelf kan doen, dat zou moeilijk zijn te zeggen."

"God geve, dat niemand van ons de weg der genade mocht verwerpen, deze open weg, deze veilige weg. Komt, toeft niet langer. De Geest en de bruid zeggen: "Komt." Heere, trek hen door de liefde van Jezus. AMEN."

[-DIA-]

Leerzame preek van Spurgeon:
http://www.iclnet.org/pub/resources/tex ... 730-2.html

Wat citaten:
"Het moet toegegeven worden als een onloochenbaar feit, dat velen veel moeite hebben, om tot Christus te komen; maar nu, in de tweede plaats, DIT BEHOORT VOLSTREKT NIET TOT HET WEZEN VAN EEN WERKELIJK, ZALIGMAKEND KOMEN TOT DE HEERE JEZUS CHRISTUS. Ik vermeld dit, omdat ik Christenen gekend heb, die verslagen van hart waren, omdat zij vreesden, dat zij te gemakkelijk tot Christus gekomen waren. Zij verbeeldden zich half, wanneer zij terugblikten, dat zij in het geheel niet bekeerd konden zijn, omdat hun bekering niet vergezeld ging van zulk een angst en foltering van de geest als waarvan anderen spreken."


"Bestaat er enige mogelijkheid, dat een razende, ijlende wanhoop ooit behulpzaam kan zijn ten aanzien van het zaligmakend geloof? Ik zie het niet in, ik kan het niet denken. Sommigen zijn geslingerd door de verschrikkelijkste gedachten. Zij gingen uit van de veronderstelling, dat God met geen mogelijkheid hun vergiffenis kon schenken; zij verbeeldden zich, dat al kon Hij hun ook hun zonden vergeven, Hij het niet zou willen doen, aangezien zij niet tot Zijn uitverkorenen, tot Zijn verlosten behoorden. Ofschoon zij de uitnodiging van het evangelie: "Komt tot Mij allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven" in letters van de liefde voor zich zagen, durfden zij de vraag stellen, of zij wel rust zouden vinden als zij kwamen. En er werden door hen vermoedens en gissingen uitgedacht, welke soms zover gingen, dat zij een lastering bevatten tegen het wezen van God en de persoon van Zijn Christus. Dat zulke mensen de schuldvergeving hebben gevonden naar de rijkdom van de goddelijke genade, dat geloof ik waarlijk; maar dat hun zondige gedachten hun ooit behulpzaam geweest zijn om de vergiffenis te ontvangen, dat kan ik mij niet voorstellen."

"Is het nodig, dat de duivel er bij te pas komt om Christus te helpen? Moet het absoluut gebeuren, dat de zwarte vingers van de duivel aan het werk gezien worden met de lelie blanke handen van de Verlosser? Onmogelijk. Zo oordeel ik niet over het werk van Satan. En gij, denk ik, evenmin, als gij uw gedachten er over laat gaan. Als gij nooit door Satan tot godslastering of tot wanhoop gedreven zijt, dank God er voor. Gij zoud er niets bij gewonnen hebben; gij zoud er een ernstig verlies door geleden hebben. Laat niemand zich verbeelden, dat zo hij ten prooi was geweest aan folterende inblazingen, zijn bekering meer kenmerken van waarachtigheid zou bevatten."

"Alles wat tot het wezen der bekering behoort, wordt gevonden in de eenvoudige weg van rechtstreeks tot Jezus te komen. En wat aangaat al het andere, wij moeten het het hoofd bieden als het komt, maar het voorzeker niet zoeken. Het is gemakkelijk in te zien hoe de verzoeking van de Satan verstrikt, en hoe zij de mensen in slavernij houdt, wanneer zij anders in de vrijheid konden delen. Maar wat goeds zij op zich zelf kan doen, dat zou moeilijk zijn te zeggen."

"God geve, dat niemand van ons de weg der genade mocht verwerpen, deze open weg, deze veilige weg. Komt, toeft niet langer. De Geest en de bruid zeggen: "Komt." Heere, trek hen door de liefde van Jezus. AMEN."

Ik zou ten eerste willen zeggen: Lees wel het hele stuk, en niet enkel deze citaten. Dat geeft een beter beeld.

CITAAT 1: Het is een waarheid. Het wezen is wel een Godswerk. Deze werkt het wezen en Hij alleen. Maar dat mag niet een
punt zijn om achter weg te schuilen.
Er kunnen mensen zijn die vroeg, in hun jonge kinderjaren een staatsverwisseling hebben gekregen. Deze mensen kunnen een
makkelijk prooi worden van de satan die hun wijst op zaken als: Ik kan het begin niet vinden. Dat kan vele slingeringen en
benauwdheden geven door degenen die dit betreffen. Niet dat het van Gods kant onvolmaakt zou zijn, maar het tekort en
de twijfel liggen aan de kan van die mens, waarop de satan niet nalaat op daarop in te springen, en zo die mensen te
benauwen zover als God dat toelaat.

CITAAT 2:
Het mag bekend zijn dat velen een volk waarin de Heere Zijn werk is begonnen bestempelen als wanhopigen of niet bij zinnen zijnde mensen.
Nog eens wil hier herhalen hoe wijlen ds. Catsburg dat vaak onder woorden bracht: "Op dool geraakte vroomheid"
Wat hier beschreven staat zal zeker een zaak zijn waar de satan op inspringt. Die moeten we niet onderschatten en ik heb het
idee dat dit vandaag de dag veel te veel gebeurt.
Het is ook zo dat hij alles in het werk stelt om de mens tot wanhoop te brengen. Is dat iets wat 'erbij hoort'? In zekere zin is het
een bijbels gegeven en een bevindelijk zaak. Wat kunnen mensen juist inwendig aangevallen worden door de vorst der duisternis.
En nu kunnen wij wel lezen: Als hij in duisternis wandelt en geen licht heeft, dat hij betrouwe op de Naam des Heeren.
Dat is ook betamelijk. Maar hier komt toch de mens er vaak weer tussen. We zijn van narture ongelovigen, en is het dan ook
vreemd als een mens niet gelooft: Komt tot Mij allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven?
Ik meen dat dit bij ieder mens van nature het geval is. Als het goed zou liggen zouden we dit moeten geloven indien we
ons werkelijk als vermoeiden en belasten zouden kennen. Er is trouwens nogal onderscheid hoe men zich als een vermoeide en belaste gevoelt.
Dit kan heel misleidend zijn en daar weet de tegenstander heel goed op in te spelen.
"Bij jij een vermoeide en belaste? Dat kan niet, want dan zou je dit, en dat..." En zo blijft een mens hangen in zichzelf.
Dat neemt niet weg dat het toch als ongeloof moet bestempeld worden, en als zonde. Omdat we dan de Waarheid niet
geloven. Maar kunnen we geloven? Niet om daarachter je te verschuilen. Maar het is wel een realiteit. Velen houden voor
geloof wat het beslist niet is. Verder is er niets aan te merken op wat de Prins der Predikers hier zegt. Men zei enkel oplettend aangaande zichzelf.

CITAAT 3
Het is niet nodig, en wat zou de tegenstander hier ook tegenin kunnen brengen?
De duivel KAN niet bij hert wek van God koken. Maar hij zal het wel bestrijden. Het is wel waar dat de satan meer aanvalt op het
werk Gods dan op een nabijkomend werk. Er werd wel een voorbeeld gegeven van piraten die aan de diepgang van een schip
zagen of het een goede prooi voor hen zou zijn. Schepen met weinig diepgang laten de rovers doorgaans varen.

CITAAT 4
Het is op zich een waarheid. Maar hoe zien we in dit verband de woorden: Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader hen trekke?
Dat is ook een zekere waarheid, waaraan we niet hoeven te twijfelen.
Wat Spurgeon hier zegt is wel een waarheid maar het omschrijft niet hoe de praktijk vaak is. En wat ik ook nog denk: Het is niet
altijd voor iedereen duidelijk dat zijn door de satan in slavernij worden gehouden, en daarbij op een historisch geloof leunen.
Dat kan een levensgrote strik zijn.

CITAAT 5
Dit is een ernstige opwekking en daar kunnen we ook in merken welke ongelovigen en tragen van hart wij allen zijn om te geloven.
Als het recht zou liggen zou het ons in de schuld moeten brengen. Om onze schuldige onmacht en ongelovigheid oprecht en
met leedwezen te belijden.

Wie gaat hier vrijuit? Ik meen dat hier dan wel een mens typt die hier niet vrijuit kan gaan. We denken toch een weinig te weten
van welk een diepten er verscholen kunnen liggen in het menselijk hart. Alles benoemen zou zelfs onbetamelijk en onstichtelijk
zijn. Wie het vat, die vatte het, en ik weet dat niet iedereen dit vat.